UDZIELANIE WSPARCIA PSYCHOLOGICZNEGO - PODSTAWOWE ZASADY

• bezwarunkowa akceptacja i bezinteresowna serdeczność pozytywne nastawienie (ważne szczególnie na początku kontaktu);

• autentyczność zaangażowania/zainteresowania chęć nawiązania pogłębionego kontaktu (tego nie da się zagrać, w przeciwieństwie do kontaktu pozornego, fasadowego, który jest szybko demaskowany);

• rozumienie a nie ocenianie;

• empatia;

• aktywne słuchanie (ważne przez cały czas trwania kontaktu);

• „podążanie” za pacjentem (za treścią jego wypowiedzi i emocjami);

• naturalność zachowania osoby pomagającej

• maksymalne „dopasowanie” do pacjenta:

• synchronizacja niewerbalna (odzwierciedlenie mowy ciała pacjenta),

• synchronizacja parawerbalna (odzwierciedlenie tonu i natężenia głosu, tempa wypowiedzi),

• synchronizacja werbalna (odzwierciedlenie sposobu wysławiania się charakterystycznego dla pacjenta);

• komunikacja werbalna dialog stanowi podstawę relacji pomagania (w chwilach, gdy osoba pomagająca jest aktywna werbalnie, pacjenci mają poczucie nawiązania szczególnie dobrego kontaktu):

• wypowiedzi krótkie i skondensowane,

• stosowanie zrozumiałego języka (unikanie żargonu medycznego),

• zadawanie otwartych pytań,

• stosowanie minimalnych reakcji werbalnych (mhm, aha, tak)

• parafrazowanie (powtarzanie własnymi słowami wypowiedzi pacjenta),

• precyzowanie i klaryfikacja (zadawanie dodatkowych pytań),

• odzwierciedlanie emocji (nazywanie emocji),

• dowartościowanie (identyfikacja i docenienie silnych stron pacjenta),

• informacja zwrotna (szybka, szczera, wspierajaca),

• sprawne radzenie sobie z barierami komunikacyjnymi;

• osoba pomagająca nie powinna przeceniać swej roli w budowaniu kontaktu z pacjentem jej nadmierna aktywność, może ograniczać swobodę i niezależność rozmówcy;

• „ludzie lubią tych, którzy lubią samych siebie” osoby pewne siebie, swobodne, mające poczucie własnej kompetencji łatwiej nawiązują kontakt z innymi ludźmi i udzielają im większego wsparcia psychologicznego;

Materiały dydaktyczne dla studentów I roku Ratownictwa Medycznego, rok akademicki 2006/2007. Opracowanie: mgr Agnieszka Dziurowicz-Kozłowska, Zakład Psychologii Medycznej, Akademia Medyczna w Warszawie.