Akceptacja podejścia postmodernistycznego ma wpływ na codzienność klasy szkolnej a przede wszystkim na działania podejmowane przez nauczycieli. Wyróżnić można kilka zasadniczych konsekwencji:

1) Nauczyciel przestaje być uosobieniem Wiedzy i Prawdy. Traci swój „instytucjonalny autorytet”, wynikający z pełnienia roli nauczyciela samej w sobie na rzecz autorytetu o charakterze „osobistym”, który wynika z jego zdolności do wchodzenia w partnerski dialog z uczniami.

2) Postmodernizm przyczynia się do uprawomocnienia w klasie szkolnej „różnic”: kulturowych, etnicznych, płciowych, religijnych. Nauczyciel nie narzuca zróżnicowanej grupie uczniowskiej jednej perspektywy postrzegania rzeczywistości.

3) W codziennym życiu klasy szkolnej postmodernizm przywraca znaczenie temu, co codzienne i popularne. Szkoła przestaje być instytucją transcendentną, zaczyna wpisywać się w społeczne doświadczenia uczniów i ich przeżywanie świata. Nauczyciel staje się otwarty na wartości i styl życia uczniów np. moda, muzyka, elementy subkultur.

4) Tożsamość młodzieży nie może być kształtowana „odgórnie”.

W postmodernistycznym nurcie pedagogicznym zrywa się z poszukiwaniem jednego, optymalnego stylu wychowania, nie obowiązuje autorytet. Wychowawca nie kładzie nacisku na posłuszeństwo, przestrzeganie norm czy postępowanie ściśle według określonych wzorów. Rezygnuje z postawy „władcy oświeceniowego”, który przekazuje uczniom jedyną, absolutną prawdę i wiedzę, a w zamian żąda posłuszeństwa i szacunku. Nie manipuluje wychowankami ale próbuje stworzyć warunki do „edukacyjnej rozmowy”.

W postmodernizmie wychowanek ma prawo do wolności. Podmiotowość zarówno wychowanka jak i wychowawcy realizuje się tylko w relacjach społecznych, dla których podstawą jest wolność. Istotne jest eksponowanie kategorii podmiotu, indywidualizacji osobowości. Konieczna jest wielość stylów uczenia się i stworzenie odpowiednich warunków do uczenia się.

---