,,Pedagogika zabawy jako forma pracy grupowej''
Pedagogika zabawy wyrosła z doświadczeń praktycznych w zakresie dydaktycznym, wychowawczym i rozrywkowym. Wykorzystuje szeroki wachlarz metod, pobudzających do aktywności, przeżyć, kontaktów w grupie. Wszystkie metody mają wspólny cel: ożywić kontakty między ludźmi w tradycyjnych instytucjach szkolnych, opiekuńczych, kulturalnych itd. Wszędzie tam członkowie grup: uczniowie, uczestnicy, nauczyciele, bez względu na wiek, mogą łatwiej współpracować i rozwiązywać nawet trudne problemy, gdy naucza się wzajemnego poszanowania indywidualnych cech, umiejętności, doświadczeń.
Pedagogika zabawy wybiera z repertuaru tradycyjnych zabaw tylko te, które nie stwarzają napięcia powodowanego nadmierną rywalizacją i nie ośmieszają ich uczestników. Zabawy, które proponuję, sprzyjają aktywności wszystkich członków. Posługuję się różnymi środkami wyrazu, takimi jak: słowo, gest, ruch, taniec, malowanie, dotyk, dźwięk.
Proponowane sytuacje uczą mówienia o swoich odczuciach i poszanowania innych, pomagają dostrzec ze względu na różne doświadczenia, zdolności, umiejętności, wrażliwość, wyobraźnię i wiedzę różnych członków grupy. Pedagogika zabawy spełnia funkcję pomocniczą, ułatwia zmniejszenie lęku, obaw, dystansu między wszystkimi członkami grupy, w tym także między prowadzącym a grupą. Nie jest ważny wiek ani różnice płci, wykształcenie. Nawet najbardziej oporni dorośli, którzy przekroczą próg niepewności (malować? Tańczyć?) poczują, że to nie tylko świetna zabawa, ale także coś więcej. To także szansa na wzmocnienie aktywności i motywacji do pracy w grupie.
Pedagogika zabawy potrafi i stosuje:
metody ułatwiające poznawanie się,
metody rozluźniające, relaksujące,
metody twórczego opracowania tematu, w tym metody poznawania doświadczeń, stereotypów oraz dyskusji wokół problemów,
dramę,
metody animacji dużych grup, mające na celu uaktywnienie wszystkich bez podziału na prezentujących się i biernych widzów,
metody uzyskania informacji zwrotnych od uczestników,
metody aktywizujące dla określonych grup, np.:
dla niedowidzących, upośledzonych, starszych.
Zabawy niosą radość i zadowolenie ze wspólnego odkrywania i przeżywania treści, stymulują radosne i twórcze poznanie siebie nawzajem, ułatwią kierującemu świadome bycie z grupą i wzbogacają kontakty.
Zajęcia z pedagogiką zabawy nie mogą odbywać się bez uśmiechu. Uśmiechem witają uczestników organizatorzy i prowadzący, uśmiechem obdarzają się sami wzajemnie. Bez tego uśmiechu bardzo trudno byłoby przełamać początkową nieufność i obawy. Życzliwy, zachęcający uśmiech prowadzącego pobudza do działania. Ludzie uśmiechają się do siebie, śmieją się wspólnie, ale nie z siebie - i tak wzrasta ich poczucie bezpieczeństwa, rodzi się poczucie przynależności do grupy, czują się młodzi i bardziej szczęśliwi.
Majorke Iwona