Zakres pytań na zaliczenie
Zobowiązania część ogólna
Pojęcie zobowiązania
Art. 353. § 1. Zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić.
§ 2. Świadczenie może polegać na działaniu albo na zaniechaniu.
Podmioty stosunku zobowiązaniowego
wierzyciel i dłużnik
sytuacja podmiotowa może się komplikować, bo:
po którejś ze stron występuje więcej niż jeden podmiot [choć zawsze dwie strony]
stosunki wielostronne zobowiązaniowe (np. stosunek prawny spółki, art. 860 kc)
w stosunki zobowiązaniowe może być „wmontowana” os.3
umowa o świadczenie na korzyść os. 3 (art. 393 kc)
umowa o świadczenie przez os. 3 (art. 391 kc)
poręczenie, gwarancja, odpowiedzialność rzeczowa (art. 392 kc)
w stosunkach obrotu zwykle jest tak, że A i B łączą dwa stosunki prawne (zobowiązanie wzajemne)
Pojęcie długu i odpowiedzialności
Dług - obowiązek zachowania się dłużnika = powinność
Odpowiedzialność - możliwość wyegzekwowania od dłużnika określonego zachowania
Czyny niedozwolone
Pojęcie czynu niedozwolonego
Czyn niedozwolony -oznacza działanie wyrządzające szkodę innej osobie. Nie zawsze musi to być działanie zawinione. Skutkiem czynu niedozwolonego jest powstanie zobowiązania między sprawcą szkody a poszkodowanym, którego treścią jest przywrócenie rzeczy do stanu poprzedniego bądź zapłacenie odszkodowania (zobowiązanie z czynu niedozwolonego).
Zasady odpowiedzialności deliktowej
Podstawowe:
wina
ryzyko
Gdy mówią przepisy szczególne:
zasady słuszności - jeżeli wymagają tego zasady współżycia społecznego
gwarancyjno-repartycyjna
Szkoda i formy naprawienia szkody, ustalanie wysokości odszkodowania
Szkoda możemy podzielić na :
Materialną, np. zniszczenie mienia, kradzież pieniędzy, uszczerbek na zdrowiu
Niematerialną, np. szkoda moralna (krzywda)
Szkodę rekompensujemy w całości: straty rzeczywiste oraz korzyści., które strona mogłaby osiągnąć, gdyby nie doszło do wypadku (utracone korzyści)
Art. 363. § 1. Naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.
§ 2. Jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili.
Odpowiedzialność współsprawców
Art. 422. Za szkodę odpowiedzialny jest nie tylko ten, kto ją bezpośrednio wyrządził, lecz także ten, kto inną osobę do wyrządzenia szkody nakłonił albo był jej pomocny, jak również ten, kto świadomie skorzystał z wyrządzonej drugiemu szkody.
Sytuacje wyłączające odpowiedzialność
Obrona konieczna
Stan wyższej konieczności
Dozwolona samopomoc
Uzupełnienie stanu wyższej konieczności
Art. 423. Kto działa w obronie koniecznej, odpierając bezpośredni i bezprawny zamach na jakiekolwiek dobro własne lub innej osoby, ten nie jest odpowiedzialny za szkodę wyrządzoną napastnikowi.
Art. 424. Kto zniszczył lub uszkodził cudzą rzecz albo zabił lub zranił cudze zwierzę w celu odwrócenia od siebie lub od innych niebezpieczeństwa grożącego bezpośrednio od tej rzeczy lub zwierzęcia, ten nie jest odpowiedzialny za wynikłą stąd szkodę, jeżeli niebezpieczeństwa sam nie wywołał, a niebezpieczeństwu nie można było inaczej zapobiec i jeżeli ratowane dobro jest oczywiście ważniejsze aniżeli dobro naruszone.
Odpowiedzialność za czyny cudze (art. 427, 428)
Art. 427. Kto z mocy ustawy lub umowy jest zobowiązany do nadzoru nad osobą, której z powodu wieku albo stanu psychicznego lub cielesnego winy poczytać nie można, ten obowiązany jest do naprawienia szkody wyrządzonej przez tę osobę, chyba że uczynił zadość obowiązkowi nadzoru albo że szkoda byłaby powstała także przy starannym wykonywaniu nadzoru. Przepis ten stosuje się również do osób wykonywających bez obowiązku ustawowego ani umownego stałą pieczę nad osobą, której z powodu wieku albo stanu psychicznego lub cielesnego winy poczytać nie można
Art. 428. Gdy sprawca z powodu wieku albo stanu psychicznego lub cielesnego nie jest odpowiedzialny za szkodę, a brak jest osób zobowiązanych do nadzoru albo gdy nie można od nich uzyskać naprawienia szkody, poszkodowany może żądać całkowitego lub częściowego naprawienia szkody od samego sprawcy, jeżeli z okoliczności, a zwłaszcza z porównania stanu majątkowego poszkodowanego i sprawcy, wynika, że wymagają tego zasady współżycia społecznego.
Odpowiedzialność za wykonawcę czynności powierzonych (art. 429)
Art.*429.*Kto powierza wykonanie czynności drugiemu, ten jest odpowiedzialny za szkodę wyrządzoną przez sprawcę przy wykonywaniu powierzonej mu czynności, chyba że nie ponosi winy w wyborze albo że wykonanie czynności powierzył osobie, przedsiębiorstwu lub zakładowi, które w zakresie swej działalności zawodowej trudnią się wykonywaniem takich czynności.
Odpowiedzialność podwładnego (art. 430)
Art.*430.*Kto na własny rachunek powierza wykonanie czynności osobie, która przy wykonywaniu tej czynności podlega jego kierownictwu i ma obowiązek stosować się do jego wskazówek, ten jest odpowiedzialny za szkodę wyrządzoną z winy tej osoby przy wykonywaniu powierzonej jej czynności.
Powierzenie wykonania czynności musi nastąpić na własny rachunek, zatem podwładny musi działać dla przełożonego i w jego interesie. Powierzającym może być zarówno osoba fizyczna jak i osoba prawna.
Wyrządzenie szkody musi nastąpić w związku z wykonywaną czynnością, a nie jedynie przy jej okazji i o odpowiedzialność przełożonego będziemy mówili tylko wówczas, gdy szkoda jest w jakiś sposób powiązana z działalnością podwładnego prowadzącego w interesie zwierzchnika, a niewykonywana w interesie własnym bezpośredniego sprawcy.
Odpowiedzialność za zwierzęta (art. 431 i 432)
Zgodnie z art., 431.§1 Kto zwierzę chowa albo się nim posługuje, obowiązany jest do naprawienia wyrządzonej przez nie szkody niezależenie od tego czy było pod jego nadzorem czy też zabłąkało się lub uciekło chyba, że ani on, ani osoba, za którą ponosi odpowiedzialność nie ponoszą winy.
§ 2. Chociażby osoba, która zwierzę chowa lub się nim, posługuję, nie była odpowiedzialna według przepisów paragrafu poprzedzającego, poszkodowany może od niego żądać całkowitego lub częściowego naprawienia szkody, jeżeli z okoliczności, a zwłaszcza z porównania stanu majątkowego tej osoby wynika, że wymagają tego zasady współżycia społecznego.
Odpowiedzialność za szkody poczynione przez zwierzęta ponosi:
Ten, kto zwierzę chowa- za chowającego zwierzę uważa się każdego, kto przez pewien czas (a nie tylko doraźnie, okazjonalnie) sprawuje piecze nad zwierzęciem i czyni to dla siebie ( we własnym interesie, niekoniecznie materialnym), co jest dostrzegalne dla otoczenia przede wszystkim z tego względu, że wspomniany podmiot opiekuje się zwierzęciem, dostarczając mu utrzymania i schronienia. Może to być zarówno właściciel, posiadacz samoistny, zależny będący nawet w złej wierze.
Ten, kto się nim posługuj-, czyli „używa” zwierzę czasowo dla osiągnięcia z jego pomocą jakichś własnych celów, zarówno w ramach chowania jak i czasowego posiadania. Może to być zarówno osoba prawna, osoba fizyczna jak i ułomna osoba prawna.(Np. spółka handlowa, której personel w ramach realizowania własnych funkcji posłużył się zwierzęciem w celu pilnowania jej nieruchomości, a ono wyrządziło szkodę)
Wyrządzona szkoda nie była spowodowana przez zwierzęta wolne (dziko żyjące).
Szkody wyrządzone przez: dziki, łosie, sarny, daniele w uprawach i płodach rolnych, odpowiadają zarządcy bądź dzierżawcy obwodów łowieckich. Skarb państwa odpowiada za zwierzęta łowne objęte całoroczną ochroną, a także za straty spowodowane przez inne zwierzęta i tak w przypadku
-wilków i rysiów- za szkody w pogłowiu zwierząt gospodarskich,
-żubrów za szkody w uprawach rolnych lub gospodarstwie leśnym,
-niedźwiedzi za szkody w pasiekach i pogłowiu zwierząt gospodarskich i łownych,
-bobrów za szkody poniesione w gospodarstwach rolnych, leśnych lub rybackich.
Odpowiedzialność ta nie obejmuje utraconych korzyści, ograniczona jest, zatem do strat poniesionych przez poszkodowanego. W niniejszej ustawie enumeratywnie wymienione zostały także przypadki, w których nie przysługuje żadne odszkodowanie.
Odpowiedzialność za rzeczy (art. 433 i 434)
Za szkodę wyrządzoną wyrzuceniem, wylaniem lub spadnięciem jakiegokolwiek przedmiotu z pomieszczenia jest odpowiedzialny ten, kto pomieszczenie zajmuje, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą zajmujący pomieszczenie nie ponosi odpowiedzialności i której działaniu nie mógł zapobiec.
Za szkodę wyrządzoną przez zawalenie się budowli lub oderwanie się jej części odpowiedzialny jest samoistny posiadacz budowli, chyba że zawalenie się budowli lub oderwanie się jej części nie wynikło ani z braku utrzymania budowli w należytym stanie, ani z wady w budowie.
Odpowiedzialność związana z działaniem sił przyrody (art. 435, 436, 437)
art. 435
§ 1. Prowadzący na własny rachunek przedsiębiorstwo lub zakład wprawiany w ruch za pomocą sił przyrody (pary, gazu, elektryczności, paliw płynnych itp.) ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch przedsiębiorstwa lub zakładu, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności.
art. 436
§ 1. Odpowiedzialność przewidzianą w artykule poprzedzającym ponosi również samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody. Jednakże gdy posiadacz samoistny oddał środek komunikacji w posiadanie zależne, odpowiedzialność ponosi posiadacz zależny.
§ 2. W razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych. Również tylko na zasadach ogólnych osoby te są odpowiedzialne za szkody wyrządzone tym, których przewożą z grzeczności.
art. 437
Nie można wyłączyć ani ograniczyć z góry odpowiedzialności określonej w dwóch artykułach poprzedzających.
Przedawnienie roszczeń deliktowych
§ 1. Roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym ulega przedawnieniu z upływem lat trzech od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia. Jednakże termin ten nie może być dłuższy niż dziesięć lat od dnia, w którym nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę.
§ 2. Jeżeli szkoda wynikła ze zbrodni lub występku, roszczenie o naprawienie szkody ulega przedawnieniu z upływem lat dwudziestu od dnia popełnienia przestępstwa bez względu na to, kiedy poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia.
§ 3. W razie wyrządzenia szkody na osobie, przedawnienie nie może skończyć się wcześniej niż z upływem lat trzech od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia.
§ 4. Przedawnienie roszczeń osoby małoletniej o naprawienie szkody na osobie nie może skończyć się wcześniej niż z upływem lat dwóch od uzyskania przez nią pełnoletności.
Odpowiedzialność kontraktowa
Ogólne przesłanki odpowiedzialności kontraktowej
Jest to odpowiedzialność powstała w wyniku:
nie wykonania zobowiązania
nienależytego wykonania zobowiązania
Znajduje zastosowanie tylko między stronami stosunku zobowiązaniowego nie koniecznie wynikłego z umowy stron! (wiemy, że zobowiązanie istniało wcześniej i wynikało np. z umowy, decyzji administracyjnej, orzeczenia sądu).
Uprawnienia wierzyciela wynikające z faktu niewykonania/nienależnego wykonania świadczenia przez dłużnika
Może domagać się wykonania zobowiązania lub wykonania go poprawnie/należycie (realne wykonanie zobowiązania) - przy użyciu przymusu państwowego.
Jeżeli sposób pierwszy zawiedzie - pojawia się możliwość skorzystania z roszczenia o naprawienie szkody wynikłej z niewykonania umowy przez dłużnika (odszkodowanie).
Można spotkać także sytuację połączenia tych dwóch roszczeń np. gdy świadczenie nastąpiło lecz jest nienależyte, lub gdy nie nastąpiło, a W dochodzi jego wykonania + naprawienia szkody wynikłej z opóźnienia.
Odpowiedzialność za inne osoby przy wykonywaniu zobowiązania
Art. 474. Dłużnik odpowiedzialny jest jak za własne działanie lub zaniechanie za działania i zaniechania osób, z których pomocą zobowiązanie wykonywa, jak również osób, którym wykonanie zobowiązania powierza. Przepis powyższy stosuje się także w wypadku, gdy zobowiązanie wykonywa przedstawiciel ustawowy dłużnika. (na zasadzie ryzyka)
Art. 356. § 1. Wierzyciel może żądać osobistego świadczenia dłużnika tylko wtedy, gdy to wynika z treści czynności prawnej, z ustawy albo z właściwości świadczenia.
§ 2. Jeżeli wierzytelność pieniężna jest wymagalna, wierzyciel nie może odmówić przyjęcia świadczenia od osoby trzeciej, chociażby działała bez wiedzy dłużnika.
Zasady odpowiedzialności
a) Zasada winy
b) Zasada ryzyka
Różne momenty powstania odpowiedzialności:
a) Zobowiązania rezultatu
b) Zobowiązania starannego działania
Niemożliwość następcza świadczenia.
Art. 493. § 1. Jeżeli jedno ze świadczeń wzajemnych stało się niemożliwe wskutek okoliczności, za które ponosi odpowiedzialność strona zobowiązana, druga strona może, według swego wyboru, albo żądać naprawienia szkody wynikłej z niewykonania zobowiązania, albo od umowy odstąpić.
§ 2. W razie częściowej niemożliwości świadczenia jednej ze stron druga strona może od umowy odstąpić, jeżeli wykonanie częściowe nie miałoby dla niej znaczenia ze względu na właściwości zobowiązania albo ze względu na zamierzony przez tę stronę cel umowy, wiadomy stronie, której świadczenie stało się częściowo niemożliwe.
Art. 494. Strona, która odstępuje od umowy wzajemnej, obowiązana jest zwrócić drugiej stronie wszystko, co otrzymała od niej na mocy umowy; może żądać nie tylko zwrotu tego, co świadczyła, lecz również naprawienia szkody wynikłej z niewykonania zobowiązania.
Niemożliwość następcza świadczenia przy zobowiązaniach wzajemnych
495. § 1. Jeżeli jedno ze świadczeń wzajemnych stało się niemożliwe wskutek okoliczności, za które żadna ze stron odpowiedzialności nie ponosi, strona, która miała to świadczenie spełnić, nie może żądać świadczenia wzajemnego, a w wypadku, gdy je już otrzymała, obowiązana jest do zwrotu według przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu.
§ 2. Jeżeli świadczenie jednej ze stron stało się niemożliwe tylko częściowo, strona ta traci prawo do odpowiedniej części świadczenia wzajemnego. Jednakże druga strona może od umowy odstąpić, jeżeli wykonanie częściowe nie miałoby dla niej znaczenia ze względu na właściwości zobowiązania albo ze względu na zamierzony przez tę stronę cel umowy, wiadomy stronie, której świadczenie stało się częściowo niemożliwe.
Opóźnienie i zwłoka dłużnika w spełnieniu świadczenia
D spóźnia się z wykonaniem zobowiązania, jeżeli nie spełnia świadczenia w terminie oznaczonym w sposób dostatecznie ścisły lub wynikający z właściwości zobowiązania.
Z chwilą upływu terminu dług staje się wymagalny.
Jeżeli przedmiotem świadczenia są pieniądze - odsetki!
Art. 481. § 1. Jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.
§ 2. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej niż stopa ustawowa, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy.
§ 3. W razie zwłoki dłużnika wierzyciel może nadto żądać naprawienia szkody na zasadach ogólnych.
Zwłoka- skutki:
W może domagać się nadal spełnienia świadczenia + naprawienia szkody wynikłej ze zwłoki (art. 477)
Utrata lub uszkodzenie rzeczy oznaczonej co do tożsamości podlega odpowiedzialności D będącego w zwłoce(art. 478)
Przy niektórych rodzajach świadczeń dopuszczalne wykonanie zastępcze (art. 479 i 480)
W ostateczności może nie przyjąć świadczenia i żądać naprawienia szkody (art. 477 § 2)
Art. 477. § 1. W razie zwłoki dłużnika wierzyciel może żądać, niezależnie od wykonania zobowiązania, naprawienia szkody wynikłej ze zwłoki.
§ 2. Jednakże gdy wskutek zwłoki dłużnika świadczenie utraciło dla wierzyciela całkowicie lub w przeważającym stopniu znaczenie, wierzyciel może świadczenia nie przyjąć i żądać naprawienia szkody wynikłej z niewykonania zobowiązania.
Art. 491. § 1. Jeżeli jedna ze stron dopuszcza się zwłoki w wykonaniu zobowiązania z umowy wzajemnej, druga strona może wyznaczyć jej odpowiedni dodatkowy termin do wykonania z zagrożeniem, iż w razie bezskutecznego upływu wyznaczonego terminu będzie uprawniona do odstąpienia od umowy.
Może również bądź bez wyznaczenia terminu dodatkowego, bądź też po jego bezskutecznym upływie żądać wykonania zobowiązania i naprawienia szkody wynikłej ze zwłoki.
Art. 492. Jeżeli uprawnienie do odstąpienia od umowy wzajemnej zostało zastrzeżone na wypadek niewykonania zobowiązania w terminie ściśle określonym, strona uprawniona może w razie zwłoki drugiej strony odstąpić od umowy bez wyznaczenia terminu dodatkowego. To samo dotyczy wypadku, gdy wykonanie zobowiązania przez jedną ze stron po terminie nie miałoby dla drugiej strony znaczenia ze względu na właściwości zobowiązania albo ze względu na zamierzony przez nią cel umowy, wiadomy stronie będącej w zwłoce.
Kara umowna
Strony w zastrzeżeniu umownym same ustalają zakres i sposób naprawienia szkody w przypadku niewykonania/nienależytego wykonania zobowiązania przez dłużnika.
UWAGA! - może być zastrzeżone jedynie co do wykonania zobowiązania niepieniężnego i wyraża się w obowiązku zapłaty określonej sumy pieniężnej.
Art. 483. § 1. Można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna).
§ 2. Dłużnik nie może bez zgody wierzyciela zwolnić się z zobowiązania przez zapłatę kary umownej.
Ograniczenie korzystania z kary umownej
Nie należy postrzegać kary umownej jako swego rodzaju uwolnienia się od odpowiedzialności kontraktowej poprzez zapłatę sumy przez Dłużnika. Ideom przewodnią jest pacta sunt servanda - gdyż Wierzycielowi zależy na wykonaniu umowy, dlatego dopiero w ostateczności będzie się bronił karą umowną!
Wybrane umowy
Ogólne przepisy dla umów
Umowa (contractus) jest to zgodne porozumienie dwóch lub więcej stron, ustalające ich wzajemne prawa lub obowiązki.
Stan faktyczny polegający na złożeniu dwóch lub więcej zgodnych oświadczeń woli zmierzających do powstania, uchylenia lub zmiany uprawnień i obowiązków podmiotów składających te oświadczenia woli.
Oprócz umów w rozumieniu prawa cywilnego istnieją także umowy administracyjne i umowy międzynarodowe
Zawarcie umowy jest czynnością prawną, czyli jednym ze zdarzeń prawnych, z którym ustawa wiąże skutki prawne.
Czynność prawna - regulacja stosunków cywilnoprawnych, dokonywana przez podmioty cywilnoprawne w sposób i przy spełnieniu przesłanek prawem przewidzianych.
Umowa sprzedaży
Umowa, w której jedna strona (zbywca - sprzedawca) zobowiązuje się przenieść własność rzeczy i wydać ją drugiej stronie (nabywca - kupujący), a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę.
Przedmiot
Rzeczy,
także przyszłe
cudze
oznaczone co do gatunku i co do tożsamości
Energie i prawa majątkowe (art. 555)
Wyjątek: Res extra commercium
Cena
Zawsze suma pieniężna
W stosunkach czysto krajowych kwota wyrażona w polskiej walucie art. 358 i n.
Ustalana na podstawie:
Umowy
poprzez konkretne wyrażenie
poprzez określenie podstaw do ustalenia (art. 536)
Zawarcie umowy
Typowe dla umów w ogólności:
Przetarg
Rokowania
Aukcja
Oferta i jej przyjęcie
Skutki prawne
Obowiązki sprzedawcy
Przeniesienie własności rzeczy lub prawa majątkowego
Wydanie rzeczy we właściwym miejscu i czasie - odpowiednio przez art. 555 - udostępnienie przez sprzedawcę praw majątkowych zbytych kupującemu
Umowa może regulować dalsze obowiązki
Umowa darowizny
Umowa, w której darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swojego majątku (art. 888)
Nie jest konieczne by obdarowanym była druga strona, może to być na rzecz osoby trzeciej
Umowa zobowiązująca i jednostronna.
Nieważny motyw chyba, że art. 901 lub 902
Niekiedy obdarowany może zostać obciążony poleceniem przez darczyńcę (nie czyniąc nikogo wierzycielem) - art. 893 - jest to tzw. polecenie, które zmniejsza wartość darowizny lecz jej nie wyłącza.
Także w umowie odpłatnej możemy spotkać elementy darowizny - np. sprzedaż za połowę ceny.
Art. 890. § 1. Oświadczenie darczyńcy powinno być złożone w formie aktu notarialnego. Jednakże umowa darowizny zawarta bez zachowania tej formy staje się ważna, jeżeli przyrzeczone świadczenie zostało spełnione.
§ 2. Przepisy powyższe nie uchybiają przepisom, które ze względu na przedmiot darowizny wymagają zachowania szczególnej formy dla oświadczeń obu stron.
Obowiązki darczyńcy
Wykonanie darowizny w taki sposób, by obdarowany uzyskał korzyść majątkową stanowiącą przedmiot darowizny.
Za niewykonanie/nienależyte wykonanie zobowiązania darczyńca ponosi odpowiedzialność łagodniejszą niż wynikająca z art. 471 i n .
Prawo rzeczowe
Posiadanie
Prawo własności
Prawo użytkowania wieczystego
Użytkowanie. Służebność. Zastaw.