ODPOWIEDZIALNOSC PANSTW CZLONKOWSKICH ZA NARUSZENIE PRAWA
W systemie prawnym stworzonym przez TWE, działania państw członkowskich Unii poddawane są kontroli ze względu na zgodność z wymogami wspólnotowymi, przede wszystkim przez Komisję Europejską, której Traktat powierzył rolę "strażnika prawa WE" oraz ze strony pozostałych państw członkowskich. Mechanizmem służącym tej kontroli jest skarga na niewywiązanie się państwa ze zobowiązań wspólnotowych kierowana do ETS na podstawie art. 226-228 TWE. Skarga z tytułu naruszenia prawa wspólnotowego umożliwia karanie państw członkowskich za nieprzestrzeganie tego prawa i to nie tylko Traktatu, lecz także w przypadku naruszenia norm prawa wtórnego, a nawet zasad ogólnych prawa WE. Naruszenie to może polegać na działaniu państwa, np. poprzez wydanie aktu sprzecznego z prawem wspólnotowym, lub na bezczynności polegającej na braku wymaganego przez Wspólnotę zachowania. W przypadku oceny czy nastąpiło naruszenie, istotne znaczenie ma jedynie proste, obiektywne stwierdzenie niezgodności z prawem WE, natomiast okoliczności towarzyszące nie mogą mieć wpływu na jego ocenę. państwa nie mogą tłumaczyć niewywiązania się z obowiązków powołując się na krajowe przepisy lub praktyki administracyjne lub na trudności o charakterze ekonomicznym czy społecznym Ciężar udowodnienia istnienia naruszenia spoczywa na Komisji. Traktat przewiduje pewne etapy postępowania w sprawie skargi na naruszenia prawa wspólnotowego. Wniosek w tej sprawie może być wniesiony do Trybunału przez Komisję dopiero po zakończeniu fazy postępowania niespornego, która umożliwia załatwienie sporu poprzez konfrontację stanowisk Komisji i państwa. Jeżeli negocjacje w postaci nieformalnych rozmów nie przyniosą efektu, Komisja wysyła do państwa formalne już pismo ostrzegawcze, wzywające do przedstawienia w rozsądnym terminie jego stanowiska w kwestii przedstawionych zarzutów Jeżeli obwinione państwo nadal pozostaje bezczynne, Komisja może wnieść skargę do Trybunału, Jeżeli Trybunał uzna skargę za zasadną może wydać jedynie orzeczenie o charakterze deklaratoryjnym, stwierdzające zaistnienie naruszenia, natomiast to do państwa należy podjęcie kroków w celu jego usunięcia. ETS nie może w żadnym wypadku sam unieważnić przepisów krajowych TUE wyposażył ETS w prawo nakładania na państwa, które w wyznaczonym terminie nie podjęły środków niezbędnych do wykonania jego wyroku, ryczałtu lub kary pieniężnej. Poza odpowiedzialnością względem Wspólnoty, jaką państwo ponosi w związku z naruszeniem prawa wspólnotowego, odpowiada ono również za szkody w związku z tym wyrządzone swoim obywatelom i innym podmiotom prawnym.