Prędkości kosmiczne.

Pierwsza prędkość kosmiczna - to prędkość w kierunku poziomym jaką należy nadać ciału, aby obiegało Ziemię po okręgu o możliwie najmniejszym promieniu (r). Aby taki ruch mógł się odbywać, na satelitę musi działać siła odśrodkowa:

Rolę siły dośrodkowej spełnia siła grawitacyjna (Fg):

W rzeczywistości satelita musi latać na wysokości (h) równej minimum 160 km. nad Ziemią, by nie ulegać hamowaniu w atmosferze.

Pierwsza prędkość kosmiczna jest jednakowa dla wszystkich ciał nie zależy bowiem od masy satelity.

Druga prędkość kosmiczna to prędkość najmniejsza jaką należy nadać ciału wyrzuconemu z Ziemii, aby oddaliło się do nieskończoności.

W nieskończoności prędkość tego ciała będzie równa zeru, ciało wyrzucone zaś z prędkością większą niż druga prędkość kosmiczna nie utraci całkowicie swej prędkości w nieskończoności. Energia mechaniczna ciała wyrzuconego z drugą prędkością kosmiczną będzie w nieskończoności równa zeru.

Zasada zachowania energii:

Druga prędkość kosmiczna jest o pierwiastek z dwóch większa od pierwszej i podobnie jak ona jest niezalezna od masy. Wartość drugiej prędkości kosmicznej (V₂) nie zależy od kierunku wyrzucenia ciała, bowiem zasada zachowania energii spełniona jest niezaleznie od toru ciała w polu grawitacyjnym. Tym samym praca wykonana przez siłę pola nie zależy od kształtu drogi.