minisciaga do druku, 2 LO Rzeszów


Oświecenie(1688-1795) - określane często jako Wiek Rozumu to prąd kulturalny oraz okres w historii Europy przypadający na wiek XVIII. Ludzie oświecenia najbardziej cenili to, co można pojąć rozumem.

W Polsce idee oświecenia przyjęły się później niż w pozostałych krajach Europy zachodniej, co było związane z tym, że mieszczaństwo zyskało większe znaczenie dopiero w II poł. XVIII w. Przyjmuje się, że ramy czasowe polskiego oświecenia od lat 40. XVIII wieku do roku 1822, z zastrzeżeniem, iż niektóre przejawy klasycyzmu przetrwały do połowy XIX w. Specyfiką polskiego oświecenia był niespotykany gdzie indziej udział kleru katolickiego w tym ruchu.

Klasycyzm epoki oświecenia-literatura epoki oświecenia stara się odkrywać racjonalne prawa rządzące naturą i człowiekiem.Dlatego triumfuje wówczas klasycyzm dążący do jasności porządku i harmonii.Spod mnogości zjawisk, drogą rozumnego wyboru pisarze wydobywają ogólne zasady.Dąży się do prostoty stylu oraz przejżystości myśli.Osiągnięcie tego ideału ułatwiają reguły sztuki.Właśnie owo uzależnienie od reguł stanie się cechą charakterystyczną klasycyzmu XVIII stulecia.Sądzono wówczas że tylko przestrzeganie surowych przepisów zapewnia sztuce prawdziwą doskonałość.

Rokoko-był to styl który rozwinął się w sztuce XVIIIw. w opozycji do dominującego w tej epoce klasycyzmu.W miejsce uroczystej dostojnej sztuki klasycznej pojawia się styl dekoracyjny kameralny subtelny który wziął nazwę od ulubionego wówczas ornamentu w kształcie muszli(z fr.rocaille”muszla”)W literaturze rokoko objawiał się zamiłowaniem do elegancji formy i subtelności treści.Najczęstszym tematem była zmysłowa miłość.

Sentymentalizmem-nazywamy prąd literacki,który rozwinął się w europejskim oświeceniu w opozycji do dominującego klasycyzmu.Sentymentalizm był nastawiony na penetrację wewnętrznego,uczuciowego życia człowieka.Wmiejsce charakterystycznego dla klasycyzmu kultu rozumu sentymentaliści głosili pochwałę czułości i prostoty;w miejsce zachwytu nad dobrodziejstwami kultury-zachwyt nad pięknem przyrody.Literatura sentymentalna pogłębiła analizę psychologiczną postaci.W poezji przełamała zaś suchy i wzniosły ton języka klasycyzmu,zwracając szczególną uwagę na śpiewność i melodyjność wiersza.

.

Sensualizm (łac. sensus zmysł) - pogląd filozoficzny głoszący, że wszelka wiedza pochodzi od wrażeń zmysłowych (poznanie odbywa się poprzez przeprowadzanie logicznych doświadczeń) i jest tylko bardziej lub mniej złożonym kompleksem spostrzeżeń

Empiryzm-pogląd głoszący że swiat należy badac poprzez doświadczenie.Nic czego nie można zbadać doświadczalnie wg.empirystow nie jest prawdą, a kazda teze należy potwierdzic praktycznie.

Bajka - utwór wierszowany, najczęściej żartobliwy, zawierający morał (pouczenie). Morał może znajdować się na początku lub na końcu utworu, albo wynikać z jego treści. Istotną cechą bajki jest alegoryczność . Bohaterami bajek mogą być ludzie, a także zwierzęta i przedmioty, które uosabiają typy ludzkie i cechy charakteru. Każda bajka posiada charakter dydaktyczny.

Satyra - gatunek literacki łączący w sobie epikę i lirykę (także inne formy wypowiedzi) wywodzący się ze starożytności (pisał je m.in. Horacy), ośmiesza i piętnuje ukazywane w niej zjawiska, osoby, obyczaje, stosunki społeczne, prezentuje świat poprzez komiczne wyolbrzymienie, ale nie proponuje żadnych rozwiązań pozytywnych. Cechą charakterystyczną satyry jest karykaturalne ukazanie postaci. Istotą satyry jest krytyczna postawa autora wobec rzeczywistości, ukazywanie jej w krzywym zwierciadle.

Sielanka - utwór poetycki przedstawiający w sposób wyidealizowany uroki życia wiejskiego; idylla. przen. beztroskie, spokojne, pogodne życie, otoczenie pozwalające na takie życie, niczym nie zmącona miłość. Przybiera najczęściej kształt lirycznego monologu, poprzedzonego lub przeplecionego opisem lub dialogiem

Konstytucja 3 maja (właściwie Ustawa Rządowa z dnia 3 maja) - uchwalona 3 maja 1791 roku ustawa regulująca ustrój prawnyRzeczypospolitej Obojga Narodów. Powszechnie przyjmuje się, że Konstytucja 3 maja była pierwszą w Europie i drugą na świecie (pokonstytucji amerykańskiej z 1787 r.) nowoczesną, spisaną konstytucją[1][2].

Konstytucja 3 maja została ustanowiona ustawą rządową przyjętą tego dnia przez sejm. Została zaprojektowana w celu zlikwidowania obecnych od dawna wad systemu politycznego Rzeczypospolitej Obojga Narodów i jej złotej wolności. Konstytucja wprowadziła polityczne zrównanie mieszczan i szlachty oraz stawiała chłopów pod ochroną państwa, w ten sposób łagodząc najgorsze nadużycia pańszczyzny. Konstytucja zniosła zgubne instytucje, takie jak liberum veto, które przed przyjęciem Konstytucji pozostawiało sejm na łasce każdego posła, który, jeśli zechciał - z własnej inicjatywy, lub przekupiony przez zagraniczne siły, albo magnatów - mógł unieważnić wszystkie podjęte przez sejm uchwały. Konstytucja 3 maja miała wyprzeć istniejącą anarchię, popieraną przez część krajowych magnatów, na rzecz monarchii konstytucyjnej. W tym samym czasie przetłumaczono Konstytucję na język litewski.

Trzeci rozbiór Polski 1795

Stanisław August Poniatowski był ostatniom królem RP. Przykładał wielką uwagę do rozwoju kultury, szkolnicta, a także sztuki. Objął mecenat nad twórcami i artystami. Wpierał ich finansowo, zapewniał miejsca pracy i godziwe wynagrodzenie.
Wśród bogatych w wydarzenia kulturalne czasów stanisławowskich wybija się powstanie Teatru Narodowego w Warszawie (1765). Król otworzył pierwszy stały, publiczny teatr, tworząc Scenę Narodową. Pierwszą graną tam sztuką była komedia Józefa Bielawskiego Natręci. Właśnie komedie były ulubionym gatunkiem, na który tłumnie przychodziła publiczność. Długoletnim dyrektorem Teatru Narodowego był Wojciech Bogusławski, autor znanej komedioopery Cud mniemany, czyli Krakowiacy i Górale

Czasopiśmiennictwo: Oświecenie obfitowało w donośne wydarzenia polityczne, działalność reformatorską oraz powoływanie nowych instytucji. Skutkiem tego była bogata publicystyka i rozwój prasy. Czasopisma okresu oświecenia to:
- „Monitor” - czasopismo społeczno-polityczne wydawane w latach 1765-1785 w Warszawie, założone z inicjatywy Stanisława Augusta Poniatowskiego. Pisali w nim: Ignacy Krasicki, Franciszek Bohomolec, Stanisław Konarski, Adam Naruszewicz - największe umysły reformatorskie i literackie epoki. „Monitor”, ukazujący się dwa razy w tygodniu, propagował reformy społeczno-polityczne, a także nowe formy publicystyczne: esej i felieton
- „Zabawy Przyjemne i Pożyteczne” - pierwsze czasopismo literackie wydawane w Warszawie w latach 1770-1777, redaktorem którego był Adam Naruszewicz. Czasopismo to związane było z kręgiem Stanisława Augusta Poniatowskiego, stanowiło swojego rodzaju „organ” obiadów czwartkowych wydawanych przez króla, podczas których prezentowano nowe utwory literackie i rozmawiano o projektach reform. 
- „Gazeta Narodowa i Obca” - pismo wydawane w latach 1791- 1792 w Warszawie. Propagowało reformy społeczne i polityczne w okresie Sejmu Czteroletniego. Czasopismo to popierało stronnictwo reformatorskie. 

Ateizm- już w starożytności pojawiły się poglądy podważające istnienie bogów.Do epoki oświecenia głoszenie ateizmu tj. poglądu odrzucającego ideę wyższej siły,która stworzyła świat i nim rządzi,było dosyć niebezpieczne.Dopiero myśliciele XVIIIw. śmiało przyznają się do wizji świata bez Boga.
Deizm- deiści godzili się z istnieniem Boga ,dającym się udowodnić rozumowo.Jak pisał jeden z najsłynniejszych myślicieli epoki,Wolter”Nie mogę pojąć,by ten zegar mógł istnieć, a nie było zegarmistrza”.Zatem to,że świat jest,był dla deistów świadectwem istnienia Stwórcy.Uważali oni jednak,że Bóg,stworzywszy świat i nadawszy mu naturalne prawa,nie ingeruje w jego działanie.Zegarmistrz skonstruował zegar,nakręcił go,a potem po prostu porzucił swoje dzieło.
Libertynizm-Libertynami nazywano wówczas wolnomyślicieli,zwykle ateistów,którzy nie wierzyli w żadne kodeksy moralne,a w życiu kierowali się epikurejską filozofią dążenia do rozkoszy i unikania wszelkich przykrości.Z epikureizmu brali też przekonanie że materia jest wieczna w związku z tym nie trzeba bać się śmierci.Do najsławniejszych libertynów XVIII stulecia należeli Casanova oraz de Sade.
Racjonalizm - postawa umysłowa, która bezwarunkowo akceptuje wyższość rozumu nad innymi narzędziami poznawczo-wartościującymi, i dąży do ustanowienia systemu filozofii i etyki weryfikowalnej przez doświadczenie i niezależnej od wszelkich arbitralnych założeń i autorytetów.za twórcę racjonalizmu uznaje się Kartezjusza

1773 - powstanie Komisji Edukacji Narodowej (KEN). Był to oficjalny urząd państwowy o charakterze ministerstwa oświaty (pierwsza władza oświatowa w Europie o charakterze ministerstwa). Król Stanisław August Poniatowski przekazał do dyspozycji KEN majątek rozwiązanego zakonu jezuickiego. Zadaniem KEN było zreformowanie oraz lepsze zorganizowanie szkolnictwa. W ramach kompetencji leżało również szkolenie kadry nauczycielskiej. Pierwszym przewodniczącym KEN był bp Ignacy Massalski, a jego następcą Michał Jerzy Poniatowski. Działacze komisji to m.in. Ignacy Potocki, Adam Kazimierz Czartoryski, Andrzej Zamoyski. Zasługi KEN: 
a) prowadzenie regularnej i planowej reformy szkolnictwa; 
b) oddzielenie spraw wyznania od nauki; 
c) stworzenie szkół ludowych i elementarnych (powszechnych), przeznaczonych nie tylko dla dzieci szlachty;
d) reformowanie szkolnictwa wyższego i średniego; 
e) oparcie programu nauczania o ideały oświeceniowe; 
f) realizowanie postępowych, świeckich idei pedagogicznych.

OBIADY CZWARTKOWE W czasach Oświecenia król Stanisław August Poniatowski był

inicjatorem przemian w dziedzinie kultury. Otaczał się ludźmi

wykształconymi: publicystami, pisarzami, artystami, a także

patriotami, którzy pracowali nad reformami państwa.

Stanisław August posiadał wspaniałą rezydencję w Warszawie,

zwaną Pałacem na Wodzie. Pałac Łazienkowski

zaprojektowany był przez Dominika Merliniego i Jana

Krystiana Kamsetzera. Przy Pałacu zbudowano również Teatr

na Wyspie, który funkcjonuje do dziś.

Wybitni ludzie tej epoki zapraszani byli przez króla do Pałacu

Łazienkowskiego na obiady, tzw. obiady czwartkowe, podczas

których prowadzono rozmaite dyskusje. Rozmawiano na tematy

literatury, sztuki, muzyki oraz rozpatrywano sprawę Polski.

Spotkania te wywierały ogromny wpływ na rozwój oświecenia

polskiego. Na obiadach czwartkowych bywali: Stanisław

Konarski, Andrzej Zamoyski, Ignacy Krasicki, Józef Wybicki,

Stanisław Trembecki, Adam Naruszewicz i Franciszek

Bohomolec.

.



Wyszukiwarka