O pracy myśli się coraz częściej nie w kategorii przestrzeni, lecz czasu. Stanowisko pracy rozumiane jest w wielu dziedzinach wirtualnie- pracownicy są wyposażani w przenośne urządzenia biurowe i wysyłani. Spada przy tym liczba pracowników na stałe zatrudnionych w pełnym wymiarze w jakiejś instytucji, rośnie zaś znaczenie samozatrudnienia, pracy czasowej i zatrudnienia niepełnego.
Różnorodność dotyczy także samych organizacji ( pluralizmu i wielkości) . Wbrew obiegowemu przeświadczeniu, ze istnieje jeden model przyszłej organizacji, będą one w coraz większym stopniu kształtowały się odmiennie ze względu na różne rodzaje działalności, zróżnicowaną kadrę pracowniczą i odmienną kulturę organizacyjną. Zmienia się charakter organizacji znanych co do istoty (form prawnych, własnościowych) w epoce poprzedniej, pojawiają się nowe, nie tyle pod względem prawnym, ile pod względem wewnętrznego zorganizowania struktury.
Gama zinstytucjonalizowanych form gospodarczej aktywności ludzi jest bogata i rozszerza przestrzeń aktywności rodzinnej.
Istotną wyróżniającą je cechą jest zniknięcie granic organizacji. W przyszłości organizacje będą ( mogą być) znacznie mniejsze, bardziej elastyczne od obecnych z niezauważalnymi bądź istniejącymi granicami miedzy organizacją a otoczeniem zewnętrznym. Życie w organizacji postindustrialnej charakteryzuje: niepewność, sprzeczności i paradoksy, ostro kontrastujące z właściwą organizacjom okresu przemysłowego- stabilnością rutyną i tradycją.
Społeczeństwo informacyjne przywraca- choć oczywiście na innym poziomie- wiele instytucji zniszczonych przez epokę przemysłową; warsztat rodzinny przy komputerze, małe wspólnoty ponad rodzinne, zdecentralizowaną komunikację. Prototypowymi formami organizacyjnymi tego okresu są sieci, współpraca strategiczna, organizacja wirtualna, oparte na elastycznym systemie zatrudnienia. Pracownicy traktowani są w różnym stopniu jako chwilowo przydatni:- jedni stanowiąc rdzeń- na dłużej, inni o peryferyjnej wartości dla przedsiębiorstwa- na krócej. Rdzeń- grupa pracowników o strategicznym znaczeniu jest nieliczna i kurczy się, pracownicy peryferyjni są liczniejsi a związki z przedsiębiorstwem mają często charakter kontraktowy(partnerski) a nie podległościowyTa grupa to samozatrudnieni na zasadach pracy czasowej, telepracy itp. Te formy oprócz stresu związanego z niestabilnością i koniecznością wykazywania przedsiębiorczej inicjatywy, niosą także nową jakość w życie społeczne i rodzinne- zwiększają równowagę między życiem zawodowym a rodzinnym.
Egzemplifikacją hasła powrotu do domu są różne modele sprzężenia gospodarstwa domowego i biznesu.(ze względu na ilość powiązań).
M.B. Piotrowsky wskazuje na 3 modele domu działalnością gospodarczą:
1. Model rolniczej gospodarki rodzinnej, w której zespalają się dwie przestrzenie- domowa i przestrzeń produkcji, przy czym możliwość przeprowadzenia granicy między nimi jest ograniczona. Produkcja rolnicza ma wiele wspólnego z produkcją gospodarstwa domowego i może być traktowana jako specyficzny jej rodzaj
2. Model przedsiębiorstwa rodzinnego, w którym zespalają się dwie różne diametralnie instytucje- społeczna i ekonomiczna- realizujące diametralnie różne funkcje.
3. Model kompleksu domowo- biznesowego.- małe systemy socjoekonomiczne, w którym odbywają się produkcja na potrzeby gospodarstwa domowego oraz produkcja rynkowa, w których siła robocza wywodzi się głównie z gospodarstwa domowego lub rodziny, a decyzje w zakresie konsumpcji i inwestycji wzajemnie się warunkują.