Omów problemy w opiece nad dziećmi z hemofilią w okresie szkolnym.
Hemofilia jest chorobą krwi, w której jedno z białek osocza odpowiedzialne za krzepliwość krwi wyst. w organizmie chorego w niewielkich lub niemal zerowych ilościach. Najpowszechniej wyst. hemofilia charakteryzująca się niedoborem-czynnika VIII i hemofilia typu B z niedoborem czynnika IX Gdy człowiek chory na hemofilię skaleczy się lub zrani, zostaje narażony na krwawienie, które nie jest ani mocniejsze, ani bardziej intensywniejsze niż u innych ludzi, jednakże z reguły trwa znacznie dłużej z uwagi na to, że jego krew nie jest w stanie utworzyć odpowiednio silnego skrzepu. Niewielkie „zacięcie" lub ranki nie stanowią problemu, jednak wszelkie głębsze krwawienia mogą
trwać nawet wiele dni. Niektóre krwotoki wyst jako skutek zranień lub uszkodzeń skóry. Hemofiliak jest jednakże narażony również na krwotoki wewnętrzne niewidoczne z zewnątrz, powstające często samoistnie lub na skutek niewielkich nawet obrażeń fizycznych, trudne do opanowania i kontrolowania. Dzieci z hemofilią na ogół przychodzą na świat bez żadnych komplikacji.
Dopiero w miarę, jak dziecko zaczyna uczyć się chodzić wszelkie potknięcia i uderzenia mogą powodować niewielkie podskórne zaczerwienienia i zasinienia. Pojawiające się siniaki rozwijające szybko i szybko znikają. Miejsca urazów są zazwyczaj cieplejsze od reszty ciała i należy obserwować takie obszary. Dziecko powinno unikać gry w piłkę, aby nie dopuścić do urazu. Co 6 m-cy i krócej dziecko powinno chodzić do stomatologa, używając miękkich szczoteczek do zębów,
- małe skaleczenia dłużej uciskać.
- wszelkie szczepienia wykonywać cienką igłą,
- w przypadku wylewu do stanu kolanowego miejsce to unieruchomić a później zrehabilitować.
Wpływ biernego palenia na stan zdrowia dzieci.
Kiedyś uważano, że palacze wyrządzają krzywdę tylko sobie. Teraz jednak już wiemy, że jeżeli znajdujemy się w pobliżu osoby palącej również będziemy wchłaniali nikotynę, tlenek węgla i inne składniki dymu papierosowego, choć w mniejszych ilościach niż gdybyśmy palili aktywnie. Jednak z powodu tego, iż nasz organizm jest odbiorcą toksyn z dymu tytoniowego innej osoby jest tak jak
byśmy palili biernie. Zatruwanie dziecka zaczyna się już w łonie palącej matki. Noworodki takich kobiet rosną zdecydowanie wolniej niż dzieci niepalących rodziców. Są one niedotlenione i rodzą się o 200-300 gram lżejsze. Po urodzeniu częściej mają kłopoty z ukł. oddechowym, poważne zaburzenia metaboliczne wymagające długotrwałego leczenia szpitalnego. Jeżeli kobieta ciężarna pali papierosy lub przebywa w środowisku dymu tytoniowego wówczas płód w jej łonie jest w stanie przewlekłego niedotlenienia.
- mogą wystąpić zab. w układzie sercowo-naczyniowym.
- wzrasta ryzyko urodzenia dziecka z niską masą urodzeniową,
- wzrasta ryzyko pojawienia się wad wrodzonych.
Palenie tytoniu przez rodziców jest więc czynnikiem obniżającym odporność biologiczną, rozwój fizyczny i psychiczny dzieci. Zwiększa się też ryzyko wystąpienia nagłej śmierci „łóżeczkowej" u niemowląt. Poza tym palenie papierosów przyczynia się w istotny sposób do wystąpienia astmy oskrzelowej u dziecka także -zap. zatok i-zap. ucha-środkowego, które jest główną przyczyną
głuchoty w wieku dziecięcym. Istnieją także dowody na związek palenia tytoniu z innymi poważnymi chorobami np. białaczka. Dzieci częściej zapadają na zap. górnych dróg oddechowych oraz płuc, częściej choruje ma nieżyt żołądkowo-jelitowy. Istnieje jeszcze jedna ujemna
strona biernego palenia a mianowicie to, iż młodzi ludzie od dzieciństwa przyzwyczajeni są do wdychania dymu tytoniowego a w razie zapalenia pierwszego papierosa nie przezywają przykrych emocji ostrego zatrucia. Uznają palenie za czynność nieszkodliwą a nawet przyjemną. Tak więc bierni palacze stają się potencjalnymi palaczami czynnymi.
Wymień główne problemy pielęgnacyjne dziecka nieprzytomnego.
- wykonanie toalety ciała i jamy ustnej
- zmiana bielizny pościelowej i osobistej,
- profilaktyka p/odleżynowa (stosowanie udogodnień, częsta zmiana pozycji co 2 godz.),
- oklepywanie i nacieranie spirytusem,
- odśluzowanie górnych dróg oddechowych,
- założona sonda do żołądka,
- karmienie przez sondę,
- założone wkłucie dożylne,
- zapobieganie przykurczom,
- zmiana pampersów,
- sucha skóra.
Bardzo istotne jest aby w czasie wykonywania każdej czynności pielęgniarskiej jest to, aby mówić do pacjenta mimo iż on nam nie odpowie. Mówić co będziemy wykonywali przy nim, po prostu cały czas z nim rozmawiać.
Problemy pielęgnacyjne u dzieci z zespołem nerczycowym.
Zespół nerczycowy jest to zespół objawów, które może wyst. w przebiegu różnych chorób nerek i kłębkowe zap. nerek różnego typu, lub w następstwie chorób ogólnoustrojowych. Mechanizmy immunologiczne leżące u podstawy tych schorzeń powodują najpierw czynnościowe, a później strukturalne uszkodzenie kłębków nerkowych. Objawy zespołu nerczycowego są skutkiem szybkiej utraty dużych ilości białka z moczem.
Objawy:
- obrzęki kończyn dolnych lub uogólnione,
- przesięki do jam ciała (wodobrzusze, płyn w opłucnej, płyn w worku osierdziowym),
- skąpomocz, białkomocz, hipoalbuminemia, hiperlipidemia, obniżone łaknienie, drażliwość.
Powikłania są skutkiem znacznej utraty białka lub objawem ubocznym leczenia - kortykoterapii. Należą do nich - skłonność do zmian zakrzepowych dużych i małych naczyń, otyłość posterydowa, upośledzenie wzrostu, zab. gospodarki wapniowo-fosforanowej prowadzącej do osteoporozy. Poza
leczeniem objawowym stosowanym w szpitalu, które ma na celu zlikwidowanie obrzęków prowadzi się przewlekle kortykoterapię.
Problemy to
- dziecko wymaga założenia wkłucia dożylnego,
- dziecko ma nudności i wymioty,
- niechęć dziecka do spożywania posiłków z ograniczeniem soli,
- obniżone łaknienie,
- obrzęki,
- dziecko oddaje nieprawidłowy mocz,
- u dziecka wyst. wzdęcia brzucha,
- dziecko rozdrażnione, zaniepokojone faktem hospitalizacji,
- brak umiejętności organizowania czasu wolnego.
Jak zapobiegać rozwojowi alergii i nietolerancji pokarmowych u dzieci.
Zapobieganie rozwojowi chorób alergicznych u dzieci można ująć w następujące punkty:
1. Każde niemowlę powinno być karmione piersią przynajmniej do 6 m-ca życia. U dzieci z rodzin obciążonych skazą atopową jest to szczególnie ważne. Jeżeli z istotnych powodów matka taki ego dziecka nie może karmić piersią powinna używać pokarmu z laktarium lub mieszanek bezmlecznych, nie dokarmiać dziecka mlekiem krowim, unikać wczesnego wprowadzania takich pokarmów jak białko jaja ryby orzechy, soki z owoców cytrusowych. Nowe pokarmy powinny być
wprowadzone pojedynczo najlepiej gotowane, bo zmniejsza ich właściwości alergizujące.
2. Kobiety w ciąży, które mają już dziecko z alergią powinny stosować w miarę możliwości dietę pozbawiona alergenów.
3. Niemowlęta powinny być chronione przed kontaktem z alergenami. Należy zlikwidować z pościeli pierze, materace z włosia i trawy morskiej, maty słomiane, usunąć z domu zwierzęta, skóry zwierzęce, pyłochłonne dywany, utrzymywać mieszkania w czystością chronić dziecko przed
ukąszeniami insektów i innych owadów.
4. W pomieszczeniu gdzie przebywa dziecko nie należy palić tytoniu.
5. Konieczna jest ochrona dziecka przed zakażeniami. Dziecko nie powinno stykać się z osobami chorymi, nie powinno być wychowywane w żłobku, w przypadku zachorowania powinno być dokładnie leczone. W razie zakażenia pasożytami jelitowymi powinna być przeleczona cała rodzina.
6. Należy unikać podawania dziecku leków po których często występują objawy alergiczne, zwłaszcza podawanych w postaci zastrzyków.
7. Wczesne leczenie pierwszych objawów uczulenia zapobiega rozwojowi pełnoobjawowej alergii
Termin alergia pochodzi z greckiego i oznacza zmienioną odczynowość organizmu. Alergia jest stanem nabytej, swoistej, zmienionej odczynowości organizmu powstającym w wyniku działania alergenów.
Omów profilaktykę zapalenia płuc u dzieci hospitalizowanych.
Zapalenie płuc występuje u niemowląt bądź jako samodzielna jednostka chorobowa, bądź też towarzyszy lub jest powikłaniem stanu zapalnego górnych dróg oddechowych ucha, jelit i innych narządów. Z reguły ma charakter wieloogniskowy i dotyczy obu płci. Często dominuje ciężki stan ogólna gorączka, duszność i sinica. Niejednokrotnie dochodzi do nadmiernej utraty wody przez skórę i drogi oddechowe.
1) Utrudnione oddychanie - duszności. Ułożenie dziecka w wygodnej pozycji z wykorzystaniem udogodnień, pozycja wysoka lub pół wysoka.
2) Zapewnienie prawidłowego mikroklimatu poprzez wietrzenie sali, utrzymanie odpowiedniej temperatury i wilgotności.
3) Zapewnienie luźnej bielizny osobistej.
4) Podanie tlenu na zlecenie lekarza.
5) Wykonanie przed jedzeniem inhalacji 15 min., po inhalacji oklepanie dziecka i gimnastyka oddechowa lub odessanie wydzieliny.
6) Oszczędzanie dziecku wysiłku poprzez pomoc w wykonaniu toalety ciała.
7) Zapewnienie diety lekko strawnej.
8) Obserwacja regularności wypróżnień,
9) Zapewnienie ciszy i spokoju.
Opieka nad dzieckiem z niedokrwistością niedoborową.
Niedokrwistość czyli anemia, jest stanem chorobowym, w którym stężenie hemoglobiny i liczba krwinek czerwonych we krwi spada poniżej wartości optymalnych dla organizmu. Niedokrwistości niedoborowe są spowodowane:
- niedoborem żelaza witaminy B6 i B12, kwasu foliowego. Niedobory żelaza mogą być spowodowane zmniejszonymi zapasami żelaza z okresu życia płodowego (wcześniaki, bliźniaki).
- niedoborowa dieta - nadmiar mleka ubogiego w żelazo, nie podawanie jarzyn, mięsa, jaj, soków owocowych,
- zaburzenia wchłaniania z przewodu pokarmowego spowodowane biegunkami,
- nadmierne straty żelaza spowodowane krwawieniami.
Do objawów niedokrwistości z niedoboru żelaza należą: bladość skóry i błon śluzowych, brak łaknienia, zahamowanie przyrostu masy ciała i wzrostu, złe samopoczucie, zmniejszenie ruchliwości dziecka, nadmierna senność, rozdrażnienie u dzieci starszych, ponadto bóle i zawroty -głowy, uczucie zmęczenia i senności, bicie i kołatanie serca. W przypadku większych niedoborów występują nadżerki w kącikach ust. Opieka nad dzieckiem z niedokrwistością niedoborową opiera się na dbaniu i dopilnowaniu przez rodziców, aby dziecko przyjmowało regularnie preparaty żelaza. Pod wpływem żelaza zęby mają ciemniejszy nalot i wtedy żelazo dziecko powinno przyjmować słomką. Dbanie o stosowanie właściwej diety, ograniczenie mleka i jego przetworów, mąki, kasz a podawanie mięsa jarzyn, owoców, żółtka.
Niedokrwistość z niedoboru wit B12 - zwanej „niedokrwistością(anemią)„złośliwą".
Objawy, skóra o odcieniu żółtawym, częste biegunki, zab. równowagi.
Leczenie polega na podawaniu wit. B12.
Jakie znasz sposoby postępowania w przypadku kolki jelitowej u niemowląt.
W pierwszych trzech miesiącach życia niejednokrotnie bardzo kłopotliwą dla rodziców dolegliwością dziecka są bolesne wzdęcia brzucha „kolki" połączone z płaczem i krzykiem. Przejściowe te objawy są związane przede wszystkim z nieregulowana jeszcze w tym wieku koordynacją nerwową ruchów jelit (perystaltyka) objawy te spowodowane nieprawidłową techniką karmienia podczas której dziecko połyka niewielkie ilości powietrza. Zapobieganie i leczenie polega na regularnym karmieniu (przestrzeganie określonych godzin posiłków) oraz zapobieganie zaparciom. Korzystny wpływ może wywrzeć zmiana w diecie matki z cukru na glukozę (przy zbyt częstych wypróżnieniach) bądź odwrotnie zmiana glukozy na cukier (przy tendencji do zaparć). Matka powinna pić zioła: rumianek, koperek włoski, aby przynieść ulgę dziecku powinna masować brzuszek dziecka zgodnie z wskazówkami zegara. Powinna dbać o odpowiednie ułożenie dziecka podczas karmienia piersią dążąc do tego, aby nie nałykało się powietrza, regularne karmienie dziecka.
Omów zasady podawania dzieciom leków drogą wziewną.
Droga wziewna - są to inhalacje leku w postaci płynnej oraz inhalacje proszku. Roztwory leku do inhalacji w postaci płynnej wymagają stosowania specjalnych urządzeń tzw. nebulizatorów lub inhalatorów. Za pomocą specjalnej maski lub ustnika wdycha się lek w postaci pary przez kilka - kilkanaście minut. Zaletą tej drogi podania leku jest równomierne rozprowadzenie wdychanej
substancji w płucach. Coraz częstsze jest stosowanie podawania leku w proszku, który jest zamknięty w kapsułce lub specjalnych krążkach. Uwalnia się go tuż przed inhalacją za pomocą specjalnych przyrządów, a następnie wdycha. Jedyną przeszkodą w stosowaniu leku w postaci proszku jest kaszel, jaki może pojawić się bezpośrednio po inhalacji u szczególnie wrażliwych osób. Dziecko do inhalacji powinno być uspokojone. Inhalacja odbywa się na siedząco w postawie
wyprostowanej, ustnik wkłada się za zęby do ust szczelnie obejmuje ustami. W czasie inhalacji oddech powinien być głębszy, wdech wykonany przez usta, a wydech przez nos. Nie należy prowadzić inhalacji szybkim i głębokim oddechem, gdyż prowadzi to do zawrotów głowy, duszności. Inhalacja u małych dzieci jest trudniejsza i powinna być przeprowadzana przez odpowiednio dopasowaną miękką maseczkę. Dziecko powinno być trzymane na rękach, z głową lekko odgiętą około 30°. Wszystkie części aparatu, ustnik, maski, pojemnik, powinny być używane tylko przez jednego chorego. Trzeba je często myć i sterylizować; 15 min. po inhalacji dziecko oklepujemy, prowokujemy kaszel, odsysamy.
Główne problemy, działania pielęgnacyjne w opiece nad dzieckiem w ostrym stanie astmatycznym.
Astma oskrzelowa jest przewlekłym schorzeniem zapalnym dróg oddechowych. Charakteryzuje się nagłym występowaniem napadów duszności ze szczególnie utrudnionym wydechem. Chory w czasie napadów oddycha z dużym wysiłkiem, odczuwa „granie w piersiach", kaszel początkowo jest suchy, następnie pojawia się plwocina lepka, ciągnąca się, którą trudno odpluć. Napady tych objawów trwają różnie długo od kilku minut do kilkunastu godzin. Między atakami chory czuje się przeważnie dobrze, nie odczuwa żadnych dolegliwości i zdolny jest do wykonywania różnych czynności. Inne problemy to bladość powłok, niekiedy sinica twarzy i kończyn, w ciężkich przypadkach narastających niewydolność krążeniowa, pałeczkowate palce.
Omów udział pielęgniarki w profilaktyce i terapii choroby szpitalnej u dzieci.
Pielęgniarka na oddziale dziecięcym powinna zaspokajać wszystkie potrzeby biopsychospołeczne chorego dziecka i pomoc w rozwiązywaniu jego problemów. Jest to nie tylko sprawowanie opieki w ramach zleceń lekarskich i wykonywanie czynności pielęgnacyjnych, ale również podjęcie działań
profilaktycznych, edukację zdrowotną rodziców i dziecka oraz skierowanie uwagi na uczucia i myśli dziecka oraz jego wewnętrzny świat. Celem działań pielęgniarskich jest min. zapewnienie dziecku hospitalizowanemu najwyższej jakości opieki pielęgniarskiej.
Pielęgniarka realizuje opiekę wg ustalonego planu poprzez:
1) Zaspokojenie potrzeb bezpieczeństwa dziecka.
2) Zaspokojenie potrzeb biologicznych poprzez świadczenie bezpośredniej pomocy w zakresie właściwego odżywiania i nawadniania, usprawniania funkcji oddychania, wydalania, aktywności ruchowej, utrzymania czystości ciała i otoczenia, zapewnienie odpowiedniej ilości snu i wypoczynku, utrzymanie właściwej temp. ciała i otoczenia, zapewnienie komfortu i wygody.
3) Realizuje program edukacji zdrowotnej z dzieckiem i rodzicami w zakresie: przekazywania wiedzy o zdrowiu, sposobach, warunkach jego utrzymania, a także czynnikach zagrożenia, kształtowania właściwych nawyków higienicznych w rodzinie, informowania rodziców o korzyściach płynących ze zdrowego stylu życia rodziny; edukacja na temat właściwego sposobu żywienia; edukacja dzieci i rodziców w zakresie wykonywania konkretnych czynności opiekuńczych, leczniczych, pielęgnacyjnych i rehabilitacyjnych; informowanie o konieczności wykonywania szczepień ochronnych.
4) Opiekę psychospołeczną nad dzieckiem i jego rodziną poprzez:
- stworzenie warunków umożliwiających pobyt rodziców na oddziale,
- zachęcanie do częstego odwiedzania dziecka w szpitalu i uczestniczenia w pielęgnowaniu,
- nawiązanie życzliwego kontaktu z dzieckiem i rodziną,
- tworzenie własną postawę atmosfery troski, życzliwości i zaufania,
- włączenie rodziców w czynności opiekuńczo-pielęgnacyjne,
- umożliwienie komunikowania się dziecka i rodziców z pozostałymi członkami zespołu terapeutycznego.
5) Współudział w diagnozowaniu i leczeniu w zakresie:
- podawania zleconych leków,
- pobierania materiałów do badań,
- wykonywania zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych,
- przygotowania fizycznego i psychicznego dziecka do zabiegów,
- wnikliwej obserwacji dziecka.
6) Pielęgniarka realizuje zaplanowane działania przy udziale dziecka rodziców.
7) Pielęgniarka dokumentuje na bieżąco podjęte działania poprzez:
- prowadzenie dokumentacji procesu pielęgnacyjnego,
- prowadzenie dokumentacji medycznej pacjenta.
Omów postępowanie pielęgnacyjne w biegunce infekcyjnej o przebiegu ciężkim u dzieci
Biegunką u niemowlęcia określamy stan„ kiedy oddaje ono 3 lub więcej wolnych stolców w ciągu doby, lub też w tym samym czasie 1 wolny stolec z domieszką krwi, ropy lub śluzu. Biegunki i towarzyszące jej niejednokrotnie wymioty mogą być przyczyną niebezpiecznych dla zdrowia i życia zaburzeń przemiany materii - a głównie przemiany wodno- elektrolitowej i kwasowo- zasadowej.
Pod względem przyczynowym zespoły Wegnikowe można podzielić na:
- biegunki spowodowane infekcją (zakażeniem),
- biegunki wywołane błędami w żywieniu,
- biegunki związane z błędami pielęgnacyjnymi lub będące wynikiem ubocznego działania środków leczniczych,
- biegunki na tle wrodzonych zaburzeń biochemicznych lub wad anatomicznych przewodów pokarmowych (tzw. biegunki konstytucjonalne).
Biegunki infekcyjne powstają wskutek zakażenia przewodu pokarmowego bakteriami, wirusami, grzybami lub pierwotniakami. Przyczyną mogą być również zakażenia pozajelitowe szerzące się drogą krwi. Pierwotniakiem, który najczęściej wywołuje biegunkę jest lamblia. Przyczyną biegunki jest stan zapalny błony śluzowej jelit, powodujący zaburzenia wchłaniania i trawienia oraz nasilający w znacznym stopniu perystaltykę jelit. Do zaburzenia przewodu pokarmowego w przebiegu infekcji przyczynia się dodatkowo towarzysząca jej gorączka i osłabienie łaknienia.
Postępowanie pielęgnacyjne:
Celem opieki jest przywrócenie prawidłowych wypróżnień, zapobieganie odwodnienia i zapewnienie czystości.
Postępowanie:
■ Obserwacja wyglądu i liczby wypróżnień,
■ Zachowanie czystości w okolicach odbytu przez częste podmywanie i kąpiel całego ciała, prawidłową pielęgnację, (częsta zmiana pieluch u małych dzieci, mycie okolic pośladków po każdorazowym oddaniu kału, zabezpieczenie skóry poprzez stosowanie maści ochronnych i
natłuszczających, wietrzenie pośladków),
■ Dbanie o czystość otoczenia,
■ Doustne uzupełnianie płynów,
■ Kontrola masy ciała, ciśnienia tętniczego, tętna, obserwacja odwodnienia,
■ Prowadzenie dokładnego bilansu płynów,
■ Stosowanie diety ,
■ Wykonywanie zleceń lekarskich (pobranie krwi, leczenie farmakologiczne. wysokie dawki antybiotyków)
■ Obserwacja napięcia skóry i wyglądu błon śluzowych.
Skutki biegunek i odwodnienia: kwasica, obwodowa niewydolność krążenia i zaburzenia świadomości Straty elektrolitów i wody (elektrolitów - Na, K, Ca, Cl i inne) zapoczątkowują wiele groźnych zaburzeń metabolicznych warunkujących obraz kliniczny biegunki toksycznej. Niemowlę z biegunką traci wodę i elektrolity przede wszystkim przez przewód pokarmowy (wolne stolce i wymioty )a także skórę i układ oddechowy. Odwodnienie prowadzi do spadku masy ciała zmniejszenia ilości krwi krążącej, jej zagęszczenia i zwolnienia szybkości przepływu - skutkiem tych zmian jest wystąpienie obwodowej niewydolności krążenia, czyli zapaści naczyniowej ze spadkiem RR i Tętna. Widocznymi cechami odwodnienia są: szare zabarwienie skóry utrata jej elastyczności - ujęty palcami fałd skóry wygładza się z opóźnieniem Błony śluzowe są suche, gałki zapadnięte, miękkie rysy twarzy zaostrzone ciemię zapadnięte. Znaczenie wnikliwej obserwacji w pielęgnowaniu dziecka odwodnionego.
Obserwacja ta ma na celu niedopuszczenie do wielu poważnych następstw odwodnienia:
■ Odwodnienie prowadzi do spadku masy ciała,, niewydolności krążenia obwodowego czyli zapaści naczyniowej z niewydolnością RR i tętna. Biologicznym następstwem zapaści jest niedotlenienie tkanek i pogorszenie ich funkcji; znaczny spadek RR i niedotlenienie mogą być przyczyną niewydolności nerek,
■ Kwasica jest następstwem nadmiernej utraty jonów sodu, potasu i wapnia a także niedotlenienia i upośledzonej pracy nerek. Objawia się ona znacznie przyspieszonym i pogłębionym oddechem
■ W przypadku, gdy w obrazie klinicznym przeważają wymioty dochodzi do znacznej utraty kwaśnego soku żołądkowego, powstaje zasadowica Oddechy są wówczas zwolnione i płytkie,
■ Zaburzenia świadomości - wynikają z upośledzenia funkcji i komórek życiowych, spowodowane odwodnieniem kwasicy, niedotlenieniem Wyrażają się one najczęściej utratą kontaktu z otoczeniem (senność śpiączka) lub stanem nadmiernego pobudzenia niemowlęcia
Uzasadnij znaczenie komfortu fizycznego i psychicznego w pielęgnowaniu dzieci z chorobami układu oddechowego.
W wielu przypadkach przewlekające się i nawracające choroby układu oddechowego u dzieci mogą prowadzić do trwałych, nieodwracalnych zmian w oskrzelach i płucach i są powodem mniejszej wydolności w wieku dojrzałym. Wszystkie dzieci hospitalizowane na oddziale z powodu chorób układu. oddechowego powinny być objęte całościowo profesjonalną opieką pielęgniarską, aby zapewnić im jak najlepszy komfort psychiczny i fizyczny. Do najczęściej spotykanych jednostek chorobowych na oddziale dziecięcym należą: zapalenie płuc, astma oskrzelowa, zapalenie gardła i oskrzeli. Poza astmą reszta chorób ma charakter ostry Ich objawy kliniczne są podobne: gorączka, duszność, kaszel z odkrztuszaniem, bóle głowy, bóle w klatce piersiowej, osłabienie, lęk, zmniejszone lub zwiększone łaknienie. Komfort dziecka przebywającego na oddziale zależy od tego czy objawy wystąpiły w większym stopniu, czy zmniejszą się.
Aby zapewnić jak najlepszy komfort psychiczny i fizyczny należy:
■ Ułożyć dziecko w wygodnej pozycji, na sali z rówieśnikami,
■ Zapewnić mu odpowiednią bieliznę osobistą i pościelową (najlepiej w kolorowe dziecięce wzory),
■ Zapewnić dietę lekkostrawną, ciekawie podane posiłki.
■ Zapewnić właściwą higienę ciała, aby dziecko czuło się czyste,
■ Zapewnić odpowiedni mikroklimat sali (utrzymanie wilgotności powietrza, temperatury w sali),
■ Często podawać płyny (ulubione soki) do picia,
■ Zapoznać dziecko podczas przyjęcia do oddziału ze specyfiką i topografia oddziału, z kolegami z sali, aby dziecko nie czuło się samotne, pomóc w nawiązywaniu z nimi kontaktu,
■ Informować dziecko o czynnościach, które będą przy nim wykonywane, o ich celu, przebiegu, nie kłamać, że np. nie boli, a wcale tak nie będzie,
■ Okazywać serdeczność w czasie kontaktów z dzieckiem, poznawać jego problemy, okazywać zrozumienie,
■ Organizować czas wolny np. gier i zabaw w świetlicy jeśli może wychodzić poza salę,
■ Unikać sytuacji, które mogą przestraszyć lub zawstydzić dziecko,
■ Umożliwić kontakt z rodzicami i rodziną,
■ Towarzyszenie im w trakcie usypiania, jeśli się boją, nie należy gasić im światła,
■ Oklepywanie, podawanie leków p/bólowych, wykonywanie inhalacji.
Zapewnienie powyższych punktów powinno sprawić , że dziecko w oddziale będzie czuło się bezpieczniej i pewniej, nie będzie bało się wykonywanych u niego zabiegów. Wpłynie to na poprawę jego stanu psychicznego i fizycznego; gdy dziecko przestanie się bać, mniej będzie niespokojne, płaczliwe, przez to zmniejszy się częstość występowania duszności spowodowany lękiem, obniży się temperatura ciała, dziecko będzie czuło się pewniej w tym otoczeniu. Zapewnienie jak najlepszego komfortu pobytu na oddziale wpłynie na szybsze wyzdrowienie dziecka i sprawi, że w przyszłości, gdy może znów trafi do szpitala nie będzie się tak obawiało pobytu w oddziale i białych fartuchów, będzie wiedziało, że spotka tu wielu ludzi, którzy chcą mu pomóc, a nie zrobić krzywdę.
Na czym polega karmienie wg potrzeb? Omów zasady karmienia naturalnego.
Najlepszym pożywieniem dla noworodka jest pokarm kobiecy. Zawiera on lub nie cenne składniki dla prawidłowej budowy i czynności organizmu kobiety. Wczesne karmienie dziecka pozwala (6 godzin po porodzie) na przejście immoglobulin przez przewód pokarmowy dziecka. Chronią one noworodka przed zakażeniami w okresie braku własnych przeciwciał. Siara zawiera również
dużo witaminy A i E, które nie przechodzą przez łożysko, a odgrywają dużą rolę w przemianie materii. Zaletą karmienia piersią jest również jałowość pokarmu oraz wytwarzanie od pierwszych dni życia silnej więzi uczuciowej między matka a dzieckiem w czasie karmienia. Dziecko powinno być karmione na żądanie, czyli przystawiane do piersi, gdy płacze i szuka pokarmu, nie narzucając w pierwszych tygodniach życia określonych godzin karmienia.
Zasady karmienia naturalnego:
■ Przeciwwskazania do karmienia - matki:
- matka chora na WZWC, cukrzycy i leczona doustnie, padaczkę, HIV, AIDS,
- nie powinna karmić cudzych dzieci,
■ Nie przeciwwskazane — matka
- choroba hemolityczna, WZWB, infekcja, gorączka
■ Przeciwwskazania ze strony dziecka
- fenyloketonuria - skrajna niedojrzałość,
- galaktozemia (wymioty, powiększenie wątroby, śledziony)
■ Należy karmić piersią do 6 m-ca życia dziecka minimalnie, nie dopajać,
■ Podczas karmienia matka powinna mieć spokój
■ Dziecko powinno być dostawione do piersi, a nie odwrotnie,
■ Jeżeli dziecko po opróżnieniu 1 piersi chce jeszcze, można przystawić je do 2, ale następne karmienie należy rozpocząć od tej 2 piersi,
■ Karmić na żądanie dziecka,
■ W diecie matki uwzględnione powinny być pokarmy o dużej zawartości białka, warzywa nie wzdymające (marchewka, buraczki, ryby),
■ Czas karmienia nieokreślony (aż się nasyci dziecko).
■ Aby dziecko nie łykało powietrza, trzeba mu podać do(£> T brodawkę z otoczką piersi,
■ Nie należy myć mydłem piersi przed karmieniem,
■ W przypadku odciągania pokarmu należy je przechowywać w lodówce —
48 godz. -10°C - 7 dni; -18°C- 6 miesięcy
■ Nie można gotować mleka, aby nie doszło do denaturacjibiałka,
■ Od 3 tygodnia podawać wit. Dj (1-2 kropie), w zależności od pory roku, ciemienia; podawać doustnie,
■ Po karmieniu należy poczekać aby dziecku się odbiło,
■ W razie kolki masować brzuszek zgodnie z ruchem wskazówek zegara, matka pije koperek.
Jakie znasz sposoby zapobiegania zakażeniom dróg moczowych u dzieci.
Zakażenie układu moczowego określa wszystkie stany zakażenia tego układu bez względu na ich umiejscowienie. Częsta choroba u dzieci występująca w każdym wieku. Największa liczba zachorowań przypada na okres noworodkowy i niemowlęcy. Z wyjątkiem okresu noworodkowego występuje częściej u dziewcząt - cewki moczowej żeńskiej oraz położenie anatomiczne ujścia
zewnętrznego ułatwiają wniknięcie bakterii. Większość bakterii wywołujących to zakażenie wchodzi w skład flory jelitowej człowieka i są to G/+ - paciorkowiec kałowy G/-; pałeczka okrężnicy, Protous, Klebsiella. Największą rolę przypisuje się zakażeniom drogą wstępującą; krwiopochodną, przez układ chłonny.
Czynniki sprzyjające rozwojowi drobnoustrojów w pęcherzu:
- niedostateczna higiena krocza,
- zaleganie moczu w pęcherzu w wyniku niecałkowitego opróżniania,
- stany zapalne cewki moczowej,
- wady dolnego odcinka dróg moczowych sprzyjające moczu,
- wady odcinka górnego - powodujące upośledzenie odpływu z nerki (np. kamica moczowa).
Obraz kliniczny, różny - rozległość i przebieg choroby zależy od właściwości czynnika chorobotwórczych oraz wydolności mechanizmów obronnych, ogólnoustrojowych i miejscowych. Uzależniony jest od wieku dziecka, stanu zapalnego oraz od jego umiejscowienia. Zakażenie może występować w postaci bezobjawowego bakteriomoczu i zakażenia bezobjawowego z - ropomoczem.
Mamy 2 postacie zakażenia:
- zapalenie pęcherza moczowego,
- odmiedniczkowe zapalenie nerek.
Objawy z.u.m - skąpomocz, częstomocz, niepokój przy oddawaniu moczu, wzdęcia, przykry zapach moczu i jego zmętnienie, wymioty, bóle brzucha, moczenie nocne i dzienne, gorączka, niedokrwistość, brak łaknienia.
Sposoby zapobiegania
*Staranna higiena sromu i okolicy podnapletkowej - minimum 2-krotne podmywanie krocza w ciągu dnia (rano i wieczorem), mycie ciepłą woda bieżącą mydłem
*Prawidłowe podcieranie gł. dziewczynek od przodu do tyłu.
*Każde z dzieci powinno mieć swój utrzymany w prawidłowej czystości nocniczek.
*Likwidacja wszelkich stanów zapalnych. okolic odbytu (np. leczenie owsicy),
*Podawanie zwiększonej liczby płynów do picia w celu zwiększana filtracji nerkowej co zapobiega zaleganiu moczu i rozmnażaniu się w nim bakterii.
*Regularne wykonywanie badań ogólnych
*Utrzymanie kwaśnego odczynu moczu przez podanie wit. C, soku z żurawin,
*Codzienna zmiana bielizny osobistej.
Udział pielęgniarki w edukacji dzieci z cukrzycą i ich rodziców.
Cukrzyca jest zespołem chorobowym o niejednolitej etiologii i zróżnicowanym przebiegu klinicznym. U dzieci i młodzieży występuje wyłącznie cukrzyca insulinozależna. Jest to
choroba, w której stężenie glukozy we krwi jest nadmierne i którą charakteryzuje nie tylko niedobór insuliny, ale także zmiany w wydzielaniu i działaniu innych hormonów lub enzymów. Objawy charakterystyczne: wzmożone pragnienie, wielomocz, postępujące chudnięcie, zwiększony apetyt.
Objawy ogólne: osłabienie, zab. widzenia, sucha, szorstka skóra, zajady, stany zapalne zewnętrznych narządów płciowych.
Przyczyny zachorowania:
- genetyczne uwarunkowania,
- procesy immunologiczne,
- czynniki zewnętrzne uszkadzające komórki Beta trzustkowych (wirusy, toksyny).
Rozpoznanie cukrzycy opiera się na wykazaniu:
- hiperglikemii,
- glikozumii,
- doustnego testu obciążenia glukozą, dożylnego obciążenia glukozą.
Celem działań edukacyjnych pielęgniarki jest zapewnienie lepszej jakości życia chorego poprzez:
- zapewnienie lepszego poziomu sprawności fizycznej i psychicznej,
- zapobieganie powikłaniom cukrzycy,
- ograniczenie uciążliwości metod leczenia (stosowanie penów),
- współuczestnictwo w życiu rodzinnym i społecznym.
Udział pielęgniarki:
- pielęgniarka kształtuje u dziecka i jego rodziców postawę akceptacji choroby, odpowiedzialności,
- pielęgniarka uczula i informuje o;
Istocie choroby (objawach, przyczynach, przebiegu klinicznym),
■ Insulinoterapia (informuje jakie rodzaje preparatów insuliny, dawka, sposób przechowywania, nie dopuścić do ich zamrożenia, od +4 do +8°C, technika wkłucia strzykawką, penem (w których miejscach, pod jakim kątem, rotacja miejsc wkłucia),
■ Objawach, postępowaniu i zapobieganiu hipoglikemii i hiperglikemii, (objawy zwiastujące, dziecko zawsze przy sobie powinno mieć cos słodkiego nosić tabliczkę lub naszywkę z informacją, że jest cukrzykiem),
■ Zasadach pomiaru glikemii gleukometrem i oznaczeń poziomu cukru w moczu,
■ Doboru wysiłku fizycznego (wysiłek nie powinien być zbyt intensywny i długi, przed większym wysiłkiem fizycznym dziecko powinno cos zjeść, regularne ćwiczenia pomagają obniżyć stężenie cukru we krwi ćwiczenia o tej samej porze, codziennie,
■ Konieczność prowadzenia dziennika samokontroli,
■ Zasadach dietoterapii ( 4-6 małych posiłków dziennie, ograniczenie cukru, tłuszczów, wskazanie produktów zabronionych i wskazanych, obliczanie wymienników węglowodanowych, nie pomijania żadnego z posiłków, odpowiednia ilość kalorii dziennie,
■ Higienie osobistej - dbać o stopy (suche i czyste), nosić wygodne obuwie, zwracać uwagę na owrzodzenia, zmiany zabarwienia skóry, uszkodzenia naskórka.