Psychoza

Zgodnie z definicją WHO jest to zaburzenie psychiczne w poważnym stopniu ograniczające wgląd, zdolność radzenia sobie ze zwykłymi wymaganiami życia lub utrzymania właściwego kontaktu z rzeczywistością. W psychozach mamy do czynienia z jakościowymi zaburzeniami psychicznymi: jakościowymi zaburzeniami osobowości, świadomości, myślenia, spostrzegania, życia uczuciowego i inne.

Podział psychoz:

Psychozy somatogenne - grupę tą tworzą psychozy uwarunkowane chorobami poszczególnych narządów, układów lub organizmu jako całości. Są to więc zaburzenia psychiczne towarzyszące chorobom somatycznym. Mogą one powstawać w związku przyczynowym z chorobami narządów wewnętrznych, układu krwiotwórczego, zabiegami operacyjnymi, porodem, połogiem, z chorobami gruczołów wewnętrznego wydzielania.

Psychozy endogenne - do grupy psychoz endogennych należą takie choroby psychiczne, w których nie jesteśmy w stanie wykazać uchwytnej przyczyny zewnętrznej ani określonych zmian patomorfologicznych w ośrodkowym układzie nerwowym. Uważa się więc, że powstają one w wyniku jakiegoś czynnika wewnątrzpochodnego, prawdopodobnie jest nim, bliżej jeszcze dziś przez naukę nie określone, zaburzenie metabolizmu o u n. Ludzie z konstytucjonalnym defektem metabolicznym nie zawsze zapadają na którąś z psychoz endogennych. Przebycie jednak ciężkich chorób somatycznych, urazów psychicznych, wzrastanie i rozwój w szczególnie trudnych warunkach środowiskowych mogą sprzyjać ujawnieniu tkwiącej niejako potencjalnie u danego osobnika gotowości do zachorowania na którąś z psychoz. Mówimy wówczas, że określony czynnik zewnętrzny przyspieszył zachorowanie, nie znaczy to jednak, że był on jedyny i odpowiedzialny etiologicznie za zachorowanie.

Grupa psychoz endogennych należy nadal do chorób psychicznych najmniej poznanych od strony etiologicznej i patogenetycznej. Zaliczamy do niej: schizofrenię, parafrenię, paranoję i cyklofrenię.

Stanowią grupę zaburzeń psychicznych psychotycznych, których etiologia wiązana jest z wpływem tzw. czynników zewnątrzpochodnych. Czynniki te dostają się lub zostają wprowadzone do organizmu ze świata otaczającego. W psychozach egzogennych więc czynnik odpowiedzialny za ich powstanie daje się wykryć i wykazać w badaniach laboratoryjnych i biochemicznych. Do zaburzeń egzogennych zaliczamy:

psychozy infekcyjne ( np. w przebiegu kiły )

psychozy intoksykacyjne ( np. upojenie alkoholiczne, majaczenie drżenne, halucynoza alkoholowa, alkoholowy obłęd zazdrości, alkoholowy zespół amnestyczny Korsakowa, psychozy po zatruciach lekami, zatrucia kokainą )

Psychozy pourazowe- przypadki mechanicznych urazów czaszki i ich następstwa o różnie ciężkim przebiegu klinicznym leczone i zaopatrywane w klinikach chirurgicznych i neurologicznych podlegają badaniu psychiatrycznemu wówczas, gdy pojawiają się odchylenia od prawidłowej pod względem ilościowym i jakościowym aktywności psychicznej.

O zaburzeniach psychicznych i psychozach pourazowych mówimy zasadniczo tylko tam, gdzie doszło do przemijającego lub trwałego uszkodzenia tkanki mózgowej i gdzie istnieje związek przyczynowy między uszkodzeniem mózgu i zaburzeniami psychicznymi. Zaburzenia psychiczne związane z urazem czaszki dzielimy na powstałe wcześnie po doznanym urazie i na odległe następstwa urazu. Wczesne zaburzenia psychiczne pourazowe: zespół powstrząsowy, śpiączka pourazowa, psychoza majaczeniowa. Odległe zaburzenia psychiczne pourazowa: pourazowe zaburzenia osobowości, padaczka pourazowa, nerwice pourazowe.

Psychozy reaktywne- są chorobami psychicznymi wywołanymi przez urazy psychiczne, będące skutkiem jakiegoś ciężkiego jednorazowego przeżycia lub wielu przeżyć, składających się na dłużej trwającą sytuację chorobotwórczą. Przykładem ciężkich jednorazowych przeżyć wstrząsowych mogą być wypadki losowe, klęski żywiołowe, napady gwałtu, śmierć bliskiej osoby.

Przyjęcie do szpitala psychiatrycznego

Art.21.

1. Osoba, której zachowanie wskazuje na to, że z powodu zaburzeń psychicznych może zagrażać bezpośrednio własnemu życiu albo życiu lub zdrowiu innych osób, bądź nie jest zdolna do zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych, może być poddana badaniu psychiatrycznemu również bez jej zgody, a osoba małoletnia lub ubezwłasnowolniona całkowicie - także bez zgody jej przedstawiciela ustawowego.

2. Konieczność przeprowadzenia badania stwierdza lekarz psychiatra, a w razie niemożności uzyskania pomocy lekarza psychiatry - inny lekarz. Przed przystąpieniem do badania uprzedza się osobę badaną lub jej przedstawiciela ustawowego o przyczynach przeprowadzenia badania bez jej zgody.

3. W razie potrzeby lekarz przeprowadzający badanie zarządza bezzwłocznie przewiezienie badanego do szpitala. Przewiezienie osoby z zastosowaniem przymusu bezpośredniego powinno nastąpić w obecności lekarza lub pielęgniarki.
4. Lekarz, który przeprowadził badanie psychiatryczne odnotowuje tę czynność w dokumentacji medycznej, wskazując na okoliczności uzasadniające podjęcie postępowania przymusowego.

Art.22.

1. Przyjęcie osoby z zaburzeniami psychicznymi do szpitala psychiatrycznego następuje za jej pisemną zgodą.

2. W przypadku poważnych wątpliwości co do zdolności wyrażenia zgody przez osobę z zaburzeniami psychicznymi, odnotowuje się ten fakt w dokumentacji medycznej, którą przedstawia się sędziemu.

3. Przyjęcie do szpitala psychiatrycznego osoby małoletniej lub ubezwłasnowolnionej całkowicie następuje za pisemną zgodą jej przedstawiciela ustawowego.

4. Jeżeli przyjęcie do szpitala dotyczy osoby małoletniej powyżej 16 roku życia lub całkowicie ubezwłasnowolnionej, zdolnej do wyrażenia zgody, wymagane jest uzyskanie zgody tej osoby na przyjęcie. W przypadku sprzecznych oświadczeń w sprawie przyjęcia do szpitala psychiatrycznego tej osoby i jej przedstawiciela ustawowego, zgodę na przyjęcie do szpitala wyraża sąd opiekuńczy.

5. Przyjęcie do szpitala osoby niezdolnej do wyrażania zgody następuje za pisemną zgodą jej przedstawiciela ustawowego.

6. O każdorazowym przyjęciu osoby z zaburzeniami psychicznymi kierownik szpitala psychiatrycznego zawiadamia bezzwłocznie sąd opiekuńczy.

Art.23.

3. Lekarz jest obowiązany wyjaśnić choremu przyczyny przyjęcia do szpitala bez zgody i poinformować go o jego prawach.

4. Przyjęcie do szpitala wymaga zatwierdzenia przez ordynatora w ciągu 48 godzin od chwili przyjęcia. Kierownik szpitala zawiadamia o powyższym sąd opiekuńczy w ciągu 72 godzin od chwili przyjęcia.
Art.24.

1. Osoba, której dotychczasowe zachowanie wskazuje na to, że z powodu zaburzeń psychicznych zagraża bezpośrednio swojemu życiu albo życiu lub zdrowiu innych osób, a zachodzą wątpliwości, czy jest ona chora psychicznie, może być przyjęta bez zgody.

2. Pobyt w szpitalu, o którym mowa w ust. 1 nie może trwać dłużej niż 10 dni.

Art. 29.

1. Do szpitala psychiatrycznego może być również przyjęta, bez zgody wymaganej w art. 22, osoba chora psychicznie:
a). której dotychczasowe zachowanie wskazuje na to, że nie przyjęcie do szpitala spowoduje znaczne pogorszenie stanu jej zdrowia psychicznego
b). która jest niezdolna do samodzielnego zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych

2. O potrzebie przyjęcia do szpitala psychiatrycznego osoby bez jej zgody, orzeka sąd opiekuńczy miejsca zamieszkania tej osoby - na wniosek jej małżonka, krewnych w linii prostej.

Art. 30.

1. Jeżeli osoba, o której mowa w art. 29 ust. 1, odmawia poddania się badaniu, może być ono przeprowadzone bez jej zgody, a w przypadku nie stawienia się na badanie, osoba ta może być doprowadzona przez policję.

Postępowanie lecznicze w stosunku do osoby leczonej bez jej zgody

Art.33.

1. Wobec osoby przyjętej do szpitala psychiatrycznego bez jej zgody można stosować niezbędne czynności lecznicze.

2. Lekarz wyznaczony do tych czynności zapoznaje osobę, z planowanym postępowaniem leczniczym.

Art. 34.

Wobec osoby przyjętej do szpitala psychiatrycznego bez jej zgody przymus bezpośredni można stosować, poza okolicznościami określonymi w art. 18, także wtedy, gdy jest to konieczne do dokonania niezbędnych czynności leczniczych. Przymus bezpośredni można także stosować w celu zapobieżenia samodzielnemu opuszczeniu przez tę osobę szpitala psychiatrycznego.

Wypisanie ze szpitala psychiatrycznego osoby przebywającej tam bez jej zgody
Art. 35.

1. O wypisaniu ze szpitala psychiatrycznego osoby przebywającej w tym szpitalu bez jej zgody postanawia ordynator (lekarz kierujący oddziałem).

2. Osoba ta może również za swoją później wyrażoną zgodą pozostać w szpitalu psychiatrycznym, jeżeli w ocenie lekarza jej dalszy pobyt w tym szpitalu jest celowy.

3. O wypisaniu ze szpitala kierownik szpitala psychiatrycznego zawiadamia sąd opiekuńczy.

Art. 36.

1. Osoba przebywająca w szpitalu psychiatrycznym może złożyć w szpitalu, w dowolnej formie, wniosek o nakazanie wypisania jej ze szpitala, co odnotowuje się w dokumentacji medycznej.

2. Osoba przebywająca bez swojej zgody w szpitalu psychiatrycznym, jej przedstawiciel ustawowy, małżonek, rodzeństwo, krewni w linii prostej oraz osoba sprawująca faktyczną nad nią opiekę mogą żądać wypisania tej osoby ze szpitala psychiatrycznego nie wcześniej niż po upływie 30 dni od uprawomocnienia się postanowienia sądu opiekuńczego. Żądanie takie może być zgłoszone w dowolnej formie; odnotowuje się je w dokumentacji medycznej.

3. W razie odmowy wypisania, osoba przebywająca w szpitalu oraz odpowiednio inne osoby wymienione w ust. 2 mogą wystąpić do sądu opiekuńczego o nakazanie wypisania. Wniosek składa się w terminie 7 dni od powiadomienia tej osoby o odmowie wypisania oraz o terminie i sposobie złożenia wniosku.

Bibliografia:

„ Psychiatria kliniczna i pielęgniarstwo psychiatryczne”, A. Koślacz, R. Nowak, PZWL

Internet

„ Psychiatria” A. Bilikiewicz, PZWL

2

---