Wychowanie metodą harcerską
.
W obecnym świecie chaosu i szumu informacji młody człowiek bardziej niż kiedykolwiek potrzebuje drogowskazów i przewodnika na drodze do stawania się odpowiedzialną jednostką w społeczeństwie, jak również do bycia szczęśliwym pośród innych. Świadomość tych potrzeb i zagrożeń dzisiejszej rzeczywistości jest inspiracją dla wychowawców harcerskich do tworzenia różnorodnych propozycji programowych.
Związek Harcerstwa Polskiego od początków swego istnienia kierował ofertę wychowawczą do dzieci i młodzieży, często również do tej, która nie potrafi znaleźć sobie miejsca w szkole, najbliższym otoczeniu, wśród rówieśników. Od kilkudziesięciu już lat to, co proponowali harcerscy instruktorzy, nie straciło na aktualności i trafiało do kolejnych pokoleń młodych Polaków jako alternatywny sposób wychowania. O jego skuteczności
i atrakcyjności decydowała i nadal decyduje osobowość instruktorów oraz harcerska metoda wychowawcza.
Połączenie czterech elementów tej metody stanowi podstawowe narzędzia kształtujące hart ducha, poczucie własnej wartości i silną osobowość:
Praca w małych grupach pozwalająca na uczenie się nowych ról społecznych, na podejmowanie odpowiedzialności, grupach stanowiących bezpieczne środowisko, w którym jednostka nie zatraca swojej indywidualności a otrzymuje wsparcie.
Program zawarty w gwiazdkach, stopniach i sprawnościach, dający możliwość ciągłego doskonalenia się, pokonywania swoich słabości, osiągania małych i dużych sukcesów oraz rozwijania swoich pasji i zainteresowań.
Uczenie przez działanie - wprowadzanie dzieci i młodzieży do świata dorosłych poprzez przygodę, zabawę, grę, naturalne dla każdego wieku sposoby zachowań.
Prawo Harcerskie - wartości, które determinują nasze działanie.
Piękny plan działalności wytyczył nam w 1996 roku papież Jan Paweł II mówiąc do przedstawicieli organizacji harcerskich: „Dzisiejszemu światu potrzeba czytelnego świadectwa wiary, nadziei i miłości. Potrzebuje go zwłaszcza młodzież, której przypadnie żyć w trzecim tysiącleciu. Organizacja harcerska, zachowując ideał, który przyświecał założycielom, wychowuje młodzież w duchu tradycji chrześcijańskich i narodowych, wdraża do podejmowania odpowiedzialnych zadań, uczy poszanowania całego dzieła stworzenia, a nade wszystko godności każdego człowieka. (...) Wśród wielu błędnych tropów trzeba umieć odnaleźć ślady Chrystusa i pójść za nim. (...)”.
Największym i najbardziej zapisanym w historii dziełem Jordana było założenie na krakowskich Błoniach (na wzór amerykański) w 1889 pierwszego w Europie publicznego ogrodu zabaw i gier ruchowych dla dzieci do lat 15, który nazwano Parkiem Miejskim dra Henryka Jordana. Powstał on na terenach po wystawie przemysłowej. W ogrodzie tym mieściły się rozmaite urządzenia sportowe: basen, 12 boisk - każde o innym przeznaczeniu, ścieżki zdrowia i wiele innych. W ogrodzie Jordana można było ćwiczyć lekkoatletykę i gimnastykę.
W parku znajdowały się także sale do zajęć w razie niepogody, prysznice, szatnie, magazyny, a od roku 1906 warsztaty do prac ręcznych i poletka doświadczalne. Była również "Mleczarnia" służąca dożywianiu dzieci.
Jordan bezpośrednio uczestniczył w działalności Parku, organizując i bezpośrednio nadzorując podejmowane w nim działania. Z jego inicjatywy także postawiono tam 44 pomniki wybitnych Polaków, mające służyć - wraz z organizowanymi przy pomnikach przez Jordana pogadankami - edukacji patriotycznej dzieci i młodzieży. W 1914, po śmierci Jordana, postawiono w Parku także i jego pomnik.