Zoologia bezkręgowców
Ćwiczenia I
Wiciowce (Flagellata, Mastigophora )
Systematyka:
Superregnum: Eukariota
Regnum (Królestwo): Protista
Phyllum (typ): Sacromastigophora
Subphyllum (podtyp): Mastigophora (wiciowce)
Classis (gromada): Phytomastigophora (wiciowce roślinne)
Ordo (rząd): Dinoflagellida (bruzdnice)
Familia (rodzina): Peridiniales
Ceratium hirudinella
Ordo: Euglenida (eugleny)
Familia: Euglenales
Euglena viridis (euglena zielona, klejnotka)
Charakterystyka ogólna wiciowców
Obecność jednej, dwóch, lub wielu wici, które oprócz funkcji lokomotorycznej mogą także służyć do pobierania pokarmu.
rozmnażanie bezpłciowe, w płaszczyźnie podłużnej (za wyjątkiem bruzdnic, tam podział jest w płaszczyźnie skośnej)
możliwość rozmnażania płciowego (izo, anizogamia), mejoza postgamiczna.
Auto, hetero i miksotrofy
Charakterystyka wiciowców roślinnych (phytomastigophora)
Obecność plastydów, a więc i samożywność
Barwniki zawarte w plastydach: Chlorofil, karotenoidy
Obecność stigmy - plamki ocznej, która jest swoistą przysłoną - reguluje ilość światła, jaka dociera do właściwego narządu wzroku, którym jest fotoreceptor znajdujący się w wici
Charakterystyka bruzdnic (Dinoflagellida)
Wiciowce roślinne
Obecność pancerzyka zaopatrzonego w kolce
W pancerzyku znajdują się 2 bruzdy: równikowa i podłużna, położona na bocznej stronie ciała
W bruzdach zlokalizowane są 2 wici. ! Z nich znajduje się w bruździe równikowej, druga w bruździe podłużnej - nazywana także wicią sterującą.
Barwniki zawarte w plastydach: karotenoidy
jądro komórkowe w postaci dikarionu - w stanie spoczynku widać oprócz jadra także chromosomy
Charakterystyka euglen (Euglenida)
wiciowce roślinne
słodkowodne
2 wici (jedna bardzo mała, druga bardzo długa) wyrastają z zagłębienia zwanego ampułką
obecność stigmy
zielony barwnik w chromatoforach
Eugleny odkładają materiał zapasowy w postaci paramylonu
Opis budowy wici ( rys. str 20ZĆ)
Miejsce przyczepu wici wyznacza biegun przedni komórki
Schemat budowy wici jest taki sam dla wszystkich organizmów
Wić zbudowana jest z 9 fibryli peryferyjnych, z których każda ma po 2 mikrotubule i 2 fibryli centralnych - taki układ (9+2) nazywamy Aksonemą
Fibryle centralne biorą swój początek w ciałku osiowym - Aksosomie
Ciałko osiowe oddzielone jest od ciałka podstawowego septą
Ciałko podstawowe (Corpusculum basale) - kinetosom nie zawiera fibryli centralnych, jedynie fibryle peryferyjne, tym razem ułożone trójkami
Pod kinetosomem znajdują się rizoplasty - włókienka zakotwiczające wić w ektoplazmie
Mikrotubule:
są podstawowym budulcem fibryli
zbudowane z białka tubuliny - tubulina występuje w postaci dimerów (α -tubuliny i β-tubuliny połączonych wiązaniami niekowalencyjnymi)
struktury α i β tworzą podłużny rząd (są ułożone jedna na drugiej) tzw. protofilament, 13 takich protofilamentów tworzy długa cylindryczną strukturę - mikrotubulę
Protofilamenty mają budowę polarną koniec α jest ujemny, koniec β dodatni
W wici 2 mikrotubule tworzące fibryle peryferyjne nazywamy odpowiednio mikrotubulą A i mikrotubulą B
od mikrotubuli A jednej fibryliodchodzą haczyki (tzw. ramiona dyeinowe zbydowane z białka dyeiny, które łączą się z mikrotubulą B innej fibryli. Dzięki nim możliwe jest utrzymanie wszystkich mikrotubul razem
Ceratium hirudinella - informacje
Ceratium wchodzi w skład fitoplanktonu jezior i stawów.
Ciało spłaszczone, długie na 100-400 µm
Jest to gatunek drapieżny w stosunku do innych, mniejszych organizmów, np. okrzemki centrycznej - Cyclotella sp. albo małych kolonii mającej około 40 µm średnicy sinicy Microcystis aeruginosa. Bruzdnica ta jest więc zdolna do odżywiania się na sposób zwierzęcy.
Porusza się ruchem „śrubowym”
Euglena viridis - informacje
Długość ciała 35-70 μm, szerokość 20μm
1 lub 2 gwiaździste chloroplasty
z tyłu komórki charakterystyczny krótki wyrostek
zdolna do metabolii (specyficzny ruch ślizgowy)
zdolna do fotosyntezy jak i saprotrofii