Podobnego zdania jest S. Szuman, który uznał, że „poznanie rzeczywistości przez pryzmat sztuki - prowadzi do poszukiwania, dostrzegania i doznawania piękna, a ono nie poucza, lecz raduje i nasyca naszą świadomość, nasze zmysły, wyobraźnię i uczucia - podobnie jak woda i chleb sycą nasze ciało”.

Ogólnie przyjęto pogląd, iż sztuka to jeden z podstawowych faktów ludzkich, zarówno uniwersum wartości estetycznych, swoista rzeczywistość czy kultura artystyczna w ujęciu obiektywnym, jak i treść działań ekspresywnych i kreatywnych.

Od dawna próbowali wytłumaczyć proces związany z tworzeniem, przeanalizować geniusz niektórych artystów i zrozumieć ich istotę przeżycia estetycznego. Dla artysty jak i dla pacjenta niepowtarzalne doświadczenie stanowi efekt końcowy dzieła. Akt twórczy, głównie rysunek jest bardzo osobistą wypowiedzią, zawierającą treści świadome i nieświadome. Rysunek zaczęto wykorzystywać jako narzędzie do oceny możliwości emocjonalnych, do oceny sprawności intelektualnej, a następnie do technik projekcyjnych. Rysunek wnikał w takie treści emocjonalne, które trudno wyrazić słowami. Pozwalał odczytać te treści, które głęboko były ukryte w podświadomości, a często także zapomniane. Podczas rysowania pobudzane są wspomnienia i wyobrażenia związane z nieuświadamianymi treściami zawierające mniej ocenzurowany materiał. Rysując pacjent może komunikować się w sposób niesprecyzowany, nie zdając sobie sprawy, że rysowany przez niego dom w rzeczywistości nie jest miejscem, w którym żyje.

Michałowski S. (1994) Inspiracyjne i kreacyjne przeżycia w górach jako element ludzkiego istnienia i rozwoju, w: Olbrycht K. (red.): Edukacja aksjologiczna. Wymiary - kierunki - uwarunkowania, tom I, Katowice.

Oster G.D. , Gould P. (1999) Rysunek w psychoterapii. GDAŃSKIE WYDAWNICTWO PSYCHOLOGICZNE, GDAŃSK.

---