POLITYKA SPOŁECZNA 10.02.2012, Polityka społeczna


POLITYKA SPOŁECZNA - WYKŁADY.

Wykład z dnia 10.02.2012 r.

Definicje i nurty w polityce społecznej.

Polityka społeczna:

Obszary zainteresowania polityki społecznej:

  1. Polityka demograficzna, polityka rodzinna.

  2. Polityka zatrudnienia i bezrobocia.

  3. Polityka kształcenia, edukacyjna.

  4. Polityka struktury dochodów i wydatków ludności.

  5. Polityka mieszkaniowa.

  6. Polityka ochrony zdrowia.

  7. Polityka kulturalna.

Cele polityki społecznej:

  1. Usuwanie nierówności społecznych.

  2. Tworzenie równego dostępu w korzystaniu z obywatelskich praw.

  3. Asekurowanie przed zagrożeniami socjalnymi.

  4. Kształtowanie stosunków społecznych.

  5. Zaspokojenie podstawowych potrzeb ludzkich.

Metody realizacji celów polityki społecznej:

  1. Ustawodawstwo społeczne (ustawy, rozporządzenia),

  2. Służby społeczne (osoby odpowiadające za politykę społeczną) i usługi społeczne,

  3. Infrastruktura społeczna i system podatkowy.

Nurty w polityce społecznej.

  1. Nurt socjalno - strukturowy.

W nurcie tym zwraca się uwagę że przedmiotem polityki społecznej powinna być struktura społeczna czyli budowa społeczeństwa i jego uwarstwienie, uszeregowanie.

Polityka społeczna ma usuwać sprzeczności w strukturze społecznej, które powstają jako skutek nierównomiernego rozwoju.

  1. Nurt ekonomiczno - społeczny.

Opiera się na analizie powiązań i współzależności polityki społecznej i polityki gospodarczej.

W nurcie tym przywiązuje się wagę do planowania społecznego. Ważnym celem jest wzrost gospodarczy.

Dobre wyniki ekonomiczne dają szanse na rozwiązanie wielu kwestii społecznych zwłaszcza bezrobocia.

  1. Nurt socjalno - bytowy.

Nurt związany z koncepcją doraźnej poprawy warunku życia i pracy. Naczelnym zadaniem polityki społecznej jest podnoszenie poziom życia, szerokich grup społecznych doprowadzając przez wprowadzenie ewolucyjnych reform obejmujących różne kategorie ludzi.

  1. Nurt psychologiczno - społeczny.

Traktuje politykę społeczną jako działalność zmierzającą do zaspokojenia różnorodnych potrzeb całego społeczeństwa.

Z koniecznością różnicowania podejścia do różnorodnych określonych grup (kobiety, młodzież).

Zasady polityki społecznej:

To określone dyrektywy, normy działania jakimi powinny kierować się poszczególne podmioty polityki społecznej w realizacji podstawowych celów.

  1. Zasada przezorności.

Oznacza, że bezpieczeństwo socjalne jednostki nie może być tylko efektem świadczeń ze strony społeczeństwa ale powinno wynikać z odpowiedzialności człowieka za własną przeszłość i przyszłość.

Istotna jest zdolność z bieżących korzyści na rzecz zaspokojenia przyszłych potrzeb oraz zdolność do prowadzenia trybu życia, który minimalizuje ryzyko wystąpienia różnych zagrożeń (dbałość o zdrowie, zdolność do oszczędzania).

  1. Zasada samopomocy.

Przejawia się w istnieniu i rozwoju pomocy wzajemnej ludzi zmagających się z podobnymi problemami społecznymi, życiowymi a także pomocy silniejszych dla słabszych w ramach małych grup nieformalnych.

  1. Zasada solidarności społecznej.

Rozumiana jako przenoszenie różnego rodzaju konsekwencji i ryzyka socjalnego z jednostek na społeczeństwo.

Utożsamiana jest z solidaryzmem społecznym oznaczającym wyższość wspólnych interesów członków społeczeństwa nad interesami poszczególnych klas czy warstw.

  1. Zasada pomocniczości (subsydiarności).

Pomoc udzielana jest obywatelowi w określonym porządku, hierarchii:

  1. Pomagać powinna rodzina najbliższemu otoczeniu.

  2. Wspólnota lokalna, samorządy.

  3. Administracja centralna, państwo.

  1. Zasada partycypacji (uczestnictwa).

Wyraża się ona w takiej organizacji życia społecznego, że poszczególni ludzie mają możliwość realizowania ról społecznych, a poszczególne grupy mogą w równoprawny sposób mieć swoje miejsce w społeczeństwie.

  1. Zasada samorządności.

Odnosi się do wolności i podmiotowości człowieka, realizowana przez taką organizację życia społecznego aby jednostki grupy miały prawo i możliwość aktywnego udziału w istniejących instytucjach a także mogły tworzyć nowe instytucje do zaspokojenia celów i interesów.

  1. Zasada dobra wspólnego.

Przejawia się w działaniach władz publicznych, które uwzględniają różne interesy obywateli i polegają na poszukiwaniu kompromisu tam gdzie interesy są sprzeczne.

  1. Zasada wielosektorowości

Polega na stworzeniu warunków do równoczesnego i równoprawnego funkcjonowania publicznych podmiotów polityki społecznej instytucji rynkowych, komercyjnych i organizacji pozarządowych.



Wyszukiwarka