B. M. Eichenbaum (Teoria metody formalnej), Polonistyka, Teoria literatury, teoria literatury


Boris Michajłowicz Eichenbaum

Teoria „METODY FORMALNEJ”

1926

I

II

III

IV

V

VI

  1. deklamacyjny (oratorski)

  2. melodyczny

  3. zwykły

  1. akcentowo-rytmiczne

  2. intonacyjno-melodyjne

  3. harmoniczne

VII

VIII

  1. perspektywa badań teoretycznych

  2. perspektywa badań historycznych

IX

  1. przejście od przeciwstawienia języka poetyckiego praktycznemu do różnicowania pojęcia języka praktycznego wg jego funkcji; rozgraniczenie metod języka poetyckiego i emocjonalnego

  2. przejście od pojęcia formy do pojęcia chwytu i pojęcia funkcji

  3. przejście do pojęcia rytmu jako konstruktywnego czynnika całokształtu wiersza → pojmowanie wiersza jako odrębnego typu mowy

  4. przejście od pojęcia wątku jako konstrukcji do pojęcia materiału jako motywacji i materiału jako elementu uczestniczącego w konstrukcji w zależności od charakteru dominanty formotwórczej

  5. przejście od ustalenia jednolitości chwytu na podstawie różnorodnego materiału do różnicowania wg funkcji → przejście do zagadnienia ewolucji form

Akmeizm (adamizm, klaryzm) - kierunek w poezji rosyjskiej, odmiana neoklasycyzmu. Wyszedł od krytyki symbolizmu, przeprowadzonej przez młodych twórców z grupy "cech poetów". Inicjatorem powstania ruchu był Nikołaj Gumilow, a poza nim głównymi przedstawicielami byli Osip Mandelsztam, Anna Achmatowa, Michaił Kuzmin, Siergiej Gorodiecki. Głównym organem akmeistów było czasopismo Apollon.
Nazwa tego kierunku wywodzi się od greckiego słowa akme, oznaczającego szczyt, punkt kulminacyjny. Akmeiści głosili odejście od wieloznaczności w poezji (uważali, że nie można poznać istoty rzeczy) na korzyść opisu realnego świata, rzeczywistości taką jaka ona jest, jednocześnie pamiętając o tym co niepoznawalne, jednakże nie traktując tego jako główny temat. Futuryzmowi i symbolizmowi przeciwstawiali powrót do klasycznych wartości i tradycji.

1



Wyszukiwarka