Interpretacja słowa „Inkunabuł” na przestrzeni czterech dekad 19. wieku była różna. !4 listopada 1842 roku Goethe napisał list do Księcia Wielkiego w związku z inkunabułami. Stwierdził, że jest to rodzaj druków pochądzących z 15. wieku. 10 lat później w 1835 roku, Grillparzer, w swoim wierszu, przyrównał inkunabuł do kołyski. 3-go maja 1846 w drugiej izbie parlamentu doszło do kłótni. Franz Joseph Buß z Knights inkunabuł przedstawił jako pieluszkę. Prezes uznał to wyrażenie za haniebne. W 1855 roku Karl Rosenkranz w swojej książce uznał, że inkununabuły są początkiem poezji dramatycznej.
Historyczną interpretacją słowa Inkunabuł zajęli się Erich von Rath, Ferdinand Eichler, Kurt Ohly. Erich von Rath stwierdził, że Labbé jako pierwszy użył słowa inkunabuł w sensie sztuki drukarskiej. Labbé przypisuje Cornelisovi van Berghemowi pierwszy katalog inkunabułów. Kurt Ohly w swoim eseju pisał o Bernardzie von Mallinckrodt. Mallinckrodt oblicza, że najwcześniejsze inkunabuły pojawiają się już 1500 roku, a materiały do drukowania tworzą jakąś grupę książek. Erich von Rath odrzuca poglądy innych bagaczy książek. Sądzi, że źle oni zinerpretowali słowo „Inkunabuł” i wcale nie bojawia się on w 15. wieku. Stale rośnie zainteresowanie inkunabułami. Mówi się o inkunabułach grawerowanych lub tablicowych, o akwafortcie, litografii. We wszystkich tych przypadkach mówi się o inkunabule. Nazwa inkunabułu jako kolebki weszła w modę.
Słowo inkunabuł ma indochińskie korzenie, pochodzi od łacińskiego słowa Canae (-arum), cunabula (-o-rum), incunabula (-orum). Początkowo oznaczało gospodarstwo rolne dla małych zwierząt lub powijaki dziecka. O tego znaczenia - gniazdo nielatających ptaków, powijaki, kolebka niemowląt. W języku łacińskim jest wiele znaczeń. Zostały określone zarówno jak narodziny, poprzez dzieciństwo, a następnie w jeszcze bardziej ogólnym sensie jako punkt początkowy, historia rzeczy.
W średniowieczu słowo „inkunabuł” rozumiano głównie jako kołyskę. Według dostępnych danych wskazujących, od końca 15. wieku wydaje się, że pojawiło się słowo używane w sektorze uniwersyteckim, potrzebne zwłaszcza do publikacji, które powinny zapewnić uczniom podstawy dyscypliny i wiedzy na danym obszarze. Był to m.in. podręcznik dla sudentów „Collecta et exercitata Friderici Sunczel Mesollani liberalium studiorum magistri in octo libros Phisicorum Arestotelis in almo studio Ingolstadiensi” liczący 140 arkuszy.
U Branta i Sünzela słowo inkunabuł możemy odszukać tylko w tekście. Mallinckrodt i Labbé sugerują, że słowo inkunabuł, nie było wcale językim uczonych. W połowie 17. wieku słowo nie musiało być w tytule książki, ale tytuł musiał umożliwiać znalezienie słowa w treści książki. Co najmniej do 17. i 18. wieku, ograniczyć się możemy do przeglądu treści po tytułach.
Wnioskując „Inkunabuł” znaczy tyle co początek lub analogiczne zmiany tego terminu. To znaczenie, od humanizmu, w języku akademickim i naukowym pozostaje nadal aktualne. Johann Ferdinand Roth w 1787 roku w „Gemeinnützigen Lexikon” napisał, że inkunabuły to pierwsze książki po wynalezieniu druku. Roth umieścił to wyjaśnienie także w 2-gim i 3-cim wydaniu.
Denis, Panzer, Hain - bibliografowie inkunabułów - unikają używania słowa inkunabuł. Używają tytułu do opisywania wyrażeń. Philipp Wilhelm Grecker, kolekcjoner dokumentów dot. Historii Brandemburgii, w latach 1779/87 podróżował na terenie południowych Niemiec, po szwajcarskich i reńskich prowincjach. Raporty z podróży zostały opracowane w czterech tomach 1783/88. Jego dzieła były często cytowane, ze wg na szczegółowe informacje dot. Aktów odwiedzanych bibliotek - rękopisów, różnych druków z 15. wieku.
Jednocześnie Grecker ukazał się w 1783 r. w „Literarischen Reisen” wydawanych przez Georga Wilhelma Zapfa. Był on zatrudniony w różnych urzędach, blisko 40 lat minęło nim zrobił karierę jako pisarz.