LINIE TEORETYCZNE KADŁUBA

Kształt kadłuba można przedstawić trzema metodami:

1. metoda graficzna (tzw. Linie teoretyczne kadłuba)

2. tabele rzędnych (kształt opisuje się za pomocą współrzędnych)

3. za pomocą funkcji analitycznych (praktycznie tylko w badaniach naukowych)

na rysunku linii teoretycznych (kadłub bez poszycia) są przedstawione następujące przekroje:

1. Przekroje wodnicowe

2. Przekroje wzdłużnicowe

3. Przekroje wrężnicowe

ad. 1. - przekroje wodnicowe

Ślady powstałe po przecięciu kadłuba płaszczyznami równoległymi do płaszczyzny wodnicy konstrukcyjnej. Wodnice również mają kształ symetryczny, dlatego stosujemy zasadę podobną do tej przy przekrojach wrężnicowych (rysując tylko 1 połowę płaszczyzny przecięcia).

Pole powierzchni wodnicy służy do określenia wyporności lub załadowania statku.

Kształt wodnicy określa pływalność i stabilność statku

ad. 2. - przekroje wzdłużnicowe

Tworzymy wzdłuż osi symetrii płaszczyznami równoległymi do niej

ad. 3. - przekroje wrężnicowe

Są to ślady powstałe po przecięciu kadłuba płaszczyznami równoległymi do płaszczyzny owręża, przebiegające na wręgach teoretycznych

Ilość wręgów są odpowiedzialne za wytrzymałość statku

W części dziobowej i rufowej jest więcej wręgów budowlanych, aniżeli na środku kadłuba.

Wręgi teoretyczne i wręgi budowlane mają wspólny początek (punkt 0).

Linie teoretyczne służą między innymi do obliczania parametrów hydrostatycznych statku, takich jak: siła wyporu, wyponość, środek wyporu, położenie punktu metacentrycznego itp.

Oblicza się je w biurze projektowym i zamieszcza w dokumentacji.

Te parametry oblicza się metodami geometrycznymi i zależą one od kształtu podwodzia (czyli praktycznie od zanurzenia statku). Dlatego wartości tych parametrów oblicza się w zależności od zanurzenia statku (w szerokim zakresie) i zamieszcza w dokumentacji hydrostatycznej (arkusz krzywych hydrostatycznych, pantokareny, skala Bonjeana...)

Na liniach teoretycznych nie uwzględnia się poszycia, co oznacza, że niektóre wielkości należy poprawić o grubość poszycia (np. objętość podwodzia, zanurzenie).

Wymiary główne statku

- długość całkowita - pozioma odległość pomiędzy skrajnymi punktami na dziobie i rufie

- długość pomiędzy pionami - pozioma odległość pomiędzy pionem rufowym i pionem

dziobowym.

B - szerokość konstrukcyjna - mierzona w najszerszym miejscu pomiędzy skrajnymi punktami lewej

i prawej burty, bez uwzględniania grubości poszycia

H - wysokość boczna - mierzona przy burcie, pionowa odległość pomiędzy PP i linią najwyższego ciągłego pokładu (pokład główny bez uwzględniania grubości poszycia)

T (lub d) - zanurzenie konstrukcyjne - pionowa odległość pomiędzy PP i PWK, lub też pionowa

odległość pomiędzy letnią linią ładunkową i górną

krawędzią stępki na owrężu.

Stosunki wymiarów głównych

Określają charakterytyki eksploatacyjne statku.

1.
, jeśli ten stosunek rośnie, to opór maleje, a stateczność poprzeczna i wytrzymałość wzdłużna

maleje.

2.
, jeśli ten stosunek rośnie, to wytrzymałość wzdłużna kmaleje

3.
, jeśli ten stosunek rośnie, to stateczność rośnie wraz z oporem

4.
, jeśli ten stosunek rośnie, to wyporność rezerwowa jest większa i niezatapialność jest lepsza

Współczynniki pełnotliwości kadłuba

Są to bezwymiarowe współczynniki opisujące kształt kadłuba:

1. Współczynnik pełnotliwości podwodzia:

- objętość podwodzia, L,B,T - dług., szer., zanurzenie podwodzia

Im większy współczynnik, tym bardziej kształt podwodzia jest podobny do prostopadłościanu.

Wartości wszystkich współczynników pełnotliwości można odczytać z arkusza krzywych

hydrostatycznych.

2. Współczynnik pełnotliwości wodnicy:

- pole powierzchni wodnicy, L,B - długość, szerokość wodnicy

3. współczynnik pełnotliwości owręża:

- pole powierzchni zanurzonej części owręża,

B,T - szerokość, zanurzenie owręża

H

wr. 11-19

wr. 7-10

PP

0, 1, 2 ...

... 18, 19, 20

PR

PD

II

I

III

III

II

I

po lewej stronie w przekroju

po prawej stronie w przekroju

PD

PR

PS

I

II

III

IV

PP

Lpp

PD

PR

PWK

Lc

PP

T (lub d)

H

B

pokład

burta

---