TERMOREGULACJA
• wymiana ciepła pomiędzy środowiskiem, a otoczeniem
• kontrola nerwowa bilansu cieplnego
• adaptacja ustroju do podwyższonej lub obniżonej temperatury
• zaburzenia mechanizmów termoregulacji
Kontrola nerwowa termoregulacji
Regulacja temperatury ciała
Podwzgórze - przednia część zawiera ośrodek termostatyczny (termostat biologiczny) i związana jest z regulacją procesów utraty ciepła i zmniejszania jego produkcji (pocenie, rozszerzanie naczyń skóry), natomiast tylna część podwzgórza łączy się z reakcjami odruchowymi na zimno, a więc z zachowaniem ciepła i ze wzrostem jego produkcji (drżenie mięśniowe i skurcz naczyń skórnych)
Podwzgórzowe ośrodki termoregulacji otrzymują impulsację z:
Termoreceptorów mózgu, zwłaszcza podwzgórza i ośrodków rdzeniowych „rejestrujacych” temperaturę krwi tętniczej
Termoreceptorów skórnych reagujących na zmiany temperatury otoczenia
Termoreceptorów aktywującego układu siatkowatego (RAS)
Termoreceptorów obecnych w mięśniach, górnych drogach oddechowych, ścianach naczyń żylnych i niektórych odcinkach przewodu pokarmowego
Rdzeń przedłużony - obecne tu (podobnie jak w podwzgórzu) neurony termowrażliwe - teromdetektory, mogą reagować na zmiany temperatury lokalnej oraz na informację o zmianie temperatury innych okolic ciała, położonych poza ośrodkowym układem nerwowym
Reakcja organizmu na: |
|
GORĄCO (podwyższenie temperatury krwi) |
ZIMNO (obniżenie temperatury krwi) |
|
|
Zaburzenia mechanizmów termoregulacji
HIPOTERMIA - obniżenie temperatury ciała poniżej 35°C, wystąpić może przy dłużej trwającym narażeniu na zimno, zwłaszcza w środowisku wodnym, ze względu na 25-krotnie większe przewodnictwo cieplne wody niż powietrza. Hipotermia powoduje:
• Upośledzenie pracy układu krążenia (zmniejszenie objętości wyrzutowej serca i zwiększenie oporu obwodowego)
• Upośledzenie pracy układu oddechowego
• Zaburzenia świadomości
• Uszkodzenie nerek i wątroby
• Zaburzenia gospodarki wodno-elektrolitowej
HIPERTERMIA - temperatura wewnętrzna może osiągnąć poziom 40,0 - 41 °C, występuje w wyniku zbyt długiego przebywania w gorącym otoczeniu (zwłaszcza o dużej wilgotności) lub nadmiernego nagromadzenia ciepła w ustroju podczas wysiłku.
Hipertermia powoduje:
• Osłabienie
• Omdlenia
• Bóle głowy
• Zaburzenia żołądkowo-jelitowe (wymioty)
UDAR CIEPLNY - najgroźniejszy etap rozwoju hipertermii, wywoływany zbyt dużym obciążeniem układu krążenia. Bezpośrednią konsekwencją takiej sytuacji jest:
• zakwaszenie organizmu,
• niedotlenienie mózgu,
• powstawanie skrzepów wewnątrznaczyniowych,
• śmierć komórek wielu narządów (w tym mózgu),
• śmierć
GORĄCZKA - jest to stan podwyższonej temperatury wewnętrznej (przy sprawnie działających mechanizmach termoregulacji), który jest często, ale nie zawsze, częścią składową reakcji obronnych organizmu na infekcje bakteryjne lub wirusowe, a także na inne czynniki patogenne.
PIROGEN EGZOGENNY
(grzyby, bakterie, wirusy, rozpad komórek nowotworowych)
KOMÓRKI UKŁADU LIMFOIDALNEGO
(leukocyty, a zwłaszcza monocyty i makrofagii)
PIROGEN ENDOGENNY (cytokininy)
PODWZGÓRZE
(podniesienie wartości „set-pointu”, podniesienie temperatury ciała poprzez zahamowanie utraty ciepła)