SZYNSZYLE
Skąd przybyły ?
Ojczyzną szynszyli jest Ameryka Południowa, obecnie górzyste tereny Chile, Boliwii i Argentyny. Niegdyś niezliczona liczba tych zwierząt zamieszkiwała stoki Andów na wysokości 3000 - 4000 m n p m.
Dzika szynszyla
Jednym z ostatnich dziko żyjącym z gatunku szynszylowatych jest Szynszyla duża (górska), którą można już spotkać jedynie w wysokich partiach gór w północnym Chile.
Systematyka:
Rząd -gryzonie (Rodenta)
Podrząd - jeżozwierzokształtne (Hystricomorpha)
Rodzina - szynszylowate (Chinchillidae)
Gatunek - szynszyla duża (chinchilla brevicaudata)
- szynszyla mała (chinchilla veligera)
- szynszyla królewska - (chinchilla real)
Historia hodowli
1591r - pierwsze pisemne wiadomości o szynszylach jezuita Joseph de Acosta
1831r - pierwsze próby zamkniętej hodowli szynszyli na terenie Chile podjęte przez Johna Murraya
1895r - Francisco Irarrazaval, przeprowadził pierwszą udaną hodowlę klatkową w Santiago de Chile;
1918r - Amerykanin Mathias Chapman rozpoczął hodowlę szynszyla małego na szerszą skalę w Porerillos w Chile. Jego też uważa się za prekursora w hodowli szynszyli;
1923r - Chapman przewiózł szynszyle do USA i tam rozpowszechnił ich hodowlę;
1956r - rozpoczęcie hodowli szynszyli w Polsce przez Elwirę i Władysława Rżewskich we wsi Grywałd w Pieninach;
1993r - powstanie Polskiego Związku Hodowli Szynszyli.
Krótka charakterystyka
szynszyle to nieduże, roślinożerne gryzonie
masa ciała dorosłego osobnika od 400 do 700g;
długość tułowia od 19,6 do 37 cm;
prowadzą nocny tryb życia;
zwierzęta stosunkowo długowieczne ( do 20 lat)
Rozród
zwierzęta poligamiczne
( 1 - 4);
ciąża trwa średnio 111 dni;
Młode przychodzą na świat owłosione, widzą i chodzą;
Na fermie
Hodowlę szynszyli prowadzi się w pomieszczeniach zamkniętych, które powinny być suche, bez przeciągów, lecz z dobrą wentylacją, oraz oświetlone światłem dziennym.
oświetlenie naturalne - oś budynku w kierunku północ - południe;
oświetlenie sztuczne - lampy jarzeniowe o mocy 5 W/m2 ;
temperatura 18 - 20 0C;
wilgotność 55 -65 %;
Urządzenie i wyposażenie
W poligamicznym systemie utrzymania zwierząt używa się zestawów klatek połączonych wspólnym korytarzem przelotowym przeznaczonym dla samca. Mogą być wykonane tylko z siatki lub z drewna ( boki) i siatki.
Wyposażenie klatek
1. kąpielisko obrotowe samoczyszczące;
2. drzwiczki klatki;
3. Korytarz dla samca z zasuwkami;
4. karmnik samozsypowy;
5. półka wypoczynkowa;
6. miejsce na siano;
7. poidełko automatyczne
CHARAKTERYSTYKA KRÓLIKÓW
Systematyka:
Rząd -Zajęczaki (Lagomorpha)
Rodzina - Zającowate (Leporidae)
Gatunek - królik (Oryctolagus cuniculus)
Dzikim przodkiem królika jest królik europejski zamieszkujący basen Morza Śródziemnego,
zwłaszcza południową Hiszpanię i Francję.
Nazwa systematyczna królika wywodzi się z greckich słów: Oryttein - kopać, Lagos -zając i łacińskiego Cuniculus -przejście podziemne. Tłumaczenie tej nazwy to „zając kopiący podziemne przejścia”.
Z czasem dzikie króliki rozprzestrzeniły się na wszystkie kontynenty świata. Na obszarach, gdzie nie napotkały zbyt licznych naturalnych wrogów, rozmnożyły się bardzo szybko, wyrządzając spustoszenie w szacie roślinnej. Tak było w Australii i na Nowej Zelandii.
W Polsce dzikie króliki występują głównie na nizinach i pojezierzach (z wyjątkiem wschodniej części Pojezierza Mazurskiego). Dzikiego królika nie spotkamy także na wschodniej stronie Beskidu Zachodniego i Sudetach Wschodnich. Granicą zasięgu dla tych zwierząt jest wysokość 400 m n.p.m.
W Polsce dzikie króliki występują głównie na nizinach i pojezierzach (z wyjątkiem wschodniej części Pojezierza Mazurskiego). Dzikiego królika nie spotkamy także na wschodniej stronie Beskidu Zachodniego i Sudetach Wschodnich. Granicą zasięgu dla tych zwierząt jest wysokość 400 m n.p.m.
Opis: Królik dziki jest mniejszy od zająca, waży 1,5 -2,5 kg. Długość ciała 45 cm, w tym ogona 5-6 cm. Budowę ma masywną, głowę stosunkowo dużą. Uszy ma stale stojące i krótsze od głowy, stosunkowo długie, lecz krótsze niż u zająca. Czubki uszu są czarne, zaokrąglone. Oczy są duże, tęczówka ciemnobrązowa. Przednie kończyny są przystosowane do grzebania. Sierść gładko ułożona do tyłu. Ubarwienie sierści zmienne. Grzbiet i boki szarobrązowe, rzadziej szarożółte, kończyny żółtorude. Brzuszna strona ciała przeważnie biała, wyraźnie odcina się od grzbietowej.
Wzór zębowy królika jest następujący:
2 0 3 3/1 0 2 3.
Biotop: Królik żyje na brzegach lasów, w młodnikach sosnowych, na zboczach parowów, w dolinach rzecznych, w pobliżu pastwisk, zrębów lub nieużytków. Spotkać go można coraz częściej w okolicach zaludnionych, w sadach, parkach i w składach drewna. Unika wzniesień powyżej 400 m n.p.m. Osiedla się na glebach luźnych, o podłożu piaszczystym lub wapiennym. Wymaga nagiej ziemi lub pokrytej darnią.
Pokarm: Żeruje zwykle o zmierzchu i nad ranem. Jest zwierzęciem roślinożernym. Zjada wiele roślin, najchętniej drobniutkie rosnące przy samej ziemi. Ulubionym żerowiskiem królika są intensywnie użytkowane pastwiska, pożarzyska, mrozowiska i inne powierzchnie pokryte drobniutką roślinnością. Chętnie żeruje na obrzeżach lasu, gdzie oprócz roślin zielonych zjada korę, pędy drzew i krzewów. Zimą żywi się suchymi trawami, bulwami roślin, korzonkami oraz korą i pędami krzewów i drzew. Nie znosi gęstej i wysokiej pokrywy trawiasto-zielnej. Nie toleruje żyznych siedlisk, dużej ilości opadów, stosowania nawożenia lub użytkowania roślin przez inne ssaki.
Rozród: Okres rozrodu królika ciągnie się od lutego do września. Ciąża trwa 31 dni
(28-33 dni). Liczba miotów w ciągu roku wynosi 3-5, liczba osobników w miocie 4-12, stosunek płci 1:1. Młode rodzą się nagie, ślepe i niedołężne, lecz już po kilku dniach pokrywają się gęstą sierścią i otwierają im się oczy. Samica karmi je mlekiem około 4 tygodni. W wieku 3-4 tygodni wychodzą po raz pierwszy z nory i zaczynają żerować. Dojrzewają płciowo w wieku 5-8 miesięcy.
Maksymalna długość życia królika wynosi około 10 lat.
CHARAKTERYSTYKA NUTRII
Systematyka:
Rząd -gryzonie (Rodentia)
Rodzina - nutriowate (Myocastoroidae)
Gatunek - nutria (Myocastor coypus)
Nazwa zoologiczna nutrii wywodzi się od greckich słów myos to znaczy szczur, oraz castor - bóbr. Nutrie pochodzą z Ameryki Południowej, gdzie żyją dotąd w stanie dzikim. Naturalny ich zasięg obejmuje bagniste tereny tego kontynentu, a także strefę klimatu tropikalnego i klimatu umiarkowanego, o spadku temperatury w okresie zimy do -300C.
Jako zwierzęta ziemnowodne i roślinożerne zasiedlają tereny w pobliżu dużych rzek i jezior oraz rozlewiska z bogatą. Przebywają zarówno w wodach słodkich jak i słabo zasolonych.
Oprócz roślin pożywienie ich stanowią również drobne organizmy zwierzęce takie jak dżdżownice, małże, ślimaki itp.
Nutria charakteryzuje się krępą sylwetką ciała oraz kaczkowatym chodem. Wąski, długi i nagi ogon upodabnia ją do szczura. Długość ciała dochodzi do 100 cm, w tym ogon o długości 30-50 cm. Samce osiągają masę ciała około 10-12 kg, natomiast samice są od nich mniejsze i lżejsze średnio o 10-15%.
Przystosowanie do wodnego trybu życia jest widoczne raczej w poszczególnych elementach budowy ciała. Kształt ciała jest opływowy. Kończyny są stosunkowo krótkie, a tylne nogi dodatkowo zaopatrzone w błony pławne. Głowa jest osadzona bezpośrednio na tułowiu, gdyż zwierzę ma bardzo krótką szyję.
Klapka w postaci fałdu skórnego zamyka dodatkowo jamę ustną , dzięki czemu nutrie mogą pobierać pokarm pod wodą.
Nutrie są zwierzętami prowadzącymi nocny tryb życia. Bardzo sprawnie poruszają się w wodzie, na lądzie są powolne i niezgrabne. Młode pływają już od chwili urodzenia.
Zwierzęta żyjące na wolności mają brunatne umaszczenie o dużej zmienności odcieni.