WYSTAWIENNICTWO
Wystawiennictwo to sztuka projektowania wystaw obejmująca: opracowanie plastycznych ekspozycji, sposób wystawienia eksponatów i architektury pawilonów wystawowych. Wystawiennictwo stanowi ważny środek upowszechniania informacji (wystawy światowe). Tradycja wystawiennictwa wywodzi się z dawnych jarmarków i ceremonii dworskich. Pierwsze pawilony wystaw powszechnych wzorowano na budowlach pałacowych. W XIX w. wzorem dla architektonicznych form wystawowych był Cristal Palace (projekt J.Paxtona, wzniesiony w 1851 r. na Wystawę Światową w Londynie). W 1867 r. wystawa w Paryżu zainicjowała zasadę planowania terenów wystawowych jako zespołu pawilonów. W 1878 Wystawa Światowa w Paryżu wprowadziła pawilony narodowe w stylu typowym dla danego kraju. W pierwszym 20 - leciu XXw. architektura wystawowa kształtowała się pod wpływem konstruktywizmu i puryzmu. Po drugiej wojnie światowej formy architektury wystawowej były początkowo pod wpływem abstrakcji niegeometrycznej. Następnie w formach architektury pawilonów pojawiły się struktury nośne - kopuły geod., dachy wiszące itp. ; Wzbogacił się zasób zaaranżowania wnętrza i zasoby środków wyrazów (efekty dźwiękowe i filmowe). W Polsce wystawiennictwo rozwija się od lat 20- XXw. Początkowo w duchu tradycji stylu narodowego, później pod wpływami awangardy. Po 1945r. Osiągnięciami polskiego wystawiennictwa były: Wystawa Ziem Odzyskanych we Wrocławiu oraz kolejne Targi Poznańskie. Ważnym działem wystawiennictwa jest projektowanie stałych ekspozycji muzealnych i czasowych wystaw sztuki; obecnie wprowadza się różnorodne środki przekazu informacji, celem zwiększenia dydaktycznych wartości wystaw oraz nowe rozwiązania wnętrz ekspozycyjnych.