Budowa modułu transportowego STM-N

Ramka STM-N jest podobna w budowie do ramki STM-1. Różnica polega głównie na przepływności obu z mnich. Ramka STM-1 ma przepływność 155Mb/s, zaś STM-N N razy większą niż tamta. Wynika stąd, że w ciągu 125µs jest transportowane N*9*270 bajtów danych. Przy takim zwielokrotnieniu ulega zmianie położenie poszczególnych sygnałów użytecznych w ramce STM-N, niż w STM-1. W związku z tym muszą być modyfikowane po wprowadzeniu każdego sygnału nagłówki STM-N. Polityka zwielokrotniania sygnału np. STM-4 w STM-16 polega na tym, że ramka STM-16 jest zaopatrywana w odpowiednie nagłówki wynikające z wprowadzania do jej wnętrza 4 strumieni i wstawianiu kolejno po 4 bajty każdego ze strumieni wg narzuconej kolejności. Gdyby liczbę 4 zastąpić jakąś uniwersalną liczbą N, będącą liczbą całkowitą dodatnią i liczbę 16 zamienić na m zgodnie z tą samą konwencją, to liczba N oznaczała by ilość bajtów, co jaki następuje przeplot, a liczba M/N oznaczałaby maksymalną ilość strumieni jakie jest w stanie przenieść strumień wyższego rzędu oraz zarazem liczbę, co którą dany strumień wysyła N bajtów danych.

Systemy PDH w celu zabezpieczenia danych przed błędami w czasie transmisji stosowały kody liniowe. Sprawa ma się identycznie dla systemów SDH wykorzystujących styki elektryczne zgodne z zaleceniem CCiTT G.703. Systemy SDH dla transmisji z udziałem włókna optycznego stosują Scrambling. Skramblowanie polega na przemnażaniu porcji danych przez sekwencję pseudolosową, w celu uprzypadkowienia danych i lepszego rozłożenia się mocy sygnału w paśmie transmisyjnym. Skrambler działa po stronie nadawczej urządzenia i ma postać rejestru przesuwnego połączonego logicznie z wejściem. Deskrambler działa po stronie odbiorczej i ma podobną budowę do Skramblera, zaś jego zadaniem jest jak nazwa sugeruje odtwarzanie danych przychodzących poddanych skramblowaniu.

---