Metody badań teorii rekreacji. 19.02.2010

Rekreacja- różnego rodzaju zajęcia, podejmowane w czasie wolnym, dobrowolnie, dla przyjemności, autoekspresji, formacji własnej osobowości, odnawiania i pomnażania sił psychofizycznych.

Metodyka rekreacji- droga postępowania oparta na zbiorze praktycznych wskazówek, zasad diagnozowania i prognozowania potrzeb oraz sposobów kierowania procesem rekreacji z wykorzystaniem form, środków i metod pozwalających na uzyskanie optymalnego wykorzystania czasu wolnego dla utrzymania zdrowia, wypoczynku, rozrywki i samorealizacji.

Teoria- to system pojęć, definicji, aksjomatów (aksjomat- postulat, pewnik, aksioma- godność pewność, oczywistość) i twierdzeń ustalających relację między tymi pojęciami i aksjomatami, tworzący spory system pojęciowy opisujący jakąś wybraną fizyczną lub abstrakcyjną dziedzinę.
Teoria rekreacji:

• Ogół wiedzy o zjawisku rekreacji, uporządkowany i powstający w pewnych relacjach między poszczególnymi elementami tego systemu

• Posiada charakter interdyscyplinarny

• Gromadzi i systematyzuje wiedzę dotyczącą zachowań wolnoczasowych człowieka

• Koordynuje działania innych nauk związanych z rekreacją

Teoria rekreacji:

• Zespół stwierdzeń wyjaśniających rekreację jako dziedzinę kultury fizycznej oraz mechanizmy jej przekształcania

• Ogól nagromadzonej wiedzy o rekreacji

• Zbiór uporządkowanych i niesprzecznych stwierdzeń dotyczących zjawiska rekreacji

Przedmiot badań teorii rekreacji (co możemy badać):

• Zachowania wolnoczasowe człowieka, ich cechy, treść, struktura, mechanizmy psychofizjologiczne,

• Biospołeczne uwarunkowania zachowań wolnoczasowych, ich geneza, prawidłowości nimi rządzące,

• Wpływ zachowań na organizm i osobowość człowieka oraz ich znaczenie w jego rozwoju fizycznym, psychicznym i społeczno-kulturowym,

• Skutki i efekty zachowań wolnoczasowych w środowisku zewnętrznym człowieka (ekologicznym, społecznym, ekonomicznym).

Dyscypliny współdziałające:

• Pedagogika czasu wolnego

• Socjologia czasu wolnego

• Socjologia kultury

• Psychologia rozwojowa i i wychowawcza

• Ekonomia

• Higiena i wychowanie zdrowotne

• Fizjologia

• Biomechanika

• Geografia

• Antropologia

Metody badań rekreacji ruchowej 19.02. 2010

• Eksperymentu- ściśle określone doświadczenie, polegające na badaniu powstawania i przebiegu zjawisk przyrodniczych i społecznych, świadomie wywoływanych i dających się dowolną ilość razy powtarzać,

• Monograficzną- monografia musi zawierać rzetelny opis rzeczywistości wychowawczej środowiska w dziedzinie rekreacji i turystyki. W tej metodzie szczególnie ważne jest dotarcie do programów edukacji dorosłych w zakresie rekreacji i turystyki,

• Indywidualnych przypadków- Metoda indywidualnych przypadków w badaniach rekreacji i turystyki służy zdobyciu tych informacji o procesie wychowania dorosłych, które nie mogą być uzyskane za pomocą innych metod badań. Metoda indywidualnych przypadków, stosowana w badaniach, umożliwia poznanie oddziaływania wychowawczego środowiska w dziedzinie rekreacji i turystyki na jednostkę.

• Sondażowo-diagnostyczną-

• Egzaminacyjną- podstawą każdej metody egzaminacyjnej jest zadanie lub system zadań, które stawiamy badanemu. Wyniki rozwiązania zadania pozwalają stwierdzić czy osoba posiada pewne sprawności , umiejętności i zdolności.

• Historyczno-porównawczą- metoda historyczno-porównawcza jest źródłem cennych informacji, dających podstawę do wykrywania prawidłowości procesu wychowania dorosłych w dziedzinie rekreacji i turystyki. Za pomocą tej metody można badać czynniki warunkujące tworzenie się celów wychowania dorosłych w zakresie rekreacji i turystyki, przebieg tego wychowania i jego skuteczność, można wykrywać treść i strukturę tych czynników, ujawniać tajemnicę ich wychowawczego działania, odsłaniać związek wychowania dorosłych z ustrojem społeczno-politycznym, cywilizacją i kulturą.

Techniki badawcze:

1. Obserwacja ma szerokie zastosowanie w badaniach. Dzięki niej można zdobyć cenne materiały badawcze. Obserwując jedną osobę lub grupę turystów możemy ustalić fakty i zdarzenia. Dzielimy na bierną i czynną.

• Przy obserwacji biernej nie integrujemy w żaden sposób w sytuację. Prawidłowe wyniki możemy uzyskać tylko wtedy kiedy obserwowany lub grupa obserwowanych nie wiedzą iż są obiektem obserwacji.

• Obserwacja czynna polega na rozmowie / dyskusji. Pytania formułujemy w ten sposób aby nakierować osobę lub grupę badaną do zajęcia pewnego stanowiska.

2. Ankieta- jest techniką gromadzenia informacji, polegającą na wypełnianiu najczęściej samodzielnie przez badanego specjalnych kwestionariuszy, na ogół o wysokim stopniu standaryzacji, w obecności lub nie osoby ankietującej. Ankiety stosuje się przeważnie gdy badaczowi zależy na uzyskaniu odpowiednich materiałów o charakterze ilościowym.

3. Wywiad- zgodnie z teoretycznymi i metodologicznymi założeniami badawczymi jest rozmową badacza z respondentem lub respondentami według opracowanych wcześniej dyspozycji. Uzyskane w ten sposób materiały podlegają specjalistycznemu opracowaniu. Przygotowanie wywiadu: Sprecyzowanie przedmiotu badań, Sformułowanie hipotezy roboczej, Wybór techniki wywiadu, Skonstruowanie kwestionariusza pytań lub ustalenie dyspozycji dla przeprowadzenia rozmowy, Ustalenie listy osób. Prowadzenie wywiadu: Polega na nawiązaniu rozmowy z osoba badaną. Jeżeli badacz prowadzi wywiad jawny, dobre wrażenie robi jasne przedstawienie celu wywiadu, jego znaczenia, podkreślenie ważności osoby badanej i jej wypowiedzi. Powinno się również zapewnić całkowitą dyskrecję i tajność wypowiedzi. Podział wywiadów: Skategoryzowane i nieskategoryzowane (konstrukcja kwestionariusza, rodzaj ustalonych dyspozycji), Jawne i ukryte (rola społeczna badacza ), indywidualne i zbiorowe (liczba osób biorących jednocześnie udział w wywiadzie).

Zasady i metody dydaktyczne w realizacji działalności rekreacyjnej.26.02.2010

Zasady dydaktyczno- wychowawcze- są to najbardziej ogólne normy postępowania, określające sposoby realizowania zadań dydaktycznych i wychowawczych celem osiągnięcia zamierzonych efektów.

Zasady dydaktyczne dzielimy na:

1. Zasady kształcenia i wychowania do rekreacji:

1. Zasada humanizacji i indywidualizacji procesu dydaktycznego w rekreacji- zakłada, że najważniejszym ogniwem procesu dydaktycznego jest uczestnik rekreacji.

2. Zasada integracji kształcenia i wychowania- obejmuje uporządkowane w systemowy ciąg logiczny działania, które pozwalają na osiągnięcie pożądanych przemian w sferze nawyków, przekonań, umiejętności, postrzegania i zaspokajania własnych potrzeb fizycznych, psychicznych i duchowych w zgodzie z oczekiwaniami społeczeństwa. Ma na celu integrację aspektów subiektywnych i obiektywnych.

3. Zasada łączenia teorii z praktyką- pozwala na sprawne wiązanie wiedzy o procesach zachodzących w organizmie w wyniku ćwiczeń fizycznych.

4. Zasada różnicowania treści i form kształcenia- zakłada ona różnorodność realizowania indywidualnych zainteresowań w toku działalności rekreacyjnej.

5. Zasada permanentnej edukacji- zakłada potrzebę utrzymania stałej gotowości do poszerzania własnych umiejętności ruchowych oraz wiedzy teoretycznej wzbogacającej uczestnictwo w zajęciach

6. Zasada zachowania bezpieczeństwa na zajęciach

2. Dydaktyczne zasady nauczania:

1. Zasada świadomości- działania na świadomość rekreanta w celu przygotowania do samorealizacji

2. Zasada aktywności- prowadzi do zwiększonej aktywności. Aktywność uczestnika zajęć jest na miarę jego sukcesów.

3. Zasada poglądowości- ilustracja czynności ruchowych, wsparcie metody werbalnej.

4. Zasada systematyczności- określa zdrowotne i programowe potrzeby systematycznego uczestnictwa w aktywności ruchowej. Dobór zadań ruchowych od prostych do bardziej złożonych, od łatwych do trudniejszych od elementów znanych do nieznanych, od niewielkich obciążeń ruchowych do dużych wysiłków

5. Zasada dostępności- dopasowanie zadań do poziomu psychofizycznego i wydolności osobniczych oraz do posiadanych uzdolnień ruchowych rekreanta.

6. Zasada trwałości- powtarzanie czynności w celu doskonalenia czynności ruchowych

7. Zasada zdrowotności- korzyści zdrowotne

8. Zasada wszechstronności- działania, które obejmują cały organizm.

METODY DYDAKTYCZNE 26.02.2010

Metody dydaktyczne w rekreacji są to sposoby wykorzystania form i środków dydaktycznych, za pomocą których uczestnicy zajęć rekreacyjnych, opanowują przekazywaną wiedzę oraz zdobywają umiejętności i nawyki ruchowe.

Metody dydaktyczne można podzielić na:

1. METODY NAUCZANIA CZYNNOŚCI RUCHOWYCH

• Metody niespecyficzne- polegają na wykorzystaniu instrukcji słowno- pokazowej. Dzielą się na metody:

1. słowne- powinna w sposób jednoznaczny ukazać określone zadanie ruchowe stawiane przed uczestnikiem wraz z objaśnieniem i chronologią poszczególnych elementów

2. oglądowa- oparta jest na prezentacji czynności ruchowej w postaci wzorowego demonstrowania określonej czynności ruchowej, jak i powiązania zdolności abstrakcyjnego myślenia z praktycznym działaniem.

3. działania praktycznego- polega na opanowaniu umiejętności i nawyków oraz precyzyjnym wykonaniu zadania ruchowego.

• Metody specyficzne- stosowane są ze wzgl. na możliwość wyboru różnych środków treningowych, usprawniających proces nauczania zadania ruchowego, co przyśpiesza osiągnięcie zamierzonego celu. Dzielą się na metody:

1. syntetyczne (całościowa)-nauczanie ruchu w ramach określonej formy rekreacji w całości z zachowaniem zasadniczego schematu ruchu i jego pełniej struktury.

2. analityczna- polega na rozłożeniu całego zadania ruchowego na poszczególne elementy składowe

3. kompleksowa- daje możliwość równoczesnego lub naprzemiennego stosowania metody syntetycznej i analitycznej. Łatwe elementy uczy się metodą syntetyczną, trudniejsze- analityczną.

2. METODY KSZTAŁTOWANIA ZDOLNOŚCI MOTORYCZNYCH

3. METODY WYCHWAWCZE- celem jest wychowanie do rekreacji rozumiane jako wszelkie zamierzone działanie wywołujące trwałe i pożądane zmiany w osobowości człowieka.

• metoda wpływu osobistego- wykorzystuje w oddziaływaniu takie postacie interakcji, jak: przykład osobisty, wysuwanie sugestii, perswazja, wyrażanie aprobaty i dezaprobaty

• metoda w pływu sytuacyjnego- polega na tym, że określone działania zmieniają układ stosunków między uczestnikami rekreacji oraz modyfikują obiektywne warunki ich rekreacyjnej działalności

• metoda wpływu społecznego- oparta na oddziaływaniu grup społecznych w określonych sytuacjach rekreacyjnych

• metoda kierowania samowychowaniem- wykorzystująca poziom wiedzy i umiejętności uczestnika do świadomego kierowania własnym działaniem rekreacyjnym

4. METODY ORGANIZOWANIA I PROWADZENIA ZAJĘĆ- stanowią najistotniejsze zadanie dydaktyczne w działalności rekreacji.

• tok- jest to ogólny schemat zbudowany z kilku następujących po sobie punktów. Na bazie toku konstruujemy konspekt i osnowę. Wyróżniamy: tok klasyczny (strzyżewski), tok oparty na grach i zabawach ruchowych i ćwiczeniach gimnastycznych, tok oparty na grze drużynowej, tok skróconych zajęć.

• osnowa- ogólny schemat postępowania na zajęciach. Osnowa mówi o cyklu tematycznym.

• konspekt- jest streszczeniem osnowy zajęć dydaktycznych. Dla potrzeb dydaktycznych przyjmuje się, że jest to rodzaj przygotowania instruktora w formie zapisu najistotniejszych fragmentów jednostki zajęć.

5. METODY SOCJOTECHNICZNE UPOWSZECHNIANIA REKREACJI:

• animacja- wywodzi się z łacińskiego słowa animo- ,,ożywiam” i oznacza zabawianie, ożywianie, a także zagrzewanie, podniecanie, zachęcanie.

• poradnictwo- ma za zadanie bezpośrednie lub pośrednie przekazywanie rad w zakresie rekreacji ruchowej, odpowiadających oczekiwanemu zapotrzebowaniu zainteresowanych.

05.03.2010 tok, osnowa, konspekt, animator.

Instruktor powinien posiadać wiedzę: humanistyczną, przyrodniczą, ekonomiczną, organizacyjną, prawną. Zakres wiedzy, którą powinien opanować: społeczno- ekonomiczna, psychologiczno- pedagogiczna, biomedyczna, specjalistyczną, języków obcych. Powinien posiadać umiejętności:

1. kierowania, planowania, realizacji zajęć,

2. swobodnego nawiązywania kontaktów,

3. posługiwania się językiem obcym.

Czynniki osobowości, które powinien posiadać instruktor rekreacji:

1. niska neurotyczność,

2. ekstrawersja,

3. otwartość na doświadczenia,

4. ugodowość,

5. sumienność.

Animator rekreacji:

- ,,animo”- ożywiam, - jednoczy, pozyskuje zwolenników ,,sportu dla wszystkich”, - upowszechnia różnorodne formy aktywności, nie tylko ruchowej, - przygotowuje uczestników zajęć do aktywnego spędzania czasu wolnego.

Cechy, które powinien posiadać animator rekreacji:

1. umiejętność kierowania ludźmi,

2. u…. motywowania,

3. u…. inspirowania,

4. u…. zmiany zachowania nie aprobowanych społecznie i wytworzenie nowych, kreatywnych zmian.

Zasady pracy animatora:

1. pracuje wśród ludzi, a nie nad ludźmi i nawet nie dla ludzi,

2. nie prowadzi, nie kieruje, nie uczy, nie szkodzi lecz pomaga, doradza, współdziała z ludźmi, zdając sobie sprawę z subtelnej różnicy między wychowaniem a narzucaniem.

Środki i formy rekreacji. 12.03.2010.

Środki dydaktyczne w rekreacji to obiekty, urządzenia, przyrządy, przybory oraz pomoce naukowe świadomie wykorzystywane do osiągnięcia celów rekreacji.

Formy rekreacji- sposoby organizacji i prowadzenia procesu działalności rekreacyjnej.

Formy rekreacji można podzielić na 3 składowe:

1. Strukturę organizacyjną aktywności ruchowej:

• Indywidualne formy rekreacji ruchowej- charakteryzuje duże zróżnicowanie programowe. Ich dobór uwarunkowany jest indywidualnymi potrzebami rekreacyjnymi. Dzielę się na 4 podgrup:

1. formy o dominancie somatycznej- zabawy i gry rekreacyjne, sporty rekreacyjne, małe formy turystyki

2. formy o dominancie psychicznej- ćwiczenia relaksacyjne, dalekowschodnie systemy samorealizacji

3. formy rekreacji twórczej- zajęcia plastyczne, muzyczne, motoryzacyjne, fotograficzne

4. formy kulturalno- rozrywkowe- gry i zabawy świetlicowe, czytelnictwa, teatr, film.

• Formy zespołowej aktywności ruchowej

• Formy rekreacji rodzinnej- obejmują różnorodne ćwiczenia rodziców z dziećmi, uczestnictwo w aktywności ruchowej w domu, na terenie obiektów sportowo- rekreacyjnych

• Formy masowe- obejmują duże imprezy i festyny rekreacyjne, a także pokazy i widowiska sportowo- rekreacyjne.

2. Uwarunkowania czasoprzestrzenne można je podzielić na:

• Kryteria czasowe- prowadzenie zajęć w czasie przerw rekreacyjnych w pracy i w nauce, w czasie wolnym po pracy. Można je podzielić na:

1. formy okresowe- organizowane lub prowadzone jednorazowo lub cyklicznie, w celu rozwijania zapotrzebowań społecznych, popularyzowania i krzewienia określonych form rekreacji ruchowej,

2. systematyczne zajęcia- wymagają szczególnego dostosowania zaleceń metodycznych do celów i zadań długofalowych. Uczestnicy tych zajęć świadomie zmierzają od uzyskania określonych efektów rekreacyjnych.

• Kryterium przestrzenne dzielimy na:

1. uwarunkowania terenowe- organizowanie rekreacji ruchowej w miejscu zamieszkania, w szkole, w zakładzie pracy, w ośrodku wypoczynku urlopowego lub weekendowego,

2. uwarunkowania środowiskowe- środowisko przyrodnicze, ukształtowanie terenu, zamieszczenie wód, środowisko sztuczne otwarte- parki, stadiony, ścieżki zdrowia, zamknięte- sale gimnastyczne, hale sportowe, pływalnie.

3. Formy dydaktyczne prowadzenia zajęć rekreacyjnych- dotyczą głównie sfery organizacyjnej i tylko w niewielkim zakresie dotyczą nauczania czynności ruchowych. Dzielimy ja na:

• Formy zabawowe dzielimy na:

1. klasyczne- zabawy ze śpiewem, zabawy orientacyjno- porządkowe, zabawy bieżne, skoczne, rzutne,

2. naśladowcze- mają za zadanie odtwarzanie znanych zjawisk związanych z przyrodą,

3. opowieści ruchowej- wykonywanie ruchów ilustrujących opowieść

• forma problemowo- zadaniowa- uczestnik ma za zadanie podjęcie szybkiej decyzji o przyjętej taktyce w stawianym problemie ruchowym

• forma ścisła- w tej formie czynność ruchowa jest precyzyjnie określona, ustawienie i jego zmiany, sposób posługiwania się przyborem nie pozostawiają żadnej dowolności,

• forma obwodowo- stacyjna- polega na wykonywaniu ćwiczeń o określonej dynamice ruchu i wyznaczonej ilości powtórzeń, na stacjach ćwiczeń zlokalizowanych na obwodzie,

• forma toru przeszkód- stosowana jest głównie w formie pomocniczej w kształtowaniu zdolności motorycznych, ma na celu uatrakcyjnienie zajęć i ich intensyfikację,

• forma improwizacji ruchowej- polega na dowolnym manipulowaniu odpowiednimi przyborami lub wykonywaniu dowolnych ruchów przy wykorzystaniu odpowiedniego podkładu muzycznego,

• forma sportowa- współzawodnictwa- wprowadzenie rywalizacji do zajęć rekreacyjnych wyzwala pozytywne emocje, jest czynnikiem mobilizującym i stymulującym, możliwość porównania się z innymi stanowi bodziec do lepszego wykonywania czynności ruchowych.

Podstawowe systemy rozgrywek, etapy przygotowania imprezy, sekcje specjalistyczne. 19.03.2010

Do najczęściej spotykanych i stosowanych systemów należą:

1. system ,,każdy z każdym”- należy do systemów uważanych za najbardziej sprawiedliwe ze względu na możliwość bezpośredniej konfrontacji wszystkich zawodników. Najbardziej czasochłonny, stosowany przy liczbie uczestników.

2. System pucharowy do jednej przegranej- stosowany przy dużej liczbie zawodników w imprezach krótkotrwałych, stosowany w rozgrywkach indywidualnych. Polega na tym, że zwycięzcy poszczególnych spotkań awansują do następnej rundy, natomiast przegrani odpadają z rozgrywek.

3. System pucharowy do dwóch przegranych- wyklucza prawdopodobieństwo przypadkowej przegranej, dając zawodnikowi po jednej porażce szansę na uzyskanie wysokiej lokaty. Umożliwia słabszym uczestnikom dalszy udział w rozgrywkach.

4. System ,,prawa- lewa”- polega na tym, że zawodnik przegrywający mecz w pierwotnej rundzie gra kolejny raz z graczem pokonanym również w tej samej fazie rozgrywek tworząc w ten sposób jakby drugi turniej. Nazwa systemu wzięła się stąd, że dodatkowa drabinka rysowana jest po lewej stronie pierwotnej drabinki pucharowej.

5. System mieszany- kombinacja systemu ,,każdy z każdym” i systemu pucharowego. Stosowany w imprezach o krótkim terminie rozgrywek, przy większej liczbie uczestników, których dzieli się na grupy. Zwycięzca z każdej grupy przystępuje do gry finałowej, w której można grać dalej różnymi systemami.

Etapy organizacji imprezy rekreacyjnej:

• Przygotowawczy: określenie celu, terminu, miejsca imprezy; nawiązanie kontaktów z przedstawicielami władz lokalnych, w miejscu gdzie ma być przeprowadzona impreza; opracowanie regulaminu imprezy; skonstruowanie szczegółowego programu minutowego; zaprojektowanie preliminarza; promocja imprezy; przygotowanie dekoracji miejsca imprezy; uzyskanie wsparcia finansowego

• Realizacyjny: konsekwentne realizowanie zadań wynikających z programu minutowego; przestrzeganie postanowień regulaminowych; prowadzenie punktów informacyjnych; podawanie bieżących informacji o przebiegi imprezy; czuwanie nad porządkiem; opieka nad zdrowiem uczestników,

• Likwidacyjno- sprawozdawczy: uporządkowanie miejsca, w którym przeprowadzono imprezę; skompletowanie dokumentacji; złożenie podziękowań władzom i sponsorom; podanie informacji o imprezie w radiu, TV; zorganizowanie spotkania organizatorów w celu omówienia całości imprezy.

Sekcje specjalistyczne niezbędne przy organizacji imprezy rekreacyjnej:

• Programowo- sportowa

• Techniczno- finansowa

• Organizacyjno- marketingowa

Zakres pracy sekcji programowo- sportowej:

1. Opracowanie programu i scenariusza imprezy

2. Przygotowanie regulaminu

3. Powołanie komisji sędziowskiej

4. Przeprowadzenie rozgrywek

5. Obliczanie wyników i punktacji końcowej

6. Opracowanie komunikatu

Zakres pracy sekcji techniczno- finansowej:

1. Przygotowanie i zabezpieczenie odpowiednich obiektów, urządzeń oraz sprzętu

2. Przygotowanie technicznej strony przekazu informacji ( wizualnej, dźwiękowej)

3. Opracowanie preliminarza imprezy

4. Gromadzenie środków finansowych

Zakres pracy sekcji organizacyjno- marketingowej:

1. Analiza środowiska

2. Przygotowanie oraz skierowanie do odbiorców materiałów informacyjnych i reklamowych

3. Promocja imprezy

4. Dekoracja miejsca imprezy

5. Zapewnienie informacji bieżącej spiker, wolontariusze

6. Zapewnienie opieki medycznej

7. Przygotowanie nagród i dyplomów

8. Organizowanie uroczystości otwarcia i zamknięcia imprezy.

26.03.2010. Dokumentacja imprezy, finansowanie, wskazania metodyczne.

Podstawowe dokumenty:

• regulamin,

• program minutowy,

• scenariusz imprezy,

• preliminarz imprezy ( kosztorys).

Regulamin- zbiór reguł sportowych dotyczących organizacji i przebiegu imprezy, ustalony i wydany przez zespół organizatorów; dokument pozwalający organizatorom na praktyczną realizację ustaleń związanych ze specyfiką danej imprezy w sposób niebudzący wątpliwości zarówno ze strony uczestników, jak i osób postronnych.

Scenariusz imprezy- jest to dokument, który służy wyłącznie organizatorom w celu koordynowania przebiegu imprezy i działań poszczególnych osób. Powinien składać się z 3 podstawowych części:
1) przebiegu działań organizacyjnych przed i podczas oficjalnego otwarcia,
2) podczas realizacji treści programowych,
3) podczas zakończenia i zamknięcia imprezy.

Preliminarz imprezy (kosztorys)- obejmuje dokładne zestawienie wydatków i wpływów finansowych, które po porównaniu dają pełny obraz sytuacji finansowej danej imprezy.

Sposoby realizacji promocji:

• reklama- płatna forma przedstawiania towarów/ usług/ idei

• akwizycja- promocja osobowa

• public relations- tworzenie pozytywnego wizerunku firmy

• promocja uzupełniająca- sales promotion (bezpłatne próbki, kupony, pokazy itp.)

sponsoring- sposób promocji firmy sponsorującej i jej produktów.

Cechy sponsoringu wg Sznajdera (1993):
* polega na wzajemnych świadczeniach obu stron
* sponsor stawia do dyspozycji sponsorowanego ustaloną cenę pieniędzy lub/ i innego rodzaju zasoby niezbędne dla osoby czy instytucji sponsorowanej
* sponsorowany zobowiązuje się wykonanie ze swojej strony uprzednio określone świadczenia wzajemne na rzecz sponsorów, które pośredni lub bezpośrednio przyczyniają się do realizacji celów marketingowych sponsora.

Rodzaje świadczeń sponsoringu:
a) Ze strony sponsora
- środki pieniężne
- środki rzeczowe
- świadczenie usług
b) Ze strony sponsorowanego
- reklama podczas imprezy (napisy na koszulkach, plakaty, flagi itp.)
- wykorzystywanie nazwy sponsorowanej organizacji w celach promocyjnych
- udział sponsorowanego w przedsięwzięciach promocyjnych sponsora

---