W miejscach, w których folia wzmacniająca niedostatecznie przylega do kasety, występuje znaczne pogorszenie ostrości radiogramu. Przyczyną tego typu nieostrości jest zły stan techniczny kasety.
Nieostrość ruchowa
.Jest następstwem ruchu badanego, a także ruchu narządów niezależnych od woli (np. czynność serca, perystaltyka jelit). Zapobiega jej właściwe unieruchomienie badanej części ciała oraz możliwie krótki czas ekspozycji.
Nieostrość spowodowana promieniowaniem rozproszonym.
Nieostrość związana z rozproszeniem promieniowania X w znacznym stopniu pogarsza jakość obrazu. Przyjmuje się, że bez stosowania środków zapobiegających oddziaływaniu promieniowania rozproszonego na błonę rentgenowską jego udział w jej zaczernieniu wynosi 50-85%.
Nieostrość z promieniowania rozproszonego
Głównym źródłem promieniowania rozproszonego jest ciało pacjenta, a ilość nieskutecznych promieni przebiegających w różnych kierunkach zależy od:
ilości promieniowania pierwotnego; im większa eksplozja i im większa wiązka promieniowania, tym więcej powstaje nieużytecznych promieni rozproszonych,
twardości promieniowania; im krótsza fala (większa energia fotonów), tym większa ilość promieniowania ulega rozproszeniu,
grubości warstwy; im grubsza warstwa, przez którą przenikają promienie, tym większe rozproszenie; ilość promieniowania rozproszonego zwiększa się szczególnie przy bocznych zdjęciach kręgosłupa lędźwiowego, zdjęciach kości guzicznej i miednicy.
Rozdzielczość obrazu
wiąże się nierozerwalnie z ostrością zarysów uwidocznionych struktur. Zdolność rozdzielczą przestrzenną definiuje się jako liczbę linii białych i czarnych, które można wyróżnić na przestrzeni l mm (lp/mm). Rozdzielczość może być również określona jako najmniejsza odległość w mm między dwoma punktami obrazu, które można wyraźnie uwidocznić. W radiografii konwencjonalnej zdolność rozdzielcza zależy w dużym stopniu od tych czynników, co w ostrości zdjęcia, a zwłaszcza od rodzaju folii wzmacniających i grubości ziarna emulsji fotograficznej.
Wyszukiwarka