SCENARIUSZ UROCZYSTOŚCI ZAKOŃCZENIA ROKU SZKOLNEGO UCZNIÓW KL. VI

Piosenka: „Och, co za ranek”

Och, co za ranek

Och, jaki cudny dzień

Och, co za ranek

Słońcem rozpoczął się .

Już ptaki głoszą swój hymn

na dzień dobry dźwięczny hymn.

Niech wszyscy im wtórują, niech wtórują im.

Och, ten dzień, ten cudny dzień

ten cudny blask o brzasku ranka.

Och, ten dzień

jak cudnie dziś zaczyna się.

UCZEŃ I:

Już szmat drogi przebytej za nami

bardzo długi, więc zegnać się trzeba .

Stąd pójdziemy każdy w inną stronę,

gdzie wskazówek i drogowskazów już nie ma.

Cały ciężar naszego życia

spocznie teraz na naszych ramionach.

UCZEŃ II:

Podziękujmy, więc naszej szkole, bo to właśnie ona

nauczyła dostrzegać piękno,

czynić dobro, szanować pracę.

UCZEŃ III:

Szkoło! Szkoło!

Gdy cię wspominam,

Tęsknota w serce się wgryza,

Oczy mam pełne łez.

Książko podarta!

Niejedną tobie rzuciłem obelgę,

A dzisiaj każda twa karta

słodkim wspomnieniem rani.

PROWADZĄCY I:

Nadszedł dzień, kiedy przyszło nam się pożegnać. Minęło 7 lat, odkąd wstąpiliśmy w mury tej szkoły. Siedem lat, podczas których stawaliśmy się dojrzalsi, starsi.

Dziś nadeszła chwila rozstania z nauczycielami, przyjaciółmi i beztroskimi latami dzieciństwa, które pozostaną na zawsze w tych murach.

PROWADZĄCY II:

Każdy z nas pozostawi w tej szkole cząstkę siebie. Tu przeżywaliśmy nasze pierwsze sukcesy i gorycz pierwszych porażek. Tu zawiązały się nasze pierwsze przyjaźnie, które teraz będą musiały przejść próbę rozłąki.

Czas bezlitośnie rozrzuci nas po świecie i powoli wymaże z pamięci wspólnie spędzone chwile, jednak będziemy musieli starać się nie zapominać o sobie.

PROWADZĄCY III:

Dziś nasze serca przepełnia nie tylko radość z otrzymania świadectwa ukończenia szkoły podstawowej, ale także smutek z powodu rozstania z tym, co stanowiło istotę naszego życia w ciągu 7 lat. I choć nieraz przysparzaliśmy wielu zmartwień naszym nauczycielom, chcielibyśmy, aby w ich pamięci pozostały tylko te lepsze chwile.

Na zakończenie chcemy powtórzyć za Gałczyńskim:

UCZEŃ IV:

„ Ile razem dróg przebytych?

Ile ścieżek przedeptanych

Ile w trudzie nieustannym

Wspólnych zmartwień, wspólnych dążeń?

Chciałbym wszystkie takie chwile

Ocalić od zapomnienia.”

Piosenka: „Jesteśmy razem”

Jesteśmy razem w tej naszej szkole

Gdzie się uczyło wiele pokoleń

Stopnie miewamy dobre lub złe

Czy ktoś się uczy, czy leniem jest.

Wkrótce skończymy naszą naukę

I w świat pójdziemy, by szczęścia szukać

W nieznaną przyszłość w odległą dal

Lecz naszej szkoły będzie nam żal.

Żal będzie trochę szkolnych przyjaciół

Którzy uczyli się razem z nami

Dorosłe życie nie straszy nas

A na naukę jest zawsze czas.

Uczyć się trzeba przez całe życie

Bo wtedy żyje się w dobrobycie

Niewiedza niesie biedę i wstyd

A wiedza daje mądrość i spryt....................................

UCZEŃ V

Człowiek z wolna mądrzeje...gdy

wstecz się popatrzy,

to widzi jakie błędy popełniał co krok.

Wypracowania pisał byle zbyć - raz-dwa-trzy

i z dnia na dzień jak wariat czekał końca roku.

UCZEŃ VI

Zbyt wiele naszych sprawek uszło nam na sucho,

niejedna do rodziców nie dotarła skarga,

więc niniejszym dziś swoje nadstawiamy ucho,

niech każdy nauczyciel ile chce, je targa!

Nasze uszy czekają, proszę targać, śmiało, nawet godzinę całą.

I tak będzie mało.

UCZEŃ VII

A kiedy minie czas i miną lata

i nie wiem ile lat upłynie nawet...

gdy przyjdzie rozwiązywać trudną sprawę -

wrócą do nas słowa spośród ławek.

UCZEŃ VIII

A kiedy staniemy u rozstaju dróg

i ciężko nam będzie w niejednej chwili,

zrozumiemy, że spłacać trzeba wielki dług.

I wytrwamy - jak ci, co kiedyś nas uczyli.

PROWADZĄCY I:

Dziękujemy Panu Dyrektorowi, wszystkim nauczycielom i pracownikom szkoły, którzy przez cały okres naszej nauki w tej szkole, ofiarowywali nam dar nauki i opiekowali się nami.

PROWADZĄCY II:

Serdecznie i z rozrzewnieniem będziemy myśleć i pamiętać o naszych pierwszych nauczycielach, którzy pomagali nam stawiać pierwsze niezdarne litery, wprowadzali w czarodziejski świat książki, byli wspaniałymi przewodnikami w początkach naszej nauki.

UCZEŃ IX

Niezmierny mój dług wdzięczności

więc strof mi potrzeba jak w słońcu grająca kapela,

żeby po całym kraju rozsławił się , rozgłosił

wysiłek nauczyciela.

UCZEŃ X

Jakże nie pisać wiersza,

jakże nie płonąć w podzięce

za światło, co się rozszerza,

za dar najpiękniejszy, za wiedzę!

PROWADZĄCY III:

Dziękujemy także i tym nauczycielom, którzy poszerzyli naszą wiedzę w starszych klasach, czynili ją dostępną i zrozumiałą.

UCZEŃ XI

Nauczyli mnie mnóstwa mądrości,

logarytmów, wzorów i formułek.

Z kwadracików, trójkącików i kółek

Nauczyli mnie nieskończoności.

UCZEŃ XII

Rozprawiali o „cudach przyrody”

Oglądałem różne tajemnice:

W jednym szkiełku „życie w kropli wody”

W innym zaś - `'Kanały na Księżycu”

UCZEŃ XIII

Mam tej wiedzy zapas nieskończony;

2ΠR i H₂SO₄

Jabłka, lampy, Crookes'y, newtony:

Azot, wodór, zmiany atmosfery.

UCZEŃ XIV

Wiem o kuli napełnionej lodem,

O bursztynie, gdy się go pociera...

Wiem, że ciało zanurzone w wodę,

Traci tyle ile...et cetera.

UCZEŃ XV

Ach, wiem jeszcze, że na drugiej półkuli

Słońce świeci, gdy u nas jest ciemno!

Różne rzeczy do głowy mi wkuli,

Tumanili nauką daremną.

PROWADZĄCY I:

Do tej szkoły przyprowadzili nas rodzice. Niepewni, trochę przestraszeni, trzymaliśmy ich mocno za rękę. Dziś dziękujemy naszym rodzicom za wartościowe dary, których nie można kupić za żadne pieniądze:

Poszczególni uczniowie kl. VI:

• Dziękuję za miłość.

• Dziękuję za dar życia.

• Dziękuję za poczucie bezpieczeństwa.

• Dziękuje za zrozumienie.

• Dziękuję za przyjemności i ból dzielone ze mną.

• Dziękuję za wypowiadane czasami stanowcze „Nie'

• Dziękuję za kochające serce.

PROWADZĄCY II:

Czasami wydaje nam się, że kończąc szkołę podstawową, osiągamy tę upragnioną wolność, a tu ot, życie.

UCZEŃ XVI

W chłopięcym już to stwierdzasz wieku,

że świat wciąż robi ci na przekór.

Na drodze życia już od razu

Nie - znaki zakazu!

UCZEŃ XVII i XVIII

Nie wolno piłką rzucać w okno,

Nie wolno chodzić ci, boś dziecko,

na tę filmową twórczość szwedzką.

Nie wolno kłamać w życia wiośnie,

Nie wolno kląć aż się dorośnie.

Nie wolno palić, ani pić

Bo wciąż ci mówią: wstydź się wstydź!

UCZEŃ XIX

A gdy w wiek męski zdołasz zmienić

Tę młodość szkolną i mozolną.

Wolno ci będzie się ożenić

I znów ci nic nie będzie wolno.

PROWADZĄCY III:

Prawdziwe, zatem są słowa poety:

WSZYSCY:

„O to chodzi jedynie

By naprzód iść wciąż śmiało,

Bo zawsze się dochodzi

gdzie indziej, niż się chciało.”

PROWADZĄCY I:

My mamy nadzieję, że dojdziemy do upragnionego celu.

Przecież to w naszej szkole uczyliśmy się wytrwałości, uporu i działania.

Uczyliśmy się, że: „ Człowiek jest wielki nie przez to, co posiada, lecz przez to, kim jest,

nie przez to, co ma, lecz przez to, czym dzieli się z innymi.

PROWADZĄCY II:

Żegnając się, życzymy Panu Dyrektorowi, nauczycielom, pracownikom szkoły, naszym rodzicom oraz koleżankom i kolegom z młodszych klas:

PROWADZĄCY I, II i III:

Zdrowia, - które jest najcenniejsze

Szczęścia, - którego ciągle za mało

Dni, - w których marzenia staną się rzeczywistością, a nieosiągalny cel zdobyczą codzienną.

Niech każdy wasz dzień będzie piękniejszy od poprzedniego a ludzie, których spotkacie niech dają wam szczęście.

Niech czas nie zatrze w pamięci tych lat, które spędziliśmy razem.( prowadzący - razem)

Opracowanie: Elżbieta Michalczuk

---