Anabioza fauny mchów na skutek odwodnienia
Materiały - wysuszony mech, parownica porcelanowa, woda wyjałowiona, pipeta z gumką, szkiełko podstawowe i mikroskop, lupa mikroskopowa
Warunki i przebieg - do wysuszonego mchu w parowniczce dodaje się około 30 ml wody wyjałowionej i po 5-10 min sporządza się preparat makroskopowy bezpośrednio pobierając kroplę wody ze środowiska mchu. Taki sam preparat wykonuje się po ok. 90 min. W obu przypadkach poszukuje się poruszających organizmów.
Wyniki - ( mogą wrotki, nicienie, pierwotniaki ). W polu widzenia wrotki, poruszające pierwotniaki. Po 20 minutach od wlania wody ( wcześniej nie można było zaobserwować ruchu ).
Wnioski - woda powoduje przerwanie stanu anabiozy organizmów żyjących w mchu ( na jego powierzchni ).
Wpływ temperatury na czynność serca rozwielitki ( Daphnia sp. )
Materiały - rozwielitka, mikroskop lub lupa, szkiełko z łezką, zlewka z wodą, łaźnia wodna
Warunki - po obejrzeniu rozwielitki - w kropli wody na szkiełku z łezką - powiększenia 25/100x określa się liczbę skurczów serca na minutę ( t~20'C ). Następnie na szkiełko kładzie się kawałek lodu ( ~0'C ) i ponownie określa się liczbę skurczów. Wreszcie ogrzewa się ( 5 min., łaźnia wodna 30'C ) rozwielitkę w zlewce z wodą i najszybciej jak to możliwe określa się liczbę skurczów serca w ciągu minuty.
Wyniki
lsk |
- |
110 |
180 |
210 |
- |
Temp [ `C ] |
-4 |
0 |
20 |
30 |
33,5 |
Wielobok temperatury
Wnioski - ze wzrostem temp czynność serca rozwielitki wzrasta, podczas gdy spadek temp powoduje zmniejszenie liczby skurczów serca ( zastosowanie reguły Van't Hoffa w zakresie tolerancji temp u rozwielitki -4 - 33,5 `C )
Ocena wrażliwości Paramecium sp. na wyciąg z grzybni, Aspergillus flavus.
Materiały - wyciąg z grzybni Aspergillus flavus, hodowla sianowa Paramecium sp., lupa, próbówki, pipety, szkiełka z łezką
Sposób wykonania - kroplę hodowli Paramecium sp pobranej z górnej warstwy pożywki sianowej ( geotaksja ujemna ) za pomocą przygotowanej pipety przenosimy na szkiełko podstawowe z łezką. Oglądamy pod lupą ( 25x ) poruszające się pantofelki, a następnie dodajemy kroplę wyciągu z grzybni Aspergillus flavus. Obserwujemy zachowanie się pantofelków
zaraz
po 3 min
po 1 h
za kryterium śmierci przyjmujemy brak ruchu pantofelków, w kontroli zamiast grzybni dodajemy wody wodociągowej.
Obserwacje - po dodaniu mikotoksyny obserwujemy bardzo szybką śmierć pantofelków, czas ustania wszystkich ruchów ok. 10 sekund.
Wnioski - bardzo silnie toksyczna mikotoksyna.
Wykaz organizmów wskaźnikowych występujących w poszczególnych próbkach wody
woda polisaprobowa
bakterie - Beggiatoa sp ( bakterie siarkowe )
Sphaerotillus sp ( bakterie żelaziste )
grzyby - Mucor sp
Rhizopus sp
pierwotniaki - rzęski ( np. pantofelek )
skąposzczety - Tubifex sp ( rurecznik )
owady - Eristalis sp ( larwa muchy ściekowej )
Chironomus sp ( larwa ochotki )
woda mezosaprobowa
sinice - Cyanophyceae
glony - okrzemki, zielenice, wiciowce roślinne
pierwotniaki - rzęski
pierścienice - pijawki ( Glossiphonia sp, Hirudo medicinalis )
skorupiaki - Asellus sp ( ośliczka )
mięczaki - ślimaki ( Lymnea sp - błotniarka )
małże ( Sphaerium sp - gałeczka )
woda oligosaprobowa
glony - okrzemki, zielenice
gąbki - Spongilla sp
skorupiaki - Gammarus sp ( kiełż )
owady - Cloeon sp ( jętki )
Isoperla sp ( widelnice )
Hydropsyche sp ( larwy chruścików )
mięczaki - małże ( Dreissena sp - racicznica )
Analiza mikrobiologiczna powietrza metodą sedymentacyjną Kocha
Materiały - płytka z pożywką bakteriologiczną ( jałowa )
Warunki i przebieg - otwartą płytkę Petriego z pożywką poddaje się działaniu otaczającego powietrza w pomieszczeniu przez 30 minut. Po osadzeniu się w tym czasie mikroorganizmów wraz z cząsteczkami kurzu na płytce zamyka się ja i następnie wstawia do inkubacji w cieplarce przez 24 h lub więcej w temp 37'C, po tym czasie liczy się dorosłe kolonie drobnoustrojów, oblicza się wskaźnik biologiczny zanieczyszczeń powietrza i porównuje z normą.
A = 530 a / r2
a - liczba kolonii wyrosłych
r - promień płytki
sale operacyjne - 350
sale zabiegowe - 700
sklepy - 2470
szkoły - 2825 drobnoustrojów / m3
Neutralizowanie fenolu przez glebę piaszczystą i próchniczą
Próbkę gleby próchniczej o masie ok. 20 g znajdującą się na parowniczce porcelanowej przenosimy ba lejek z sączkiem bibułowym i zalewamy 25 cm3 roztworu fenolu ( 0,18 % fenol w 0,7% NaCl - jest roztworem izotonicznym dla rurecznika ). Roztwór fenolu sączymy 5x. z przesączków pobieramy ok. 10 cm3, wlewamy na płytkę Petriego i umieszczamy na niej 10 jednakowych rureczników na 30 minut. Po tym czasie płuczemy rureczniki w 0,7 %^ NaCl w ciągu 15 minut i pod lupą określamy odsetek śmiertelności ( brak ruchu - śmierć ).
To samo doświadczenie powtarzamy z 0,18 % roztworem fenolu sączonym 5x przez glebę piaszczystą, oraz z 0,18 % roztworem fenolu niesączonym przez glebę.
Na płytkę Petriego wlewamy ok. 10 cmo3 0,7 NaCl i umieszczamy w niej 10 jednakowej wielkości rureczników na 30 minut.
próchnica - 20 %
piasek - 40 %
fenol - 40 %
Wniosek - gleba próchnicza ma właściwości neutralizujące.
Ocena parazytologiczna gleby
Próbkę gleby próchniczej o m=10 g umieszczano w parowniczce i dokładnie rozdrobniono bagietką szklaną, zlewamy 50 cm3 nasyconego roztworu NaCl i dokładnie mieszamy. Na powierzchni płynu umieszczamy szkiełko nakrywkowe. Po 30-60 minutach szczypczykami ostrożnie przenosimy je na szkiełko podstawowe i oglądamy pod mikroskopem 100, 400 lub 600x poszukując pasożytów.
Wnioski - znalezione jaja glist
Test przynęty włosowej ( Trichophyton menthagrophytes )
Wyjałowiony włos skręcamy na szkiełko podstawowe i wkładamy na tydzień do gleby. Potem oglądamy preparat pod mikroskopem.
Obserwacje - wyraźne makro- i mikrokonidia.
Komórka Traubego
Odmierzyć w cylindrze miarowym 50 cm3 5 % CuSO4. Do cylindra wrzucić kryształek żalazocyjanku potasowego i obserwować rozpuszczanie się kryształku.
Otrzymaną kom Traubego porównać z preparatem makroskopowym Focus sp.
Powstaje układ regulacji niestabilnej, ( gdy oscylacje nasilają się - wzrost A, układ jest niestabilny - stabilny w pewnych granicach )
Tu wykres
Powstaje błona półprzepuszczalna z tego kryształku, on pochłania roztwór wygląda dzięki temu jak komórka
Właściwości buforowe surowicy krwi
Do 2,5 cm3 surowicy końskiej rozcieńczonej 0,9% NaCl w stosunku 1:10 dodać 2-3 krople czerwieni metylowej ( zmiana zabarwienia z żółtego na czerwone przy pH = 6,2 )
Następnie miareczkować przy użyciu biurety 0,001 M H2SO4 do zmiany zabarwienia na czerwone. To samo powtórzyć z 0,9 % NaCl zamiast surowicy. Porównać ilość cm3 H2SO4 potrzebnego do zmiany pH surowicy i NaCl.
aby zmienić zabarwienie surowicy końskiej zużyliśmy -
aby zmienić zabarwienie NaCl -
Wnioski - tak duża różnica użytej ilości biurety świadczy o buforowych właściwościach krwi.
Próba Ruffiera
Sposób wykonania - badany wykonuje 30 przysiadów w ciągu 30 sekund. Z uzyskanych pomiarów częstości skurczów serca w spoczynku, bezpośrednio po wysiłku oraz 1 minutę po próbie oblicza się tzw. wskaźnik Ruffiera
IR =
P - tętno spoczynkowe
P1 - tętno bezpośrednio po wysiłku
P2 - tętno po 1 minucie wypoczynku
Interpretacja wyników
Ocena : dobra - do 5 pkt
dostateczna - 5 - 10 pkt
słaba - 10 - 15 pkt
próba Kewdina - polega na zwiększeniu ilości przysiadów do 40 w ciągu 20 s.
Próba Mastera
Sposób wykonania - chodzenie po 23 cm schodkach przez 90 sekund.
P - tętno przed wysiłkiem
P1 - bezpośrednio po wysiłku
P2 - 2 minuty po wysiłku
P3 - 3 minuty po wysiłku
Interpretacja wyników - po 2 minutach tętno powinno osiągnąć wartości spoczynkowe, kiedy tak się nie stanie oznacza to, ze układ krążenia nie jest przystosowany do wysiłku.
Test Guthrego
Podłoże do testu screeningowego w końcowej fazie przygotowania podłożą dodaje się hodowlę szczepu bakterii Bacillus subticis. Z bibuły z próbkami krwi wycina się krążki, które umieszcza się na tak przygotowanym podłożu. Płytki inkubuje się w 37'C przez 24 h. po tym czasie odczytuje się wyniki testu - wielkość bakterii ( ich stref wokół prążków )
4 mg % we krwi fenyloalaniny - norma
Analiza moczu w kierunku wykrywania fenyloketonurii
Materiał - mocz osoby podejrzanej o fenyloketonurię, mocz osoby zdrowej, roztwór FeCl3
Warunki i przebieg - do obu próbek moczu ( ok. 30 ml ) dodajemy 1 kroplę roztworu FeCl3.
Wyniki - barwa moczu osoby zdrowej ( kontrola ) nie zmienia się, natomiast w próbce moczu osoby chorej następuje gwałtowna zmiana barwy na ciemnofioletowa - granatową.
Wnioski - zmiana zabarwienia dowodzi zajścia reakcji między znajdującymi się w moczu kwasem fenylopirogronowym a FeCl3. Obecność tego kwasu w moczu wskazuje, że badany ma nieprawidłową przemianę fenyloalaniny.
Analiza moczu w kierunku wykrywania alkaptonurii.
Materiał - mocz osoby podejrzanej o alkaptonurię
Warunki i przebieg - próbkę z moczem ( ok. 30 ml ) wystawiamy na działanie powietrza atmosferycznego na ok. pół godziny.
Wyniki - barwa moczu osoby podejrzanej o alkaptonurię przybiera barwę zdecydowanie ciemniejszą ( brązowy, prawie czarny ).
Wnioski - jest to dowód na zawartość niezmienionego kwasu homogentyzynowego, który utlenia się i zmienia barwę.
Dolichotest
Do kropli 5 % zawiesiny krwinek grupy A1 i A2 w 0,85 % NaCl dodajemy kroplę preparatu „Dolichotest”. Inkubujemy szkiełka w komorze wilgotnej 3 minuty. Wynik odczytujemy lekko poruszając szkiełkiem. Aglutynacja świadczy o obecności w krwinkach antygenu A1.
Wynik - doszło do aglutynacji krwinek na płytce z grupą krwi A1.
Aglutynacja erytrocytów człowieka surowicą końską.
Na szkiełku podstawowym z łezką umieszczamy 5 % zawiesiny krwinek człowieka w 0,85 % NaCl i dodajemy kroplę surowicy końskiej. Preparat kontrolny - kropla zawiesiny krwinek człowieka + kropla 0,85 % NaCl. Inkubujemy 10 minut w komorze wilgotnej, w temp pokojowej. Oceniając wynik doświadczenia należy odróżnić aglutynację od agregacji erytrocytów, przy poruszaniu szkiełkiem agregaty się rozpadają.
Wynik - w próbie kontrolnej doszło do agregacji, na 2 szkiełku do aglutynacji - świadczy to o obecności przeciwciał w surowicy końskiej skierowanym przeciwko antygenom grup krwi człowieka.
Metoda próbówkowo - wirowana
Do oznakowanych próbówek dodać po 2 krople ANTI - A, a następnie do 1 próbówki - 1 kroplę NaCl ( kontrola ) zaś do 2 - 1 kroplę śliny wzorcowej. Do obu probówek dodać sporządzoną 5 % zawiesinę krwinek ( po 2 krople ).
Zawartość w próbówkach wymieszać i poddać inkubacji w temp pokojowej przez 2 minuty. Odwirować z prędkością 1000 obrotów / minutę przez 20 sekund. Delikatnie wstrząsnąć próbówki i odczytać wynik makroskopowo.
Wynik - w jednej z próbówek doszło do aglutynacji - u niewydzielacza w związku z obecnością wolnych przeciwciał.
Oznaczanie antygenu D układu Rh.
Odczynnik Rh jest produktem hodowli In vitro kom hybridoma człowiek - mysz ( linia kom RUM - 1 )
Metoda próbówkowa
Do odpowiednio oznakowanej próbówki dodać 2 krople ( 80 µl ) odczynnika ANTI - D. dodać 1 kroplę ( 40 µl ) 3 % zawiesiny badanych krwinek w PBS. Dokładnie wymieszać i inkubować w temp pokojowej przez 60 sekund. Odwirować z prędkością 1000 obrotów / minutę przez 60 sekund.
Delikatnie poruszając próbówkami odczytać makroskopowo wynik badania obserwując, czy następuje aglutynacja świadcząca o obecności antygenów antygenów w krwinkach. Jeśli to konieczne użyć mikroskopu. Brak aglutynacji klasyfikuje krwinki jako Rh-.
Wnioski - w jednej z próbówek doszło do aglutynacji erytrocytów, w próbówce tej musiała być krew z antygenami D układu Rh na erytrocytach.
Własny morfogram
A - wysokość ciała - mierzymy ją w pozycji stojącej od płaszczyzny poziomej do punktu VERTEX ( najwyższy pkt czaszki ). Głowa podczas badania powinna być ustawiona w tzw poziomej frankfurckiej ( przechylona tak, aby linia łącząca górny brzeg otworu słuchowego zewnętrznego z dolnym brzegiem oczodołu przebiegała równolegle do podłoża ).
B - długość kończyny dolnej - od pkt TROCHANTERION ( najwyższy pkt krętarza większego kości udowej ) do płaszczyzny poziomej ( basis ), na której stoi badany.
C - szerokość barków - mierzymy ją od tyłu cyrklem kabłąkowym, którego ramiona powinny dotykać obydwu punktów ACROMION ( najbardziej bocznie i ku górze położony pkt na zewn. krawędzi wyrostka barkowego łopatki )
D - szerokość międzykrętarzowa - pomiaru dokonujemy od przodu cyrklem kabłąkowym, którego ramiona dotykają obydwu punktów TROCHANTERION.
E - obwód klatki piersiowej - mierzony na bezdechu, zaś centymetr powinien przebiegać przez pkt XIPHION. Pkt ten w stanie spoczynku znajduje się w linii, pośrodkowej ciała na powierzchni mostka, w miejscu połączenia trzonu mostka z wyrostkiem mieczykowatym.
Doświadczenie Ledenbergów
Reszta na kserowkach
Wnioski - matryca nie miała kontaktu ze streptomycyną, co świadczy o tym, ze zaszła spontaniczna mutacja.
Badania rozkładu kulek w aparacie Galtona - model badania rozkładu w populacji cech wieloczynnikowych ilościowych ilościowych zmiennej ciągłej.
W aparacie Galtona w komorze trójkątnej umieszczono 205 kulek. Po przechyleniu aparatu kulki trafiają przypadkowo do różnych komór. Policzyć kulki w każdej z 11 komór aparatu, porównać uzyskany rozkład liczbowy kulek ( krzywa Galtona ) z rozkładem dwumianowym dla 11 współczynników z trójkąta Pascala ( krzywa Gaussa ). Dla łatwiejszego porównania WSP 10 rzędu trójkąta Pascala dzieli się na 5 i w ten sposób uzyskuje się przybliżony rozkład teoretyczny 0: 2 : 9 : 24 : 42 : 51 : 42 : 24 : 9 : 2 : 0
Obliczanie wskaźnika szerokościowo - długościowego własnej czaszki
głowa |
♀ |
♂ |
długa |
x - 76,9 |
x - 75,9 |
pośrednia |
77 - 81,9 |
76 - 80,9 |
krótka |
82 - 86,4 |
81 - 85,4 |
b. krótka |
86,5 - x |
85,5 - x |
WSD =
x 100%
S - szerokość czaszki
D - długość czaszki
Ocena własnego dermatoglifu
Wartości TRC dla populacji Polski
♀ - 131 - 125
♂ - 146 - 138
delta
typowa - rozchylenie dwóch listewek biegnących obok siebie
rozwidlona - rozdwojenie listewki pojedynczej
wzory
łukowy ( bezdeltowy )
pętlicowy ( jednodeltowy )
wirowy ( dwudeltowy )
Linia Galtona - linia łącząca środek delty ze środkiem wzoru papilarnego.
Indeks RC - liczba linii papilarnych przecinających linię Galtona
Prawdopodobieństwo zdarzenia na podstawie losowania zwrotnego
W czasie losowania zwrotnego kulki odkłada się z powrotem do urny. Prawdopodobieństwo wylosowania białej lub czerwonej kulki pozostaje w każdej próbie takie samo, gdyż nie zmienia się ogólna liczba kulek i ich stosunek liczbowy. Studenci losują 10, 20, 50 i 100 kulek, obliczają odchylenie standardowe, przedziały ufności dla 3 ostatnich losowań. Następnie obliczają rzeczywistą częstość kulek białych i czerwonych w badanej próbie i porównują z danymi doświadczalnymi.
Liczba losowanych kulek n |
Liczba wylosowanych kulek |
P (A) % |
s |
PU |
|
|
czerwonych |
białych |
|
|
|
10 |
3 |
7 |
|
|
|
20 |
5 |
15 |
|
|
|
50 |
11 |
39 |
|
|
|
100 |
18 |
82 |
|
|
|
P (A) =
x 100%
S=
PU = P (A) ± 2s rzeczywista częstość na 2 urny prawdopodobieństwo zawsze takie samo
50 czerwonych / 200 białych
Analiza na modelu dryfu genetycznego
Zbadać częstość genu dominującego w populacji, w której działa dryf w ciągu 5 pokoleń zmniejszając każdorazowo liczebność populacji o 50 %.
Wykonanie - zbiór 40 kulek - 8 czerwonych i 32 białych - symbolizuje pulę genową populacji, w której gen dominujący stanowi 20 %.
Proszę wyjąć losowo z urny 20 kulek, a resztę wśród pozostałych w urnie obliczyć odsetek kulek czerwonych tzn genu dominującego. Następnie do urny dołożyć 20 takich kulek, jakie pozostały w urnie ( zakładamy podwojenie puli genu w następnym pokoleniu, lecz bez zmiany stosunku liczbowego cząst genu dominującego i recesywnego ). Ponownie wyjąć z urny losowo 20 kulek, wśród pozostałych w urnie obliczyć odsetek kulek czerwonych tzn genu dominującego. Czynność powtórzyć jeszcze 2 x. porównać częstość genu dominującego w kolejnych 5 pokoleniach.
n0 ( pokolenie ) P (A) = P (a) =
Wnioski - w populacjach małych dryf genetyczny może zmniejszyć lub też wyeliminować czynnik dominujący.
Obliczanie pojemności czaszki metodą Pearsona Lee
Materiały - cyrkiel kabłąkowy
Przebieg doświadczenia - cyrklem mierzymy szerokość czaszki ( punkty EURYON ), wysokość ( punkty VERTEX i TRAGION - żywy człowiek, lub punkty BREMA i BASION - w przypadku gdy czaszka ) i długość ( punkty GLABELLA i OPISTHOCRANION )
♂ V = 524,6 + 0,266 x D S W
♀ V = 812 + 0,156 x D S W
Obliczanie pojemności czaszki metodą Broc'a
Kasza do cylindra z podziałką ( 1000 cm3 ) i do czaszki, aż do jej całkowitego wypełnienia.
Wykrywanie chromatyny płciowej („pałeczki dobosza”)
Materiały - kropla krwi pobrana z opuszki palca, roztwór May-Grunwalda, woda destylowana, barwnik Giemsy, mikroskop, zegar, nożyk, wanienka
Przebieg - sporządzić rozmaz krwi pobranej z opuszka palca (krople umieszcza się na początku szkiełka podstawnego w połowie szerokości a następnie jednym ruchem za pomocą drugiego szkiełka „rozmazujemy” krew). Następnie rozmaz krwi należy utrwalić roztworem May-Grunwald'a (na wanience, gruba warstwa) przez 3 minuty. Po tym czasie spłukać preparat wodą destylowaną o pH=4,2. Zalewamy barwnikiem Giemsy na 30 min. Spłukujemy H2O i wysuszamy. Preparat należy oglądać pod pow. 1000x (immersja olejowa)
Wyniki - w leukocytach krwi obwodowej stwierdza się obecność chromatyny płciowej w postaci tzw. „pałeczki dobosza”
Wnioski - obecność „pałeczki dobosza” skłania nas do stwierdzenia, że badana chromatyna płciowa była X. Osoba badana miała więc 2 chrom. X => ♀
Doświadczenie Lederbergów
Materiały - płytka ze streptomycyną, hodowla E.Coli (płytka), płytka jałowa, stempel, aksamit
Przebieg - stempel pokrywamy aksamitem. Następnie odbijamy na aksamicie płytkę z hodowlą E.Coli. Przesiewamy (=odbijamy) płytkę ze streptomycyną. Tak przygotowaną płytkę inkubujemy 24-48h. Czynność powtarzamy kilkakrotnie cały czas pobierając szczepy bakterii z płytek, które nie miały kontaktu ze streptomycyną. Następnie porównujemy rozmieszczenie kolonii z płytką hodowlaną i wyznaczamy kolonie oporne - mutanty.
Wyniki - na płytce ze streptomycyną obserwujemy wyrosłe mutanty.
Wnioski - streptomycyna nie jest czynnikiem mutagennym, ale selekcyjnym, ponieważ bakterie niemające z nią kontaktu mogą być na nią odporne. Następuje mutacja spontaniczna.