Pedagogika - kolokwium JG, AWF, Pedagogika


ZAGADNIENIA - PEDAGOGIKA

  1. Kształcenie i wychowanie w pedagogice:

1)Tworzenie projektów edukacyjnych i oświatowych oraz zastosowanie ich w praktyce. 2)Wykorzystywanie badań empirycznych z różnych dyscyplin naukowych, szczególnie twierdzenia i teorie psychologiczne. 3)Wychowanie jako najważniejszy proces edukacji. 4)Ograniczenie ingerencjii państwa w kształcenie. 5)Edukacja jako podtrzymanie życia społecznego. 6)Wykreowanie grup społecznych (kultura,sztuka,język,religie,stereotypy). 7)Umysł ludzki podatny na ćwiczenia 8)tworzenie skutecznego projektu działań, jako zespołu metod i środków służących realizacji określonych celów. 9) myślenie potoczne (socjologizm, psychologizm, pedagogizm) 10) zrównoważony rozwój człowieka i różnorodność procesów wychowawczych slużących rozwojowi.

1)obowiązek kształcenia spoczywa na starszej generacji, która ma się czuć odpowiedzialna za poziom wykształcenia 2)instynktowy stosunek wychowawczy 3)osobowość jako duchowa struktura wartości 4)warstwicowa koncepcja wychowania (poszczególnym etapom kształcenia przypisywane są odpowiednie wartości:dobro,piękno,prawda) 5)postać kulturowa jako nośnik tworzący religię,naród,państwo 6)opracowanie teorii kształcenia przedszkolnego, szkolnego i uniwersyteckiego 7)wybór celów kształcenia 8)kształcenie jako stopniowy proces 9)dydaktyka jako nauka praktyczna, która ponosi odpowiedzialność za kształcenie uczniów, 10) pe dag. Kultury nie ma jednolitego systemu twierdzeń naukowych, 11) bada rolę mitu, symbolu, działalności artystycznej i kultury medialnej

Pedagogika kultury proponuje wychowanie oparte na przeżywaniu i interpretacji kultury, które zmierza tak naprawdę do rozumienia i kształtowania jednostkowego bytu - człowieka. Pedagogika ta wiąże się więc z apelem o podjęcie wysiłku kształcenia i o przejęcie przez jego uczestników (uczniów i nauczycieli) odpowiedzialności za sposoby samorozumienia. W tym sensie staje się teorią nie tylko kształcenia, ale i samokształcenia.

- Obowiązek kształcenia spoczywa na starszej generacji. Samo wychowanie jest więc z jednej strony przekazem międzygeneracyjnym, z drugiej natomiast opiera się na osobowej relacji pedagogicznej, która można opisać jako „swoistego rodzaju postawę duchową. Podstawą wychowania jest tedy zaangażowana relacja dorosłego człowieka do człowieka dorastającego, i to ze względu na niego samego, gdyż pozyskuje on swoje życie i własną postać.

1)wywodzi się z tradycji chrześcijańskich, głównie chodzi o osobę - wspieranie, budowanie wychowanka, 2) wspólnota źródłem relacji międzyludzkich, 3)społeczność która tworzy kulturę wychowania(?) 4) rozum i wolność - duchowy wymiar człowieka, 5) wewnętrzność osoby, pojedynczość, niepowtarzalność osoby, 6) środowisko wychowuje jeśli przechodzi przez osobę, 7) stopniowa personalizacja (przekaz treści) , 8) zawiera w sobie wychowanie: fizyczne, intelektualne, moralne, kierowane własnym procesem rozwoju, 9) wychowanie religijne i społeczne 10) obowiązkiem człowieka jest realizować cele społeczne zaś społeczność ma nam pomagać, 11) wychowanie jako ważny czynnik kształtowania osoby i wspólnoty, 12) uzdolnienie podmiotu wychowanka do przejęcia kierownictwa nad własnym procesem rozwoju 13) wszechstronność treści nauczania,

1)człowiek wobec świata i Boga, 2) dialog jako współdziałanie, 3) autentyczność - bycie sobą, 4) nauczyciel jako sługa wychowania, 5) jednostkowość, 6) tragiczny optymizm 7) wolność

1)człowiek jako podmiot edukacji, 2) edukacja jako dialog, 3) antropologia religii 4) pedagogia oparta o normy religijne.

1)Swobodne wychowanie uciekające od schematów 2)Zachwyt metodą eksperymentalną, medycyną, psychologią, etnologią. 3)Krytyka szkoły tradycyjnej i podstawowych pojęć 4)Pajdocentryzm, poszanowanie naturalnego rozwoju dziecka. 5)Wybór środowiska dla szkoły. 6)Znajomość indywidualnych cech dziecka. 7)Współpraca szkoły z rodziną. 8)Selekcja uczniów wg kryteriów psychologicznych. 9)Dominacja zagadnień wychowawczych nad dydaktycznymi. 10)Nauka oparta na aktywności dzieci-samodzielność, twórczość. 11)Samorzutność organizowania życia społecznego dziecka. 12)Wspieranie wychowania estetycznego. 13)Koedukacja.

O wychowaniu pisała w następujący sposób:„Wychowanie to rodzaj pomocy osobie ludzkiej w osiąganiu przez nią niezależności oraz pomoc dawana dziecku od urodzenia w jego psychiczno - duchowym rozwoju. Maria Montessori wysuwała postulat wychowania naturalnego, co znaczy, że w wychowaniu należy uwzględniać naturalne prawa rozwoju, naturalne reakcje i naturalne tendencje występujące w zachowaniu wszelkich istot żywych.

Była  przekonana, że poznawanie i opanowywanie rzeczywistości otaczającej człowieka dokonuje się nie tylko przez intelekt. Uważa ona, że dziecko dzięki właściwością „absorbującej psychiki” świadomie chłonie wrażenia i zdobywa wiedzę wraz z doświadczeniem. Warto również wspomnieć, że była zwolenniczką tezy, iż wychowanie fizyczne wspomaga wychowanie umysłowe.

Pedagogika powinna brać pod uwagę potrzeby dziecka i do okresów rozwoju dziecka przygotować odpowiednią koncepcję wychowania. Bardzo ważne w metodzie Montessori jest otoczenie, w którym przebywa dziecko. Może ono wspomagać w pełni harmonijny rozwój osobowości dziecka - sprawia, że czuje się ono szczęśliwe i radosne; szybko i chętnie się uczy.
Ważną częścią Pedagogiki Montessori jest oryginalny zestaw pomocy dydaktycznych zwany Materiałem Montessori. Materiały dydaktyczne można podzielić na następujące kategorie:

Wychowanie według Korczaka to przede wszystkim opieka, obrona, obowiązek chronienia dzieci przed niedomaganiami otaczającego ich świata.

Podstawowe założenia pedagogiki według Janusza Korczaka są następujące:

* dziecku należy się szacunek, powinno być traktowane jako podmiot, gdyż rozwija się dzięki własnej aktywności; * wychowanie powinno być traktowane jako proces oparty na partnerstwie; * dziecko ma prawo do opieki; * całe społeczeństwo dorosłych powinno być odpowiedzialne za warunki życia dziecka; * powinno się poszukiwać i pogłębiać wiedzę o dziecku; * wszelkie techniki zastosowane w działaniach pedagogicznych powinny wynikać z założeń danego systemu opiekuńczo - wychowawczego

*realizm pedagogiczny jako nauka o wychowaniu *pojęcie wychowania na podstawie koncepcji wspólnoty *wspólnota narodowa-jedność natury,języka i wartości *pobudzenie wychowanków do swobodnych wypowiedzi *dyskusja w tle *brak sztywnego programu nauczania *tematy proponowane przez grupę, ukierunkowane przez nauczyciela *zajęcia do 100 min *co pół roku praca uczniów podlegała kontroli *szkoła liczyła 8 roczników do 500 osób, były 3 grupy *powszechność, narodowość, koedukacja, wolność *każdy tydzień miał hasło do dyskusji *kładziono nacisk na samodzielną pracę ucznia *przewaga praktyki nad teorią.

*technika swobodnego tekstu-wykorzystanie drukarnii szkolnej *pamiętniki, kroniki szkolne *otwartość na nowe techniki-internet *doświadczenie poszukujące-gromadzenie informacji w różny sposób w zależności od zainteresowań dziecka *krótkie referaty, wywiad terenowy *samodzielne dobieranie lektury *tygodniowy plan pracy i grafik wykonania *klasa jako miejsce pracy:klasa plastyczna, literacka, taneczna itp *celem wychowania jest maksymalny rozwój osobowości *praca indywidualna na rzecz wspólnoty *własne tempo pracy i zainteresowań dziecka *brak stosowania kar *nauczanie musi mieć aspekt wychowawczy.

*analiza procesów edukacyjnych *otwarcie społeczeństwa na dialog *konieczność zaprojektowania określonych działań pedagogicznych *ukryty program szkolny (wymagania mają być przedyskutowane z uczniami) *ignorowanie różnic w klasie *dostrzeganie i akceptowanie różnic społecznych *przyjmowanie różnorodności wypowiedzi i aktywne zabieranie głosu.

*dziecko jest z natury dobrą istotą ludzką i może się swobodnie rozwijać *należy zrezygnować w wychowaniu ze środków dyscyplinujących *samodzielność organizowania procesu uczenia się *dowolny udział w zajęciach szkolnych *uczenie się przez doświadczenie.

1)wyzwolenie z pod władzy dominacji społecznej, 2) swobodne wyrażanie własnych potrzeb wychowania, 3)akceptacja zasady podmiotowości,4) wolność, niezależność, samodzielność 5)emancypacja wychowania wywodzi się z procesu wychowania, 6) wychowanie do emancypacji - stworzenie warunków do osiągania własnych wolności, niezależności poprzez: odwagę, otwartość godność, mobilność, 7) emancypacja przez wychowanie - w warstwie personalnej i interpersonalnej - cel wychowania jest wyznacznikiem form i treści,

1)krytyka teorii i praktyki pedagogicznej, 2) odszyfrowanie w strukturach społecznych, pedagogicznych wpływów… 3) diagnoza struktury i uwarunkowań niepowodzeń wychowawczych, 4) krytuka publicznie organizowanych form kształcenia, wychowania i dydaktyki.

1)spojrzenie w przyszłość, 2)wielobarwny system oświaty, 3)zerwanie z poszukiwaniem jednego stylu wychowania, 4)Brak obowiązującego autorytetu, 5) dowolność i wielość stylów w uczeniu się.

1)negocjuje i ustala normy społeczne, 2) ustala wspólny system kulturowych wartości, 3) kształcenie do wartości, które wspierają kulturową różnorodność, 4) wspieranie badań (nowych kultur)

  1. Co to jest kultura popularna i jaki ma wpływ na wychowanie?

Kultura popularna to ogół jednolitych form masowego uczestnictwa kulturalnego, jednolitych wytworów kultury, użytkowanych współcześnie przez wielkie, zróżnicowane masy odbiorców; w węższym znaczeniu określenie odnoszące się zwłaszcza do treści przekazywanych i odbieranych przez środki masowego przekazu. Kultura popularna jak widać może łączyć się z nauczaniem w edukacji nieformalnej i rozrywkowej.

Kultura popularna (według definicji prof. Marka Krajewskiego, socjologa z Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza) - to wytwory (przedmioty, zachowania czy sposoby życia), które spełniają jednocześnie pięć warunków:

- są powszechnie znane i ogólnie rozpoznawalne (dzięki mediom);

- są przedmiotem wyboru (nikt nas nie zmusza, byśmy z nich korzystali);

- przyjmują wiele znaczeń, poddają się rozmaitym odczytaniom;

- stanowią środek porozumienia między ludźmi, a zarazem wyrażania różnic;

- różnym osobom przynoszą różne przyjemności popularne.

Nie należy twierdzić, że kultura popularna jest zjawiskiem pozytywnym w całym tego słowa znaczeniu. Niesie na pewno ze sobą pewne niebezpieczeństwa, szczególnie gdy poszerza lub znosi granice norm obyczajowych, a ludzie nie dostrzegają manipulacji, którym są poddawani. Z drugiej jednak strony kultura popularna ma na celu przede wszystkim rozrywkę, i jeśli spełnia wszystkie oczekiwania, jakie się w niej pokłada, a jednocześnie ma się świadomość tego, co ta kultura sobą reprezentuje, może stać się miłym sposobem spędzania wolnego czasu. Często bezproduktywnym, owszem, ale przyjemnym.

Kultura popularna jest zawsze czyjaś, jest dorobkiem pewnego obszaru, państwa, narodu, grupy społecznej.

Atrakcyjność środków masowego przekazu, szczególnie dla dzieci, sprawia, że środki te mogą zawładnąć ich czasem, zdezorganizować życie, a także rozbudzić pragnienia, chęć posiadania, nabywania ułatwień życiowych, pozostawiając zupełnie na boku wartości ludzkiego trudu i poświęcenia1.

Dzieci są szczególnie podatne na medialne oddziaływania, nie potrafią bowiem samodzielnie, w sposób trafny i mądry wybierać, wartościować i oceniać przekazywane informacje. Środki przekazu angażują czas dziecka i odrywają je od ambitniejszych zajęć.

  1. Pierwszy rok nauczania w szkole, na co zwrócić uwagę?

- utrzymanie dyscypliny w klasie

- motywowanie uczniów

- indywidualne cechy uczniów

- oceniania osiągnięć uczniów

- rozwijanie relacji z rodzicami

- nieodpowiednie pomoce i materiały

- organizowanie pracy uczniów w klasie

- rozwiązywanie problemów indywidualnych uczniów

- zbyt wielkie obciążenie nauczaniem

- relacje z kolegami z pracy

Początkowo nauczyciel skupia się na tym, czy uczniowie go polubią, czy uda mu się utrzymać kontrolę nad klasą, czy wychowankowie uznają jego autorytet. Dopiero później kładzie nacisk na dydaktykę, metodykę - czyli nauczanie przedmiotu.

Początkujący nauczyciel powinien też zapoznać się z dokumentacją szkoły: statutem, programem (planem) rozwoju szkoły, programem wychowawczym i profilaktycznym, wewnątrzszkolnym systemem oceniania, szkolnym zestawem programów nauczania, planem mierzenia jakości pracy szkoły oraz regulaminami: rady pedagogicznej i samorządu szkolnego. Należy też znać przepisy dotyczące bezpieczeństwa i higieny pracy (w tym celu organizowane są specjalne szkolenia). Pedagog musi również nauczyć się, jak prowadzić szkolną dokumentację (dzienniki, arkusze ocen, arkusze obserwacji), sporządzać sprawozdania wymagane przez dyrektora, pisać plany wynikowe i plany wychowawcze zgodnie z określonymi przez dyrekcję szkoły zasadami.

Obowiązkiem młodego nauczyciela jest także uczestniczenie we wszelkich formach doskonalenia zawodowego

W macierzystej szkole stażysta jest zobowiązany brać udział w posiedzeniach rady pedagogicznej, szkoleniach wewnątrzszkolnych, warsztatach itp.

Nauczyciel powinien dbać o kontakt z uczniami oraz zdobywać wiedzę na temat ich warunków rodzinnych i materialnych, a także wzajemnych relacji w klasie.

  1. Co to jest metoda wychowania bez porażek i jak się ją stosuje?

Metoda bez porażek

Metoda proponowana przez Thomasa Gordona nazwana została przez samego autora „metoda bez porażek”. Podejmuje ona problem wychowania rodzinnego, krytykuje dotychczasowe modele rozwiązywania konfliktów polegające na zasadzie „zwycięzca - pokonany”, a proponuje metodę bez pokonanych. Występuje przeciw manipulacjom wobec dziecka jak również manipulacjom dziecięcym wobec rodzica. Thomas Gordon proponuje metodę porozumiewania się z dzieckiem, dzięki czemu staje się ono bardziej samodzielne i odpowiedzialne, a szacunek dla rodziców jest czymś naturalnym, a nie narzuconym. Takie propozycje wychowawcze mają też dobry wpływ na rozwój osobowy rodziców, ponieważ wspólne szukanie rozwiązań przez rodziców i ich dzieci sprawia, że w środowisku rodzinnym panuje nastrój wolności, swobody, harmonii.

Metoda bez porażek jest dla rodziców i dzieci czymś w rodzaju bodźca, ponieważ zachęca do myślenia i szukania bardziej twórczych, skutecznych rozwiązań. Dzieci chętniej wykonują polecenia w których same uczestniczą.

Rodzice muszą:

przestać traktować swoje dzieci jako szczególne istoty i zacząć widzieć w nich osoby

pogodzić się z tym, że zachowania dzieci w zasadzie kształtują się wg tego, co rozgrywa się w układzie rodzice - dzieci

zrozumieć podstawowe zasady komunikacji międzyludzkiej

* Autor metody bez porażek ma tutaj na myśli rozumienie przez rodziców rodzicielstwa

* Jako rodzice bez względu na wszystko muszą kochać swoje dziecko, akceptować je a czasami nawet poświęcać swoje potrzeby dla własnych pociech

* metoda Thomasa Gordona podkreśla wyzbycie się zachowań, wzorców postępowania "odziedziczonych" po swoich rodzicach.

* Autor podkreśla też ważną rolę słuchania tego, o czym mówią dzieci

* rodzice muszą się nauczyć słuchać dziecko - unikać barier komunikacyjnych

Kwestia akceptacji dzieci(zasady komunikacji):

- zasadą niekonsekwencji, która polega na tym, że rodzice chcą być konsekwentni swoim postępowaniom. Nie akceptowanie określonego zachowania powinno mieć miejsce zawsze, ale jak stwierdza Gordon, rodzice są ludźmi, którzy czasami popełniają błędy i ulegają zmianie nastrojów. Ich uczucia nie zawsze są takie same w stosunku do dziecka. Owa zasada daje możliwość wyzbycia się poczucia błędu i dyskomfortu psychicznego.

- zasadą posiadania problemu, która wiąże się z przekonaniem rodziców, że problem dziecka jest ich problemem, co w konsekwencji prowadzi do rozwiązania trudności dzieci przez rodziców. Jest to złe postępowanie, ponieważ dziecko powinno być motywowane do podejmowania samodzielnych działań w celu rozwiązania problemu.

Rozwiązywanie problemów swoich dzieci powoduje małą samodzielność i uzależnienie się od wpływów rodziców. Takie postępowanie opiekunów doprowadza do ukształtowania się poczucia uzależnienia od kogoś.

Gordon uważa, że rodzice nie powinni przyjmować problemów dzieci, mogąc sami rozwiązać konflikt uczą się samodzielności i odpowiedzialności za podejmowane decyzje. Rodzice powinni umożliwić dzieciom stawanie się niezależnymi a także realizowanie się w tym, czego tak naprawdę sami podopieczni chcą. Dziecko czując ze strony rodziców uznanie czuje się wartościowe jego samoocena nie jest zaniżona a on sam pragnie rozwijać się i dążyć do dorosłości. To wszystko będzie możliwe, jeśli rodzice poprzez rozmowę, zachęcanie do niej, będą wyzwalać w swoich dzieciach chęć wyrażania i mówieniach o swoich uczuciach.

Gordon pragnie przedstawić metodę rozwiązywania wszelkich sporów bez zwycięzcy i poległego.Metoda bez porażek wymaga od rodziców oraz wychowawców odejścia od dawnych stosowanych zasad oraz zmiany w ich postawach. Przede wszystkim najważniejszym elementem owej metody jest umiejętność wysłuchiwania tego, co dzieci chcą powiedzieć oraz wypowiadania swoich uczuć na głos. Wszystko w owej metodzie sprowadza się do umiejętności komunikowania się, w których za Gordonem możemy wyróżnić:

- słuchanie bierne, polega przede wszystkim na umiejętności wysłuchania naszych dzieci do końca

- akcentowanie uwagi, Chodzi tutaj o pokazanie mówcy, że, mimo iż nie wypowiadamy żadnych opinii słuchamy uważnie

- "otwieracze" oraz zachęty, polega na stosowaniu do dziecka takich wypowiedzi, które będą zachęcać go do opowiadania o swoim problemie i przeżyciach.

- aktywne zachęty. są wypowiedzi, dzięki którym ma się ochotę do dalszego opowiadania, gdyż nie wyrażają osobistych sądów.

Do aktywnego słuchania zalicza się:

- koncentrowanie uwagi, bez przeszkadzania i przerywania,

- kontakt wzrokowy,

- otwartość na punkt widzenia dziecka,

- powściągliwość w wyrażaniu własnego zdania,

- empatię,

-parafrazowanie,

- umiejętność zadawania pytań.

Autor proponuje w swoim utworze, aby przed wprowadzeniem ów metody uwzględnić kilka kroków:

- na początek należy zidentyfikować konflikt oraz nazwać go. Do rodziców należy zdobycie uwagi dziecka oraz zachęcenie go do współpracy,

- następnie wspólnie muszą poszukiwać rozwiązań, mając na uwadze na początku nie ich jakość, ale ilość,

- po tym zabiegu wspólnie muszą ocenić rozwiązania odrzucając najmniej odpowiednie. Podczas tej czynności ważne jest podanie powodów. Efektem tego jest pozostanie przy jednej bądź dwóch propozycjach najbardziej sensownych,

- wspólnie także należy wybrać jedno konkretne rozwiązanie, które dla obydwóch stron będzie zadowalające,

- po dokonaniu wyboru należy opracować z dzieckiem kroki, jakie będą musiały zostać wykonane,

- ostatnim krokiem jest krytyczna ocena rozwiązania. Nie zawsze podjęte rozwiązanie jest dobre. Należy je w takim momencie poddać modyfikacjom, aby przyniosło korzyści dla obu stron.

*Metoda Gordona wymaga od rodziców posługiwania się oraz stosowania aktywnego słuchania oraz przekazywania komunikatów typu "ja" a nie " ty". Po przekazaniu komunikatu powinniśmy się przestawić na słuchanie.

* Metoda opisana przez Thomasa Gordona pozwala na traktowanie dzieci jako samodzielnych, dorosłych ludzi. Opiera się na współpracy a nie na przezwyciężaniu swoich stanowisk.

  1. Wpływ mediów i tabloidów na kulturę fizyczną.

http://www.profesor.pl/mat/na7/na7_b_wandurska_030813_1.php?id_m=6108

Termin media używany jest głównie w odniesieniu do środków masowego oddziaływania: prasa, radio, telewizja. Symbolem najnowszych mediów są multimedia, tzn. informacje złożone ze słów, obrazów, dźwięków często również z animacji udostępniane za pomocą komputerów.

Elektroniczne środki przekazu informacji, a zwłaszcza telewizja, zmieniły bardzo nasz sposób życia. Telewizja stała się jednym z elementów naszej codzienności, towarzyszy nam podczas posiłków, rozmów, spotkań towarzyskich, pracy itd. Pełni rolę dalece wykraczającą poza tę, którą pierwotnie wyznaczyli jej twórcy. W dzisiejszym świecie człowiek coraz mniej doświadczeń czerpie z bezpośredniego kontaktu z kulturą i jej wytworami, a coraz więcej z rzeczywistości spreparowanej przez media, głównie telewizję. Statystyczny młody Polak spędza przed telewizorem 3,5 godziny dziennie., tak więc telewizja zawładnęła jego czasem wolnym, wypierając inne sposoby jego wykorzystania. Ofiarą telewizji padają: sen, życia towarzyskie, kontakty rówieśnicze, zajęcia hobbystyczne, sportowe i nauka własna. Telewizja przejmuje funkcję książki, teatru, czasopisma. Rozsądne korzystanie z telewizji wzbogaca zasób wiadomości. Wiadomo, że z przekazu oferowanego przez telewizję, człowiek przyswaja około 80% informacji, czyli on 50% więcej niż z przekazu akustycznego. Wobec faktu, że przyjęty styl życia społeczeństw wysokorozwiniętych, na dalsze miejsce spycha bezpośredni kontakt międzyludzki ogromne znaczenie w kształtowaniu wzorców młodego pokolenia nabierają media. Dlatego musimy zwracać uwagę na to co oglądają nasze dzieci. Analizy programów telewizyjnych wskazują, że zanim dziecko ukończy szkołę podstawową ogląda w TV 8 tys. morderstw i 20 tys. aktów przemocy. Również bardzo niepokojące są informacje związane z grami komputerowymi. Największą popularnością wśród dzieci, cieszą się gry, preferowana jest przemoc. Niewielu rodziców zorientowanych jest, co przez 3-4 godziny dziennie robią ich pociechy przed komputerem Udowodniono, że dzieci uczą się zachowań poprzez obserwację, identyfikację i naśladownictwo. Prawdopodobnie dlatego też coraz częściej jesteśmy świadkami przestępczości wśród dzieci i młodzieży.

Negatywnym zjawiskiem, jakie wnoszą media jest uzależnienie medialne. Obserwujemy je zwłaszcza w odniesieniu do komputerów. Miłośnicy tego wynalazku nie szukają związków z innymi ludźmi, jego życia toczy się w wymiarze wirtualnym.

Lista obaw i zastrzeżeń związanych z nowoczesnymi mediami jest długa. Nie ulega wątpliwości, że jest to potężne narzędzie kształtujące wzorce kultury oraz postawy dzieci i młodzieży. Należy szczególnie dbać o to, aby narzędzie to jak wiele innych wcześniejszych wynalazków człowieka, nie odwróciło się przeciw swemu wynalazcy. Wszyscy jesteśmy odpowiedzialni za przygotowanie dzieci do świadomego i krytycznego odbioru mediów, a także do posługiwania się mediami jako narzędziem pracy.

  1. Problemowe zachowania uczniów( lęk, bierność, zachowania nerwowe, agresywne , autodestrukcyjne, seksualne).

1) zachowania, które są w większym stopniu uwarunkowane osobowością niż wpływem sytuacji, jakkolwiek sytuacje pełnią rolę "wyzwalającą" dane zachowanie. Zaliczono tu zachowania:

*lękowe - zachowania te u uczniów mają dwojaką postać: pierwsza z nich to zachowania będące wyrazem lękliwości rozumianej jako cecha osobowości. W odniesieniu do sytuacji społecznych określa się ją jako nieśmiałość. Drugi rodzaj zachowań lękowych to reakcje lękowe na sytuacje stresowe. W szkole występują sytuacje powszechnie stresujące, jakimi są różne formy sprawdzania wiadomości, oraz sytuacje indywidualnie stresujące, dotyczące konkretnych uczniów.

Postępowanie:

Podstawową zasadą wychowawczego postępowania wobec osób przeżywających lęki jest wzmacnianie ich poczucia własnej wartości. Poczucie to umacnia się w atmosferze zaufania, atmosfera taka powstaje przy serdecznym, stabilnym i konsekwentnym postępowaniu nauczyciela, pozbawionym podejrzliwości. Gdy nieśmiałość dotyczy rówieśników, skuteczne bywa włączenie nieśmiałego ucznia w różne formy uczniowskiej działalności oraz prowadzenie takich form dydaktycznych, w których konieczne jest nawiązanie bliskiej współpracy między uczniami.

* bierne - bierność uczniów uzewnętrznia się w ich małym zaangażowaniu w to, co dzieje się w szkole. Bierność może występować tylko w niektórych środowiskach, a nawet dotyczyć tylko pewnych sytuacji i rodzajów aktywności. Może też być względnie stałym, charakterystycznym dla danej osoby sposobem bycia. Pierwsza postać bierności, rozumiana jako sytuacyjnie uwarunkowane nieangażowanie się, ma w odniesieniu do szkoły najczęściej dwa źródła: powtarzające się niepowodzenia szkolne, wyzwalające u uczniów stan frustracji. Drugim źródłem bierności w szkole jest dominująca postawa nauczycieli. Bierność uczniów dotyczy czynności uczenia się, może także wyrażać się w ogólnie niskiej aktywności a w tym w nawiązywaniu kontaktów z rówieśnikami. Mamy wtedy do czynienia z uogólnionym sposobem bycia niezależnym od sytuacji. Bierność ta nazywana jest abulią.

Postępowanie:

Postępowanie w stosunku do uczniów biernych zależy od obrazu i przyczyn bierności. Zawsze jednak ważną rolę odgrywa stopniowanie wymagań oraz unikanie nadmiernych aby nie powodować rozczarowania ucznia samym sobą, natomiast umożliwić mu przeżywanie powodzenia. Równoczesna zachęta do aktywności nie słowem, ale poprzez włączanie biernego ucznia do uczestniczenia w realizowaniu różnych zespołowych zadań, a także zabaw i innych rozrywek sprzyjają jego uaktywnieniu się.

*nerwowe - objawy nerwowości dotyczą nadmiernej pobudliwości oraz nadmiernego wyczerpywania sił. Nadmierna pobudliwość może się przejawiać w różnych sferach funkcjonowania, zarówno w sferze ruchowej, jak i poznawczej, emocjonalnej czy też motywacyjnej. Nie zawsze jest łatwo rozróżnić, czy mamy do czynienia z nadpobudliwością, czy z żywością temperamentu, szczególnie gdy chodzi o uczniów ruchliwych.

Nadpobudliwość poznawczą cechuje płytkość i pochopność sądów, nadmierna zmienność poglądów, unikanie rozważań i argumentowania.

Najłatwiej rozpoznać objawy nerwowości w sferze emocjonalnej: łatwe uleganie wzruszeniu, płaczliwość, wybuchy niezadowolenia czy złości, obrażanie się, uleganie nastrojom - są często objawem nadpobudliwości. W sytuacjach szkolnych zwraca ponadto uwagę trudność skupienia uwagi, szybkie zapominanie, chaotyczność działania oraz częste konflikty z rówieśnikami.

Postępowanie:

Przede wszystkim ważny jest ogólny klimat pedagogiczny panujący w szkole. U jego podstaw powinna leżeć życzliwość nauczycieli wobec uczniów, dostrzeganie mocnych stron każdego ucznia oraz przekonanie o większej skuteczności w procesie kształcenia nagradzania niż karania. Szczególnie ważną rolę odgrywa stosowanie zachęty, dodawanie odwagi, okazywanie wiary w możliwości ucznia. Istotne znaczenie ma też stałość postępowania nauczyciela oraz stabilność środowiska szkolnego.

2) zachowania, które są przede wszystkim uwarunkowane sytuacyjnie, jakkolwiek cechy osobowości nie są tu bez znaczenia.

Zaliczono do nich zachowania:

a) agresywne - pojęcie agresji jest rozumiane jako bezpośrednie lub pośrednie przynoszenie komuś szkody. Ta agresywność ma swoje podstawowe źródło w wychowaniu rodzinnym, szczególnie w stosowaniu wobec dziecka fizycznej przemocy. Przemoc rodzi przemoc: dziecko będzie się posługiwało takimi samymi metodami dochodzenia swoich racji, jakich zostało nauczone. W środowisku szkolnym istotną rolę z wychowawczego punktu widzenia odgrywają dwa rodzaje agresji, wywodzące się z odmiennych źródeł. Pierwszy rodzaj agresji należy do zjawiska nazywanego dręczeniem dzieci przez dzieci i dotyczy uczniów niższych klas. Na dręczenie przez rówieśników narażone są dzieci, które odróżniają się od innych jakąś szczególną właściwością fizyczną lub psychiczną, ocenianą jako ich słabość. Rezultatem dręczenia mogą być zaburzenia emocjonalne , niekiedy utrzymujące się przez całe życie. Drugim rodzajem agresji, która podejmowana jest przez starszych uczniów jest agresja wywodząca się w swych formach z podkultury więziennej i szerzej z marginesu społecznego. W coraz większym stopniu różne obrzędy uczniowskie nasycone są agresją, która jest sposobem uzyskiwania pożądanych celów.

Postępowanie:

W sytuacjach szkolnych należy przestrzegać podstawowej zasady, aby agresja nie była skuteczna, aby agresor nie mógł za jej pomocą zrealizować swoich celów. W konkretnych sytuacjach można się też posłużyć przegrupowaniem klasy, aby uzyskać zmianę układów i zależności społecznych i w ten sposób przerwać "łańcuch zarażania się". Można też w sytuacji szkolnej przestrukturować realizowane czynności, np. zmienić temat lekcji, zmienić polecenie tak, aby umożliwić wyjście z sytuacji. Wszelkie apele, przywoływanie do porządku itp. okazują się mało skuteczne. Natomiast krótkotrwała izolacja od zespołu klasowego (np. pozbawienie udziału w wycieczce) bywa bardziej skuteczna. Ważną rolę odgrywa też indywidualna rozmowa z uczniem, będąca nie rodzajem kary, ale oferowaniem pomocy. Agresywnych uczniów, pochodzących ze środowisk o niskiej kulturze wychowawczej, należy niezależnie od ich wieku uczyć tego, jak o coś prosić, jak przepraszać, jak okazywać szacunek. Niezwykle ważne jest, niezależnie od ich zachowania, okazywanie im zaufania, zaufanie wychowuje! Ogranicza nadmiar zagrażających, nieprzewidywalnych zdarzeń, dzięki czemu przyczynia się do bardziej zrównoważonego zachowania. Obniża lęk, który niejednokrotnie leży u podstaw agresji.

b) negatywistyczne - zachowanie ograniczone do konkretnej sytuacji, nazywane najczęściej nieposłuszeństwem. Oprócz jawnego (nieposłuszeństwo) oraz ukrytego (pozorne uleganie) przeciwstawiania się nauczycielowi, charakterystyczne dla uczniów są także uniki w wykonywaniu poleceń nauczyciela, gdy lawirują oni w taki sposób, że polecenie ich omija. Negatywizm uzewnętrznia się w różny sposób, występuje z różną siłą i różna jest wyzwalająca go motywacja. Wielu nauczycieli potrafi dojrzeć jego pozytywną postać, gdy jest wyrazem poszukiwania własnej tożsamości oraz walki o autonomię, która nie musi być walką przeciwko komuś czy czemuś, ale walką o coś. Takich uczniów nazywa się niepokornymi. Inny jest rodzaj negatywizmu, który jest motywowany złością czy gniewem. Mamy wówczas do czynienia z formami agresji, z wszystkimi jej konsekwencjami. Często też negatywizm łączy się z charakterystyczną dla młodzieży potrzebą czynów nadzwyczajnych, czyli wyczynów u ich podstaw leży chęć rozładowania napięcia emocjonalnego, przez dostarczenie sobie i innym silnych wrażeń. Negatywizm można również rozumieć jako przeciwstawianie się podstawowym normom postępowania, można do niego zaliczyć kłamstwo, kradzież oraz specyficzne dla warunków szkolnych wagarowanie.

Postępowanie:

Różnorodne formy negatywizmu uczniów oraz różna motywacja znajdująca się u ich podstaw powodują, że postępowanie nauczyciela musi uwzględniać indywidualność każdego ucznia oraz konkretną sytuację, w której negatywistyczne zachowanie ma miejsce. Ogólną zasadą w stosunku do prostych zachowań i sytuacji jest nie drążenie zdarzenia ("z igły widły"), ale jasne wyrażanie swojej dezaprobaty oraz uzasadnienie jej. Wychowawczo skuteczne bywają krótkie, intensywne rozmowy , traktowane jako pierwsza pomoc emocjonalna. Także narady klasowe dotyczące tego, jak należałoby w określonej sytuacji postąpić są korzystne dla rozładowania atmosfery napięcia i działają profilaktycznie. Korzystne jest zawieranie umów z uczniami. Poszukiwanie kompromisów.

c) autodestrukcyjne - do autodestrukcyjnych zachowań młodzieży, w których szkoła odgrywa pewną rolę, należy zażywanie nikotyny, alkoholu oraz narkotyków. Ponadto do tych zachowań należą też zachowania prowadzące do samobójstwa, gdyż w ich motywacji sytuacja szkolna danego ucznia ma zazwyczaj istotne znaczenie. Psychologicznie szkodliwe skutki odurzania się polegają na powstaniu psychicznej zależności od określonego środka. Zależność psychiczna jest złożonym, emocjonalnym nawykiem, polegającym na dążeniu do uzyskania danego środka na niewielkiej tendencji do zwiększania dawkowania. Przy próbach oderwania się od psychicznego uzależnienia odczuwa ona niepokój, lęki, depresyjny nastrój. Zależność psychiczna stopniowo przechodzi w zależność fizyczną, która jest istotą nałogu. Polega ona na kompulsywnym dążeniu do uzyskania danego środka narkotycznego. Nie istnieją wtedy ani granice morale, ani prawne, dlatego często osoba dotknięta nałogiem wchodzi w konflikt z prawem.

Motywy sięgania po środki odurzające( w tym po nikotynę i alkohol) można podzielić na dwie grupy: motywy ucieczkowe i motywy egzystencjalne.

Postępowanie:

Reakcja nauczyciela powinna być każdorazowo dwustopniowa: natychmiastowa oraz rozłożona w czasie. W zależności od rodzaju takiego zachowania, reakcja natychmiastowa może polegać na okazaniu dezaprobaty, nieraz na zastosowaniu nagany, a w miarę możliwości usunięciu bezpośredniej przyczyny określonego zachowania się ucznia. Reakcja rozłożona w czasie obejmuje różne przemyślane przez nauczyciela sposoby postępowania wobec ucznia, które oddziaływałyby w dwóch kierunkach. Jednym z nich jest przekazywanie uczniom takich informacji, które pomogłyby w ukształtowaniu się u nich negatywnego stosunku do danej kategorii autodestrukcyjnego zachowania.

Drugim kierunkiem jest oddziaływanie na ucznia zmierzające do wytworzenia postawy pewnego snobizmu, skierowanego na odrzucenie danego autodestrukcyjnego zachowania.

Istnieją również problemowe zachowania seksualne, które można by umiejscowić na pograniczu pierwszej i drugiej grupy.

  1. Metoda ruchu rozwijającego Weroniki Sherborne.

- przeznaczona dla dzieci w wieku przedszkolnym lub z problemami psycho- motorycznymi

-wzorowana na poglądach Rudolfa von Labana (wg niego ciało ludzkie to Bryla idealna, niczym kula, lecz to na bazie sześcianu wyznaczane są kierunki i główne punkty na ciel człowieka)

- 4 wymiary ruchu: energia- siła, jaką wkładamy w wykonywanie ruchu; przepływ- swoboda, brak większej kontroli, trudny do zatrzymania; przestrzeń; czas- tempo

-kategorie ćwiczeń: prowadzące do poznania siebie i swojego ciała; pomagające zdobyć pewność siebie i budować poczucie wartości; ułatwiające kontakt i współprace z grupą; twórcza

- przykłady ćw: *kształtujace świadomość osoby; *ćw kształtujace świadomość schematu ciała; * ćw kształtujace świadomość przestrzeni; * ćw oparte na relacji „z” (opiekuńczej); * ćw rozwijające relacje „przeciwko” (opieranie się, oporowanie, toczenie); *ćw oparte na relacji „razem” (partnerowanie); * ćw z rekwizytami; * ćw ułatwiające relaksację

  1. Nauczanie dzieci z obniżonym rozwojem intelektualnym.

http://www.from.okay.pl/goral/downstrona/psychospoleczny.htm

● Zadaniem nauczyciela pracującego z dziećmi o obniżonym rozwoju, jest takie postępowanie i dobranie odpowiednich technik, aby uczniowie wykazali chęć do nauki, a dzięki temu polepszali swe wyniki i stan rozowju. Nauczyciel powinien posługiwać się takimi formami działania jak: dozór, pielęgnacja, karność, kierowanie, spotkanie. Nie wszystkie z nich mają jednakową wartość poznawczą. Tak np. karność jest celem działania, ale nie czynnością wychowawców, podobnie dozór stanowi wytwór czynności dozorowania, pilnowania lub pielęgnacji.

Dozorowanie polega ona na ochronie rozwoju organizmu, jego zdrowia i bezpieczeństwa, na pilnowaniu koniecznego porządku czy regulaminu, na pielęgnacji zdrowego i moralnego rozwoju wychowanka, na profilaktyce oraz zapobieganiu wpływom wszelkiego zła fizycznego czy moralnego.

W zakresie rozwoju psychicznego należy postulować szczególne ćwiczenia rozwijające myślenie, co nazywane jest nauczaniem formalnym, obok dostarczania wiadomości i pojęć jako treści nauczania materialnego, wreszcie wymaga powiązania, integrowania rozwiniętych funkcji poznawczych z uczuciowymi i drążeniowymi w psychice i osobowości wychowanka, co razem stanowi tzw. nauczanie wychowujące.

Przystosowanie psychiczne, moralne i społeczne wychowanka do życia w społeczeństwie - wzbudzenie w nich przeżyć uczuciowych, nastrojów, postaw dążeniowych oraz chcenia woli. Przedmiotem wychowania wąsko pojętego jest więc tworzenie przekonań osobistych wychowania.Wynikiem takich własnych przekonań w wychowanku tworzą się najpierw zasady moralne dobrego postępowania, a następnie z rosnącą siłą woli wyrabia się struktura charakteru. Praca z dziećmi o obniżonym rozwoju powinna opierać się na rozszerzaniu samodzielności wychowanka. Wychowawca powinien nadawać odpowiedni kierunek działań, doradzać, kształcić umiejętność pracy kierowanej i wymagającej wysiłku, umiejętność koncentracji uwagi i wydłużanie czasu celowej aktywności czyli powinien być kierownikiem, ale i przyjacielem tzn. zapewniając oparcie, satysfakcję ze skuteczności działań i współpracy, wzmacnianie samooceny i poczucia wartości poprzez dostrzeganie i eksponowanie każdego, najmniejszego sukcesu dziecka.

Ponadto praca z dziećmi o obniżonym rozwoju powinna opierać się na:

-zajęciach wyrównawczych

-zajęciach na świetlicy

- współpracy ucznia/ szkoły z Poradnią Psychologiczno Pedagogiczną

● U dzieci upośledzonych umysłowo występują liczne zaburzenia w zakresie receptorów tj. wzroku, słuchu, dotyku oraz uszkodzenia kory mózgowej. Dlatego też, aby realizować pewne założenia programowe należy stosować różnorodne środki dydaktyczne.

- stosowanie i wykorzystywanie takich środków, które tkwią w bezpośrednim, naturalnym otoczeniu dziecka;

- używanie możliwie różnorodnych środków, gdyż tylko wówczas można oddziaływać na różne zespoły receptorów;

- traktowanie środków dydaktycznych jako jednego z elementów procesu nauczania.

Najbardziej znane i stosowane na zajęciach środki dydaktyczne to: modele, atrapy przedmiotów, makiety, obrazy, zabawki, komputer, telewizja, specjalne pomoce służące do usprawnienia manualnego, kształtowania koordynacji wzrokowo-ruchowej, rozwijania mowy i innych funkcji.

Najważniejsze jest to, aby środki dydaktyczne były dostosowane do poziomu intelektualnego uczniów, do zasobu ich pojęć, wiadomości do ich wydolności psychofizycznej. Aby spełniały funkcje przypisaną im na danej lekcji. Ponadto powinny wpływać kształcąco na postawę uczniów, rozwijać aktywność własną uczniów, ich zainteresowania oraz budzić i rozwijać uczucia społeczne, dostarczać wartościowych przeżyć emocjonalnych.

Poniżej wymienię najważniejsze rodzaje środków, które wykorzystuje się w pracy z dziećmi upośledzonymi umysłowo.

Środki te umożliwiają uczniom nabycie wrażeń adekwatnych do rzeczywistości, co wywiera pozytywny wpływ na proces kształtowania pojęć.

Udział środków słuchowych w procesie nauczania stale wzrasta. Dzieje się to dzięki postępowi techniki. Do tych środków należą - radio, magnetofon, gramofon. Dzięki tym urządzeniom można odtwarzać różne dźwięki nagrane z otaczającej rzeczywistości, a które trudne byłyby do zaobserwowania w naturalnym środowisku, np. nagrane głosy zwierząt, różnych urządzeń, itp. Są głównym narzędziem pracy na zajęciach muzycznych.. rozwijają zainteresowania muzyczne, kształtują wrażliwość słuchową.

Środki te oddziałują jednocześnie na dwa analizatory - słuchowy i wzrokowy.

Do najbardziej popularnych i najczęściej stosowanych w szkolnictwie specjalnym należy komputer.

Pracując z komputerem korzystamy najczęściej z edukacyjnych programów komputerowych. Nie ma może zbyt wielu programów napisanych z myślą o dzieciach upośledzonych umysłowo, ale z powodzeniem można wykorzystać programy opracowane dla dzieci w młodszym wielu szkolnym.

  1. Doping sportowy a postawy fair - play.

http://kobieta.dlastudenta.pl/artykul/Doping_zaprzeczenie_naczelnej_idei_sportu,42932.html

Doping. Metoda stosowana w celu osiągnięcia przez sportowca jak najwyższych wyników. Teoretycznie i praktycznie jest czynnikiem niewątpliwie szkodliwym dla zdrowia. Problem dopingu dotyczy nie tylko aspektu medycznego, ale i społecznego. Doping jest zjawiskiem społecznie nieakceptowanym, zakazanym i karalnym. I chyba najważniejsze - to całkowite zaprzeczenie naczelnej idei sportu.

Doping sprawia, że sport zamiast wychowywać, wypacza. Zasada fair play zanika, nie stanowi ani najwyższej wartości, ani naczelnej zasady moralnej dla żadnej ze znanych mi dziedzin sportu

  1. Zachowania agresywne w sporcie.

http://www.x-lo.krakow.pl/sport/var/pliki/publikacje/Jelonek/sportAgresja.pdf

Agresja to zachowanie, którego skutkiem jest wyrządzenie krzywdy drugiej osobie. Agresywne zachowanie może przyjmować różne modele: od obelg werbalnych, po przemoc fizyczną. W sporcie wyróżniamy dwa rodzaje agresji: wrogą i instrumentalną. Pierwsza z nich ma miejsce wtedy, gdy podstawową intencją czyjegoś zachowania jest wyrządzenie krzywdy drugiemu zawodnikowi. Ponadto, formie tej towarzyszy gniew oraz ukryta chęć ujrzenia cierpienia swojej ofiary. Agresja instrumentalna natomiast występuje wtedy, gdy czyjeś zachowanie może wyrządzić krzywdę, jednak intencją zawodnika jest chęć uzyskania punktu lub powstrzymania rywali przed zdobyciem przewagi. W wielu dyscyplinach sportowych, w których zawodnicy wchodzą ze sobą w kontakt, dopuszczany jest pewien stopień agresji instrumentalnej, choć oczywiście pod żadnym pozorem nie wolno celowo dążyć do kontuzjowania przeciwnika. Agresja wroga natomiast jest niedopuszczalna. Niestety widz obserwujący widowisko sportowe często jest świadkiem agresji zarówno instrumentalnej, jak i wrogiej.

Istnieje wiele czynników sytuacyjnych wywołujących agresję w sporcie. Do najważniejszych z nich należą: napięta atmosfera, różnica punktów w sytuacji przegrywania, wrogość kibiców czy agresja ujawniana przez przeciwników.

Metody obniżania agresji

- Zawieranie kontraktów psychologicznych. Warunki takich kontraktów są negocjowane między sportowcem a trenerem lub psychologiem i ściśle określają, jakie zachowania są wskazane, a jakie zabronione. Sportowiec podpisując taki kontrakt, zobowiązany jest do przestrzegania jego reguł.

- Modelowanie ról społecznych. Trener czy nauczyciel jest modelem roli. To on, pokazując wyłącznie prawidłowe zachowania, w pewnym stopniu zapobiega kształtowaniu się agresji u swoich wychowanków.

- Katharsis. Polega na wyzbyciu się negatywnych emocji i redukcji potrzeby agresji. Długotrwały, ciężki trening osłabia agresję sportowców, rozładowuje napięcie fizyczne, jak również uczucie złości.

- Kary. Stanowią skuteczny sposób przymusowego hamowania agresji u sportowców. W kontekście teorii społecznego uczenia się dzięki karze agresywny zawodnik uczy się, że konsekwencje takiego zachowania są dla niego negatywne. Kara uczy zatem, że agresja nie popłaca. Należy jednak pamiętać, że kara jest skuteczna tylko wtedy, gdy stosuje się ją natychmiast oraz gdy jest dostatecznie surowa.

Sport jest silnym instrumentem socjalizacji. Wpływa na kształtowanie się postaw, wartości i zachowań. Dlatego należy pamiętać, iż zachowanie agresywne, tak jak każde inne, może być łatwo przyswojone przez młodzież. Niewątpliwie należy tego unikać i jednocześnie stawiać na pozytywny wpływ sportu na kształtowanie się charakteru młodego człowieka.

Źródła agresji są naturalne i wydają się być zrozumiałe. Uwidaczniają się one z całą mocą w walce sportowej, w emocjach, często są zachowaniami spontanicznymi i nie do końca przemyślanymi. Decyzje o podjęciu działania agresywnego podejmowane są często wtedy pod presją danej chwili ("na gorąco").

Niestety agresja u człowieka, a więc i u sportowca może być również celem samym w sobie.Zdarza się, że inna jednostka lub grupa ludzi (zespół sportowy) może być postrzegana jako potencjalna zdobycz lub przeszkoda, którą po prostu trzeba wytępić, aby osiągnąć cel.

Agresja w sporcie to zjawisko powszechne, niekiedy akceptowane, często również potępiane. W społeczeństwie jednak istnieje głębokie przekonanie o potrzebie systematycznego przeciwdziałania temu zjawisku już od najmłodszych lat.

Czy sport nasila, czy redukuje agresję - zgodnie z teorią instynktów i frustracji agresji sport łagodzi agresję, gdyż ćwiczy nam się lepiej, gdy jesteśmy sfrustrowani lub zdenerwowani. Jednak teoria społecznego uczenia się mówi, że trenowanie sportów agresywnych modeluje zachowania agresywne. Nowe badania zaprzeczają temu, ponieważ trenowanie sztuk walki które charakteryzuje się negatywnym związkiem wrogości (tendencją do zachowania agresywnego) i czasem trwania treningu. Różnica ta znajduje również potwierdzenie w relacji agresja, a reprezentowany poziom sportowy. Im wyższy poziom, tym wyższa kultura i mniej agresji.

a) Efekt widowni - o ile sport pomaga w rozładowywaniu agresji zawodników, to w kibicach jest jej powodem. Częściej ona występuje wśród kibiców sportów kontaktowych. Teoria instynktów tłumaczy, że oglądanie zachowań agresywnych rodzi takie zachowania bez możliwości ich rozładowania. Teoria frustracji twierdzi, że ludzie wpadają w frustrację nie mogąc pomóc przegrywającemu zawodnikowi. Teoria społecznego uczenia się natomiast stwierdza, że obserwowanie zachowań agresywnych zawodników wyzwala w nas agresję.


Wyszukiwarka