Temat główny :
Rola pielęgniarki w opiece nad zdrowiem
Podtemat:
Pomaganie i asystowanie jako istota nowoczesnego pielęgniarstwa - prezentacja własnych przemyśleń.
Praca wykonana przez : Martę Pogłód
Kierunek: pielęgniarstwo
Rok: pierwszy
Numer albumu: 3967
Pomaganie - wzięcie udziału w czyjejś pracy, dokonanie jakiegoś wysiłku dla dobra innej osoby w celu ulżenia jej w czymś lub poratowaniu w trudnej sytuacji. Można też to pojęcie rozumieć jako przyczynienie się do czegoś, bądź też ułatwienie czegoś - podziałanie na korzyść czegoś/ kogoś.
Pomaganie według Mellibrudy :
„Mellibruda definiując pomaganie akcentuje podmiotowe traktowanie w nim człowieka, określając, że jest to działanie polegające na robieniu dla drugiego człowieka tego, czego on naprawdę potrzebuje”.
(Mellibruda, 1986)
Pomaganie według Dąbrowskiego:
„Pomaganie polega na wzmacnianiu potencjału podmiotu w sytuacji trudnej w zakresie niezbędnym do przezwyciężania trudnościom, zmianę sytuacji z pogranicza trudności w kierunku uczynienia z nich sytuacji „komfortowych” ”.
Asystowanie - pojęcie to oznacza towarzyszenie komuś, bycie przy nim obecnym. Najczęściej słowo to jest używane w kontekście - jako że ktoś pomaga specjaliście przy wykonywanej przez niego czynności, np. asystowanie przy operacji.
Współczesne pielęgniarstwo jest coraz bardziej kierowane na indywidualizację opieki, co wymaga jednoczesnego korzystania z założeń procesu pielęgnowania , różnych teorii pielęgniarstwa oraz Primary Nursing* . Te trzy zmienne decydują o istocie pielęgniarstwa i jakości pielęgnowania. Spaja je filozofia pielęgniarstwa czyli swego rodzaju drogowskaz i punkt wyjścia dla działalności zawodowej. Cała filozofia ma charakter dynamiczny i ulega ciągłym zmianom uwarunkowanym realiami społecznymi i zmianami o odbieraniu oraz rozumieniu pielęgniarstwa.
Dziś pielęgniarka jest nie tylko osobą pielęgnującą chorego, czuje się ona zawodowo odpowiedzialna za zdrowie zarówno jednego pacjenta jak i całych grup pacjentów w sensie bio-psycho-społecznym.
W dzisiejszych czasach można zaobserwować zwiększającą się liczbę osób wymagających pomocy z powodu problemów w zaspokajaniu podstawowych potrzeb ogólnoludzkich. W środowisku człowieka występuje coraz więcej zagrożeń dla jego życia i zdrowia, które stają się przyczyną różnorakich chorób zaczynając na wadach rozwojowych, upośledzeniach, urazach fizycznych i psychicznych kończąc na zwykłym nie radzeniu sobie w zakresie samoobsługi.
Zmiany cywilizacyjne prowadzą do zagubienia się ludzi nie radzących sobie ze zbyt szybkim oraz drastycznym tempem życia narzuconym przez resztę społeczeństwa, do poczucia wyalienowania lub wręcz inności.
Skutkami tego jest odurzanie się różnymi używkami od alkoholu przez narkotyki kończąc na lekach. W tak zaistniałej sytuacji pomaganie nie może być odruchem dobrego serca lecz koniecznością przygotowania pielęgniarek do profesjonalnej pomocy.
Primary Nursing - Idea „ mój pacjent, moja pielęgniarka” zrodzona w USA na początku lat 70-tych. Istotą jej jest określony sposób organizacji opieki nad pacjentem w szpitalu. Od momentu przyjęcia do wypisania pozostaje on pod opieką stałego zespołu. Tworzą go pielęgniarki dyplomowane, asystentki i studentki pielęgniarstwa. Zespołem kieruje najwyższa rangą pielęgniarka z dużą praktyką - Primary Nurse.
Pomaganie przejawia się w działalnościach skierowanych na:
Zwiększanie wewnętrznych możliwości osoby:
Udzielanie informacji niezbędnych do normalnego funkcjonowania;
Doradzanie w problemowych sytuacjach;
Instruowanie w zakresie procedur i algorytmów postępowania;
Wyrażanie zrozumienia, współczucia w zmartwieniach;
Obrona w przypadku niesłusznych pomówień;
Dokonanie określonych zabiegów leczniczo- pielęgnacyjnych;
Podejmowanie czynności wspomagających odzyskanie utraconych funkcji;
Przystosowanie się do nowych warunków życia;
Uświadamianie i umacnianie poczucia podmiotu w zakresie możliwości samodzielnego pokonywania trudności i radzenia sobie;
Zwiększanie zewnętrznych/środowiskowych możliwości osoby:
Usuwanie czynników szkodliwych w środowisku;
Udostępnianie i dostarczanie przedmiotów, sprzętu, wypożyczanie narzędzi, udzielanie pożyczek, przekazywanie darów;
Pobudzanie aktywności zaradczej podmiotu pomocy.
Samo pomaganie opiera się o określone założenia teoretyczne, które umożliwiają opisanie, wyjaśnienie i przewidywanie przebiegu relacji pomagania. I tak:
PODEJŚCIE BEHAWIOROWE:
Charakteryzuje się precyzyjnym monitorowaniem procesu pomagania, z uwzględnieniem formułowania celów i określania mierzalnych wyników pomagania;
PODEJŚCIE EMPIRYCZNO - RACJONALNE:
Jest zorientowane na ocenianie i korygowanie procesów myślenia wraz ze wskazaniem poprzez poradnictwo i edukację błędów logicznych i niesłusznych założeń generowanych niedostatkiem informacji o samym sobie lub o rzeczywistym otaczającym świecie;
PODEJŚCIE TRANSAKCYJNO - KOMUNIKACYJNE
Polega na analizowaniu wzoru komunikacji interpersonalnej, np. w rodzinie, i czynników na nie wpływających oraz ich roli w procesie pomagania;
PODEJŚCIE FIZJOLOGICZNE
Podkreśla, iż wiele trudności polega na utraceniu kontaktu z fizycznym wymiarem naszej egzystencji, dlatego w procesie pomagania należy stymulować zmysły człowieka, uświadamiać cielesność, uczyć czerpania radości z procesów fizjologicznych, stosować wiedzę dotyczącą fal mózgowych i procesu relaksacji;
PODEJŚCIE EKLEKTYCZNE
Preferuje wprowadzanie własnych małych teorii pomagania w oparciu o rozległą i gruntowną wiedzę z tego obszaru
(Brammer, 1984)
Zachodzą pewne relacje pomiędzy opieką a pomocą, które najtrafniej określa w swoich poglądach H. Radlińska:
„Opieka i pomoc to dwa różne rodzaje działalności, ponieważ opieka obejmuje jednostki niezdolne do samodzielnego życia(noworodek, człowiek nieprzytomny, z głębokim upośledzeniem umysłowym, osoba całkowicie niedołężna), oznacza pełną za nie odpowiedzialność, funkcjonuje w oparciu o asymetryczne zależności pomiędzy opiekunem a podopiecznym, co odzwierciedla stwierdzenie - czynienie dla niego i za niego”
Miejsce i rolę pomagania w pielęgnowaniu określa większość powszechnie uznanych definicji pielęgnowania, które wskazują na istotę tej działalności lub na podstawową metodę działania zawodowego pielęgniarki.
O asystowaniu mało mówią nam książki oraz inne materiały edukacyjne. Zjawisko to od zawsze było sprawą jak najbardziej normalną, że pielęgniarki asystowały zarówno pacjentom w sprawach najprostszych takich jak na przykład toaleta osobista, oraz lekarzom w czynnościach wymagających dużej profesji jak na przykład przy nakłuciach szpiku kostnego , wątroby i tym podobnych zabiegach.
Ludziom osoba pielęgniarki nieodzownie kojarzy się ze szpitalem, przychodnią oraz z pomocą w ogólnym tego słowa znaczeniu. Wielu uczonych wypowiadając się na temat pielęgniarek podkreśla, że lekarz bez pielęgniarki „byłby nikim”. Te dwa zbliżone do siebie zawody są jakby nieodzowne.
Florencja Nightingale twierdzi, że pielęgniarstwo to domena kobiet, tak jakby nasz dar. Że kobiety sprawdzają się doskonale w tym zawodzie, oraz że można ja nazwać profesjonalistkami w tym co robią.
Myślę, iż pomaganie oraz asystowanie jest oznaką nowoczesnego pielęgniarstwa.
Te dwa zjawisko świadczą o nieukrywanej indywidualizacji zawodu pielęgniarki. Pielęgniarki zaczynają stawać się osobami z coraz większą gamą swoich kompetencji oraz z coraz większym szacunkiem ze strony społeczeństwa.
Mogą one a wręcz muszą rozwijać się oraz dokształcać, a ze względu na zapotrzebowanie pielęgniarek do wyżej wymienionego asystowania oraz pomagania społeczeństwo nie utrudnia im tego.
Coraz bardziej można zauważyć zanikanie granicy jaka kiedyś oddzielała pielęgniarki od lekarzy. Pielęgniarki w krajach zagranicznych przejęły już dawno dużą ilość lekarskich kompetencji niż w Polsce. Mogą na przykład wypisywać lekarstwa na recepty(lista dostępnych w ten sposób lekarstw nadal rośnie), pełnią funkcje „pierwszego kontaktu”, po czym dopiero po wizycie u nich kierują do odpowiedniego lekarza (jeśli jest taka konieczność).
Sądzę, że i w Polsce pielęgniarstwo posunie się do przodu. W porównaniu z innymi krajami można powiedzieć, że my przy ich „skoku” w nowoczesność, robimy kroczki, a nawet dopiero raczkujemy, jednak to wcale nie musi być aż takie złe. Ponieważ musimy pamiętać, że im więcej możemy, w tym więcej mamy też obowiązków oraz odpowiedzialności.
Dlatego uważam, iż w Polsce pielęgniarstwo nie jest jeszcze gotowe na coś tak drastycznego oraz, że lepiej iż tak powoli idzie do przodu, ponieważ wszyscy zarówno lekarze, pielęgniarki jak i sami pacjenci i reszta społeczeństwa, muszą oswoić się z tą świadomością, a to może zająć jeszcze parę ładnych lat... .