J. Z. Lichański, A. Kruszyńska, Retoryka - zarys historii i teorii

• „Tristan i Izolda” - pierwsze zdanie (nakierowujące i sugerujące odbiór): „historia o miłości i śmierci”, a nie o zdradzie i winie

• zabieg kreowania siebie na autorytet, np. „należy uznać coś za... = wypowiedź bezosobowa oddala polemikę; prezentowanie siebie jako ukrytego autorytetu

• kreowanie pewnej wizji problemu poprzez wybór materiału oraz propozycje tematowe; wykluczenie pewnego elementu zmienia obraz i jest elementem interpretacji (np. w „Literaturze polskiej po 1939 roku” Stanisława Burkota)

• topos skromności

• sytuacja przemówienia jako chwalebna okazja - nadawca kreowany jako ktoś, kto podejmuje się wielkiego zadania; zobligowanie odbiorców do wyrozumiałości

• sposób kreowania postaci jest jednocześnie argumentacją jej działania

• brak komentarza to także metoda oceny i argumentacji; scena niezakończona komentarzem jest znacząca, wymowna, dobitna

Literatura: J. Wasilewski, Retoryka dominacji