Temat: Terroryzm polityczny.

Definicja terroryzmu [łac.], różnie umotywowane ideologicznie, planowane i zorganizowane działania pojedynczych osób lub grup skutkujące naruszeniem istniejącego porządku prawnego, podjęte w celu wymuszenia od władz państwowych i społeczeństwa określonych zachowań i świadczeń, często naruszające dobra osób postronnych. Działania te realizowane są z całą bezwzględnością, za pomocą różnych środków (przemoc fizyczna, użycie broni i ładunków wybuchowych), w celu nadania im rozgłosu i celowego wytworzenia lęku w społeczeństwie.

Termin "terroryzm" wywodzi się od języka greckiego τρέω/treo - „drżeć, bać się”; „stchórzyć, uciec” oraz łacińskiego terror, -oris - „strach, trwoga, przerażenie”; „straszne słowo, straszna wieść” i pochodnego czasownika łacińskiego terreo - „wywoływać przerażenie, straszyć”.

Każdy terrorysta to eksstremista, ale nie każdy ekstremista to terrorysta.

Źródła ekstremizmu politycznego (5 płaszczyzn):

1)źródła ekonomiczne: Pojawia się dlatego, że "jedni mają a inni nie mają", choć przyczyny leżą głębiej. Przede wszytskim w nierównomiernym rozowoju sił wytwórczych, pociągającym za sobą zmiany w procesie i stosunkach produkcji. Gospodarka wolnorynkowa sprawia , że w społeczeństwoe rodzą się nierównosci. Nędza, głód , niedostatek stają się przyczynami ekstremizmu. Sprzeczności ekonomiczne, zacofanie gospodarcze najbardziej widoczne jest w krajach postkolonialnych. Różnice między metropolią a peryferiami są ogromne.

2)źródła polityczne: To przedewszytskim represywny charakter państwa. Ekstremizm polityczny głosi walkę z państwem , zarówno demokratycznym , jak i niedemokratycznym. Ponadto tradycje walki politycznej, oraz dyskryminująca polityka wobec części społeczeństwa, to również przyczyny polityczne.

3)przyczyny ideologiczne: Ekstremizm i terrororyzm to ideologie. Mogą one pojawiac się na skrajnych brezgach każdego systemu, jednak w pewnych kulturach politycznych bardziej preferowane są metody ekstremistyczne uprawiania polityki.

4)przyczyny religijne: Religia jako część cywilizacji po swym upolitycznieniu stanowi podstawe postaw ekstremistycznych. W czasach kryzysu moralnego, pocżatku tysiąclecia na pograniczu kultur pojawiają się "nowe religie" lub skrajne odłamy "starych", które bywają często ruchami ekstremistycznymi.

5)przyczyny psychologiczne:Teorie psychologiczne widzą w ekstremistach odstępstwo od norm psychicznych, obłąkanie, niezrównoważenie emocjonalne. Ekstremista to człowiek zbuntowany.

Cechy ekstremizmu:

-uproszczenia w widzeniu świata i jego perspektywy.

-monokazualne łączenie zła z " naturalnym wrogiem"

-używanie pojęć "dobra ogółu" maskujących istotę celu

-idealizacja społecznych, kulturowych tradycji społeczeństw, e których głoszona jest ekstremistyczna idea.

-eksponowanie szczególnej roli zwolenników ekstremistycznej idei

-wykorzystanie wszelkich metod do promowania swojej idei

Klasyfikacja terroryzmu:

1. podział ze względu na podmiot i przedmiot:

1. terroryzm państwowy - dokonuje się w imieniu jakiegoś państwa.

1. terroryzm antypaństwowy - wszystkie grupy terrorystyczne występują p-ko państwu.

2. podział ze względu na ideologię:

Terroryści próbują uzasadnić swe działanie ideologicznie:

• nawiązując do tradycji marksistowskich

• nawiązując do ideologii maoistowskiej

• nawiązując do trockistockiej idei rewolucji pemanentnej

• nawiązując do ruchu nowej lewicy (studenci żądali reformy) (ugrupowania nawiązują - czerwone brygady we Włoszech, meteorolodzy w St. Zjednoczonych, Armia Czerwona w Japonii),

• nawiązując do ugrupowań prawicowych p-ko liberalizmowi lub p-ko lewicy

3. klasyfikacja terroryzmu o podłożu nacjonalistycznym (np. IRA - o przyłączenie Irlandii Północnej do Irlandii, ETA - o utworzenie Krajów Basków). Wszystkie mniejszości narodowe posługują się ugrupowaniami terrorystycznymi.

3. Klasyfikacja terroryzm o podłożu religijnym

3. Klasyfikacja terroryzm o przyczynach mieszanych

Nurty terroryzmu:

1. terroryzm lewacki o podłożu anarchistycznym -Czerwone brygady we Włoszech, Frakcja Czerwonej Armii z Niemiec, Świetlisty Szlak (maoistowski)

2. Lewacko-ekstremistyczne- urugwajska Tupac Amarac, japońska Armia Czerwona

3. Separatystyczno-narodowe- IRA ,ETA

4. Narodowo-wyzwoleńcze- Ludowy Front Wyzwolenia Palestyny, Czarny Wrzesień

5. Neofaszystowskie- Nowy Ład we Włoszech.

6. Nacjonalistyczny- Ludowa Walka Rewolucyjna w Grecji, ruchy Skinheadów

7. prawicowo-totalitarne- Szwadrony Śmierci w Am PD.

8. religijno- nacjonalistyczne- Partia Boga Hesbollah w Libanie, Hamaz, Tamilskie Tygrysy, Przetrwanie Świata z USA, Najnowsza Prawda w Japonii

9. ekoterroryzm- Front Wyzwolenia Zwierząt z UK i USA.

10. terroryzm w ruchu antyglobalistycznym i feministycznym.

Międzynarodówka Terrorystyczna- np. Nowy Porządek Europejski, teraz zwany Czarną Międzynarodówką.

Od 1971 istnieje Czerwona Międzynarodówka Terrorystyczna (IRA, ETA, RAF, Front Narodowy, Armia Ludowa (jap.), Ruch 2 Czerwca)

Centra terroru międzynarodowego:

-Zachdnioeurop.

-Bliski wschód

-Am. PD.

Zwalczaniem terroryzmu Mn. Podjęło się ONZ:

1963- Konwencja w Tokio, 1970- Haga, 1979- NY.

-przyjęto Europejską Konwencja do Zwalczania Terroryzmu w 1976 roku.

Nurt neoanarchistyczny:

Frakcja Czerwonej Armii -radykalna lewicowa organizacja terrorystyczna, ideologicznie związana z marksizmem, anarchizmem i Nową Lewicą, działająca w Niemczech od lat 70. XX wieku do roku 1998. W czasie swojej ponad 20-letniej historii zabili oni kilkanaście osób. Jesienią 1977 doprowadzili nawet do poważnego kryzysu państwa.

Pierwszą zbrojną akcją organizacji było uwolnienie z więzienia Andreasa Baadera 14 maja 1970 przez grupę kierowaną przez Ulrike Meinhof. Po tym organizację nazywano początkowo "grupą Baader-Meinhof". Po szkoleniu w Palestynie przywódcy grupy powrócili do RFN i podjęli dalszą działalność zbrojną, wtedy też pojawiła się nazwa RAF i manifest programowy organizacji. Na skutek intensywnych działań policji, przywódcy grupy: Baader,

Meinhof, Gudrun Ensslin, Holger Meins i Jan-Carl Raspe zostali schwytani w czerwcu 1972, co zakończyło pierwszy etap działalności RAF. Ich proces rozpoczął się w Stammheim 21 maja 1975, zakończył 28 kwietnia 1977 skazaniem trzech pozostających przy życiu liderów za morderstwa i inne zarzuty. Ulrike Meinhof znaleziono powieszoną w celi w 1976 (okoliczności jej śmierci nigdy nie wyjaśniono).

Oddziały RAF; Komando 15, Juni, Komando Waisa.

W RAFIE dominowały akcje indywidualne.

Najbardziej znane:

-zabójstwo Gintera von Drunkmana

-zamach na córkę senatora Ulricha Kluga-1975

-wspólnie z Palestyńczykami- zajęcie siedziby OPEC w Wiedniu, porwanie Lufthansy w Mogadiszu.

-w 14.IV.1992 RAF ogłasza oficjalnie zaprzestanie akcji, choć nadal to robi.

Czerwone Brygady (wł. Brigate Rosse) - najsłynniejsze włoskie ugrupowanie terrorystyczne, utworzone 20 października 1970 przez Renato Curcio, Margherite Cagol, Franco Triano, Giorgio Semeria, Corado Simoni, w związku z brakiem (według nich) skuteczności działania mniej radykalnych organizacji lewicowych.

W 1978 Czerwone Brygady zamordowały byłego premiera Włoch - Aldo Moro.

Ulubionym celem była Chrześcijańska Demokracja (od 1945 u władzy, do lat 90')

Struktury rozbito po aresztowaniach w latach 80' .

Świetlisty Szlak, Sendero Luminoso - maoistowska organizacja terrorystyczna w Peru nazywająca sama siebie Komunistyczną Partią Peru. Twórca- Abimael Guzmana.

W latach 1981-83 przeprowadzono 5350 akcji.

W 1993 prezydent Pery zapowiada zniszczenie „Szlaku” w tym roku aresztują 5600 członków. Po aresztowaniu Guzmana ,przywódcą został Felicziano.(Oskar Ramirez Duran).

Tamilskie Tygrysy (Tygrysy Wyzwolenia Tamilskiego Ilamu, LTTL) - organizacja tamilska, powstała w 1976, żądająca utworzenia w północno-wsch. części Sri Lanki niepodległego państwa tamilskiego Ealanu. Przywódcą jest Velupillai Prabhakaran. Organizacja Tamilskich Tygrysów podjęła próbę realizacji postulatów niepodległościowych w drodze przemocy i mimo znacznej przewagi wojsk rządowych przejęła kontrolę nad częścią terytorium objętego roszczeniami.

Przywódca- Parth Ha Karam.

-Konflikt syngalesko-tamilski, długotrwały konflikt na tle etnicznym, rozgrywający się na terenie Sri Lanki. Głównymi stronami konfliktu są zamieszkujący wyspę Syngalezi (74% populacji, wyznawcy buddyzmu) i Tamilowie (18% populacji, wyznawcy hinduizmu).

Obecny premier Seliv Bandarajke zapowiada rozwiązanie konfliktu, przez nadanie autonomii Tamilom.

___________________________________________________________________________

Irlandzki problem, relacje pomiędzy Wielką Brytanią i Irlandią - integralną częścią Korony Brytyjskiej, która dążyła do niepodległości. Wybuch I wojny światowej zaktywizował irlandzkie ruchy niepodległościowe.

Powstanie wielkanocne- wystąpienie zbrojne w Dublinie w dniach 24-29 kwietnia 1916, skierowane przeciwko panowaniu brytyjskiemu. Wywołane przez Irlandzkie Bractwo Republikańskie popierane przez Sinn Féin, (My sami) irlandzką organizację niepodległościową założoną w 1905 przez A. Griffitha początkowo jako ruch odrodzenia kulturalnego. W działalności politycznej stosowała bierny opór wobec panowania brytyjskiego. W 1916 udzieliła poparcia powstaniu wielkanocnemu w Dublinie, następnie propagowała idee walki zbrojnej o niepodległość i szkoliła ochotników. Od 1917 przywódcą był E. de Valera. Zdelegalizowana w 1918, działała nadal uzyskując w wyborach do brytyjskiej Izby Gmin (1918) większość mandatów w okręgach irlandzkich.

Po ukonstytuowaniu się jako niezależne Irlandzkie Zgromadzenie Narodowe (1919) jej deputowani proklamowali utworzenie Republiki Irlandii.

1919-1921 kierowała walką zbrojną o niepodległość kraju, stworzyła własną organizację zbrojną - IRA. Po zawarciu traktatu pokojowego 1921 z Wielką Brytanią, gwarantującego utworzenie autonomicznego Wolnego Państwa Irlandzkiego o statusie dominium, nastąpił rozpad partii na dwa odłamy: protraktatowy i radykalny, toczące w latach 1922-1923 wojnę domową.

Spadkobiercami Sinn Féin zostały partie: radykalna - Fienn Fine (Żołnierze Losu) (1926), która doprowadziła do uzyskania przez Irlandię całkowitej suwerenności 1937, i prawicowa - Fine Gael (1933).

Irlandzka Armia Republikańska, (IRA), tajna organizacja wojskowa partii Sinn Féin, powstała 1919 w wyniku dokonanego przez M. Collinsa przekształcenia Ochotników Irlandzkich. 1919-1921 walczyła z angielską policją i wojskiem, stosując taktykę partyzancką, sabotaż i terror. Po podpisaniu traktatu irlandzko-brytyjskiego 1921 w IRA dokonał się rozłam, w wyniku którego frakcja opowiadająca się za dalszym związkiem z Wielką Brytanią dała początek armii Wolnego Państwa Irlandzkiego, zaś przeciwnicy układu walczyli nadal doprowadzając do wojny domowej 1922-1923, którą przegrali.

Przeciw IRA działała „Black and Mouse” z UK. (korpus ochotników z UK)

W chwili obecnej IRA Tymczasowa nie prowadzi działalności zbrojnej. Czasami zamachy przeprowadza Prawdziwa IRA jednak jej możliwości są dość ograniczone, zwłaszcza po tym jak wielu zwolenników odwróciło się od niej po zamachu w Omagh. Poza tym zamachem jej najgłośniejszą akcją było ostrzelanie z granatnika przeciwpancernego siedziby MI6 (pocisk jedynie wbił się w ścianę). Niewielkim poparciem cieszy się również CIRA, która twierdzi, że jest jedynym kontynuatorem republikańskich tradycji dawnej IRA.

___________________________________________________________________________

Kurdyjski problem, konflikt polityczny związany z kwestią samostanowienia narodu Kurdyjskiego. Kurdowie posługują się odrębnym językiem i mają bogatą kulturę, też literacką sięgającą XI w. Szacunkowe dane wskazują, że naród ten liczy ok. 22-26 mln ludzi mieszkających w: Turcji, Iranie, Iraku, Syrii, Armenii, Azerbejdżanie, Gruzji oraz na emigracji w: RFN, Francji, Szwecji. Mustafa Barzani (ur. 14 marca 1903 w Barzan, południowy Kurdystan, zm. 1 marca 1979 w Georgetown Hospital, Waszyngton) - kurdyjski polityk, założyciel Demokratycznej Partii Kurdystanu (KDP) (1946), przywódca Kurdów w walce przeciwko rządom Iraku i Iranu o utworzenie niezależnego państwa kurdyjskiego.

-15 grudnia 1945 oddziały kurdyjskie pod wodzą Mustafy Barzaniego zajęły Mahabad, który stał się stolicą proklamowanej 22 stycznia 1946 Republiki Kurdystanu. Mustafa Barzani został mianowany ministrem obrony oraz dowódcą armii. Podczas wojny iracko-irańskiej (1980-1988) kurdyjscy peszmerges ("wojownicy śmierci"), popierani przez Iran, wystąpili przeciwko rządowi irackiemu, opanowując na krótko większą część Kurdystanu irackiego, m.in. z Mosulem, Kirkukiem, Al-Sulajmaniją. Po zakończeniu wojny Irak podjął ofensywę przeciwko powstańcom, których tysiące uciekło do Iranu i Turcji.

W 1991, po przegranej przez Irak wojnie z Kuwejtem, Kurdowie ponownie wzniecili powstanie, krwawo stłumione przez Saddama Husajna, z Iraku uciekło ok. 2 mln Kurdów. Pacyfikacja została potępiona przez międzynarodową opinię publiczną. Francja, Wielka Brytania i USA podjęły militarną interwencję, która umożliwiła powrót Kurdów do Iraku. Dzięki pomocy państw zachodnich zorganizowano obozy dla uchodźców kurdyjskich w Turcji, Iranie, północnym Iraku, dostarczano im pomoc lekarską i żywność.

---