Rekreacja- różnego rodzaju zajęcia, podejmowane w czasie wolnym, dobrowolnie, dla przyjemności, autoekspresji, formacji własnej osobowości, odnawiania i pomnażania sił psychofizycznych.
Metodyka rekreacji- droga postępowania oparta na zbiorze praktycznych wskazówek, zasad diagnozowania i prognozowania potrzeb oraz sposobów kierowania procesem rekreacji z wykorzystaniem form, środków i metod pozwalających na uzyskanie optymalnego wykorzystania czasu wolnego dla utrzymania zdrowia, wypoczynku, rozrywki i samorealizacji.
Teoria- to system pojęć, definicji, aksjomatów (aksjomat- postulat, pewnik, aksioma- godność pewność, oczywistość) i twierdzeń ustalających relację między tymi pojęciami i aksjomatami, tworzący spory system pojęciowy opisujący jakąś wybraną fizyczną lub abstrakcyjną dziedzinę.
Teoria rekreacji:
Ogół wiedzy o zjawisku rekreacji, uporządkowany i powstający w pewnych relacjach między poszczególnymi elementami tego systemu
Posiada charakter interdyscyplinarny
Gromadzi i systematyzuje wiedzę dotyczącą zachowań wolnoczasowych człowieka
Koordynuje działania innych nauk związanych z rekreacją
Teoria rekreacji:
Zespół stwierdzeń wyjaśniających rekreację jako dziedzinę kultury fizycznej oraz mechanizmy jej przekształcania
Ogól nagromadzonej wiedzy o rekreacji
Zbiór uporządkowanych i niesprzecznych stwierdzeń dotyczących zjawiska rekreacji
Przedmiot badań teorii rekreacji (co możemy badać):
Zachowania wolnoczasowe człowieka, ich cechy, treść, struktura, mechanizmy psychofizjologiczne,
Biospołeczne uwarunkowania zachowań wolnoczasowych, ich geneza, prawidłowości nimi rządzące,
Wpływ zachowań na organizm i osobowość człowieka oraz ich znaczenie w jego rozwoju fizycznym, psychicznym i społeczno-kulturowym,
Skutki i efekty zachowań wolnoczasowych w środowisku zewnętrznym człowieka (ekologicznym, społecznym, ekonomicznym).
Dyscypliny współdziałające:
Pedagogika czasu wolnego
Socjologia czasu wolnego
Socjologia kultury
Psychologia rozwojowa i i wychowawcza
Ekonomia
Higiena i wychowanie zdrowotne
Fizjologia
Biomechanika
Geografia
Antropologia
Metody badań rekreacji ruchowej
Eksperymentu- ściśle określone doświadczenie, polegające na badaniu powstawania i przebiegu zjawisk przyrodniczych i społecznych, świadomie wywoływanych i dających się dowolną ilość razy powtarzać,
Monograficzną- monografia musi zawierać rzetelny opis rzeczywistości wychowawczej środowiska w dziedzinie rekreacji i turystyki. W tej metodzie szczególnie ważne jest dotarcie do programów edukacji dorosłych w zakresie rekreacji i turystyki,
Indywidualnych przypadków- Metoda indywidualnych przypadków w badaniach rekreacji i turystyki służy zdobyciu tych informacji o procesie wychowania dorosłych, które nie mogą być uzyskane za pomocą innych metod badań. Metoda indywidualnych przypadków, stosowana w badaniach, umożliwia poznanie oddziaływania wychowawczego środowiska w dziedzinie rekreacji i turystyki na jednostkę.
Sondażowo-diagnostyczną-
Egzaminacyjną- podstawą każdej metody egzaminacyjnej jest zadanie lub system zadań, które stawiamy badanemu. Wyniki rozwiązania zadania pozwalają stwierdzić czy osoba posiada pewne sprawności , umiejętności i zdolności.
Historyczno-porównawczą- metoda historyczno-porównawcza jest źródłem cennych informacji, dających podstawę do wykrywania prawidłowości procesu wychowania dorosłych w dziedzinie rekreacji i turystyki. Za pomocą tej metody można badać czynniki warunkujące tworzenie się celów wychowania dorosłych w zakresie rekreacji i turystyki, przebieg tego wychowania i jego skuteczność, można wykrywać treść i strukturę tych czynników, ujawniać tajemnicę ich wychowawczego działania, odsłaniać związek wychowania dorosłych z ustrojem społeczno-politycznym, cywilizacją i kulturą.
Techniki badawcze:Obserwacja ma szerokie zastosowanie w badaniach. Dzięki niej można zdobyć cenne materiały badawcze. Obserwując jedną osobę lub grupę turystów możemy ustalić fakty i zdarzenia. Dzielimy na bierną i czynną.Przy obserwacji biernej nie integrujemy w żaden sposób w sytuację. Prawidłowe wyniki możemy uzyskać tylko wtedy kiedy obserwowany lub grupa obserwowanych nie wiedzą iż są obiektem obserwacji. Obserwacja czynna polega na rozmowie / dyskusji. Pytania formułujemy w ten sposób aby nakierować osobę lub grupę badaną do zajęcia pewnego stanowiska.
Ankieta- jest techniką gromadzenia informacji, polegającą na wypełnianiu najczęściej samodzielnie przez badanego specjalnych kwestionariuszy, na ogół o wysokim stopniu standaryzacji, w obecności lub nie osoby ankietującej. Ankiety stosuje się przeważnie gdy badaczowi zależy na uzyskaniu odpowiednich materiałów o charakterze ilościowym.
Wywiad- zgodnie z teoretycznymi i metodologicznymi założeniami badawczymi jest rozmową badacza z respondentem lub respondentami według opracowanych wcześniej dyspozycji. Uzyskane w ten sposób materiały podlegają specjalistycznemu opracowaniu. Przygotowanie wywiadu: Sprecyzowanie przedmiotu badań, Sformułowanie hipotezy roboczej, Wybór techniki wywiadu, Skonstruowanie kwestionariusza pytań lub ustalenie dyspozycji dla przeprowadzenia rozmowy, Ustalenie listy osób. Prowadzenie wywiadu: Polega na nawiązaniu rozmowy z osoba badaną. Jeżeli badacz prowadzi wywiad jawny, dobre wrażenie robi jasne przedstawienie celu wywiadu, jego znaczenia, podkreślenie ważności osoby badanej i jej wypowiedzi. Powinno się również zapewnić całkowitą dyskrecję i tajność wypowiedzi. Podział wywiadów: Skategoryzowane i nieskategoryzowane (konstrukcja kwestionariusza, rodzaj ustalonych dyspozycji), Jawne i ukryte (rola społeczna badacza ), indywidualne i zbiorowe (liczba osób biorących jednocześnie udział w wywiadzie).
Zasady i metody dydaktyczne w realizacji działalności rekreacyjnej.Zasady dydaktyczno- wychowawcze- są to najbardziej ogólne normy postępowania, określające sposoby realizowania zadań dydaktycznych i wychowawczych celem osiągnięcia zamierzonych efektów.Zasady dydaktyczne dzielimy na:
Zasady kształcenia i wychowania do rekreacji:
Zasada humanizacji i indywidualizacji procesu dydaktycznego w rekreacji- zakłada, że najważniejszym ogniwem procesu dydaktycznego jest uczestnik rekreacji.
Zasada integracji kształcenia i wychowania- obejmuje uporządkowane w systemowy ciąg logiczny działania, które pozwalają na osiągnięcie pożądanych przemian w sferze nawyków, przekonań, umiejętności, postrzegania i zaspokajania własnych potrzeb fizycznych, psychicznych i duchowych w zgodzie z oczekiwaniami społeczeństwa. Ma na celu integrację aspektów subiektywnych i obiektywnych.
Zasada łączenia teorii z praktyką- pozwala na sprawne wiązanie wiedzy o procesach zachodzących w organizmie w wyniku ćwiczeń fizycznych.
Zasada różnicowania treści i form kształcenia- zakłada ona różnorodność realizowania indywidualnych zainteresowań w toku działalności rekreacyjnej.
Zasada permanentnej edukacji- zakłada potrzebę utrzymania stałej gotowości do poszerzania własnych umiejętności ruchowych oraz wiedzy teoretycznej wzbogacającej uczestnictwo w zajęciach
Zasada zachowania bezpieczeństwa na zajęciach
Dydaktyczne zasady nauczania:
Zasada świadomości- działania na świadomość rekreanta w celu przygotowania do samorealizacji
Zasada aktywności- prowadzi do zwiększonej aktywności. Aktywność uczestnika zajęć jest na miarę jego sukcesów.
Zasada poglądowości- ilustracja czynności ruchowych, wsparcie metody werbalnej.
Zasada systematyczności- określa zdrowotne i programowe potrzeby systematycznego uczestnictwa w aktywności ruchowej. Dobór zadań ruchowych od prostych do bardziej złożonych, od łatwych do trudniejszych od elementów znanych do nieznanych, od niewielkich obciążeń ruchowych do dużych wysiłków
Zasada dostępności- dopasowanie zadań do poziomu psychofizycznego i wydolności osobniczych oraz do posiadanych uzdolnień ruchowych rekreanta.
Zasada trwałości- powtarzanie czynności w celu doskonalenia czynności ruchowych
Zasada zdrowotności- korzyści zdrowotne
Zasada wszechstronności- działania, które obejmują cały organizm.
METODY DYDAKTYCZNE
Metody dydaktyczne w rekreacji są to sposoby wykorzystania form i środków dydaktycznych, za pomocą których uczestnicy zajęć rekreacyjnych, opanowują przekazywaną wiedzę oraz zdobywają umiejętności i nawyki ruchowe.
Metody dydaktyczne można podzielić na:
METODY NAUCZANIA CZYNNOŚCI RUCHOWYCH
Metody niespecyficzne- polegają na wykorzystaniu instrukcji słowno- pokazowej. Dzielą się na metody:
słowne- powinna w sposób jednoznaczny ukazać określone zadanie ruchowe stawiane przed uczestnikiem wraz z objaśnieniem i chronologią poszczególnych elementów
oglądowa- oparta jest na prezentacji czynności ruchowej w postaci wzorowego demonstrowania określonej czynności ruchowej, jak i powiązania zdolności abstrakcyjnego myślenia z praktycznym działaniem.
działania praktycznego- polega na opanowaniu umiejętności i nawyków oraz precyzyjnym wykonaniu zadania ruchowego.
Metody specyficzne- stosowane są ze wzgl. na możliwość wyboru różnych środków treningowych, usprawniających proces nauczania zadania ruchowego, co przyśpiesza osiągnięcie zamierzonego celu. Dzielą się na metody:
syntetyczne (całościowa)-nauczanie ruchu w ramach określonej formy rekreacji w całości z zachowaniem zasadniczego schematu ruchu i jego pełniej struktury.
analityczna- polega na rozłożeniu całego zadania ruchowego na poszczególne elementy składowe
kompleksowa- daje możliwość równoczesnego lub naprzemiennego stosowania metody syntetycznej i analitycznej. Łatwe elementy uczy się metodą syntetyczną, trudniejsze- analityczną.
METODY KSZTAŁTOWANIA ZDOLNOŚCI MOTORYCZNYCH
METODY WYCHWAWCZE- celem jest wychowanie do rekreacji rozumiane jako wszelkie zamierzone działanie wywołujące trwałe i pożądane zmiany w osobowości człowieka.
metoda wpływu osobistego- wykorzystuje w oddziaływaniu takie postacie interakcji, jak: przykład osobisty, wysuwanie sugestii, perswazja, wyrażanie aprobaty i dezaprobaty
metoda w pływu sytuacyjnego- polega na tym, że określone działania zmieniają układ stosunków między uczestnikami rekreacji oraz modyfikują obiektywne warunki ich rekreacyjnej działalności
metoda wpływu społecznego- oparta na oddziaływaniu grup społecznych w określonych sytuacjach rekreacyjnych
metoda kierowania samowychowaniem- wykorzystująca poziom wiedzy i umiejętności uczestnika do świadomego kierowania własnym działaniem rekreacyjnym
METODY ORGANIZOWANIA I PROWADZENIA ZAJĘĆ- stanowią najistotniejsze zadanie dydaktyczne w działalności rekreacji.
tok- jest to ogólny schemat zbudowany z kilku następujących po sobie punktów. Na bazie toku konstruujemy konspekt i osnowę. Wyróżniamy: tok klasyczny (strzyżewski), tok oparty na grach i zabawach ruchowych i ćwiczeniach gimnastycznych, tok oparty na grze drużynowej, tok skróconych zajęć.
osnowa- ogólny schemat postępowania na zajęciach. Osnowa mówi o cyklu tematycznym.
konspekt- jest streszczeniem osnowy zajęć dydaktycznych. Dla potrzeb dydaktycznych przyjmuje się, że jest to rodzaj przygotowania instruktora w formie zapisu najistotniejszych fragmentów jednostki zajęć.
METODY SOCJOTECHNICZNE UPOWSZECHNIANIA REKREACJI:
animacja- wywodzi się z łacińskiego słowa animo- ,,ożywiam” i oznacza zabawianie, ożywianie, a także zagrzewanie, podniecanie, zachęcanie.
poradnictwo- ma za zadanie bezpośrednie lub pośrednie przekazywanie rad w zakresie rekreacji ruchowej, odpowiadających oczekiwanemu zapotrzebowaniu zainteresowanych.
tok, osnowa, konspekt, animator.
Instruktor powinien posiadać wiedzę: humanistyczną, przyrodniczą, ekonomiczną, organizacyjną, prawną Zakres wiedzy, którą powinien opanować: społeczno- ekonomiczna, psychologiczno- pedagogiczna, biomedyczna, specjalistyczną, języków obcych. Powinien posiadać umiejętności:
kierowania, planowania, realizacji zajęć,
swobodnego nawiązywania kontaktów,
posługiwania się językiem obcym.
Czynniki osobowości, które powinien posiadać instruktor rekreacji:
niska neurotyczność, ekstrawersja,
otwartość na doświadczenia,
ugodowość,
sumienność.
Animator rekreacji:
- ,,animo”- ożywia - jednoczy, pozyskuje zwolenników ,,sportu dla wszystkich”, - upowszechnia różnorodne formy aktywności, nie tylko ruchowej, - przygotowuje uczestników zajęć do aktywnego spędzania czasu wolnego.
Cechy, które powinien posiadać animator rekreacji:
umiejętność kierowania ludźmi,
u…. motywowania,
u…. inspirowania,
u…. zmiany zachowania nie aprobowanych społecznie i wytworzenie nowych, kreatywnych zmian.
Zasady pracy animatora:
pracuje wśród ludzi, a nie nad ludźmi i nawet nie dla ludzi,
nie prowadzi, nie kieruje, nie uczy, nie szkodzi lecz pomaga, doradza, współdziała z ludźmi, zdając sobie sprawę z subtelnej różnicy między wychowaniem a narzucaniem.
Środki i formy rekreacji.
Środki dydaktyczne w rekreacji to obiekty, urządzenia, przyrządy, przybory oraz pomoce naukowe świadomie wykorzystywane do osiągnięcia celów rekreacji.
Formy rekreacji- sposoby organizacji i prowadzenia procesu działalności rekreacyjnej.
Formy rekreacji można podzielić na 3 składowe:
Strukturę organizacyjną aktywności ruchowej:
Indywidualne formy rekreacji ruchowej- charakteryzuje duże zróżnicowanie programowe. Ich dobór uwarunkowany jest indywidualnymi potrzebami rekreacyjnymi. Dzielę się na 4 podgrup:
formy o dominancie somatycznej- zabawy i gry rekreacyjne, sporty rekreacyjne, małe formy turystyki
formy o dominancie psychicznej- ćwiczenia relaksacyjne, dalekowschodnie systemy samorealizacji
formy rekreacji twórczej- zajęcia plastyczne, muzyczne, motoryzacyjne, fotograficzne
formy kulturalno- rozrywkowe- gry i zabawy świetlicowe, czytelnictwa, teatr, film.
Formy zespołowej aktywności ruchowej
Formy rekreacji rodzinnej- obejmują różnorodne ćwiczenia rodziców z dziećmi, uczestnictwo w aktywności ruchowej w domu, na terenie obiektów sportowo- rekreacyjnych
Formy masowe- obejmują duże imprezy i festyny rekreacyjne, a także pokazy i widowiska sportowo- rekreacyjne.
Uwarunkowania czasoprzestrzenne można je podzielić na:
Kryteria czasowe- prowadzenie zajęć w czasie przerw rekreacyjnych w pracy i w nauce, w czasie wolnym po pracy. Można je podzielić na:
formy okresowe- organizowane lub prowadzone jednorazowo lub cyklicznie, w celu rozwijania zapotrzebowań społecznych, popularyzowania i krzewienia określonych form rekreacji ruchowej,
systematyczne zajęcia- wymagają szczególnego dostosowania zaleceń metodycznych do celów i zadań długofalowych. Uczestnicy tych zajęć świadomie zmierzają od uzyskania określonych efektów rekreacyjnych.
Kryterium przestrzenne dzielimy na:
uwarunkowania terenowe- organizowanie rekreacji ruchowej w miejscu zamieszkania, w szkole, w zakładzie pracy, w ośrodku wypoczynku urlopowego lub weekendowego,
uwarunkowania środowiskowe- środowisko przyrodnicze, ukształtowanie terenu, zamieszczenie wód, środowisko sztuczne otwarte- parki, stadiony, ścieżki zdrowia, zamknięte- sale gimnastyczne, hale sportowe, pływalnie.
Formy dydaktyczne prowadzenia zajęć rekreacyjnych- dotyczą głównie sfery organizacyjnej i tylko w niewielkim zakresie dotyczą nauczania czynności ruchowych. Dzielimy ja na:
Formy zabawowe dzielimy na:
klasyczne- zabawy ze śpiewem, zabawy orientacyjno- porządkowe, zabawy bieżne, skoczne, rzutne,
naśladowcze- mają za zadanie odtwarzanie znanych zjawisk związanych z przyrodą,
opowieści ruchowej- wykonywanie ruchów ilustrujących opowieść
forma problemowo- zadaniowa- uczestnik ma za zadanie podjęcie szybkiej decyzji o przyjętej taktyce w stawianym problemie ruchowym
forma ścisła- w tej formie czynność ruchowa jest precyzyjnie określona, ustawienie i jego zmiany, sposób posługiwania się przyborem nie pozostawiają żadnej dowolności,
forma obwodowo- stacyjna- polega na wykonywaniu ćwiczeń o określonej dynamice ruchu i wyznaczonej ilości powtórzeń, na stacjach ćwiczeń zlokalizowanych na obwodzie,
forma toru przeszkód- stosowana jest głównie w formie pomocniczej w kształtowaniu zdolności motorycznych, ma na celu uatrakcyjnienie zajęć i ich intensyfikację,
forma improwizacji ruchowej- polega na dowolnym manipulowaniu odpowiednimi przyborami lub wykonywaniu dowolnych ruchów przy wykorzystaniu odpowiedniego podkładu muzycznego,
forma sportowa- współzawodnictwa- wprowadzenie rywalizacji do zajęć rekreacyjnych wyzwala pozytywne emocje, jest czynnikiem mobilizującym i stymulującym, możliwość porównania się z innymi stanowi bodziec do lepszego wykonywania czynności ruchowych.
Podstawowe systemy rozgrywek, etapy przygotowania imprezy, sekcje specjalistyczne.
Do najczęściej spotykanych i stosowanych systemów należą:
system ,,każdy z każdym”- należy do systemów uważanych za najbardziej sprawiedliwe ze względu na możliwość bezpośredniej konfrontacji wszystkich zawodników. Najbardziej czasochłonny, stosowany przy liczbie uczestników.
System pucharowy do jednej przegranej- stosowany przy dużej liczbie zawodników w imprezach krótkotrwałych, stosowany w rozgrywkach indywidualnych. Polega na tym, że zwycięzcy poszczególnych spotkań awansują do następnej rundy, natomiast przegrani odpadają z rozgrywek.
System pucharowy do dwóch przegranych- wyklucza prawdopodobieństwo przypadkowej przegranej, dając zawodnikowi po jednej porażce szansę na uzyskanie wysokiej lokaty. Umożliwia słabszym uczestnikom dalszy udział w rozgrywkach.
System ,,prawa- lewa”- polega na tym, że zawodnik przegrywający mecz w pierwotnej rundzie gra kolejny raz z graczem pokonanym również w tej samej fazie rozgrywek tworząc w ten sposób jakby drugi turniej. Nazwa systemu wzięła się stąd, że dodatkowa drabinka rysowana jest po lewej stronie pierwotnej drabinki pucharowej.
System mieszany- kombinacja systemu ,,każdy z każdym” i systemu pucharowego. Stosowany w imprezach o krótkim terminie rozgrywek, przy większej liczbie uczestników, których dzieli się na grupy. Zwycięzca z każdej grupy przystępuje do gry finałowej, w której można grać dalej różnymi systemami.
Etapy organizacji imprezy rekreacyjnej:
Przygotowawczy: określenie celu, terminu, miejsca imprezy; nawiązanie kontaktów z przedstawicielami władz lokalnych, w miejscu gdzie ma być przeprowadzona impreza; opracowanie regulaminu imprezy; skonstruowanie szczegółowego programu minutowego; zaprojektowanie preliminarza; promocja imprezy; przygotowanie dekoracji miejsca imprezy; uzyskanie wsparcia finansowego
Realizacyjny: konsekwentne realizowanie zadań wynikających z programu minutowego; przestrzeganie postanowień regulaminowych; prowadzenie punktów informacyjnych; podawanie bieżących informacji o przebiegi imprezy; czuwanie nad porządkiem; opieka nad zdrowiem uczestników,
Likwidacyjno- sprawozdawczy: uporządkowanie miejsca, w którym przeprowadzono imprezę; skompletowanie dokumentacji; złożenie podziękowań władzom i sponsorom; podanie informacji o imprezie w radiu, TV; zorganizowanie spotkania organizatorów w celu omówienia całości imprezy.
Sekcje specjalistyczne niezbędne przy organizacji imprezy rekreacyjnej:
Programowo- sportowa
Techniczno- finansowa
Organizacyjno- marketingowa
Zakres pracy sekcji programowo- sportowej:
Opracowanie programu i scenariusza imprezy
Przygotowanie regulaminu
Powołanie komisji sędziowskiej
Przeprowadzenie rozgrywek
Obliczanie wyników i punktacji końcowej
Opracowanie komunikatu
Zakres pracy sekcji techniczno- finansowej:
Przygotowanie i zabezpieczenie odpowiednich obiektów, urządzeń oraz sprzętu
Przygotowanie technicznej strony przekazu informacji ( wizualnej, dźwiękowej)
Opracowanie preliminarza imprezy
Gromadzenie środków finansowych
Zakres pracy sekcji organizacyjno- marketingowej:
Analiza środowiska
Przygotowanie oraz skierowanie do odbiorców materiałów informacyjnych i reklamowych
Promocja imprezy
Dekoracja miejsca imprezy
Zapewnienie informacji bieżącej spiker, wolontariusze
Zapewnienie opieki medycznej
Przygotowanie nagród i dyplomów
Organizowanie uroczystości otwarcia i zamknięcia imprezy.
Dokumentacja imprezy, finansowanie, wskazania metodyczne.
Podstawowe dokumenty:
regulamin,
program minutowy,
scenariusz imprezy,
preliminarz imprezy ( kosztorys).
Regulamin- zbiór reguł sportowych dotyczących organizacji i przebiegu imprezy, ustalony i wydany przez zespół organizatorów; dokument pozwalający organizatorom na praktyczną realizację ustaleń związanych ze specyfiką danej imprezy w sposób niebudzący wątpliwości zarówno ze strony uczestników, jak i osób postronnych.
Scenariusz imprezy- jest to dokument, który służy wyłącznie organizatorom w celu koordynowania przebiegu imprezy i działań poszczególnych osób. Powinien składać się z 3 podstawowych części:
1) przebiegu działań organizacyjnych przed i podczas oficjalnego otwarcia,
2) podczas realizacji treści programowych,
3) podczas zakończenia i zamknięcia imprezy.
Preliminarz imprezy (kosztorys)- obejmuje dokładne zestawienie wydatków i wpływów finansowych, które po porównaniu dają pełny obraz sytuacji finansowej danej imprezy.
Sposoby realizacji promocji:
reklama- płatna forma przedstawiania towarów/ usług/ idei
akwizycja- promocja osobowa
public relations- tworzenie pozytywnego wizerunku firmy
promocja uzupełniająca- sales promotion (bezpłatne próbki, kupony, pokazy itp.)
sponsoring- sposób promocji firmy sponsorującej i jej produktów.
Cechy sponsoringu wg Sznajdera (1993):
* polega na wzajemnych świadczeniach obu stron
* sponsor stawia do dyspozycji sponsorowanego ustaloną cenę pieniędzy lub/ i innego rodzaju zasoby niezbędne dla osoby czy instytucji sponsorowanej
* sponsorowany zobowiązuje się wykonanie ze swojej strony uprzednio określone świadczenia wzajemne na rzecz sponsorów, które pośredni lub bezpośrednio przyczyniają się do realizacji celów marketingowych sponsora.
Rodzaje świadczeń sponsoringu:
a) Ze strony sponsora
- środki pieniężne
- środki rzeczowe
- świadczenie usług
b) Ze strony sponsorowanego
- reklama podczas imprezy (napisy na koszulkach, plakaty, flagi itp.)
- wykorzystywanie nazwy sponsorowanej organizacji w celach promocyjnych
- udział sponsorowanego w przedsięwzięciach promocyjnych sponsora