Postępowanie admnistrayjne - ćwiczenia, prawo, postępowanie administracyjne


POSTĘPOWANIE ADMINISTRACYJNE - ĆWICZENIA

Prowadzone przez mgr J. Janczak

  1. Normy prawa administracyjnego

W ramach norm prawa administracyjnego wyróżniamy:

  1. Normy materialnego prawa administracyjnego

  2. Normy ustrojowego prawa administracyjnego

  3. Normy proceduralnego prawa administracyjnego

Ad. A) Normy materialnego prawa administracyjnego ustalają kompetencje organów administracji publicznej oraz określają sposób zachowania się obywateli i podmiotów nie podporządkowanych organizacyjnie tym organom.

Ad. B) Normy ustrojowego prawa administracyjnego regulują stosunki wewnątrz administracji publicznej oraz między tymi organami a podległymi im organizacyjnie instytucjami i jednostkami.

Ad. C) Normy proceduralnego prawa administracyjnego regulują tryb i zasady zastosowania norm materialnego prawa administracyjnego.

Celem procesu stosowania norm materialnego prawa administracyjnego jest określenie sytuacji prawnej adresata w postaci udzielenia względnie odmowy udzielenia uprawnienia albo w postaci nałożenia obowiązku. Można wyodrębnić dwie grupy norm proceduralnych:

    1. Zawarte w kpa

    2. Zawarte w innych aktach prawnych przy czym ich stosunek do kpa jest określony przez przepisy kpa względnie przez nie same (np. ustawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, ustawa o postępowaniu egzekucyjnym w administracji).

  1. Organy uprawnione do prowadzenia postępowania administracyjnego.

Organem prowadzącym postępowanie administracyjne jest:

  1. Organ administracji publicznej w znaczeniu ustrojowym (art. 1 pkt 1kpa) np.: organ administracji samorządowej, organ administracji rządowej zespolonej i niezespolonej, naczelne i centralne organy administracji publicznej.

  2. Organy administracji publicznej w znaczeniu funkcjonalnym (art. 1 pkt 2 kpa) np.: organy organizacji spółdzielczych czy społecznych oraz organy organizacji zawodowych. Organy administracji publicznej prowadzą ogólne postępowanie administracyjne stosując materialne prawo administracyjne przy czym przepisy kpa znajdują zastosowanie tylko wtedy wówczas gdy przepisy prawa materialnego przewidują formę decyzji lub ugody administracyjnej dla rozstrzygnięcia sprawy administracyjnej o charakterze indywidualnym, a więc odnoszą się do konkretnego adresata i konkretnego stanu faktycznego.

Organy uprawnione do prowadzenia postępowania administracyjnego:

A. Organy administracji publicznej dzielą się na:

Zespoloną - pod zwierzchnictwem wojewody

Niezespoloną - cześć administracji, której organy terenowe podlegają ministrowi (np. WKU)

- gminny

- powiatowy

- samorządowy

W przypadku samorządu terytorialnego wspólnym dla nich organem wyższego stopnia jest samorządowe kolegium odwoławcze.

  1. Organy państwowe oraz inne państwowe jednostki organizacyjne jeżeli z mocy prawa lub w drodze porozumienia zostały upoważnione do załatwiania spraw indywidualnych w drodze decyzji administracyjnej (np. państwowe uczelnie wyższe, rektor, dziekan).

  1. W sprawach prowadzonych przez inne podmioty (samorząd zawodowy, jednostki spółdzielcze, organizacje społeczne, a nawet podmioty prywatne) jeżeli z mocy prawa bądź z mocy porozumienia zostały upoważnione do załatwiania spraw indywidualnych w drodze decyzji administracyjnej (szkoły wyższe prywatne, izba lekarska).

  1. Zakres obowiązywania kodeksu postępowania administracyjnego.

    1. w sprawach indywidualnych - decyzja administracyjna

    2. w sprawach rozstrzygania sporów o właściwość organów administracji rządowej i organów samorządu terytorialnego

    3. w sprawach wydawania zaświadczeń (zaświadczeń wyjątkiem spraw uregulowanych ordynacją podatkową)

    4. w sprawach skarg i wniosków rozpatrywanych przez organy państwowe, organy samorządu terytorialnego oraz organów organizacji społecznych (pomijając prywaciarzy)

Kodeks powinien być stosowany wszędzie tam gdzie dokonuje się czynności z zakresu administracji publicznej.

W jakich przypadkach nie stosuje się przepisów kpa:

      1. w sprawach karnych skarbowych

      2. w sprawach uregulowanych przepisami ordynacji podatkowej z wyłączeniem działów 4,5 i 8

      3. w sprawach należących do właściwości polskich przedstawicielstw dyplomatycznych i konsularnych o ile przepis szczególny nie stanowi inaczej

      4. inaczej sprawach nadrzędności i podległości organizacji pomiędzy organami państwowymi, a innymi państwowymi jednostkami organizacyjnymi

      5. w sprawach podległości służbowej pracowników organizacji państwowych i innych państwowych jednostek organizacyjnych

  1. Zasady postępowania administracyjnego.

Zasady to reguły, dyrektywy o podstawowym znaczeniu odnoszące się do całego postępowania. Posiadają moc prawną jaką posiadają przepisy kpa. Pełnią one rolę dyrektyw interpretacyjnych. Naruszenie zasady może spowodować:

        1. Zmieniające

        2. Uchylające

        3. Stwierdzające nieważność decyzji

Zasady kpa mają zastosowanie również tam gdzie chociażby posiłkowo stosuje się przepisy kodeksu.

Zasady ogólne pa są to podstawowe reguły postępowania uznane za takie przez ustawodawcę. Przypisanie określonej normie postępowania znaczenia zasady ogólnej wywołuje szereg konsekwencji prawnych:

0x01 graphic
reguły wspólne dla całości postępowania administracyjnego, które mają obowiązywać we wszystkich stadiach postępowania i stanowić wiążące wytyczne dla stosowania wszystkich przepisów kodeksu

0x01 graphic
cechą charakterystyczną zasad jest to że nie wprowadzają one żadnych innych instytucji postępowania administracyjnego natomiast mogą one być realizowane przez już istniejące instytucje

0x01 graphic
dzięki tzw. wyjęciu przed nawias owych zasad wszystkie ważniejsze instytucje kpa mogą być traktowane jako konkretyzacja zasad ogólnych co oznacza, iż poszczególne przepisy muszą być interpretowane zgodne z owymi zasadami

0x01 graphic
zasady ogólne mogą służyć wypełnianiu ewentualnych luk w obrębie kpa.

Zasady ogólne są normami prawnymi, a nie jedynie wskazówkami czy wytycznymi. Ich naruszenie traktowane jest jako naruszenie prawa. System zasad prawa obowiązujący w postępowaniu administracyjnym nie ogranicza się do zasad ogólnych. Należą do niego również zasady prawa wypływającego z Konstytucji, zasady prawa przyjętego w prawie europejskim oraz te, wypracowane w doktrynie prawa, stanowiące uogólnienie rozwiązań prawnych.

Zasady określone są w art. 6 - 16 kpa

          1. Zasada praworządności art. 6 kpa /legalizmu/ - organy administracji publicznej działaj na podstawie przepisów prawa i w granicach przez to prawo zakreślonych. Administracja publiczna w sposób władczy wówczas sferę życia obywatela, może ingerować wówczas jeżeli przepis prawa tak stanowi. Jeżeli przepis nie reguluje określonej dziedziny, ingerencja administracji jest bezprawna. Do administracji nie odnosi się reguła „co nie jest zakazane to jest dozwolone”. Zasadę winny stosować wszystkie organy administracji dlatego, ze dysponują przymusem państwowym.

          2. Art. 8. [Zasada pogłębiania zaufania obywateli] Organy administracji publicznej obowiązane są prowadzić postępowanie w taki sposób, aby pogłębiać zaufanie obywateli do organów Państwa oraz świadomość i kulturę prawną obywateli.

          3. Art. 9. [Zasada informowania stron] Organy administracji publicznej są obowiązane do należytego i wyczerpującego informowania stron o okolicznościach faktycznych i prawnych, które mogą mieć wpływ na ustalenie ich praw i obowiązków będących przedmiotem postępowania administracyjnego. Organy czuwają nad tym, aby strony i inne osoby uczestniczące w postępowaniu nie poniosły szkody z powodu nieznajomości prawa, i w tym celu udzielają im niezbędnych wyjaśnień i wskazówek.

          4. Art. 10. [Zasada uczestnictwa stron w postępowaniu] § 1. Organy administracji publicznej obowiązane są zapewnić stronom czynny udział w każdym stadium postępowania, a przed wydaniem decyzji umożliwić im wypowiedzenie się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań.

§ 2. Organy administracji publicznej mogą odstąpić od zasady określonej w § 1 tylko w przypadkach, gdy załatwienie sprawy nie cierpi zwłoki ze względu na niebezpieczeństwo dla życia lub zdrowia ludzkiego albo ze względu na grożącą niepowetowaną szkodę materialną.

§ 3. Organ administracji publicznej obowiązany jest utrwalić w aktach sprawy, w drodze adnotacji, przyczyny odstąpienia od zasady określonej w § 1.

          1. Art. 11. [Zasada wyjaśniania przesłanek załatwienia sprawy] Organy administracji publicznej powinny wyjaśniać stronom zasadność przesłanek, którymi kierują się przy załatwieniu sprawy, aby w ten sposób w miarę możności doprowadzić do wykonania przez strony decyzji bez potrzeby stosowania środków przymusu.

          2. Art. 12. [Zasada szybkości postępowania] § 1. Organy administracji publicznej powinny działać w sprawie wnikliwie i szybko, posługując się możliwie najprostszymi środkami prowadzącymi do jej załatwienia.

§ 2. Sprawy, które nie wymagają zbierania dowodów, informacji lub wyjaśnień, powinny być załatwione niezwłocznie.

§ 2. Organ administracji publicznej, przed którym toczy się postępowanie w sprawie, powinien w tych przypadkach podejmować czynności skłaniające strony do zawarcia ugody.

§ 2. Sprawy mogą być załatwiane ustnie, gdy przemawia za tym interes strony, a przepis prawny nie stoi temu na przeszkodzie. Treść oraz istotne motywy takiego załatwienia powinny być utrwalone w aktach w formie protokołu lub podpisanej przez stronę adnotacji

art. 16 § 1 kpa zawiera definicję decyzji ostatecznej stanowiąc, iż decyzje od których nie służy odwołanie w administracyjnym toku instancji są ostateczne. Zgodnie z przepisami kpa i przepisami szczególnymi w toku instancji nie służy odwołanie od decyzji:

            1. wydanej w toku decyzji II instancji

            2. jednoinstancyjnym postępowaniu stanowiącym wyjątek od reguły administracyjnej art. 127 § 3

            3. jeżeli strona uchybiła terminowi od wniesienia odwołania i nie przywrócono jej tego terminu.

Od powyższej zasady ustanowiono dopuszczalne wyjątki, a mianowicie decyzja ostateczna może być wzruszona między innymi przez uchylenie lub zmianę takiej decyzji, stwierdzenie jej nieważności czy wznowienie postępowania przy czym będzie to miało miejsce tylko w przypadku przewidzianym w kodeksie lub ustawie szczególnej.

  1. Właściwość organów

Właściwość organów to zdolność do rozstrzygania, odejmowania spraw w postępowaniu administracyjnym. Wyróżniamy właściwość ustawową tj. wynikającą wprost z przepisu ustawy oraz właściwość delegacyjną czyli wynikającą z delegacji w sytuacji gdy następuje przekazanie danej sprawy lub czynności w sprawie jednemu organowi administracji publicznej przez drugiego. Kpa w art. 19 stanowi o dwóch rodzajach właściwości:

Na podstawie przepisów prawa procesowego regulujących weryfikację decyzji administracyjnej wyróżnia się trzeci rodzaj właściwości:

tj. zdolność organu do prowadzenia weryfikacji w drodze decyzji administracyjnej. Art. 19 kpa nakłada na organ administracji publicznej obowiązek kontroli swojej właściwości z urzędu. Organy muszą zatem kontrolować swą właściwość od momentu wszczęcia postępowania do rozstrzygnięcia sprawy decyzją kończącą postępowanie w sprawie, przy czym organy właściwe w sprawie nie mogą przekazać swojej właściwości innemu organowi zarówno wyższego jak i niższego stopnia chyba, ze przepis szczególny to przewiduje. W przypadku naruszenia przepisów o właściwości przepisy kodeksu przewidują nieważność decyzji.

Właściwość rzeczowa jest to zdolność organu do rozpoznawania i rozstrzygania danej kategorii spraw. Kodeks w art. 20 odsyła w sprawie ustalenia właściwości rzeczowej do przepisów o zakresie działania organów administracji publicznej. Zatem właściwość rzeczową ustala się na podstawie ustaw materialnoprawnych oraz tych przepisów ustawowych , które dotyczą kompetencji organów administracji publicznej. Ponadto właściwość rzeczowa może wynikać z wydanych na podstawie ustaw aktów wykonawczych oraz zawartych na podstawie ustaw porozumień.

Właściwość miejscowa to zdolność organów do rozpoznawania i rozstrzygania danej kategorii spraw na obszarze określonej jednostki podziału terytorialnego kraju. Zasady ustalania właściwości miejscowej reguluje art. 21 kpa przy czym przepisy szczegółowe mogą ustalać odmienne reguły ustalania właściwości miejscowej z pierwszeństwem przed kpa.

Spory o właściwość.

Jest to sytuacja, w której co do zakresu działania organów administracji państwowej zachodzi rozbieżność poglądów. Główną przyczyną sporów o właściwość jest niedoskonałość przepisów prawnych, prowadzących do błędnej ich wykładni. Wyróżniamy spory pozytywne, w których co najmniej dwa organy uważają się za właściwe do rozpoznania i rozstrzygania w sprawie i spory negatywne, w których żadne z organów nie uważa się za właściwy. Właściwość organów do rozstrzygania sporów między organami administracji publicznej reguluje art. 22 kpa. Postępowanie w sprawie rozstrzygnięcia sporu nie jest postępowaniem administracyjnym. Nie dotyczy ono rozstrzygnięci sprawy administracyjnej w formie decyzji administracyjnej, a jedynie ustalenia właściwości organu do prowadzenia postępowania. Do czasu rozstrzygnięcia sporu o właściwość organ administracji publicznej na którego obszarze wynikła sprawa podejmuje tylko czynności nie cierpiące zwłoki ze względu na interes społeczny lub ważny, słuszny interes obywatelski i zawiadamia o tym organ właściwy do rozstrzygnięcia sporu.

  1. Strony postępowania administracyjnego.

Zgodnie z art. 28 kpa stroną postępowania jest każdy czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie albo kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek. Z treści art. 28 kpa wynika iż pojęcie strony wiąże się z interesem prawnym lub obowiązkiem wprowadzonym z konkretnie oznaczonego przepisu prawa, który może stanowić podstawę do sformułowania interesu lub obowiązku tego podmiotu. Mieć interes prawny w postępowaniu administracyjnym znaczy to ustalić przepis prawa powszechnie obowiązującego, na którego podstawie można skutecznie żądać czynności organu z zamiarem zaspokojenia jakiejś potrzeby albo żądać zaniechania lub ograniczenia czynności sprzecznych z potrzebami danej osoby. Od tego pojmowania interesu odróżnić należy interes faktyczny tj. sytuację gdzie dana osoba jest wprawdzie bezpośrednio zainteresowana rozstrzygnięciem sprawy administracyjnej, nie może jednak tego zainteresowani poprzeć przepisem praw powszechnie obowiązującego mającego stanowić podstawę skierowania żądania stosownych czynności od organu administracji. W takim przypadku osobie nie przysługuje przymiot strony w postępowaniu administracyjnym.

  1. Podmioty na prawach strony.

Podmiotami tymi są między innymi:

Organizacja społeczna - podmiot na prawach strony. Zgodnie z art. 31 kpa, może uczestniczyć w postępowaniu na prawach strony jeżeli postępowanie to dotyczy praw lub obowiązków innej osoby, a OS zabiega o uczestnictwo w tym postępowaniu aby wesprzeć jego stronę lub przeciwstawić się jej żądaniom i interesowi. OS uczestnicząc w postępowaniu na prawach strony może nie wiązać swoich czynności procesowych z interesami żadnych ze stron mając na uwadze wyłącznie zachowanie interesu społecznego. OS może w postępowaniu dotyczącym jednej osoby wystąpić z żądaniem wszczęcia postępowania lub dopuszczenia jej do udziału w postępowaniu jeżeli jest to uzasadnione celami statutowymi tej OS i gdy przemawia za tym interes społeczny przy czym obie przesłanki muszą wystąpić łącznie. Organ rozstrzyga o wszczęciu postępowania lub dopuszczeniu OS do udziału w nim w formie postanowienia, na które służy zażalenie. OS która nie uczestniczy w postępowaniu na prawach strony może ubiegać się o uzyskanie zgody organu na wyrażenie poglądu w sprawie w formie uchwały lub oświadczenia jej organu statutowego. Zgoda organu powinna mieć formę postanowienia, na które nie przysługuje zażalenie jako samodzielny środek zaskarżenia, a jedynie zażalenie wniesione wraz z odwołaniem na podstawie art. 142 kpa.

  1. Doręczenia.

Doręczenie pism jest bardzo ważną czynnością w prawie administracyjnym. Stanowi bowiem warunek skuteczności działań administracji publicznej. Doręczenie jest czynnością materialno - techniczną wywołująca określone skutki przewidziane przepisami w kodeksie.

Art. 39 kpa zawiera zasadę oficjalności doręczeń, której naruszenie powoduje wadliwość postępowania. Organ dokonuje doręczeń za pośrednictwem:

              1. Poczty polskiej

              2. Innych podmiotów do tego uprawnionych

Organ ma obowiązek doręczenia stronie wszystkich pism dotyczących sprawy w której toczy się postępowanie. Pisma do strony powinny być kierowane imiennie tj. wymieniają stronę jako indywidualnie określonego adresata przy czym podmioty biorące udział w postępowaniu na prawach strony powinny być traktowane co do doręczeń tak samo jak strony.

Zasadą jest, że pisma doręcza się podmiotowi, do którego są skierowane, chyba, ze działa on przez przedstawiciela ustawowego lub ustanowionego pełnomocnika. W takiej sytuacji doręczenie pisma tylko stronie jest bezskuteczne. Jeżeli sprawa została wszczęta na skutek podania złożonego przez dwóch lub więcej stron pisma doręcza się wszystkim stronom chyba, że w podaniu wskazano jedna stronę jako upoważniona do odbierania pism. W toku postępowania strony oraz ich przedstawiciele i pełnomocnicy mają obowiązek zawiadomić organ o każdej zmianie swojego adresu. W przeciwnym razie doręczenie pisma pod starym adresem jest prawnie skuteczne.

Osobom fizycznym, pisma doręcza się w ich miejscu zamieszkania lub w ich miejscu pracy, jak również lokalach organu administracji publicznej, jeżeli przepisy szczególne nie stanowią inaczej, a w wyjątkowych przypadkach także w każdym miejscu gdzie się adresata zastanie. Jest to tzw. doręczenie właściwe. Natomiast z doręczeniem zastępczym mamy do czynienia gdy adresat pism nie jest obecny w swoim mieszkaniu. Wówczas pismo doręcza się za pokwitowaniem dorosłego domownika adresata, sąsiadów lub dozorcy domu pod warunkiem, że osoby te zobowiążą się do oddania pisma osobiście adresatowi. O doręczeniu pisma sąsiadowi bądź dozorcy domu zawiadamia się adresata umieszczając zawiadomienie w oddawczej skrzynce pocztowej lub gdy nie jest to możliwe umieszcza się zawiadomienie na drzwiach mieszkania. W razie niemożności doręczenia w powyższy sposób, pismo składa się na okres 14 dni w placówce pocztowej lub Urzędzie Gminy, a zawiadomienie o tym umieszcza się w oddawczej skrzynce pocztowej lub na drzwiach mieszkania adresata, biura lub innego pomieszczenia w którym adresat wykonuje swoje czynności zawodowe bądź w miejscu widocznym na nieruchomości, której dotyczy postępowanie. Doręczenie w tym przypadku uważa się za dokonane z upływem owego 14 dniowego okresu chyba, że adresat odebrał pismo wcześniej wówczas datą doręczenia będzie data jego odbioru. Osoba odbierająca pismo powinna potwierdzić doręczenie swoim podpisem ze wskazaniem daty doręczenia. W razie odmowy potwierdzenia doręczenia, które zostało wykonane, doręczyciel sam potwierdza akt doręczenia. Jeżeli adresat odmawia przyjęcia pisma, pismo zwraca się nadawcy z adnotacja o odmowie przyjęcia i włącza się je do akt sprawy uznając, że zostało ono doręczone z datą odmowy jego przyjęcia.

Art. 45 kpa wprowadza zasadę doręczania pism jednostko organizacyjnym, społecznym w lokalu ich siedziby do rąk osób uprawnionych do odbioru pism. Upoważnienie do odbioru pism powinno być albo imienne albo powinno wynikać z podziału czynności pomiędzy osoby zatrudnione w biurze danej jednostki organizacyjne. Dokonanie doręczenia poza miejscem wskazanym w tym przepisie lub do rąk osoby wprawdzie uprawnionej do odbioru pism, ale będącej poza lokalem stanowiącym siedzibę adresata, nie odnosi skutku prawnego. Szczególne przypadki doręczenia określają przepisy art. 48 i 49 kpa. W tym ostatnim równoznacznikiem doręczenia jest obwieszczenie jako forma zawiadomienia o aktach organu, stosowana w przypadku udziału znacznej liczby osób w postępowaniu lub gdy nie można z góry ustalić kręgu podmiotów, które powinny wziąć w nim udział. W tym przypadku dręczenie uważa się za dokonane po upływie 14 dni od dnia publicznego ogłoszenia .

  1. Terminy

Terminem nazywa się zastrzeżenie dodatkowej czynności prawnej przez, które jej skutek zostaje ograniczony w czasie. W naukach administracyjno-prawnych termin ma istotne znaczenie prawne bowiem od jego spełnienia uzależniona jest możliwość podjęcia obrony interesu prawnego przez jednostkę. Termin może także stanowić element ograniczający moc wiążącą decyzji administracyjnej.

Wyróżnia się terminy:

Różnica między nimi sprowadza się do różnicy w skutkach prawnych ich uchybienia. Uchybienie terminu materialnego powoduje wygaśnięcie praw i obowiązków o charakterze materialnym. W takim przypadku stosunek materialno-prawny nie może być nawiązany. Nie ma zatem przedmiotu postępowania administracyjnego. Postępowanie nie może być wszczęte, a wszczęte jako bezprzedmiotowe podlega umorzeniu.

Uchybienie terminu procesowego wywołuje skute prawny w płaszczyźnie procesowej poprzez uzależnienie skuteczności czynności procesowej od zachowania terminu.

  1. Obliczanie terminu.

Obliczanie terminu oparte jest na następujących zasadach:

    1. Terminy liczone w dniach kończą się z upływem ostatniego dnia z tym, że nie wlicza się tego dnia, w którym nastąpiło zdarzenie będące początkiem terminu

    2. Terminy określone w tygodniach kończą się z upływem tego dnia w ostatnim tygodniu, który nazwą odpowiada początkowemu dniowi terminu

    3. Termin określony w miesiącach lub latach kończą się z upływem dnia w ostatnim miesiącu, który nazwą lub datą odpowiada początkowemu dniowi terminu, a gdy takiego dnia w ostatnim miesiąc nie było, w ostatnim dniu tego miesiąca.

    4. W okresie gdy koniec terminu przypada na dzień ustawowo wolny od pracy za ostatni dzień terminu uznaje się najbliższy dzień powszedni

Termin uznaje się za zachowany jeżeli przed jego upływem nadano pismo w Polskiej Placówce Pocztowej lub złożono je w Polskim Urzędzie Konsularnym.

  1. Przywrócenie terminu.

Przywrócenie terminu jest to instytucja procesowa mająca na celu ochronę jednostki przed negatywnymi skutkami uchybienia terminu dla podjęcia czynności procesowej przez stronę lub uczestnika w postępowaniu. Art. 58 § 1 kpa przyznaje legitymację o wystąpienie, o przywrócenie terminu zainteresowanemu. Pojęcie to obejmuje nie tylko osoby mające interes prawny, ale również osoby uczestniczące w niektórych czynnościach w postępowaniu (świadków, biegłych, osoby trzecie).

W art. 58 zostały wymienione 4 przesłanki przywrócenia terminu, które muszą wystąpić łącznie:

0x01 graphic
uprawdopodobnienie przez zainteresowanego o braku swojej winy

0x01 graphic
wniesienie przez zainteresowanego wniosku o przywrócenie terminu

0x01 graphic
dochowanie nieprzekraczalnego 7 dniowego terminu do wniesienia wniosku o

przywrócenie terminu liczonego od dnia ustania przyczyny uchybienia terminu

0x01 graphic
dopełnienie wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu tej czynności dla której był

ustanowiony przywrócony termin.

Rozstrzygnięcie wniosku następuje w formie postanowienia na które służy zażalenie przy czym o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania lub zażalenia postanawia ostatecznie organ właściwy do rozpatrywania odwołań lub zażaleń.

Na takie postanowienie jako kończące postępowanie w sprawie służy skarga do sądu administracyjnego. Strona wnosząc podanie o przywrócenie terminu, wniesienia odwołania lub zażalenia może zawrzeć w nim żądanie wstrzymania wykonania decyzji lub postanowienia.

Organ rozpatrujący to żądanie zobowiązany jest kierować się zasadą uwzględniania interesu obywateli i załatwić żądanie pozytywnie chyba, że pozostaje ono w kolizji z interesem społecznym. O wstrzymaniu lub odmowie wstrzymania wykonania decyzji lub postanowienia organ rozstrzyga w formie postanowienia, na które nie służy zażalenie.

  1. Środki dowodowe.

Przepisy kodeksu nie definiuję pojęcia środka dowodowego. Art. 75 § 1 stanowi jedyni, iż jako dowód należy dopuścić wszystko co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

W szczególności dowodem nogą być dokumenty, zeznania świadków, opinie biegłych oraz oględziny. Pod pojęciem środka dowodowego w postępowaniu administracyjnym rozumiemy wszelkie źródła prawdziwych informacji umożliwiających dowodzenie.

1. Dokumenty. Zgodnie z art. 77 kpa dokumenty urzędowe sporządzone w przepisanej formie przez powołane do tego organy państwowe w ich zakresie działania stanowią dowód tego co zostało w nich stwierdzone. Taką samą moc dowodowa mają dokumenty urzędowe sporządzone przez organy jednostek organizacyjnych oraz podmioty w zakresie powierzonych im z mocy prawa lub porozumień, spraw wymienionych w art. 1 pkt 1 i 4 kodeksu.

Moc dowodową dokumentu w postępowaniu administracyjnym polega na tym, że kodeks nakazuje traktować treść takich dokumentów za udowodnioną (domniemanie prawdziwości),nie przesądzając jednocześnie znaczenia dokumentu dla wyniku procesu. Organ nie może zatem dowodu odrzucić bez przeprowadzenia przeciwdowodu istnienia faktu stwierdzonego w dokumencie urzędowym. Kodeks nie wprowadza ograniczenia w odniesieniu do środków dowodowych, które organ orzekający może dopuścić w celu obalenia mocy dowodowej dokumentów urzędowych. Kodeks nie reguluje mocy dowodowej zagranicznych dokumentów urzędowych ani dokumentów prywatnych. prywatnych związku z tym należy przyjąć, ze dokumenty te podlegają w pełni swobodnej ocenie dowodów dokonywanej przez organ orzekający chyba, że co innego stanowią przepisy szczególne lub umowy międzynarodowe.

2. Zeznania świadków. Świadkiem nazywamy osobę fizyczną, która w postępowaniu dotyczącym praw lub obowiązków innego podmiotu składa zeznania aktach spostrzeżonych lub o których otrzymała wiadomość od innych osób. Zgodnie z art. 82 kpa świadkiem nie mogą być:

Art. 83 § 1 kpa wprowadza obowiązek mający na celu realizacje zasady prawdy obiektywnej stanowiąc, ze nikt nie ma prawa odmowy złożenia zeznań w charakterze świadka. Jednocześnie przepisy kodeksu wprowadzają odstępstwo od zasady w postaci instytucji prawa odmowy zeznań i prawa odmowy odpowiedzi na pytania.

Prawo odmowy zeznań przysługuje małżonkowi strony, jej wstępnym, zstępnym, rodzeństwu i powinowatym 1 stopnia jak również osobom pozostającym ze stroną w stosunku przysposobienia, opieki lub kurateli.

Prawo to trwa także po ustaniu małżeństwa, opieki, przysposobienia i kurateli. Prawo odmowy odpowiedzi na pytania przysługuje świadkowi w przypadku gdy odpowiedź mogłaby narazić jego lub jego bliskich wymienionych powyżej na :

Świadek składa zeznania ustnie do protokołu. Przed odebraniem zeznań organ uprzedza świadka o prawie odmowy zeznań, prawie odmowy odpowiedzi na pytania oraz o odpowiedzialności za składanie fałszywych zeznań.

3. Opinia biegłego. Biegłym jest osoba powołana do udziału w postępowaniu dowodowym dot. innego podmiotu w celu wydania opinii w danej sprawie ze względu na posiadaną fachową wiedzę w danej dziedzinie. Zgodnie z art. 84 § 1 kpa, jeżeli w sprawie wymagane SA wiadomości specjalne, organ może zwrócić się do biegłego lub biegłych o wydanie opinii. Oznacza to, że organ ma swobodę w korzystaniu z tego środka dowodowego jednakże w sprawach o zawiłym stanie faktycznym, który można wyjaśnić gdy dysponuje się specjalnymi wiadomościami organ powinien wykorzystać ten środek dowodowy. Ponadto obowiązek zasięgnięcia opinii biegłego może wynikać z przepisów szczególnych. Zgodnie z art. 84 § 2 kpa, biegły podlega wyłączeniu w trybie i na zasadach określonych w art. 24 i 82 kodeksu. Biegły nie może odmówić wydania opinii, a wykonanie tego obowiązku zagwarantowane jest sankcją określoną w art. 88 § 1 kpa. Od wykonania powyższego obowiązku biegły może zostać zwolniony przez organ tylko w przypadku zaistnienia przyczyn, które uprawniają świadków do ochrony odpowiedzi na pytania. Organ nie jest związany opinią biegłego przy czym jeżeli uzna ją za wiarygodną zobowiązany jest sprawdzić na jakich przesłankach biegły oparł swoja opinie i skontrolować prawidłowość rozumowania biegłego.

4. Oględziny. Polegają na bezpośrednim zbadaniu jakiegoś przedmiotu przez organ orzekający W celu dokonania spostrzeżeń za pomocą określonego zmysłu co do właściwości tego przedmiotu. Oględziny stanowią bezpośredni środek dowodowy i w związku z tym wysuwane są na 1 miejsce wszystkich środków dowodowych zabezpieczających realizację zasady prawdy obiektywnej. Zgodnie z art. 85 § 1 kpa organ może w razie potrzeby przeprowadzić oględziny. Zatem podobnie jak w przypadku opinii biegłego organowi pozostawiono swobodę oceny konieczności przeprowadzenia oględzin. Jeżeli jednak stan faktyczny nie został ustalony w całości lub części to organ zobowiązany jest przeprowadzić oględziny. Taki obowiązek może wynikać także z przepisów szczególnych. Jeżeli przedmiot oględzin znajduje się u osób trzecich osoby te zobowiązane są na wezwanie organu do okazania przedmiotu oględzin.

5. Przesłuchanie stron. Kodeks w art. 86 stanowi, ze jeżeli po wyczerpaniu środków dowodowych lub z powodu ich braku pozostały nie wyjaśnione fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy organ dla ich wyjaśnienia może przesłuchać strony. Oznacza to, że przesłuchanie strony jest środkiem dowodowym posiłkowym dopuszczalnym w postępowaniu administracyjnym w ostateczności. Do przesłuchania strony stosuje się odpowiednio przepisy o świadkach z wyłączeniem przepisów o środkach przymusu.

  1. Przerwanie toku postępowania.

Może być spowodowane w dwojaki sposób, przez:

1. Zawieszenie postępowania - W oparciu o rozwiązanie przyjęte w kpa, podstawy zawieszenia postępowania administracyjnego można podzielić na obligatoryjne i fakultatywne.

- śmierć strony miała miejsce po wszczęciu postępowania

- śmierć strony nie czyni postępowania bezprzedmiotowym

- niemożność wezwania do udziału w postępowaniu spadkobierców zmarłej

strony w sytuacji gdy nie są oni ustaleni lub nie są znani organowi oraz braku

okoliczności o której mowa w art. 30 § 5

2. Umorzenie postępowania. Art. 105 kpa stanowi, iż jeżeli postępowanie z jakiejkolwiek przyczyny stało się bezprzedmiotowe organ wydaje decyzję o jego umorzeniu, na tomista § 2 tego art. Stanowi, że organ może umorzyć postępowanie jeżeli występuje o to strona na żądanie której postępowanie zostało wszczęte, a nie sprzeciwiają się temu inne strony oraz gdy nie jest to sprzeczne z interesem społecznym. Oznacza to, że umorzenie postępowania na podstawie art. 105 § 1jest obligatoryjne, a na podstawie art. 105 § 2 pozostawione jest uznaniu organu orzekającego w sprawie. Bezprzedmiotowość postępowania polega na tym, ze brak jest podstaw faktycznych i prawnych do wydania decyzji załatwiającego sprawę przez rozstrzygnięcie jej co do istoty. Należy odróżnić bezprzedmiotowość postępowania od bezzasadności żądania stron np.: upływ terminu co do żądania odszkodowania może spowodować odmowę przyznania odszkodowania, nie jest zaś przesłanką prowadzącą do umorzenia postępowania. Bezprzedmiotowość wynika z różnych przyczyn lub zdarzeń, które mogą powstać z przyczyn naturalnych lub zdarzeń prawnych takich jak np.:


Wyszukiwarka