PRAWO DYPLOMATYCZNE
25.02.2008
POCZĄTEK FUNKCJI DYPLOMATYCZNYCH
Mianowanie i objęcie funkcji przez szefa misji dyplomatycznych
Tryb mianowania
monarchia - czynne i bierne prawo legacji - monarcha
Wenecja - stare republiki odpowiedzialne za prawo legacji - ciało kolegialne - senat
USA - Konstytucja (1787 r.); art. 2 - prawo legacji - Prezydent za zgodą senatu
w Polsce:
królowie elekcyjni: Henryk Walezjusz
ministrowie rezydenci - towarzyszyli królowi w czynnym i biernym prawie legacji
Stanisław August Poniatowski (jego herb - ciołek) chcąc powołać posłów potrzebna była opinia sejmu; swoboda królewska znacznie ograniczona)
powołanie Rady Najwyższej Narodowej 1794 r.
wydział interesów i spraw zagranicznych (przejęcie prawa legacji)
wykluczenie roli króla
Agrément - pytanie o zgodę
zgodnie ze zwyczajem - posła można było nie przyjąć (niezgodne z prawem naturalnym przyjęcie posłów nadzwyczajnych, którzy przyjeżdżali w misjach celowych ad hoc)
ważnym powodem odmowy przyjęcia posła były animozje personalne
nuncjusz apostolski; Papież - cesarzowi Francji: listę kandydatów w celu wyrażenia przez cesarza i króla aprobaty/dezaprobaty; Papież nie opiniował (rozwiązanie jednostronne)
zapytanie: czy osoba posła będzie mile widziana?
zgoda na daną kandydaturę
wymóg konsultacji wyłącznie w stosunkach między Stolicą Apostolską a cesarzem i królem Francji
forma ustna bądź pisemna (nota bibliograficzna)
W co wyposażony był poseł?
a) pełnomocnictwa (plenipotencje)
- dotyczą nie tylko misji celowych, np. negocjacji traktatów pokojowych
- posiadali je ministrowie rezydenci, ambasadorzy
- podpisywane przez władcę, kontrasygnowane przez kanclerza
b) instrukcje (wyjaśnienia)
- jawne - sejm partycypował przy ich redagowaniu; wyjaśnienie pełnomocnictw, charakterystyczne dla Polski
- tajne - tylko do wiadomości posłów
c) listy uwierzytelniające (dowód mianowania)
- tytulatura władcy - kilka stron, eksponowano prośbę o danie wiary
- imperium Otomańskie - większa waga przywiązana wysyłaniu dyplomatów wyposażonych tylko w listy
d) listy polecające (wola wysyłającego)
- kierowane od monarchy to monarchy i przezeń podpisywane
e) salwagwardie (glejt)
- odpowiednik listy żelaznego
- chroniące posła podczas konfliktu zbrojnego, w trakcie tranzytu przez wrogie państwo
- nietykalność posła
f) paszporty (prośba o pomoc)
- pod koniec XVI w.
- wystawiane przez władcę, kancelarię królewską
- zawierały żądanie udzielenia pomocy posłowi kierowane do poddanych władcy przyjmującego i żądanie do innych poddanych na trasie przejazdu poselstwa
Poseł wyposażony był w klucz do szyfrowania depesz - szyfry numeryczne (decyfranci)
BREWE a BULLA czyli dekret papieski, pełnomocnictwo
BREWE BULLA
- od łac. breve - list, streszczenie - od łac. pieczęć, dokument
- mniej uroczysty - bardziej uroczysty
- zapowiadał nuncjusza - zapowiadał legata papieskiego
Skąd posłowie czerpali wiedzę jak się zachować na terytorium danego obcego dworu ?
EUROPA POLSKA
- ceremoniał opracowany w formie regulaminu - brak ujednolicenia, spisanego wzoru,
publikowany ceremoniał niejednolity
- diariusz ceremonialski w Rzymie - improwizacja
- Wenecja - nawiązanie do własnych precedensów
- nieporozumienia spowodowane mało
wystawnym przyjęciem (np. posłowie
holenderscy pośredniczący między Polakami i
Szwedami w 1627r. uważali że zostali
niegodnie przyjęci)
Ceremoniał, czyli jak przyjmowano posłów ?
Wzory
WSCHÓD + WENECJA ZACHÓD
tradycja bizantyjska tradycja dworu papieskiego, a następnie
francuskiego za panowania Ludwika XIV
Zwyczaje związane z poselstwem
poseł winien powiadomić dwór o fakcie przybycia na terytorium (mogły spotkać go nieprzyjemności)
w niektórych państwach na granicy - witanie eskortą, która towarzyszyła poselstwu, orszakowi do granic miasta docelowego pobytu
poza granicami miasta - celu podróży - poselstwo było witane przez przedstawiciela dworu przyjmującego
obieraną tymczasową, często fikcyjną siedzibę poza granicami miasta docelowego pobytu, z której utrzymywano kontakty z odpowiednimi urzędnikami dworu: mistrzem ceremonii, marszałkiem, wezyrem
Charakterystyczne:
uroczysty wjazd - nie przysługiwał posłom niższym rangą,
- przepych
- kilkuset osób w orszaku, stale rosnący (miejscowi dygnitarze, familie, oddziały gwardii)
- kareta lub rumak (mistrz ceremonii daje do dyspozycji poselstwa)
- rzeczywista rezydencja
uroczysta audiencja publiczna (nazajutrz)
- król: siedzi, udaje że wstaje, a poseł go powstrzymuje, stoi, wychodzi posłowi naprzeciw
- poseł: stoi lub siedzi na krześle, taborecie, sofie..
- mowa poselska popisem erudycji i retoryki
- złożenie listów uwierzytelniających - początkiem oficjalnego pełnienia funkcji
- audiencja „prywatna” w gabinecie głowy państwa
- dary
uczta u władcy (np. w Moskwie i Rzymie)
wizyty (królowej, następcy tronu, korpusu dyplomatycznego) nie tego samego dnia co listy uwierzytelniające, harmonogram prezydencji
mowa
- frazesy - wyrażające wolę współpracy, sympatia, życzenia dobrego zdrowia, utrzymania dobrych stosunków, zapytanie o zdrowie władcy wysyłającego
- na mowę poselską odpowiadał kanclerz, wezyr
- z czasem wymagano wcześniej tekstu wystąpienia
- odp. cesarz i papież
faux-pas
misja Pawła Działyńskiego od Jana III do Elżbiety królowej Anglii w 1597
- w tonie pouczeń i skarg, królowa wyszła, aluzja do królów elekcyjnych
- Działyński strofował królową, że Anglia postępuje niehonorowo, że zabrania handlu z Hiszpanii kupcom gdańskim
Ceremoniał wschodni
upokarzające dla posłów obcych władców (np. turecki)
równoczesna uniżoność posłów sułtana na dworach władców europejskich (np. poseł tatarski czołgał się na klęczkach do Władysława IV i pocałował jedynie brzeg królewskiego płaszcza)
długotrwałe oczekiwanie na granicy (np. wysłany przez Stolicę Apostolską Tomasz Aleksandrowic czekał prawie rok na pozwolenie w 1766r.)
czasem mimo czekania na granicy nie dopuszczano do audiencji (np. Piotr Zborowski w 1568r. nie został dopuszczony do sułtana)
rozmowy z wezyrem i wielkim dragomanem (nazajutrz lub kilka dni po uroczystym wjeździe)
uczta u wezyra, J. Gniński, poseł króla Polska Jana III Sobieskiego do sułtana Mahomata IV, 1677r.
Papież
misje obediencyjne
- wiadomość o przybyciu posła do bram miasta
- oficjalne zawiadomienie o przybyciu (dot. papieskiego majordoma i kardynałów, którzy wraz z familiami musieli uczestniczyć we wjeździe)
- rola kardynała protektora - opiekun misji, pośrednik między oficjelami dworu, oddaje karocę, wysyła dworzanina na powitanie do dyspozycji, służył radą gdzie się zatrzymać u bram
- winnica Juliusza III - hotel poselski
- służba do rezydencji (urządzenie się)
- incognito na prywatnej audiencji do papieża (spotykał się z kardynałem-nepotem spokrewnionym z papieżem)
Prywatnie u papieża
- kardynał nepot wprowadza posła i skłaniał głową przed papieżem,
- poseł ujrzawszy papieża po wejściu do Sali klękał na jedno kolano, wstawał, zbliżał się do niego, ponownie klękał, lecz na dwa kolana opierając się o podłogę, całował papieżowi stopę
- na klęcząco zaczynał przemówienie
- papież nakazywał mu powstać i zająć miejsce siedzące
- po audiencji poseł ukazywał chęć odprowadzenia kardynała, który zwykle odmawiał
familia - służba, dwór kardynała i biskupów
10.03.2008 r.
Uroczysty wjazd
nie przysługiwał rezydentom, np. misje obediencyjne, misje dot. krucjat
ceremoniarz papieski - odpowiedzialny
zwłoka źle widziana - jeśli poseł nie mógł wcześniej uzgodnić to znaczyło, że był źle zorganizowany
obecność obowiązkowa: kardynałowie, służba i dworzanie na czele z majordomami
dobrowolnie: posłów rezydentów, baronowie i szlachta (traktowała to jednak jako atrakcje)
obecność domowników posłów rezydenckich innych państw
3 etapy: wjazd, powitanie u bram, pożegnanie przy rezydencji
popis oratorski przy witaniu szlachty rzymskiej - zainteresowanie konsystorzem
spory o pierwszeństwo
gwardia papieska + orkiestra
Konsystorz publiczny - audiencja publiczna jako swoiste wyróżnienie
był audiencją dotyczącą tylko wizyt monarchy, ale też po powrocie nuncjuszy z misji poselskich, oraz przy poselstwach negocjujących
nie dot. republik i zakon joanitów
papież miał swobodę wyboru, ale np. w pałacu watykańskim
I sala „królewska” - zawsze misje obediencyjne
II zwana „drugą salą po wielkiej znajdującą się między dwoma kaplicami” papieska, książęca
pałac św. Marka, Bazylika św. Jana na Lateranie, Sala klementyńska pałacu watykańskiego w Watykanie
papież nie miał swobody przy wyborze Sali tylko miejsca
w godzinach południowych (11, 12 lub 13)
czas trwania (1,5 - 3 h)
Uczestnicy
„poseł złożył obediencję Ojcu św. i Stolicy Apostolskiej”, a zatem papieżowi i kardynałom
posłowie - rezydenci (dobrowolnie)
orszak poselski, przyjaciele i stronnicy władcy wys.
publiczność
dywersja kardynalska - poselstwo w latach 70. XVI od króla Stefana Batorego Pawła Uchańskiego do papieża zbojkotowane przez kardynałów francuskich (H. Walezy - podważanie do korony prawa obecnego króla - Batory)
problem z dotarciem na miejsce i dotrzymywaniem godziny - rola adwokata konsystorialnego -> zabawiał audytorium, papieża do czasu przyjazdu papiestwa, referował często fikcyjną sprawę, żeby stwarzać pozory że papież nie czeka na posła
kardynałowie diakoni (ubrani w fiolet)
posłowie - rezydenci
kapitan gwardii, prałaci i kurialiści
ubiór papieża - humerał (biała szata), alba, kapa, na głowie - mitra
Przebieg audiencji
z rezydencji do pałacu koło zamku św. Anioła - wystrzały
chwila wytchnienia w apartamentach kardynała nepota
1 posła 4 biskupów wprowadzało, jeżeli 2 - to 6
grupie przewodził ceremoniarz papieski
3x należało przyklęknąć przed dojściem do tronu
przed papieżem na dwa kolana i ucałować stopę, a następnie w dłoń
po powitaniu, składanie listów uwierzytelniających
papież je odbierał i bez zaglądania dawał sekretarzowi
mowa obediencyjna (długa referowana przez specjalnych wynajętych oratorów w łacinie lub po włosku) i odpowiedź sekretarza
posłami byli świeccy i duchowni
poseł towarzyszył papieżowi przy okazji opuszczania Sali i w trakcie obiadu
Musiało paść zdanie: poseł składa obediencję i przyjęcie obediencji
Homagium 0 pocałunek papieża w pantofel
Bierne prawo legacji
funkcja „ przystawa (do 2 poł XVIII w):
dbanie o bezpieczeństwo i zapewnienie utrzymania i ograniczenie kontaktów z ludnością miejscową
nadużycia powodem większej staranności w obsadzaniu tej funkcji
z czasem towarzyszą tylko posłom tatarskim i tureckim
trudności w podróżowaniu w czasach bezkrólewia
król przyjmował posłów na stojąco w asyście senatorów-rezydentów i ministrów (skierowanych do niego)
posłów wysłanych do Rzeczpospolitej przyjmowano na sejmie
faworyzowano przyjmowanie nuncjuszy - król przyjmował ich z odkrytą głową i szedł im na powitanie
w czasach bezkrólewia ceremoniałowi „przewodniczył” interrex na polu elekcyjnym, przed zgromadzonymi przedstawicielami i stanu senatorskiego i „rycerskiego”
Polska specyfika
na mowę odpowiadał:
kanclerz w imieniu króla
prymas w imieniu senatu
marszałek izby poselskiej w imieniu senatu rycerskiego
nuncjusza przyjmował król z odkrytą głową
król wyjeżdżał naprzeciw nuncjusza
poza pierwszą audiencją uzgadnianą z marszałkiem, kolejne należało negocjować z podkomorzym koronnym
2 rodzaje posłów
- poselstwa wielkie - od króla i Rzeczpospolitej
- poselstwa mniejsza - sprawowane w imieniu króla
Ceremoniał:
odgrywał kluczową rolę
starannie go przestrzegano
jego naruszenie traktowano jak obrazę monarchy, wysyłającego poselstwo
Konwencja wiedeńśka o stosunkach dyplomatycznych z 18. 04. 1961 r. (w życie 24.04. 1964 r.)
KLASY SZEFÓW MISJI DYPLOMATYCZNYCH
Ambasadorów i nuncjuszy
posłów, ministrów i internuncjuszy akredytowani przy głowie państwa
chares d'affaires en pied
Ambasador
z języka celtyckiego
w XIII w rozpowszechnił się we Włoszech
w XVII w. opanował Europę
tylko „on” ma prawo do stosowania grzecznościowego tytułu ekscelencji
mówimy o nich też „nadzwyczajny i pełnomocny” co było próbą zrównoważenia dysproporcji między posłami nadzwyczajnymi (kiedyś dotyczył misji specjalnych)
Szef misji
każde państwo może akredytować szefa misji w więcej niż 1 państwie chyba, że państwa przyjmujące się temu sprzeciwią (art., 5 ust 1)
jeżeli państwo wysyłające akredytuje szefa misji dyplomatycznej w 1 lub kilku państwach może ustanowić misję kierowaną przez charge d'affaires ad interim, w każdym z państw, gdzie szef misji nie ma swojej stałej siedziby (Art. 5 ust 2)
Obywatelstwo
członkowie personelu dyplomatycznego są obywatelami państwa wysyłającego (w zasadzie ! )
członkowie personelu mogą być mianowani spośród obywateli państwa przyjmującego jedynie za jego zgodą, która może zostać cofnięta
ZADANIE czemu służą powyższe zapisy konwencyjne i jakie są przykłady
służą unikaniu konfliktu interesów, lojalności i problem z zakresem przywilejów i immunitetów; przykład: nuncjusz SA - Kowalczyk
Mianowanie i objęcie funkcji przez szefa misji dyplomatycznej
regulowane przez ustawodawstwo wewnętrzne
wniosek ministra
sprawa zagranicznych
prezydent RP mianuję i odwołuje szefów polskich misji dyplomatycznych (ambasadorowie i posłowie)
zgoda premiera
Agrement
obligatoryjna procedura w odniesieniu do klasy I i II klasy
wymagana przy awansowaniu posła do klasy ambasadora
wymagana przy awansowaniu charge d'affaires
w przypadku attache wojskowych morskich i lotniczych, państwo przyjmujące może zażądać aby ich nazwiska były mu uprzednio przedłożone celem wyrażenia na nie zgody (approbation) art. 7
zapytanie o agrement - w formie noty dyplomatycznej do protokołu dyplomatycznego MSZ RP albo od państwa wysyłającego noty do właściwej terytorialnie ambasady RP za granicą
Procedura uzyskania „agrement” (Z fr. zgody, zezwolenia)
opuszczający placówkę szef misji lub charge d'affaires ad interim (tymczasowy) -> przekazuje notę z zapytaniem czy osoba desygnowana na szefa misji jest mile widziana i czy państwo przyjmujące nie sprzeciwi się objęciu przez nią funkcji?” + curriculum vitae osoby desygnowanej -> MSZ państwa przyjmującego: odpowiedź udzielana jest dotychczasowemu szefowi misji, a w razie jego nieobecności charge d'affaires, zwkle w ciągu 3-5 tygodniu, ma charakter poufny ( a odmowa nie musi być uzasadniona
21.04.2008
DYPLOMACJA WOJSKOWA - attache obrony
Historia
w starożytności i w średniowieczu zdobywanie informacji o potencjale militarnym NIE należało do funkcji poselskich
dopiero 2 połowa XVII wieku dała początek realizacji przez przedstawicieli dyplomatycznych funkcji obserwacyjnej w dziedzinie wojskowości
zainteresowanie dyplomatów potencjałem militarnym państwa przyjmującego wiązało się z określaniem ich mianem „Szpiegów” lub „Szpiegów honorowych”
osobami które zbierały te informacji były osoby cywilne nie wojskowe
zmiana w tej praktyce nastąpiła dopiero w czasach napoleońskich
w 1806 roku mianuje sekretarzem poselstwa swojego oficera w Wiedniu, celem zbierania informacji o sile i dyslokacji wojsk austriackich,
wbrew praktyce Dyrektoriatu, powierza pełnienie misji dyplomatycznych wojskowym
początkowo (XVII i XVII w) do zadań „obserwatora ds. wojskowych” należało uzgodnienie przemieszczenia wojsk sojuszniczych oraz informowanie dowództwa zaprzyjaźnionych armii o działaniach przełożonych
wojna siedmioletnia lat 1756-63 obnażyła nieudolność prób koordynacji działań armii sojuszniczych o w konsekwencji przyczyniła się do uzupełnienia misji dyplomatycznych misjami wojskowymi (m. in. Francja wysłała do Rosji i Szwecji kilku oficerów w celu unifikacji działań na froncie)
pierwsi attache wojskowi byli wysyłani za granicę na krótko
Brytyjczycy długo lekceważyli instytucję attache wojskowi; zmiany przyniosła dopiero wojna krymska (1853-1856), kiedy wysłano oficjalnych łączników tzw. komisarzy królowej do sztabów generalnych ps. sprzymierzonych w Paryżu, Turynie i Konstantynopolu, gdzie pozostali mimo zakończenia działań zbrojnych;
w zależności od praktyki poszczególnych ps. róznie ich nazywano: rzeczoznawcami wojskowymi, informatorami wojskowymi (Prusy), agentami wojskowymi (Rosja) i wreszcie a.w. (Hiszpania);
od 1857r. a.w. umieszczano na liście personelu dyplomatycznego
przykładem nietaktu było mianowanie przez Bismarcka w 1871 r. przedwojennego a.w. w Paryżu (hr. Waldersee), powojennym charge d'affaires;
na przełomie XIX i XX wieku wiele ps. włączało a.w. w skład delegacji na konferencje w charakterze ekspertów (np. konferencje haskie z 1899 i 1907 r., dotyczące kodyfikacji prawa wojennego)
przed wybuchem I wojny światowej było 305 attache, w tym 218 attache wojskowych i 87 attache morskich
attache wojskowi po powrocie z misji, rzadko zajmowali stanowiska dowódcze, gdyż byli wykorzystywani w charakterze oficerów łącznikowych z siłami zbrojnymi ps. sprzymierzonych oraz ekspertów analizujących dane dotyczące zbrojnych ps. w których przebywali;
wykładnią funkcji w dziedzinie wojskowości była austriacka instrukcja
„Instrukcja dla oficerów sztabu generalnego kwatermistrzostwa przydzielonego do przedstawicielstwa zagranicznego”
wyd. w Austrii w 1810 r.
oficer przekazuje raporty ambasadorowi
ambasador instruuje oficera w sprawie kontaktów z władzami państwa przyjmującego
oficer poznaje siły zbrojne państwa przyjmującego: stan osobowy, gotowość bojową, pobór rekruta, zaopatrzenie;
zadaniem oficera jest lektura prasy, obserwowanie budowy umocnień koncentracji wojsk oraz zawieranie znajomości i pozyskiwanie informatorów, a także: komplementowanie kalendarzy wojskowych, list oficerów, ustaw dot. budżetów wojskowych, regulaminów wojskowych i map;
głównym celem jest informacja o składzie i kierunku ruchu wojsk w przededniu wybuchu wojny;
Przykłady niegodnego postępowania attache wojskowych:
Przykład 1.
Dwaj attache wojskowi Prus w Waszyngtonie w trakcie I wojny światowej organizowali akcje sabotażowe w amerykańskich zakładach przemysłowych produkujących na potrzeby państw Ententy
Efekt: po dekonspiracji zostali wydaleni z USA
Przykład 2
Francuski attache wojskowy w Hadze gen. Boucabeille angażując niemieckich dezerterów nawoływał w trakcie I wojny światowej do dezercji żołnierzy z armii pruskiej.
Efekt: wydalenie
Dwudziestolecie międzywojenne
zakaz wysyłania ps. centralne a.w
po klęsce Prus w 1918 r. część a.w. rezydujących w Berlinie, znalazła zatrudnienie w komisji międzynarodowej nadzorującej zawieszenie broni, inni uczestniczyli w pracach rozbrojeniowych
jeszcze inni działali w międzynarodowych komisjach kontroli, których zadaniem było prowadzenie dochodzeń w różnych sprawach spornych, np. gdy w 1925 r. Liga Narodów dowiedziała się o incydencie na granicy bułgarsko-greckiej, po wystosowaniu żądania o zaprzestanie działań zbrojnych, zwróciła się z prośbą do Wielkiej Brytanii, Francji i Włoch o pomoc w regulacji sporu - wskazane ps. wysyłały swoich attache wojskowych rezydujących w Belgradzie, celem nadzorowania wycofywania sił stron konfliktu z regionu granicznego
attache wojskowi Francji, Wielkiej Brytanii, Włoch i Belgii rezydujący w Berlinie przejęli w 1927 r. zadania Międzyalianckiej Komisji Kontroli; do ich kompetencji należało nadzorowanie wykonywania przez Niemcy postanowień traktatu wersalskiego; zachowywali się różnie: jednych cechowała niemoc wobec oczywistego łamania przez Niemcy warunków demilitaryzacji (a.w Wielkiej Brytanii), inni (a.w. Francji) byli nieprzejednani
w 1936 roku było już 46 attache lotniczych (debiutantką w obsadzie tego stanowiska była Francja)
w 1936 roku całkowita liczba attache wojskowych, morskich i lotniczych wynosiła 459 (liderką była Francja - 50, II miejsce zajmowała Wielka Brytania - 38, II - USA z 34 a.w.; Polska - 13) WNIOSKI
korpus attache miał zwyczajowo przydzielonego opiekuna którym był oficer państwa przyjmującego; jego zadaniem było kontrolowanie przepływu informacji (np. gdy w 1938 r. zdymisjonowano przeciwnego wojennie szefa niemieckiego sztabu generalnego gen. Becka, a.w. ps. w. gościli na manewrach w Prusach Wschodnich aby uniemożliwić im obecność w Berlinie);
Druga Rzeczypospolita
a.w. wchodzili w skład ambasad i poselstw jako ich pracownicy
podlegali szefowi Sztabu Generalnego i doń kierowali sprawozdania i raporty bez konieczności informowania szefa misji
celem podkreślenia pokojowych zamiarów, od połowy lat 20-tych XX w. ograniczało liczbę a.w. praktykując łączenie funkcji (np. a.w. w Paryżu płk dypl. Wojciech Fyda, pełnił funkcje attache morskiego i attache wojskowego przy poselstwie w Brukseli)
nominacje a.w. należały do kompetencji Sztabu Generalnego
minister spraw zagranicznych wyrażał pisemną zgodę na nominację
starania o uzyskanie zgody państwa przyjmującego na kandydaturę attache wojskowego znajdowały się w gestii MSZ;
Po II wojnie światowej
Attache wojskowy -- attache obrony (=woskowy, morski, lotniczy)
Funkcje:
zbieranie informacji wojskowych
reprezentowanie swoich sił zbrojnych i ich dowództwa w państwie przyjmującym
doradztwo i pomoc szefowi misji dyplomatycznej w sprawach wojskowych
art. 5 KW '61 środki dozwolone - do zbierania informacji wojskowych, środki dozwolone przez prawo:
- międzynarodowe
- wewnętrzne p.p.
* utrzymując kontakty z obywatelami p.p.
* robiąc prasówki
* uczestnicząc w ćwiczeniach i manewrach zaproszenie władz p.p.
* zwiedzając jednostki i poligony
Zabronione jest :
szpiegostwo
przekupstwo
art. 7. KW `61
Z zastrzeżeniem postanowień artykułów 5.8.9. 11 państwo wysyłające może mianować według swojego uznania członków personelu misji. W przypadku attach
przykłady państw które na swoje teryt nie przyjmuje attache wojskowych !! ZAD. DOM
Organizacja wojskowej służby dyplomatycznej (RP)
osobom wyznaczonym do wykonywania zadań ministra obrony narodowej w placówce dyplomatycznej nadaje się stopień dyplomatyczny:
attache obrony (wojskowego, morskiego, lotniczego 3-4 lat lub
zastępcy attache (wojskowego, morskiego, lotniczego) 2-3 lat
Minister wł. ds. zagranicznych i minister obrony narodowej określają w drodze zarządzenia zasady wykonywania obowiązków służbowych przez attache obrony
Funkcje dyplomatyczne - KSERO
Ataszat wojskowy - to samodzielna jednostka administracyjna działająca w ramach struktury przedstawicielstwa dyplomatycznego
ataszat wojskowy
- zakres merytoryczny sprawy administracyjne
- sprawy personalne budżet
nadzór polityczny
sprawy protokolarne
Minister Obrony Narodowej Szef misji dyplomatycznej
A.o. w strukturze ambasady i MON
ustawa o powszechnym obowiązku obrony RP
prezydent parlament (sejm, senat)
premier
minister spraw zagranicznych minister obrony narodowej
ambasador MON
w. polityczny radca prawny inspektorat wsi
w. prasy i współpracy kancelaria biuro ataszatów wojskowych
kulturalnej
Pomoc i służenie radą
stopeń attache obrony = randze radcy ambasady
stopnie dyplomatyczne a.w. nadaje dyrektor generalny służby zagranicznej na wniosek ministra obrony narodowej
a.o. jest członkiem CD i przysługują mu immunitety i przywileje dyplomatyczne