zagadnienia kliniczna eironi, eironi


Psychologia kliniczna 2014/2015

Zagadnienia do opracowania :

  1. Rodzaje rozumienia normy.

Rodzaje rozumienia normy

 Statystyczna

 Kliniczna

 Teoretyczna

  1. Poczucie koherencji: składniki,

Poczucie koherencji, składniki

 Poznawczy: poczucie zrozumiałości, przewidywalności;

 Poznawczo - instrumentalny: poczucie zaradności, sterowalności (zasoby)

 Motywacyjno - emocjonalny: poczucie sensowności, tzn., że warto się angażować i wysilać.

Aby wytworzyć poczucie koherencji jednostka musi podejmować decyzje i być aktywna

3. Podejście salutogenetyczne w postępowaniu z dzieckiem niepełnosprawnym intelektualnie.

Podejście salutogenetyczne

(Antonovsky)

Poziom zdrowia zależy od spostrzeganych wymagań (stresorów), zasobów i wzorów zachowań (stylu życia)

  1. Specyfika psychologii klinicznej dziecka.

Specyfika psychologii klinicznej

dziecka

 Zaburzenia specyficzne dla dzieci (np.choroba sieroca)

 Zaburzenie w późniejszym wieku, norma wcześniej (np. jąkanie rozwojowe)

 Powiązanie motoryki z psychiką

 Niedojrzałość układu nerwowego (pobudliwość, zmienność, słaba kontrola, impulsywność, słaba koncentracja)

 Męczliwość

 Duża zależność od środowiska

5. Podmiotowe i społeczne czynniki zaburzeń dzieci.

6. Sposoby radzenia sobie ze stresem przez dzieci (może być za trudne)

7. Specyfika terapii dzieci.

Specyfika terapii dzieci

 Brak świadomości zaburzenia: brak motywacji

 Konieczność kompleksowego oddziaływania (na środowisko)

 Metody ukierunkowane nie tylko na korygowanie funkcji zaburzonych ale także na stymulowanie pozostałych funkcji

 Włączanie metod niewerbalnych

 Stosowanie metod dyrektywnych (wskazówki, rady, sugestie)

 Połączenie terapii z wychowaniem

 Nie uświadamiamy, nie wyjaśniamy zaburzenia

8. Zasady terapii pedagogicznej.

Zasady terapii pedagogicznej

 Indywidualne dostosowanie metod i środków (specyfika dziecka, specyfika zaburzenia)

 Kompensacja

 Stopniowanie trudności

 Coraz ciekawsze i bardziej satysfakcjonujące ćwiczenia

 Nagradzanie

 Wdrażanie do samodzielności i samokontroli

 Doprowadzenie zaczętej pracy do końca

 Zapewnienie poczucia bezpieczeństwa

 Rozsądne dawkowanie bodźców

 Współpraca z rodziną

9. Dlaczego diagnoza dziecka powinna być funkcjonalna a nie nozologiczna?

10. Co to znaczy diagnoza funkcjonalna? Czego dotyczy diagnoza funkcjonalna osób niepełnosprawnych intelektualnie?

Niepełnosprawność funkcjonalna oznacza wszelkie ograniczenie lub brak, wynikający z uszkodzenia, zdolności wykonywania czynności w sposób i w zakresie uważanym za normalny dla człowieka.

U osób z umiarkowaną i znaczną niepełnosprawnością intelektualną najbardziej wartościową diagnozą jest diagnoza umiejętności funkcjonalnych. Diagnoza umiejętności funkcjonalnych „obejmuje aktualne umiejętności dziecka, w zakresie porozumiewania się, rozwoju poznawczego i ruchowego. Pozwala określić umiejętności, które dziecko może doskonalić, i te, które ma szanse nabyć w najbliższym czasie. W opisie rozwoju poszczególnych umiejętności dobrze jest uwzględnić jakość, skuteczność i optymalne warunki funkcjonowania.” Diagnozowanie poziomu funkcjonowania w poszczególnych sferach rozwojowych, a także wytyczanie kierunku pracy, dobór metod i środków powinien odbywać się przez wspólną pracę rodziców, pedagogów, psychologów, rehabilitantów i innych terapeutów, którzy pracują i przebywają z uczniem. Praca taka polega na indywidualnej opiece jednostki niepełnosprawnej intelektualnie w tak zwanym „team”. Proces diagnozowania osób niepełnosprawnych intelektualnie odbywa się na czterech płaszczyznach:

    1. „Funkcjonowanie intelektualne i umiejętności adaptacyjne (porozumiewanie

się, obsługiwanie siebie, życie domowe, umiejętności społeczne, zaangażowanie w życie społeczności, kierowanie sobą, zdrowie i bezpieczeństwo, funkcjonowanie akademickie, wypoczynek, praca).

1. Funkcjonowanie psychologiczno - emocjonalne.

    1. Zdrowie fizyczne i etiologia upośledzenia.

    2. Funkcjonowanie środowiska.”

J. Głogowska (1999) określiła cechy diagnozy umiejętności funkcjonalnych, podkreślając jej:

Według A. Czapigi, celem diagnozy funkcjonalnej dziecka niepełnosprawnego intelektualnie staje się „rekonstrukcja funkcjonalna, czyli opis zawierający stan aktualny jednostki oraz doświadczenia, w których kształtowała się psychika dziecka. Szereg warunków może mieć wpływ utrudniający, a nawet deformujący rozwój i staje się przyczyną ukształtowania nieprawidłowej struktury funkcjonowania dziecka.” O toku postępowania w diagnozie funkcjonalnej decyduje to „kim jest osoba badana (dziecko-dorosły), na czym polegają jej trudności, jakie dysfunkcje stwierdza się u osoby badanej.

11. Na czym polega podejście psychorozwojowe i psychospołeczne w niepełnosprawności intelektualnej?

W literaturze z zakresu pedagogiki specjalnej wymienia się cztery perspektywy myślenia o niepełnosprawności intelektualnej. Obecnie podkreśla się holistyczne podejście do niepełnosprawności, stąd też każda z tych perspektyw może tłumaczyć, czym jest niepełnosprawność intelektualna:

12. Od jakich pozaintelektualnych czynników zależy poziom funkcjonowania społecznego dziecka niepełnosprawnego intelektualnie? (slajdy: 21 - 23, wykład 2)

Kompetencje społeczne

1. Zdolność do rozumienia sytuacji społecznych

2. Umiejętność wyboru form działania adekwatnych do tych sytuacji i realizujących zamierzone przez dziecko cele (Kościelska, 1984)

Dzieci niepełnosprawne intelektualnie mają niższe umiejętności społeczne i częściej manifestują niewłaściwe zachowania społeczne (Kostrzewski, 1975)

Czynniki wpływające na rozwój

kompetencji społecznych

1. Rodzinne, zwłaszcza relacja z mamą.

2. Rówieśnicze (poczucie inności, odrzucenie)

3. Zmienne osobowościowe: lęk (przed brakiem akceptacji, odrzuceniem), oczekiwanie porażki, zależność od otoczenia, wyuczona bezradność

4. Rozwój psychofizyczny, w tym łatwość wyrażania uczuć i procesy emocjonalno - motywacyjne

Wyznaczniki funkcjonowania

społecznego

- widoczność zaburzenia

- stopień inności

- umiejętności komunikacyjne

- lokomocja

- agresywność

- samodzielność

- poczucie zagrożenia

13. Zależność między głębokością upośledzenia a wskaźnikami chorób psychicznych, najczęstsze zaburzenia psychiczne współwystępujące z upośledzeniem (slajd 14)

Problemy współwystępujące z upośledzeniem cd:

 Problemy lękowe

 Zaburzenia zachowania

 Samouszkodzenia

 Depresja

 Schizofrenia

Im głębsze upośledzenie tym wyższe wskaźniki zaburzeń psychicznych

15. Charakterystyka procesu uczenia się osób niepełnosprawnych intelektualnie.



Wyszukiwarka