Konwencja paryska o odpowiedzialności za rzeczy wniesione przez gościa hotelowego

Konwencja o odpowiedzialności osób utrzymujących hotele za rzeczy wniesione przez gości hotelowych została sporządzona w Paryżu dnia 17 grudnia 1962 r. w dwóch językach -angielskim i francuskim. Celem opracowania była chęć ujednolicenia prawa europejskiego w tej kwestii. Sygnatariuszami Konwencji były kraje -członkowie Rady Europy. W wyniku porozumienia uzgodniono, iż każdy z krajów (w tym Polska) przystosuje swoje prawo wewnętrzne do zasad przyjętych w konwencji najpóźniej w ciągu 12 miesięcy od jej wejścia w życie.

Konwencję paryską Polska ratyfikowała 28.12.1998 roku, na jej podstawie wprowadzono też zmiany w kodeksie cywilnym, dzięki czemu przystosowano go do minimalnych wymagań konwencji w odniesieniu do przepisów o odpowiedzialności za rzeczy gościa.

Wybrane różnice w sformułowaniach konwencji i polskiego kodeksu cywilnego:

• konwencja kształtuje odpowiedzialność osób utrzymujących hotele na zasadzie ryzyka i dotyczy tylko osób utrzymujących hotele. W naszym kodeksie cywilnym wspomniany przepis odnosi się do osób utrzymujących nie tylko hotele, lecz również "podobne zakłady", czego konwencja nie przewiduje,

• w konwencji zaznaczono, iż konieczne jest powiadomienie "bez nieuzasadnionej zwłoki" o zaistnieniu szkody, gdyż w razie jego braku gość traci uprawnienia; w polskich przepisach występuje sformułowanie "niezwłocznie",

• przepisów konwencji nie stosuje się do odpowiedzialności za samochody, rzeczy w nich się znajdujące oraz za żywe zwierzęta, podobnie jest w polskim prawie, chyba że hotel prowadzi własny parking strzeżony - wtedy przyjmuje odpowiedzialność za auto gościa hotelowego,

• w konwencji przyjęto, iż odpowiedzialność za rzeczy wniesione przez gościa hotelowego jest ograniczona do równowartości 3.000 franków w złocie lub równoważnie do stukrotnej ceny wynajęcia pomieszczenia hotelowego za jedną dobę. Dla jednej rzeczy odpowiedzialność wynosi 1500 franków w złocie lub 50-krotną należność za nocleg. Polski kodeks przyjął w obu wypadkach to drugie rozwiązanie.

Państwa-sygnatariusze konwencji mogą zaproponować rozszerzenie odpowiedzialności w swoich państwach, tj. na przykład wypłacać wyższe kwoty odszkodowania za utratę lub uszkodzenie rzeczy gości.