Dysocjacja elektrolityczna- samorzutny rozpad cząsteczek elektrolitów na dodatnio i ujemnie naładowane jony, zachodzący w odpowiednim rozpuszczalniku, nnp w wodzie, amoniaku; roztwory w których zaszła d.e. przewodzą prąd elektryczny, gdyż ładunki są przenoszone przez jony wędrujące w polu elekt.; jonami dodatnimi, zwanymi kationami są jony H i metali; jonami ujemnymi zwanymi anionami są jony reszt kwasowych i OH. Stopień dysocjacji elektrolitycznej, stosunek liczby cząsteczek elektrolitu które uległy d.e., do całkowitej liczby cząsteczek w roztworze; Zależność gęstości prądu od ruchliwości jonów 2Gdy temperatura roztworu wzrasta, jago lepkość maleje, a zatem zgodnie ze wzorem 1zwiększa się ruchliwość jonów i dodatkowo może wzrastać stopień dysocjacji. Reguła Walenda. Zakładając że jon ma kształt kuli o promieniu znacznie większym niż promień cząsteczek rozpuszczalnika, do opisu siły oporu działającej
na jon możemy przyjąć regułę Stokesa:
Z warunku równowagi otrzymamy równanie 3z którego wynika że iloczyn
jest wielkością stał, niezależną od temperatury nosi nazwę reguły Walenda.
W elektrolitach mocnych z powodu dużej koncentracji jonów, a zatem małych odległości między nimi, nie można zaniedbać sił elektrostatycznego oddziaływania między nimi. Wokół jonów tworzą się chmury jonów przeciwnego znaku powodując dodatkowe hamowanie a zatem zmniejszenie ich ruchliwości.
Wyszukiwarka