Dydaktyka-termin poch. greck. (diadosco-uczę, nauczam)-użyty po raz I w Niemczech w XVIIw.Nauka o nauczaniu i uczeniu się, jej przedmiot stanowi nauczanie i uczenie się.
Przedmiotem dydakt. Ogólnej w przyjętym rozumieniu jest: -nauka analizowana i formułowanie celów nauczania wraz z ich uszczegółowioną charakterystyka
-dobór tresci kształcenia wg ustalonych zasad i zgodnie z obranym celem dydaktycznym
-badanie procesów kształcenia dla odsłonięcia rządzących nimi prawidłowości
- formułowanie opartych na poznanych prawidłowościach procesu, zasad metodycznie poprawnej pracy nauczyciela z uczniami w procesie dydaktycznym
- badanie wartości dydaktycznych
Nauczanie- planowe, świadome, systematyczne współdziałanie nauczyciela i ucznia, polegające na wywołaniu określonych zmian w wiedzy, umiejętnościach, sprawnościach i nawykach uczniów.
Uczenie się-działanie świadome, planowane i zamierzone, w toku którego cele, środki, metody, warunki kształcenia ustala sam uczący się podmiot. Wyraźną cechą uczenia się jest: -aktywność osoby uczącej się;
-ukierunkowanie czyli dążenie osoby uczącej się do uzyskania zaplanowanego wcześniej wyniku; - silna motywacja.
Kształcenie- ogół zamierzonych, planowanych czynności i działań nauczania i uczenia się.
Wykształcenie-rezultat kształcenia.
Samokształcenie- działanie świadome, samorzutne podmiotu, skierowane na samego siebie, którego środki, metody i warunki ustala sam przedmiot, które prowadzi do nabywania samego siebie.
model kształcenia-to całokształt zasad organizac oraz treści, metody i środki nauczania.
Rodzaje dydaktyk:
-ogólna- ogólną teorie nauczania-uczenia się, przedmiotem jest nauczanie innych i uczenie się, bez wzgl.na miejsce, w którym się odbywa, bada przede wszystkim nauczanie i uczenie się systematyczne i zamierzone, organizowane planowe w szkole i poza szkołą.
- szczegółowe- to teoria nauczania i uczenia się poszczególnych przedmiotów na określonych etapach nauczania).
Kształcenie ogólne- polega na zaznajomieniu uczących się z dorobkiem kultury nagromadzonym przez ludzkość z wiedza o przyrodzie, społ i prawami rządzącymi ich rozwojem.
Kształc. zawodowe - podstawę stanowi wykszt.ogólne, polega na zaznajomieniu uczących się z określonymi zasobami wiedzy z różnych specjalności oraz na kształtowaniu umiejętności praktycznych i postaw. Prowadzi do wykształcenia zawodowego.
Cele kształcenia: świadome założone efekty, które pragniemy uzyskać w wyniku kształcenia. są to zamierzone właściwości uczących się, wyrażające się opanowaniem przez nich określonych czynności. Cele kszt.są zatem postulowanymi stanami wiadomości, umiejętności i postaw, które w procesie kształcenia powinni osiągnąć uczący się.
Cechy celów kształcenia:
-dostrzegalny; - wykonalny- możliwość do realizacji w określonym czasie; - logiczny - nie zawierający wewnętrznych sprzeczności;
- rzeczowy i precyzyjny; -wymierny.
Cele wychowania:
1. przygotowanie dzieci i młodzieży do aktywnego uczestnictwa w życiu społecznym
2. przygot .uczniów do pracy zawodowej
3. przygot. młodego pokolenia do czynnego udziału w życiu kulturowym.
4. zapewnienie dzieciom i młodzieży wszechstronnego rozwoju intelektualnego, moralnego, fizycz. i estetyczn.
Cele kształcenia:
1. zaznajom. dzieci i młodzieży z podstawami usystematyzow. wiedzy o przyrodzie, społeczeństwie
2. rozwiniecie zdolności i zainteresowań poznawczych uczniów.
System dydaktycznym nazywamy układ syt. dydaktycznych służących określonym celom. Najważniejsze składniki systemu kszt.:
-nauczyciele, ich kompetencje, metody pracy i zaangażowanie,
-treść kształcenia, jej dobór i układ;
Przez system kształcenia rozumiemy ukierunkowany przez społecznie wyznaczone cele, dynamicznie działający zespół elementów, obejmujący nauczycieli, uczniów, treść kształcenia i społeczno-materialne środowisko oraz wzajemne związki między tymi elementami. wg Kunowskiego „system wychowania jest zespołem idei, które dotyczą:
1.interpretacji całej rzeczywistości,
2.kompetencji człowieka;
3.kompet.życia moralnego ludzi;
4.komp.życia społecznego
Kryteria formuowania celów kształcenia:*w celu kształcenia muszą znaleźć odzwierciedlenie przemiany w sektorach gosp.,a więc rozwój nowoczesnych technologii,informatyki,wydajne rolnictwo ekologiczne. Niektórzy autorzy w procesie formuow.proc.kształcenia proponują m.in.:-spójność wew.,oznaczająca jedność kształcenia,-spójność zew.oznaczająca zachowanie związku między celami kształcenia,-związek z wymaganiami społecznymi,-kompletność i komplementarność,-ogólność i konkretność w przekładaniu celów.
Najważniejsze teorie doboru terści kształcenia:materializm dydaktyczny,formalizm,utylitaryzm,teoria kompleksowo-problemowa,strukturalizm,egzemplaryzm,materializm funkcjonalny,teoria programowania dydaktycznego.
Cele edukacji szkolnej:
Wg modelu X celem jest wpajanie kulturowo uwarunkowanej wiedzy która powinna być przyswojona przez uczniów na pamięć.
Wg modelu Y-celem eduk. jest umożliwienie uczniom podwyższenia poziomu ich kompetencji, czyli wiedzy i umiejetności poprzez ułatwianie w czasie nauki i pomoc w procesie uczenia się.
Kto jest centrum procesu nauczania:
MODEL”X” nauczyciel:
-jego potrzeby; -jego komfort psychiczny
-jego komf.fiz.; -jego osoba
To uczniowie mają dostosować się do nauczyciela
Nauczanie typu X
1.realizacja wymagań programowych bez względu na możliwości ucznia
2.niejasna dla ucznia struktura ucznia
3.realizacja celów .bez przełożenia ich na działanie U.
4.stosowanie jednej ulubionej lub najłatwiejszej metody nauczania
5.jednoosobowe prowadzenie lekcji
6.utrudnianie uczniom aktywności
7.niechęć do metod aktywizujących
8.niechęć do metod audiowizualnych
MODEL „Y”
Uczeń: -jego potrzeby i zainteresowania
-jego potencjalny dyskomfort psychiczny i fizyczny; -sposób motywowania go do uczenia się tak by nauka stanowiła w pełni satysfakcjonuje ucznia wyzwanie
nie ma mowy o zmuszaniu ucznia do nauki motywowanie - to zachęcanie wywołania zaciekawienia, pokazywanie korzyści z uczenia się.
Nauczanie typu Y:
1.Realizacja wymaga progresywnego dostosowania do możliwości ucznia.
2.jasna dla U.struktura lekcji
3.przełożenie celów N. na to co konkretnie maja zrobić U.
4.dostosowanie metod nauczania do stylów uczenia się uczniów.
5.współprowadzenie lekcji
6.zacjowanie uczniów do aktywności
7.stosowanie metod aktywizujących
8.stosowanie metod audiowizualnych.
H. Muszyński mówiąc o syst.wych.,ma na myśli „sposób zorganizowanego funkcjonowania jakiejś utworzonej dla złożonych celów wychowawczych społecznej struktury, która stanowiąc pełną całość, złożona jest z elementów działających w sposób zintegrowany”.
1.System autorytarny-za punkt wyjścia przyjmuje pozycję nauczyciela rozumianego nie tylko osobowo, ale i zbiorowo, jako instytucja państwowa lub społeczna.
2.S.humanistyczny- za punkt wyjścia przyjmuje zaspokojenie potrzeb poznawczych uczniów tj. stworzenie im warunków do uczenia się wg własnych zainteresowań i uzdolnień.
3.s.technologiczny- za punkt wyjścia przyjmuje treść nauczania, które uczniowie powinni opanować przy pomocy nauczyciela. Zmierza do najwyższej jakości uczenia się.
System Herbarta jest nazywany syst. nauczania wychowawczego , jak nauczamy to wychowujemy.
System dydakt. opracowany przez Herbarta miał 2 założenia:
1.Tabula raza- czysta, nie zapisana karta
2.Wyobrażenia
Herbart wyróżnia 4 stopnie formalne, obejmowaly one:
a)jasność- to powolne podążanie na przód, rozkładanie przedmiotu na najdrobniejsze części
b)kojarzenie- to czynność wiązania materiału z przyswojonym dawniej opierająca się na powtarzaniu mechanicznym lub na „wolnej rozmowie”, która jest swoistą odmianą „pedagogiki szkolnej”
c)system-wymaga jego zdaniem „spoistego wykładu”
d)metodę-znajduje zastosowanie w wykonywaniu zadań i prac.
Etapy myślenia wg Dewey'a:
-odczucie trudności,
-określenie, nazwanie trudności
-wyszukiwanie pomysłu rozwiązania
-formułowanie hipotez
-rozwiązywanie problemu
Szkoła tradycyjna:
1.podział treści nauczania na przedmioty.
2.przekaz wiedzy przez nauczyciela
3.ucznowie na ogół pasywni
4.dominuje uczenie się pamięciowe
5.częsta kontrola wyników nauczania
6.współzawodnictwo
Szkoła progresywistyczna:
1.podziałtreści nauczania na interdyscyplinarne bloki
2.samodzielne zdobywanie wiedzy przez uczniów
3.uczniowie są aktywni
4.domunuje uczenie się oparte na rozwiązywaniu problemów
5.niezbyt częsta kontra wyników nauczania,
6.współpraca
7.szkoła jest głównym, ale nie jedynym miejscem uczenia się.
Szkoła tradycyjna(Herbart)XVIII-XIXw.
Etapy lekcji:
*jasność *kojarzenie *system *metoda
wg Zilera
*podaniecelu*kojarzenie *system*metoda
Cele:
-ukształtowanie jednostki silnej
-przekazywanie uczniom jak najwięcej wiedzy na całe życie
Treści:
-Wiadomości teoretyczne
-Proces nauczania dominuje nad uczeniem się
-Duża ilość wiedzy z różnych dyscyplin
-Podział na przedmioty nauczania
Nauczyciel:
konserwatywny, rutyniarz, podporządkowany władzom zwierzchnim
Uczeń: bierny
Metody:
podające, werbalne, praca z książką, pokaz
Formy organizacji:
System klasowo-lekcyjny,
Praca indywidualna lecz każdy robi sam to co inni.
Środki dydaktyczne:
*podręczniki, *plansze, kreda, *tablica
Formy oceniania: stopnie
Tok: podający
Zasady nauczania:
*zasada stopniowania;
*trudności, systematyczności, poglądowości
Motywacja: zewnętrzna: kary, nagrody.
Szkoła aktywna (Deway) XIX-XXw.
Etapy lekcji:
*odczucie trudności
*sformułowanie problemu
*wysunięcie hipotez
*weryfikacja logiczna
*weryfikacja empiryczna
*działanie zgodne z potwierdzoną hipotezą
cele:
*rozwijanie zainteresowań, zdolności twórczych , aktywności
*dawanie ludziom pewnego zasobu umiejętności
Treści:
*dotyczy umiejętności praktycznych;
*uczenie się przeważa nad nauczaniem
*treści zgodne z zainteresowaniami.
Nauczyciele:
*otwarty na ucznia, podsuwający problemy, uaktywniający
Uczeń: aktywny
Metody:
Poszukujące, eksperymenty, zajęcia praktyczne, dyskusja
Formy organizacji:
*lekcja, wycieczka, praca laboratoryjna,
warsztaty
Środki dydakt.:
*Modele, mapy, narzędzia itp.
Formy oceniania:
*forma opisowa, graficzna, zaliczenie, brak stopni.
Tok: poszukujący
Zasady nauczania:
*zasada wiązania teorii z praktyką, świadomego i aktywnego uczestnictwa w zajęciach, poglądowości
Motywacja: wewnętrzna: zainteresowania.
Niepowodzenia szkolne-proces pojawiania się braków w wymaganych przez szkołę wiadomościach i umiejętnościach orz negatywny stosunek młodzieży wobec i wymagań.
-wszelkie niepowodzenia dydaktyczne działają ujemnie na postawy uczniów, zniechęcają do nauki, wywołują niekorzystny stosunek do otoczenia. SA bezposrednią przyczyną niepowodzeń wychowawczych.
Niepowodzenia szkolne maja charakter przejściowy lub względnie trwały.
Przyczyny niepowodzeń szkolnych. Efekty pracy i uzyskanie wyników nie zależy tylko od uczni. Składa się na to kilka elementów:
-Płeć -Inteligencja -Zdolności-Zainteresowania -Nastawienie -Motywacja
-Osoba nauczyciela
Niekorzystnie na wyniki w nauce i na wyst. niepowodzeń szkolnych wpływa:
-Bardzo złe warunki materialne i mieszkaniowe
-Rozpad struktury rodziny i zakłóceń jej wewnętrznej atmosfery
-Niski poziom intelektualny i kulturalny rodziców
-Niewłaściwa postawa rodziców wb. dziecka
-Brak zrozumienia i zaspokojenia potrzeb dziecka
-Brak zainteresowania jego nauką
Nieprawidłowe postawy wb. dziecka:
-Postawa nadopiekuńcza wrażająca się w wyręczaniu dziecka, usuwaniu wszystkich przeszkód, nie wymaganiu wysiłku od dziecka. Taki uczeń cofa się przed trudnościami, nie potrafi zmusić się do wysiłku, niewiele mu Się chce.
-Postawa nadmiernego wymaganie, nie licząca się z możliwościami dziecka, stale karcąca. Rezultatem takiej postawy będzie lękliwość, jąkanie się, moczenie nocne, ucieczka w chorobę.
Rodzice mogę także mieć niewłaściwy stosunek do samej nauki, mogą lekceważąco odnosić się do szkoły, nauczycieli.
PRZYCZYNY DYDAKTYCZNE
1.nieodpowiednie zewnętrze warunki pracy dydaktycznej nauczyciela
2.działalność dydaktyczna nauczyciela
-błędy metodyczne i wychowawcze wynikające z niedostatecznej współczesnej teorii pedagogicznej oraz posługiwaniem się teorią w praktyce
-błędy oraz usterki merytoryczne i wychowawcze wynikające z niedostatecznej znajomości uczniów
3.wadliwa praca ucznia
-brak odpowiednich warunków do odrabianie pracy w domu
-niechętny stosunek do nauki
-niesystematyczność
-lekceważenie obowiązków szkolnych wagary
CZYNNIKI BIOPSYCHICZNE
-zaburzenia rozwoju dziecka
-zły stan zdrowia
-nadpobudliwość psychoruchowa
-zaburzona koncentracja
Metoda nauczania- wypróbowany i systematycznie stosowany ukł czynności nauczycieli i uczniów, realizujących świadomie w celu złożonych zmian w osobowości uczniów, systematycznie stosowany sposób pracy nauczyciela z uczniami, umożliwiający osiąganie celów, metody odprowadzają na pytanie „jak nauczać?” Każda z metod zawiera dwa elementy: przygotowanie materiału ucznia, praca z uczniami
Metoda kształcenia zależy od
-ucznia(wieku, zdolności, stanu wiedzy, zainteresowań)
-od nauczyciela(wiedza, osobowość, charakter, temperament, zainteresowania, znajomość, metoda kształcenia, kultura pedagogiczna)
-od celów
-od treści, charakterystycznych właściwości przedmiotu
-od form organizacyjnych
-od środków dydaktycznych
Klasyfikacja metod nauczania wymienione metody nalezą do najpowszechniej stosowanych obecnie sposobów pracy dydaktycznej
Kazimierz Sośnicki wyróżnia 2 podst. Metody uczenia się: sztuczne(szkolne), naturalne- metody podające, metody poszukujące
L.J.Lerner i M.Nskatkin wyróżniają
-metodę objaśniająco-poglądową (reprodukcyjną) -ćwiczy ona pamięć i daje wiedzę. Nie rozwija to myślenia twórczego. Obejmuje wykłady, pokazy, lekturę, telewizyjną i radiową audycję.
-Metod problemową. Obejmuje obserwację, wykłady, prace z książką, eksperyment, wycieczki-wdrożenie uczniów do logicznego i krytycznego myślenia
-Metoda częściowo poszukująca- samodzielna praca uczniów, projektowanie, pogadanka
-Metoda badawcza- poznanie zasad i faz badania naukowego, zapoznanie z literaturą badanego problemu, weryfikowanie hipotezy i opracowywanie uzyskanych wyników
Bogdan Nawroczyński podaje nast. metody: podające, poszukujące, laboratoryjne
W.Okoń dzieli sposoby nauczania-uczenia się na: metodę asymilacji wiedzy, metoda samodzielnego dochodzenia do wiedzy, metoda waloryzacji (impresyjna i ekspresyjna), metoda praktyczna
Ujednolicając opisane wyżej metody wyróżniamy metody oparte na:
-Słowie (pogadanka, opowiadanie, dyskusja, wykład, praca z książką
-Obserwacji (metoda pokazu (angażująca wzrok i słuch) pomiary rzeczy, zjawisk i procesów)
-Działalności praktycznej ucznia (metoda zajęć laboratoryjnych i praktycznych)
Wyróżnione metody są ze sobą powiązane. Każda spełnia nast. funkcje:
-Służyć zaznajamianiu uczniów z nowym materiałem
-Zapewnić utrwalenie zdobytej wiedzy przez uczniów
-Ułatwiać kontrolę i ocenę stopnia opanowanie tej wiedzy
Klasyfikacja metod 1. metody słowne, m. Podające, m.poszukująca, która dzieli się na m.heurystyczną, heurezę, problemową.
2. Metoda zajęć praktycznych tj oparta na działalności praktycznej uczniów.
3. metoda oglądowa oparta na obserwacji i pomiarze
Strategie (drogi) uczenia się odpowiadające każdej z metod oraz określone czynności nauczyciela i ucznia
Funkcje metod nauczania
-Zaznajamianie z nowym materiałem ucznia (przez podanie lub droga poszukiwanie wiedzy)
-Utrwalenie zdobytej ( w procesie kształtowania) wiedzy
-Sprawdzanie osiągnięć szkolnych ucznia
Człowiek jako jedność pomagająca, przeżywająca i dzieląca:
-Poznawanie świata aktywność intelektualna:
- (i) strategia informująca: metoda asymilacji wiedzy_ pogadanka dyskusja, wykład, praca z książką, opis
-(p) strategia problemowa: metoda samodzielnego dochodzenia do wiedzy- klasyczna m. Problem, m.przypadków, m.sytuacyjna, m.symulacyja giełda pomysłów, gry dydaktyczne, mikronauczanie
-Przeżywanie świata:
- (e) strategie emocjonalne: metody waloryzacyjne- m.impresyjne pokaz, ekspozycja, sztuka teatralna
-Działanie w świecie (akt praktyczna)
- (d) strategia operacyjna: metody praktyczne- m.cwiczebne, m.zadań twórczych, m.laboratoryjne
Aktywność traktuje się jako wszelkie funkcjonowanie organizmu przy założeniu istnienia jego źródeł wewnętrznych. Mówiąc o formach aktywności, mamy na myśli aktywność:
-sensoryczną- sprowadzająca się do odbierania bodźców zewnętrznych
-motoryczna- związana z wykonaniem ruchów rąk oraz przemieszczaniem (manipulacja i lokomocja)
-reakcyjna-procesy przyjmowania i przechowywania informacji
-werbalna-posługiwanie się słowem
-intelektualna- związana z przeżywaniem
DYDAKT HERBARTOWSKA -gł znaczenie mają tutaj czynności wykonywane przez nauczycieli.herbartyści zajmowali się tzw.stopniami formalnymi nauczania. herbartyzm wymagał od nauczycieli podawaniu uczniom gotowych wiadomości. W szkole tradycyjnej kierowanie działalnością poznawczą uczniów sprowadzało się do przekazywania uczniom określonych wiad i późniejszego sprawdzeia w postaci ustnych/ pisemnych odp.
Dydaktyka wspołczesna-1.Dyd.współczesna zdołała przezwyciężyć jednostronność w analizie i sposobach interpretacji.2.Miejsce intelektualistycznej i mechanistycznej psychologii Herbarta oraz Deweyoskiego behawioryzmu zajęła w dyd.współczesnej PSYCHOLOGIA rozumiana jako nauka o wyższych czynnościach istot żywych. 3.We współczesnym syst.dyd. istotę procesu nauczania-uczenia się pojmuje się inaczej,aniżeli czynili herbartyści i progresywiści.zakłada się,że uczniowie powinni sobie przyswajać postawy usystematyzowanej wiedzy. 4.Herbartyści opracowują programy nauczania nie uwzględnili na ogół potrzeb i zainteresowań uczniów, a ponadto przeceniali znaczenie”wiedzy książkowej”dla ich rozwoju umysłowego i moralnego. Z kolei progresywiści-równie jednostronnie pojmowali znaczenie samorzutnej aktywności poznawczej uczniów.5.Herbartyści nie doceniali wychowawczego znaczenia zajęć grupowych w nauczaniu klasowo-lekcyjnym.6.Dyd.współczesna zakłada,że o wynikach kształcenia nie przesądzają ani czynniki dziedziczne ani środowiskowe.
W nowoczesnym modelu kształcenia można wyodrębnić następ.ogniwa lub momenty nauczania i uczenia się:1.Ogniwa,w których pominięcie w procesie nauczania-uczenia się uniemożliwiały prowadzenie jakiejkolwiek działalności dydaktycznej:-zaznajomienie uczniów z nowym materiałem poprzez użycie odpowiednich środków techniczno-
oraz działalnością praktyczną dzieic i młodzieży,możliwie samodzielną i zróżnicowaną.
Proces-przebieg regularnie po sobie następujących zjawisk,pozostających między sobą w związku przyczynowym.
Proces kształcenia-to celowe działanie nauczycieli i uczących się,prowadzące do wywołania zmian u uczących się;to zespół zdarzeń,w którym dokonują się okreslone zmiany pod wpływem czynności nauczycieli i uczących się.
FORMALIZM DYDAKT. Dopuszczał rozwijanie sił umysłowych uczniów na dowolnych,byle kształcących umysł treściach,pomijając przy tym inf.ważne i społecznie konieczne. Celem pracy w formalizmie jest pogłębianie,rozszerzanie i uszlachetnianie i zainteresowań. TRANSFEREM nazywamy przenoszenie się skutków jednego procesu uczenia się na inny. Niewątpliwą zasługą formlizmu dyd.było zwrócenie uwagi na potrzebę rozwijania zdolności i zainteresowań poznawczych, tzn.ich uwagi pamięci,wyobraźni,myslenia itp.
UTYLITARYZM DYDAKT-Przyjmował,że cele nauczania są tworzone przez jednostkę w konkretnej sytuacji działania,wobec tego źródłem celów powinien być sam uczeń.
Zasady budowy programów nauczania:1.zastosowanie problemowego podejścia-to treść kształcenia,eksponujące potrzebę grupowania tych treści w układy interdyscyplinarne.2.zasada kształtowania umiejętności praktycznych-w toku rozwiązywania określonych problemów,nie zaś jak w szkole tradycyjnej porzez mniej lub bardziej mechaniczne ćwiczenia.3.zasada łączenia pracy z zabawą,a nawet celowego przeplatania pracy elementami zabawy wtedy,kiedy praca i zabawa są funkcjonalnie związane z założonymi do osiągnięcia celami nauczania i wychowania (zasada aktywizowania uczniów,zasada włączenia dzieci i młodzieży w nurt życia środowiska lokalnego,którego są składnikiem;wycieczki do muzeów,zakładów pracy,obserwacje naturalnego środowiska,udział pracach społecznych).
Teoria problemowo-kompleksowa.twórcą teorii jest B.Suchodolski.główna jej teza głosi,że wykształcenie ogólne stanowi konieczny składnik wykształcenia zawodowego,ale jego treść nie może być wyznaczona wyłącznie przez potrzeby przyszłej pracy zawodowej. szkoła ogólnokształcąca nie powinna przygotować specjalistów w poszczególnych dziedzinach,lecz ułatwiać dzieciom i młodzieży poznawanie rzeczywistości.
STRUKTURALIZM.terminem tym posłużył się K.Sośnicki próbując sprecyzować założenia dot.doboru i układu treści programowych szkoły wyższej.przesłanką wyjściową strukturalizmu było stwierdzenie,iż programy nauczania są przeładowane materiałem,a postulat jego redukcji pozostaje w sprzeczności z rozwojem nauki.
Materializm funkcjonalny.teorię doboru treści kształcenia opracował W.Okoń.autor podkreśla potrzebę opracowania teorii,która zapewniałby uczniom zarówno wiedzę, jak umiejętności posługiwania się nią w procesie przeksztaŁ
1
3