Podatek odroczony

Wynika z różnic trwałych i przejściowych spowodowanych odmiennością kwalifikowania przychodu za osiągnięty, a kosztu za poniesiony w przepisach księgowych i podatkowych. Podatek dochodowy nie jest taki sam jak bieżące zobowiązanie podatkowe, które wylicza się w myśl prawa podatkowego. Stąd zysk brutto wyznaczony metodą księgową różni się od zysku brutto liczonego na podstawie ustawy o podatku dochodowym.

Różnice trwałe - są to pozycje kosztów nie uznawane za koszty uzyskania przychodu oraz elementy przychodów nie podlegających opodatkowaniu niezależnie od momentu ich zarachowania. Różnice trwałe występujące w przychodach: - przychody z gosp. Leśnej oraz z działalności rolnicze,; - zwrócone lub umorzone podatki i opłaty stanowiące dochody budżetu państwa lub budżetów gmin nie zaliczone do kosztów uzyskania przychodów,; - odsetki otrzymane w związku ze zwrotem nadpłaconych zobow. Podatkowych i innych nal. Budżetowych; - umorzone zobow. W wyniku postępowania układowego; - oprocentowanie zwrotu różnicy podatku VAT; Różnice występujące w kosztach: - staraty powstałe w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, które utraciły przydatność gosp.; - jednorazowe odszkodowania z tyt. Wypadków przy pracy, - grzywny, kary orzeczone w postępowaniu karnym, skarbowym, administracyjnym, - odsetki za zwłokę w regulowaniu należności budżetowych, - wierzytelności odpisane jako przedawnione, - koszty niepublicznej reprezentacji i reklamy przekraczające 0,25% przych.

Różnice przejściowe - powstają wskutek przesunięcia w czasie w rachunku księgowym i podatkowym poniesionych kosztów i uzyskanych przychodów. Rachunek księgowy ujmuje przychody i koszty memoriałowo, tzn. wykazuje je w ewidencji niezależnie od terminu otrzymania i zapłaty. Rachunek podatkowy ujmuje koszty i przychody kasowo tzn. o zaliczeniu ich do przychodów i kosztów decyduje moment ich otrzymania i zapłacenia. Różnice przejściowe występujące w kosztach : - naliczone, a nie zapłacone odsetki od kredytów, pożyczek, zobowiązań (będą one kosztem uzyskania przych. Pod warunkiem zapłaty) - rezerwy na ryzyko gosp. (są one kosztem uzyskania przych. Po wystąpieniu strat i w kwocie rzeczywistych strat); - rezerwy na należności wątpliwe (odpisy aktualizujące wart. Nal) stają się kosztem uzyskania przych po spełnieniu określonych warunków, - amortyzacja majątku trwałego liczona wg stawek księgowych, wyższych od podatkowych, - naliczone a nie wypłacone wynagrodzenia z tytułu umów zlecenia i umów o dzieło. Różnice przejściowe występujące w przychodach: - naliczone, a nie otrzymane odsetki od należności, pożyczek - dodatnie różnice kursowe ustalone na dzień bilansowy w związku z wyceną środków pieniężnych, krótkoterm. Pap. Wart., udziałów w obcych podm. Gosp. Wyrażonych w walucie obcej, - dodatnie różnice z tyt. Ujęcia w wartości rynkowej na dzień bilansowy krótkoterm. Pap wart.

W rejestracji przyszłych skutków podatkowych stosuje się odroczony podatek dochodowy którego podstawą są różnice przejściowe między wartością księgową i podatkową aktywów i zobowiązań. Koncentruje się on na sytuacji finansowej jednostki na dowolny dzień, a celem odraczania podatku jest ujawnienie skutków bilansowych a nie wynikowych.

W sytuacji gdy :

Dochód brutto „księgowy" > Dochód brutto „podatkowy"

Powstaje rezerwa na odroczony podatek dochodowy natomiast w sytuacji odwrotnej, gdy:

Dochód brutto „księgowy" < Dochód brutto „podatkowy" powstają aktywa z tytułu odroczonego podatku dochodowego;

Rezerwę z tytułu odroczonego podatku dochodowego tworzy się w wysokości kwoty podatku dochodowego, która w przyszłości wymaga zapłaty w związku z wystąpieniem różnic dodatnich , które spowodują zwiększenie podstawy obliczenia podatku dochodowego. Aktywa z tytułu odroczonego podatku dochodowego ustala się w wysokości kwoty przewidzianej w przyszłości do odliczenia od podatku dochodowego w związku z różnicami ujemnymi, które spowodują w przyszłości zmniejszenie podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym.

Wysokość rezerwy i aktywów z tytułu odroczonego podatku dochodowego ustala się przy uwzględnieniu obowiązujących w danym roku stawek podatku dochodowego.

Wartość podatkowa to wartość odpowiadająca regulacjom prawa podatku dochodowego, powstała wskutek zastosowania zasad ustalania kosztów i przychodów przy obliczaniu podstawy opodatkowania.

„Wartość podatkowa aktywów" jest to kwota wpływająca na pomniejsze obliczenia podatku dochodowego przypadku uzyskania z nich , w sposób pośredni lub be/.pośredni, korzyści ekonomicznych. Jest nią kwota, o którą w przyszłości nastąpi pomniejszenie podstawy obliczenia podatku dochodowego. Moment pomniejszenia to moment, w którym jednostka uzyska z posiadanych aktywów korzyści ekonomiczne. Inaczej, wartość podatkowa aktywów , to taka wartość składnika majątku, którą fiskus zaakceptuje w podstawie opodatkowania

okresu uzyskania korzyści z tego składnika jako zmniejszenie opodatkowanych korzyści. Samo posiadanie aktywów nie rodzi jeszcze obowiązku podatkowego. Powstaje on dopiero w momencie realizacji korzyści z tytułu posiadania, kiedy to jednostka może zmniejszyć korzyści, uznając koszt ich uzyskania. Nowelizacja ustawy wprowadziła pojęcie bezpośrednich i pośrednich korzyści generowanych przez aktywa jednostki. Na przykład : towary wygenerują bezpośrednie korzyści w momencie ich sprzedaży, natomiast materiały pośredniczą w produkcji wyrobów, dopiero których sprzedaż przyniesie jednostce korzyści ekonomiczne, stąd należą one do aktywów generujących pośrednie korzyści ekonomiczne. Reasumując, wartość podatkowa aktywów stanowi kwotę, która w następnych latach wpłynie na pomniejszenie podstawy ustalania podatku dochodowego w przypadku uzyskania z nich korzyści ekonomicznych ; wartość podatkowa może być wyższa lub niższa od wartości księgowej. Wówczas powstają różnice przejściowe.

Wartość podatkowa pasywów.

Wartością podatkową pasywów, zgodnie z art. 37 ust. 3 jest różnica ich wartości księgowej, pomniejszonej o kwoty, które w przyszłości pomniejszą podstawę ustalenia podatku dochodowego.

Różnice przejściowe : w zależności od relacji pomiędzy wartością księgową i podatkową powstają ujemne lub dodatnie różnice przejściowe. Ujemne różnice przejściowe (do potrącenia) to takie, które spowodują w przyszłości powstanie kwot podlegających odliczeniu w toku ustalania wyniku podatkowego w momencie, gdy wartość księgowa składnika aktywów lub zobowiązań zostanie zapłacona lub sprzedana . Oznacza to, że w przeszłości już powstał obowiązek podatkowy , i w przyszłości powoduje on zmniejszenie podstawy opodatkowania.

Na przejściowe różnice ujemne tworzy się aktywa z tytułu odroczonego podatku dochodowego:

- dla aktywów wystąpi to, gdy WK < WP,

- dla pasywów wystąpi to, gdy WK > WP.

Dodatnie różnice przejściowe ( do opodatkowania ) to takie , które spowodują w przyszłości powstanie kwot do opodatkowania w momencie, gdy wartość księgowa aktywów lub zobowiązań zostaje zapłacona lub sprzedana i w przyszłości powstanie obowiązek podatkowy. Dodatnie różnice przejściowe powodują zwiększenie podstawy opodatkowania. Na przejściowe różnice dodatnie tworzy się rezerwę z tytułu odroczonego podatku dochodowego . Dla aktywów wystąpi to, gdy WK > WP.

Różnice przejściowe w aktywach: W przypadku aktywów różnica przejściowa dodatnia występuje wtedy, gdy ich wartość księgowa jest wyższa niż ich wartość podatkowa. To znaczy, że w przyszłości w momencie realizacji korzyści z aktywów podstawa opodatkowania wzrośnie ze względu na uznanie dla celów podatkowych niższej wartości podatkowej jako podstawy opodatkowania. Jeśli wartość księgowa aktywów jest niższa niż ich wartość podatkowa, różnica ma charakter ujemny, ponieważ w przyszłości spowoduje, że podstawa opodatkowania w stosunku do wyniku finansowego będzie niższa, czyli nastąpi zmniejszenie podstawy obliczenia podatku dochodowego.

Różnice przejściowe w pasywach: W przypadku pasywów, charakter różnicy przejściowej ustala się odwrotnie niż w przypadku aktywów. Ujemna różnica przejściowa dla pasywów występuje wtedy, gdy ich wartość księgowa jest wyższa od wartości podatkowej, co oznacza, że w przyszłości podstawa opodatkowania zmniejszy się i jednostka po spełnieniu warunków podatkowych odliczy zapłacony podatek. Jeżeli wartość księgowa pasywów jest niższa od wartości podatkowej to powstała różnica przejściowa ma charakter dodatni, jest to bardzo rzadki przypadek np.: jej wystąpienie jest możliwe w przypadku przyznania jednostce dotacji.

Rezerwy i aktywa z tytułu odroczonego podatku dochodowego.

Rezerwa z tytułu odroczonego podatku dochodowego jako konsekwencja dodatnich różnic przejściowych jest tworzona w wysokości kwoty podatku dochodowego wymagającego zapłaty w przyszłości. Jednostka zapłaci w przyszłości podatek dochodowy w wysokości:

wartość dodatniej różnicy przejściowej x stawka podatku dochodowego.

Aktywa z tytułu odroczonego podatku dochodowego ustala się , zgodnie z 6 art. 37 , w wysokości kwoty przewidzianej do odliczenia od podatku dochodowego płaconego przez jednostkę w przyszłości (w tym roku, w którym różnice przejściowe zostaną uwzględnione przy ustalaniu zobowiązania podatkowego). Odliczenie to będzie skutkiem występującej na dzień bilansowy różnicy przejściowej ujemnej. Oznacza to, że jednostka w przyszłości odliczy podatek dochodowy już przez nią zapłacony w wysokości równej iloczynowi:

wartości ujemnej różnicy przejściowej i stawki podatku dochodowego.

Nowelizacja ustawy daje możliwość ujmowania w aktywach straty podatkowej , która stanowi tytuł ujemnej różnicy przejściowej. Jest to jednak dopuszczalne tylko wtedy, gdy jednostka uzasadni, że tak ujęty podatek dochodowy ( RMC z tytułu odroczonego podatku dochodowego) spełnia warunek definicji aktywów, co oznacza, że w przyszłości przyniesie korzyści, czyli jednostka osiągnie dochód podatkowy , pozwalający jej na odliczenie straty podatkowej

Usługi długoterminowe

Sposób ustalenia przychodu z usługi długoterminowej przedstawia się następująco: Po pierwsze - przychód z wykonania nie zakończonej usługi długoterminowej ustala się na dzień bilansowy proporcjonalnie do stopnia zaawansowania usługi, jeżeli go można ustalić w sposób wiarygodny. Po drugie - przychód ten ustala się w sposób narastający, po odliczeniu przychodów , które wpłynęły na wynik finansowy poprzednich okresów sprawozdawczych

Podstawowe różnice pomiędzy stosowanym dotychczas sposobem rozliczenia a sposobem wprowadzonym przez znowelizowaną ustawę. Dotyczą one w szczególności:

przychodów wynikowych związanych z realizacją: Według dotychczasowych zasad, przychód powstawał w momencie wystawienia faktury sprzedażowej, dotyczącej całości lub etapu wykonanych prac .W tej sytuacji przychód z realizacji usługi równał się przychodowi podatkowemu.

W świetle znowelizowanej ustawy, występuje obowiązek ustalenia przychodu z tytułu wykonania usługi długoterminowej na dzień bilansowy w sposób narastający, po odliczeniu przychodów zaewidencjonowanych w okresach minionych. Przychód ten nie jest równoznaczny z przychodem podatkowym.

Kosztów wynikowych :Przed nowelizacją, w świetle dotychczas obowiązujących przepisów, koszty wynikowe ewidencjonowane są w momencie wystawienia faktury sprzedażowej , dotyczą one wykonanego etapu prac ujętych w fakturze sprzedażowej i w tej sytuacji koszty wynikowe są kosztami podatkowymi. W świetle znowelizowanej ustawy, koszty naliczone są związane z metodą ustalania przychodu, są naliczane narastająco, po odliczeniu kosztów uwzględnionych w minionych okresach i nie są jednoznaczne z kosztami podatkowymi,

Wyceny produkcji nie zakończonej na dzień bilansowy:

Wg dotychczas obowiązującej ustawy o rachunkowości wycena produkcji w toku była realizowana na zasadach ogólnie obowiązujących, najczęściej wg kosztu wytworzenia (planowanego lub faktycznego). Znowelizowana ustawa zakłada jej wykazywanie wg kosztów realizacji usługi pod warunkiem, że pokrycie ich w przyszłości ( przychodem) przez zamawiającego jest prawdopodobne.

Jeżeli nie jest możliwe rzetelne określenie przychodu z realizowanej usługi długoterminowej, to wartość produkcji w toku jest wykazywana w wysokości kosztów związanych z realizacją usług, których pokrycie przez zamawiającego w przyszłości jest prawdopodobne. Wartość produkcji w toku może być wykazana na zasadach ogólnych o ile udział przychodów z nie zakończonej usługi na dzień bilansowy nie jest istotny w całości przychodów operacyjnych okresu sprawozdawczego.

R ro zliczenia straty powstałej w trakcie realizacji usługi długoterminowej.

Dotychczasowe przepisy dopuszczały rozliczenie straty powstałej na realizacji usługi w momencie ewidencji przychodów i kosztów wynikowych lub odniesienie jej na dzień bilansowy w ciężar pozostałych kosztów operacyjnych jako odpisu aktualizującego wartość zapasów (wycena produkcji w toku w koszcie wytworzenia nie wyższym od możliwej do uzyskania ceny sprzedaży netto). Wg znowelizowanej ustawy , strata powstała na realizacji usług długoterminowych odnoszona jest w ciężar wyniku finansowego w momencie jej powstania.

Metoda cząstkowa - polega na: 1)wystawianiu częściowych faktur, które mają odzwierciedlić rozmiar rzeczywiście wykonanych robót w danym okresie; 2) ustaleniu kosztów wytworzenia usług jeszcze nie zafakturowanych i wykazywaniu ich jako usługi w toku; 3) zaliczenie pozostałych kosztów wytworzenia usług jako dotyczących przychodów ze sprzedaży - tych, które zostały zafakturowane, 4) odrębnego ujmowania kosztów poniesionych przed rozpoczęciem budowy i odpisywania ich w koszty wykonania umowy, stosownie do postępu prac mierzonego upływem czasu lub stopniem zafakturowania wykonanych usług, 5) po zakończeniu umowy i odbioru usług, wystawienia faktury końcowej, obejmującej różnicę pomiędzy wartością umowy a sumą faktur przejściowych. W metodzie tej wykonawca wystawia inwestorowi faktury wraz z postępem prac na budowie, dopasowując poniesione koszty do wykazanych przychodów. Koszty związane z nie wykazaną częścią przychodów ustala się jako usługi w toku. W założeniu tej metody: - przychody odzwierciedlają wielkość wykonanych usług, mierzonych kwotą ustalonej zaliczki w fakturze częściowej, - koszty powinny być współmierne do przych, - bieżąco realizowane są wyniki na wykonywaniu umów jeszcze nie zakończonych, pozwalające pokryć koszty ogólne

Metoda zakończonego kontraktu - polega na wykazywaniu na dzień bilansowy: - otrzymanych od zamawiającego zaliczek (są one zobowiązaniami wobec odb.); - kosztów wytworzenia wykonywanych robót jako usług w toku, - odniesienia kosztów dodatkowych, nie przyjętych przez zamawiającego, na wynik finansowy jednostki w okresie ich poniesienia. Z chwilą zakończenia i końcowego odbioru robót jednostka wystawia fakturę końcową na kwotę uwzględniającą wypłacone zaliczki. Dopiero po tym jednostka może wykazać wynik na danej umowie.

Leasing

Jednostki gosp. Wykorzystują leasing jako alternatywne w stosunku do kredytów źródłó finansowania. Umowa leasingowa określa: 1)zakres stron umowy przyjmując, że finansującym może być wyłącznie przedsiębiorca prowadzący działalność leasingową, natomiast korzystającym może być każda os. Fiz. Lub prawna mająca zdolność czynności prawnych 2)udział korzystającego w wyborze rzeczy będącej przedmiotem leasingu finansowego. Finansujący, który przez cały okres trwania leasingu jest właścicielem nabywa rzecz będącą przedmiotem leasingu dla korzystającego i na jego ryzyko, stąd warunki nabycia przedmiotu muszą być z nim uzgodnione 3) określa prawa i obowiązki finansującego i korzystającego

Leasing operacyjny - definiuje jako formę dzierżawy środka trwałego przez czas trwania umowy. Po jej zakończeniu leasigobiorca zwraca środek trwały leasingodawcy .W leasingu operacyjnym: dzierżawca ponosi tylko koszty opłat Icasingowych, wliczanych w koszty działalności operacyjnej, a dzierżawiący jest nadal właścicielem wydzierżawionego aktywu i wykazuje go w bilansie, amortyzuje dzierżawiony aktyw oraz otrzymuje wynagrodzenie za świadczoną usługę, leasingu, tzw. czynsz Icasingowy. To, czy dana umowa jest leasingiem finansowym czy też leasingiem operacyjnym zależy od treści ekonomicznej transakcji, a nie od formy umowy.

Leasing finansowy - stanowi umowę w której leasingodawca ( finansujący) będący właścicielem przedmiotu leasingu przekazuje go na podstawie umowy leasingobiorcy ( korzystającemu), który po zakończeniu umowy może stać się właścicielem dzierżawionego aktywu. Jako leasing finansowy możemy zakwalifikować umowę, która: 1) przenosi własność jej przedmiotu na korzystającego, po zakończeniu okresu, na który umowa została zawarta, 2) zawiera prawo do nabycia jej przedmiotu przez korzystającego po zakończeniu okresu umowy po cenie niższej od jej wartości rynkowej z dnia nabycia, 3) okres na jaki została zawarta odpowiada w przeważającej części okresowi ekonomicznej użyteczności środka trwałego ( nie może on być krótszy niż ³/4 tego okresu, 4) suma opłat, pomniejszonych o dyskonto, ustalona w dniu zawarcia umowy i przypadająca do zapłaty w okresie jej obowiązywania przekracza 90% wartości rynkowej przedmiotu umowy na ten dzień. W sumie opłat uwzględnia się wartość końcową przedmiotu umowy , którą korzystający zobowiązuje się zapłacić za przeniesione na niego prawo własności tego przedmiotu . Do sumy opłat nie zalicza się płatności na rzecz korzystającego za świadczenia dodatkowe, podatków oraz składek na ubezpieczenie tego przedmiotu, jeżeli korzystający pokrywa je niezależnie od opłat za używanie., 5) zawiera przyrzeczenie finansującego zawarcia z korzystającym kolejnej umowy o oddanie w odpłatne używanie tego samego przedmiotu lub przedłużenia umowy dotychczasowej na warunkach korzystniejszych niż w dotychczasowej umowie., 6) przewiduje możliwość jej wypowiedzenia z zastrzeżeniem , że wszystkie powstałe z tego tytułu koszty i straty poniesione przez finansującego pokrywa korzystający, 7) przedmiot umowy został dostosowany do indywidualnych potrzeb korzystającego, może być on używany wyłącznie przez korzystającego , bez wprowadzenia w nim istotnych zmian

Inwest długoterm. I krótkoterm.

inwestycje długoterminowe jako kontrolowane przez jednostkę zasoby majątkowe o wiarygodnie określonej wartości, powstałe w wyniku przeszłych zdarzeń , które spowodują w przyszłości wpływ do jednostki korzyści ekonomicznych , posiadające następujące cechy:

są przeznaczone do zbycia w okresie dłuższym niż 12 miesięcy od dnia bilansowego lub są płalne i wymagalne lub przeznaczone do zbycia w okresie dłuższym niż 12 miesięcy od dnia bilansowego lub od daty ich zalożeuia, wystawienia lub nabycia, nabyte zostały w celu osiągnięcia korzyści ekonomicznych wynikających z przyrostu tych aktywów , uzyskania z nich przychodów w formie odsetek, udziałów \v zyskach lub innych pożytków, w tym również transakcji handlowych l nic są użytkowane przez jednostką. Inwestycje długoterminowe obejmują: nieruchomości, wartości niematerialne i prawne, długoterminowe aktywa finansowe: udziały lub akcje, inne papiery wartościowe, udzielone pożyczki, inne długoterminowe aktywa finansowe, oraz inne inwestycje długoterminowe. . Inwestycje krótkoterminowe - obejmują one : krótkoterminowe aktywa

finansowe, a w tym: udziały lub akcje , inne papiery wartościowe, udzielone i-; potyczki, środki pieniężne i inne aktywa pieniężne oraz inne inwestycje.

Wycena inwestycji.

Ogólne, zasady wyceny dotyczą dwóch momentów księgowych:

a) wyceny na dzień nabycia :Wycena na dzień nabycia lub wytworzenia inwestycji: w wycenie stosuje się w zależności od sposobu pozyskania inwestycji - cenę zakupu lub nabycia, koszt wytworzenia, wartość godziwą lub wartość nominalną.

b) wyceny na dzień bilansowy :Wycena inwestycji na dzień bilansowy jest uzależniona od czasu ich trwania. Wycenę inwestycji długoterminowych ustala się indywidualnie dla każdego
ich tytułu stosując następujące metody;- metodę ceny rynkowej, -metodę praw własności, - metodę wartości przeszacowanej, - metodę wartości godziwej.

Metody wyceny

Metoda ceny rynkowej - znajduje zastosowanie przy wycenie inwestycji zarówno długo i krótkoterminowych - jeżeli na nie istnieje aktywny rynek, posługiwanie się tą metodą oznacza ciąglą aktualizację jej wartości księgowej do wartości rzeczywistej. Metoda wartości przeszacowanej - może być stosowana tylko do inwestycji długoterm. Istotą tej metody są założenia, że wahania cen rynkowych lokat inwestycyjnych są wywoływane różnymi czynnikami i są zmienne. Stąd przeszacowanie wartości inwestycji powinno abstrahować oz zmiennych nastrojów rynku finansowego i dokonywać zmiany wartości inwestycji, gdy nastąpi trwała zmiana jej wartości, a taka obserwacja jest możliwa dla okresu dłuższego niż rok obrotowy. Metoda wartości przeszacowanej jest oparta na korektach In plus ( jako trwały wzrost wartości inwestycji) oraz In minus (jako trwały spadek) wartości księgowej inwestycji. Metoda ta jest podporządkowana zasadzie ostrożności, co oznacza, że:- pierwsza aktualizacja wyceny inwestycji jest zawsze związana z przeszacowaniem In minus jej wartości księgowej, - kolejne są dokonywane w przypadku „odwrócenia” przyczyn aktualizacji którego skalę ogranicza pierwotne przeszacowanie. - nie ma możliwości anulowania poprzednich obniżek wartości księgowej. Metoda LCM - czyli metoda niższej ceny nabycia lub ceny rynkowej jest modyfikacją metody ceny nabycia i dotyczy inwestycji krótkoterminowych, notowanych na aktywnym rynku finansowym jak też nie posiadających aktywnego rynku finansowego. Metoda wartości nominalnej - stosowana jest w przypadku wyceny aktywów wyrażonych w walutach obcych, które należy przeliczyć wg obowiązujących kursów. Metoda praw własności - służy do wyceny inwestycji długoterminowych dokumentowanych instrumentami kapitałowymi. Mają one w ręku inwestora postać takich akcji lub udziałów, które znacząco wpływają na działalność gosp. Jednostki kapitałowo powiązanej z inwestorem. Stosowanie metody praw własności uzasadnione jest tym, że wartość inwestycji, która jest istotna dla inwestora ze względu na prawa, jakie z niej wynikają, a które pozwalają wpływać znacząco na inną jednostkę, powinna odzwierciedlać skutki tego wpływu tak, jak byłoby to w przypadku, gdyby jednostka powiązana kapitałowo z inwestorem była znacząco jego częścią w sensie prawnym. Skala powiązań kapitałowych inwestora jest z reguły określana jego prawem do głosu w innych jednostkach.

---