Język komunikowania politycznego - zagadnienia egzaminacyjne
Istota oraz elementy (składniki) procesu komunikowania
Akt komunikowania- pojedyncza sekwencja procesu komunikowania np. pojedyncza wypowiedź lub zachowanie niewerbalne jednego z uczestników.
Elementy:
1) Kontekst-warunki w jakich odbywa się proces komunikowania
-aspekt fizyczny(otoczenie, temperatura, miejsce, czas)
-a. historyczny (odwoływanie się do innych wydarzeń przeszłych)
-a. psychologiczny (wzajemne postrzeganie się uczestników komunikacji)
-a. kulturowy ( system wiedzy dostępnej szerokiej grupie ludzi)
2)Uczestnicy-rola nadawcy i odbiorcy
3)Komunikat- struktura, znaki, znaczenia, symbole, kodowanie, dekodowanie
4)Kanał-droga, środek przekazu
5)Szumy: zewnętrzne, (temperatura, hałas),
wewnętrzne (uczucia i predyspozycje psychiczne)
semantyczne (zniekształcenie znaczenia komunikatu przez odbiorcę)
6) Sprzężenie zwrotne (reakcja odbiorcy na komunikat po jego odkodowaniu
natychmiastowe-komunikowanie bezpośrednie
opóźnione-komunikowanie masowe, medialne
Cechy procesu komunikacji
jest procesem społecznym odnosi się przynajmniej do dwóch jednostek i przebiega w środowisku społecznym
Zachodzi w określonym kontekście społecznym determinowanym przez liczbę i charakter uczestników
Jest to proces kreatywny, polega na budowaniu nowych pojęć i przyswajaniu wiedzy o świecie
Ma charakter dynamiczny, polega na przyjmowaniu rozumieniu i interpretowaniu informacji
Ma charakter ciągły trwa od narodzin aż do śmierci
Ma charakter symboliczny, posługuje się symbolami i znakami. Wspólnota semiotyczna, operowanie tymi samymi znakami
Ma charakter interakcyjny, między uczestnikami wytwarzają się określone stosunki, które mogą mieć charakter partnerski lub opierać się na stosunku dominacji i podporządkowania
Jest celowe i świadome działaniem każdego uczestnika procesu kierują określone motywy i chęć osiągnięcia celu
Ma charakter nieuchronny, ludzie zawsze będą się komunikować
Ma charakter złożony, wieloelementowe, wielofazowe, dwustronny/jednostronny, werbalny/niewerbalny, bezpośredni/pośredni
Funkcje komunikowania
1) Informacyjna, pozwala zdobywać wiedzę o najbliższym otoczeniu oraz na całym świecie
2) Edukacyjna, przekazywanie wiedzy
3)Identyfikacji osobistej, pozwala wzmocnić przekazywane w procesach komunikacji wzory zachowań i wartości.
4)Integracyjna, tworzenie więzi między jednostkami i społecznościami
5)Mobilizacyjna aktywizacja i pobudzenie do działania
6)Rozrywkowa, komunikowanie interpersonalne i pośrednio przez media
Podstawowe systemy komunikowania
-system komunikowania społecznego: ogół relacji komunikacyjnych obejmujących całe społeczeństwo, związanych z tworzeniem, gromadzeniem, przetwarzaniem i przekazywaniem informacji; informacje docierają do członków systemu (poszczególnych segmentów) w sposób żywiołowy i spontaniczny - nie są kontrolowane ani ograniczone
-system komunikowania publicznego - ma określoną strukturę; uczestnikami tego systemu są większe zbiorowości społeczne i określone środowiska (publiczności). Kontakty między uczestnikami są kontrolowane. Najczęściej stosowanymi formami komunikowania są: przemówienia na wiecach, zebraniach pracowniczych
-system komunikowania masowego- związany z rozwojem masowych środków przekazu; przekaz ma charakter pośredni. To niesymetryczne komunikowanie, raczej jednostronne działanie, w którym występuje wyraźna kontrola (cenzura) przekazywanych informacji. Audytorium poszerza się w sposób nieograniczony.
-system komunikowania organizacyjnego- występuje tam, gdzie mamy do czynienia a instytucjalizacją życia społecznego - organiazacje polityczne, ekonomiczne, fundacje- określona wyraźnie struktura wewnętrzna. Ośrodki władzy organizacyjnej sprawują kontrolę nad przepływem i dopływem info do poszczególnych częsci organizacji, ma charakter wymuszony i obligatoryjny
Komunikowanie informacyjne a perswazyjne
komunikat informacyjny- przekazywanie odbiorcy pewnego zasobu wiedzy o zjawiskach społecznych; komunikat perswazyjny- wpływ, kreowanie zachowań odbiorców, które są pożądane z punktu widzenia interesów nadawcy
Komunikacja polityczna a podstawowe systemy komunikowania
komunikacja polityczna to jeden z rodzajów komunikacji publicznej, będący środkiem, służącym porozumiewaniu się uczestników wspólnoty politycznej celem osiągnięcia intencji
Komunikacja polityczna: cechy charakterystyczne, rodzaje
-proces wzajemnych oddziaływań informacyjnych pomiędzy podmiotami polityki połączonych relacjami władz, walki i współpracy
-publiczna dyskusja o przeznaczeniu publicznych zasobów, o oficjalnej władzy, o oficjalnych sankcjach,o społecznie akceptowanych znaczeniach
-przestrzeń, w której spotykają się różnorodne poglądy i stanowiska trzech grup aktorów, którzy mają prawo wypowiadać się publicznie w kwestiach politycznych
(więcej będzie w notatkach,które przesle Ci Ania)
rodzaje:
-elitarna- rządzący komunikują się między sobą
-hegemoniczna- władza komunikuje się z wyborcami
-petycyjna- wyborcy kierują petycje do władzy
-asocjacyjna- kiedy wyborcy komunikują się między sobą
Rola nadawcy w procesie komunikacji politycznej
nadawcą jest uczestnik inicjujący polityczne działanie komunikacyjne, posługujący się kodami: językowymi, kinetycznymi, proksemicznymi, graficznymi, kulturowymi, wizualnymi i audiowizualnymi, poznawczymi, w celu skupienia uwagi na przekazie, na jego treść i odbiorze (dekodowanie) oraz oddziaływanie na psychikę, poglądy, zachowanie odbiorcy.
Omów pojęcie „polityka informacyjna” na przykładzie głównych funkcji komunikacyjnych wybranej instytucji publicznej
Związana jest z głównymi funkcjami komunikacyjnymi instytucji.
Poznawcza-wiedza o rzeczywistości
Perswazyjna-kształtowanie postaw wobec tej rzeczywistości
Socjalizacyjna-wskazuje na wzory zachowań akceptowanych przez społeczeństwo?
Ludyczna-wykorzystywanie mediów masowych w komunikacji politycznej?
Komunikacja polityczna elitarna: cechy charakterystyczne, przykłady
Gdy rządzący komunikują się między sobą, w obrębie elity władzy.
Komunikacja polityczna hegemoniczna: cechy charakterystyczne, przykłady
Gdy rządzący kierują komunikaty ku rządząnym
-przede wszystkim komunikaty ikoniczne i ikono-werbalne, co związane jest z perswazyjnością tych elelmentów; przewaga obrazu nad słowem
- obecnie odbywa się z udziałem mediów masowych, które stały się forum przebiegu procesów komunikacyjnych
-mediatyzacja komunikacji politycznej hegemonicznej jest sprzężona z dwoma czynnikami,które wpływają na charakter komunikatów
-umasownienie komunikacji politycznej spowodowało stopniowe odchodzenie od jej tajności, zamkniętości elitarnej ku jawności i otwartości
Komunikacja polityczna petycyjna: cechy charakterystyczne, przykłady
Gdy rządzeni kierują komunikaty ku rządzącym
Komunikacja polityczna asocjacyjna: cechy charakterystyczne, przykłady
-graffiti (napisy na murach oceniające polityków i ich działalność
-dopiski na plakatach wyborczych
-polityczna twórczość artystów
-prasa subkulturowa o zawartości politycznej
Rola mediów masowych w komunikacji politycznej
-są środkami (utrwalania i transmisji) komunikacji politycznej
-są uczestnikami komunikacji w relacjach politycy-obywatele i obywatele-politycy
-(wy)twórcami komunikatów politycznych mających ogromny wpływ na ich zawartość i schematyzację gatunkową (wpływają na przekazy polityczne w aspekcie ilościowym i jakościowym).
Wyjaśnij pojęcie „dyskurs medialny”
Forma użycia języka w celu osiągnięcia konkretnego celu. W zakres pojęcia dyskursu medialnego wchodzą pytania-składniki, aspekty, o charakterze funkcjonalnym:
-kto używa danej formy językowej
-jak, dlaczego i kiedy
Aspekty te określają dyskurs jako zdarzenie komunikacyjne co oznacza, że osoby używają języka w konkretnym celu, aby przekazywać różne idee, przekonania, aby wyrazić określone emocje.
Uczestnicy komunikacji w dyskursie wychodzą w interakcje. Podstawę interakcji jest skuteczność, pragmatyzm, przekonanie, że określona informacja trafiła na podatny grunt- jest właściwie odbierana.
Denotacja a konotacja: scharakteryzuj pojęcia, podaj przykłady
Denotacja- bezpośrednie znaczenie danego słowa, które pozwala je identyfikować, odnosząc się do definicji słownikowych, dosłownego poziomu znaczenia danego słowa
Konotacja- ujawnia obszar emocji, wartości i uczuć związanych z poszczególnymi słowami
Aktor polityczny: pojęcie, przykłady pozytywnych i negatywnych określeń aktorów politycznych
-uczestnik, inicjator działań politycznych (też aktor zbiorowy, państwowy, międzynarodowy) sensu stricte- osoba należąca do klasy politycznej, sensu largo-każdy uczestnik, nie tylko polityk, ale i obywatel.
-zachowanie polityka jako gra w teatrze-negatywna konotacja, ktoś, kto zachowuje się nienaturalnie
-reżyser-pozytywna konotacja, ktoś kto kieruje ma wpływ na kształt wydarzeń
-lalki teatralne-negatywna konotacja, marionetka, kukiełka, pajac, statyści.
Krytyka społecznego i politycznego oddziaływania mediów w okresie PRL
Właściwości oddziaływania propagandy:
-intencjonalność, nadawca kieruje się określonym zamiarem
-autorytarność, posiłkowanie się wszelkiego rodzaju autorytetami dla poparcia własnego apelu
-sugestywność, wyrazisty sposób docierania do określonego adresata
-racjonalność, spójność, logiczność
-atrakcyjność, trafianie poprzez różnorodne środki do gustów określonego adresata
-aktualność, szybkość oddziaływania na postawy odbiorcy
Zasady socjotechniczne skutecznej propagandy
-prawdziwości i pragmatyczności
-masowości i długotrwałości działania (ludzie mają skłonność do przyjmowania za słuszne te poglądy, które słyszeli najczęściej)
-informacji pożądanej (ludzie chętniej przyjmują te twierdzenia, z którymi się zgadzają)
-emocjonalnego pobudzenia (argumentacja emocjonalna, a nie racjonalna)
-zrozumiałości (operowanie pojęciami zrozumiałymi dla odbiorcy)
-specjalizacji (dostosowanie przekazu do poziomu intelektualnego różnych środowisk, na które propaganda ma zamiar oddziaływać)
-niedomówień
-stopniowania informacji (co ma wpłynąć na stopniowe zmiany w postawie odbiorcy)
Wyjaśnij pojęcie „komunikat/wypowiedź polityczna”
Stosunkowo trwały pod względem treści politycznej, kompozycji i stylu typ przekazu, kształtowany w zależności od funkcji (informacyjnej, perswazyjnej) oraz sytuacji użycia (zazwyczaj oficjalnej).
Wymień cechy komunikatów politycznych
-teksty czasowo-kontekstowe (nastawienie na realizację w określonym terminie, najczęściej odnoszą się do okresu w którym powstały-szybka dezaktualizacja, wyjątkiem są teksty prawne)
-teksty zorientowane celowo (perswazyjne)
-teksty powstające przy znacznym udziale mediów masowych
-teksty skupiające się na polityce i publiczności
Podaj przykłady emblematów politycznych
-gest Hitlera
-”V”
-gest Kozakiewicza
-Solidaryca
-logo instytucji politycznej, partii
Wymień gatunki wypowiedzi politycznej
-Expose
-Dekret
-Interpelacja
-Ordynacja
-Rezolucja
-Konstytucja
-Orędzie
-Obwieszczenie
Język etniczny w komunikacji politycznej: omów na wybranym przykładzie
-jest podstawowym wyznacznikiem tożsamości wspólnotowej
-wyznacza wspólnotę komunikacyjną, którą tworzą osoby połączone wiedzą językową i kulturową zazwyczaj przynależne do jednego narodu (bądź państwa) Osoby znające taki sam język i kulturę (system wartości itp.)
-Lech Wałęsa
-Marek Krzaklewski
-Lepper
Omów główne mechanizmy perswazji językowej wg S. Barańczaka
1) Emocjonalizacji odbiorcy (emocjonalne apele, wzbudzanie uczuć pozytywnych wobec treści akceptowanych oraz negatywnych wobec nieakceptowanych-podsycanie nienawiści).
2) Wspólnoty świata i wspólnoty języka pomiędzy przekonującym a przekonywanym np. więzi solidarności, wspólnoty interesów.
3) symplifikacji rozdziału wartości (ukazywanie czarno-białej rzeczywistości, dychotomicznej opozycji: my-oni, dobry-zły).
4) odbioru bez alternatywnego (wprowadzenie do komunikatu elementów, które dają poczucie bez alternatywności i poparcia jedynie słusznej opcji.
Komunikacja polityczna w II RP: cechy charakterystyczne
bariery społeczne- analfabetyzmy
-słabo rozwinięta struktura komunikowania
-brak nawyków w uczestniczeniu w życiu publicznym
-dużo mniejszości narodowych
Komunikacja polityczna w PRL: cechy charakterystyczne
raczej jednokierunkowa (rządzący->rządzeni)
-rządzący selekcjonują i reglamentują informacje
-perswazja
-podporządkowanie mediów władzy
-sterowanie na poziomie obywatel->rządzący
-niedopuszczalna (pod groźbą sankcji) spontanicznej wymiany informacji krytycznych na temat rządu
-ukryte komunikowanie (ustne: dowcipy polityczne, napisy i dopiski na murach)
-represja ze strony aparatu władzy
niejawna w obrębie elit politycznych
-nie upubliczniano sporów wewnątrzpartyjnych
-zmiany personalne dokonywano w zaciszu gabinetów- upubliczniane przyczyny (wcześniej ustalone)
-komunikacjia służb specjalnych tajnymi kanałami
Komunikacja polityczna w III RP: cechy charakterystyczne
-powszechny dostęp do źródeł informacji (jawne procedury komunikowania)
-jawne i wielokierunkowe (dzięki mediom), wymiany poglądów i stanowisk nt. działań politycznych
-media pełnią rolę pośrednika
-włącznie komunikowania publicznego w obręb kultury masowej (polityka jako towar)
Język komunikowania politycznego w II RP: cechy charakterystyczne, przykłady
-demokratyzacja języka (formy zrozumiałedla większości odbiorców - potoczna polszczyzna; atystyczna, popularnonaukowa
-słownictwo i frezeologia niepodległościowa
-krystalizował się język różnych ideologii (“endecka prasa”- …; “prasa socjalistyczna”- sprawiedliwość)
zróżnicowanie języka:
-idiolekty znanych polityków (ich mowy w parlamencie rozpowszechniała prasa)
-idiolekty dziennikarzy formułujących oceny wydarzeń społeczno- politycznych
-stenogramy sejmowe
-idiolekty artystów, pisarzy komentujących wydarzenia polityczne (satyry polityczne drukowane w prasie)
stylpropagandowy
argumentacja emocjonalna, mocne niewerbalne epitety
obrzucanie przeciwników polityczych inwektywami, dyskredytacja przeciwników polityczncych, poniżanie ich w oczach wyborców)
obraźliwa modyfikacja nazw partii
agresja werbalna;
-epitety w stosunku do negatywnie postrzeganej prasy (piśmidło)
-dziennikarze (pismaki)
-gazety przeciwników politycznych nie infomowały, ale krzyczały
Język komunikowania politycznego w PRL: cechy charakterystyczne, przykłady
-negatywne konotacja przypisywano leksemom, które miały symbolizować wszelkie zło okresu międzywojennego
-pejoratywizacja znaczeń wyrazów dokonywał nadawca, który narzucał odbiorcom
-silne negatywne nacechowanie emocjonalne nadawano przez obraźliwy kontekst słowny “zaplute karły reakcji”
-agresja skierowana na całe grupy ludzi powiązanych z dawnym systemem lub podejrzanych o poparcie dążeń powrotu do niego
-centralizacja władzy, sowietyzacja, terror policjipolitycznej ->brak polemiki prasowej
-język patosu, powtarzających się zwrotów i wyrażeń -> “sojusz robotniczo- chłopski”; i wrogość do “ bankrutów politycznych”, “rewizjonistów”, “ex-Polacy”
-na zjazdach PZPR ustalano kogo obrażać i jaki sposób to robić (zrytualizowany zasób inwektyw). Władza i media przemawiały do społeczeństwa w celach propagandowych i agitacyjnych (nowomoda)
-ograniczony zbiór środków leksykalon- frazeologicznych, usuwanie niektórych wyrazów ze słownika, gotowe schematy poznawcze narzucające określoną interpretację rzeczywistości, jednoznaczny kod kulturowy
Stan wojenny: negatywna retoryka polityczna charakteryzująca solidarnościową opozycję i jej działania
Język komunikowania politycznego w III RP: cechy charakterystyczne, przykłady
-wolność prasy, zniesienie cenzury
-aktywne uczestnictwo
-duże znaczenie humoru i metafory: polityka jko teatr, politycy- gracze sceny politycznej
-słownictwo potoczne pojawia się w parlamencie; występowanie wulgaryzmów w kuluarach
-ustrój demokratyczny : przeciwnicy polityczni spotykaja się twarzą w twarz: spontaniczność języka; bogate słownictwo emocjonalno- aksjologiczne
-negatywne emocjonalizmy ,
-obraźliwej modyfikacji poddawane są nazwiska polityków,
-dominacja polszczyzny barwnej, dynamicznej,
-potocyzmy i kolokwializmy , (skrócenie dystansu między elitami a społeczeństwem),
-odejście od statycznych form typowych dla komunikatów prasowych
Język propagandy politycznej w okresie PRL i III RP
PRL-szablonowość
-przewidywalność pod względem formy i treści
-ideologiczna frazeologia
-rozbudowane etykietalne formuły i człony nominalne
-eufemizmy zastępujące zakazane pojęcia (strajk, opozycja)
-inwektywy skoncentrowane wokół kategorii wroga klasowego
-zakaz polemiki z rządzącymi
II i III RP- personalizacja polityki
-każdy polityk może wnieść do języka propagandy własne preferencje językowe
-język pełen kolokwializmów, zaskakujących metafor, oryginalnych skojarzeń wynikających z gry językowej
-duża inwencja słowotwórcza polityków
III RP-mediatyzacja polityki, język zabawy, gry, poszukiwanie wyrazistych form wyrazu, cel-zaistnienie w przestrzeni medialnej.
Kultura polityczna i jej komponenty
Podstawowe komponenty:
-poznawczy-> zainteresowanie polityką
-aksjologiczny-> wartości odnoszone do systemu politycznego
-ocenno-afektywny->formułowanie ocen, wydarzeń politycznych
-behawioralny->uznane wzory zachowań w sferze polityki
Omów typy kultury politycznej
poddańcza (zaściankowa)
podporządkowana (poddańcza)
uczestnictwa (uczestnicząca)
Typy kultury politycznej a rodzaje komunikacji politycznej
Metafory w polityce: rola i znaczenie, wady, zalety
-wpływają na sposób myślenia i postrzegania świata poprzez ludzi
-koncentracja treści uzyskiwana dzięki metaforom, ułatwia opis rzeczywistości politycznej (żelazna kurtyna, globalna wioska)
-służą najczęściej wyrażaniu negatywnego emocjonalnego stosunku do przeciwnika politycznego oraz wywołaniu podobnych odczuć
-wiele metafor to internacjonalizmy (szara strefa, kiełbasa wyborcza)
-kluczowa dla metafory jest relacja podobieństwa: użytkownik języka musi dostrzegać jakieś podobieństwo między dwoma elementami rzeczywistości.
-Pozwalają na modelowanie obiektów rzeczywistości mają istotne walory poznawcze, uwydatniają aspekty nazywanych zjawisk.
-służą dosadnemu, prostemu, zwięzłemu i atrakcyjnemu wyjaśnieniu rzeczywistości
-używanie metafor pozwala na wyrażenie skomplikowanych treści za pomocą pojęć powszechnie zrozumiałych
-walor perswazji, z reguły ukazuje przedmiot w pewnej perspektywie aksjologicznej, narzucając tym samym odbiorcy określoną postawę wartościującą
-poznanie rzeczywistości poprzez metafory jest poznaniem pośrednim i ukierunkowanym.
-trafna metafora pozwala ukierunkować oceny, poglądy odbiorcy, zasugerować wartościowanie nie wprost.
Przykładowe zbiory odniesień tematycznych współczesnej metaforyki politycznej
1) zbiór elementarnych pojęć ocennych (elementarnych metafor pojęciowych polityki)-anatomicznych par dotyczących:
-relacji przestrzennych
-relacji uczestników
-substancji
-czasu
2) zbiór odniesień metaforycznych względem pojęcia „gra”
-polityka to teatr
-polityka to wojna
-polityka to gra sportowa
-polityka to gra rynkowa i hazardowa
Elementarne metafory pojęciowe dotyczące relacji przestrzennych: cechy charakterystyczne, przykłady
-jest podstawą ludzkiej metafory orientacyjnej, ukazuje relacje władzy politycznej i społeczeństwa
Góra-władza, szczęśliwy, dół-społeczeństwo, smutny
Przód-Tył
Elementarne metafory pojęciowe dotyczące relacji uczestników: cechy charakterystyczne, przykłady
-komunikacja niewerbalna, wielkość-pozytywna, małość- negatywna
-wielki-mały,
-swój-obcy-podkreślając antagonistyczność polityki, podstawowa opozycja dla komunikacji politycznej, wywołuje skrajne emocje,
otwarty-zamknięty-kluczowa metafora demokracji.
Lewy-prawy, stereotypy ideologiczne, etykietki spełniające rolę inwektyw
Elementarne metafory pojęciowe dotyczące czasu: cechy charakterystyczne, przykłady
-stary-nowy
-miniony-przyszły
Elementarne metafory pojęciowe dotyczące substancji: cechy charakterystyczne, przykłady
-Czysty-Brudny
-Przejrzysty-Nieprzejrzysty
-Twardy-Miękki. Elastyczny-Sztywny
-Czarny-Biały, szary-kolorowy, zimny-gorący
Metafory gry w polityce: znaczenie, przykłady
1)Polityka to wojna, rywalizacja, immanentne cechy stosunków społecznych. Nieustannie zwalczających się przeciwieństw dotyczących nie tylko ludzi, ale i zwierząt, roślin, antagonistyczna natura polityki.
-wojna-podstawowe odniesienie pojęciowe konfliktu werbalnego
-spór-walka na słowa, w której: atakujemy, bronimy się, nacieramy, próbujemy zniszczyć, zbić argumenty przeciwnika
metaforyka wojenna-funkcja mobilizacyjna w okresie PRL
-nowomowa, nieustanna mobilizacja, opieranie polityki i propagandy państwowej na istnieniu mniej lub bardziej realnego wroga i syndromie oblężonej twierdzy.
-zwalczanie wroga-metaforyka walki służąca wywołaniu nienawiści i postaw agresywnych.
-sielankowa wizja rzeczywistości- spokój, stabilizacja, codzienna praca, metaforyka służąca usypianiu społeczeństwa, infantylizacja, ograniczenie krytycyzmu
2) Polityka to teatr-umowność, udawanie, zaangażowanie, manipulacja.
-nazwy uczestników politycznych wydarzeń:aktor, reżyser, publiczność, audytorium gapie, oraz :scena, kulisy,
-nazwy działań: reżyserować, grać rolę, występować, pociągać na sznurki,
-nazwy gatunków dramatycznych, wydarzeń teatralnych: spektakl, widowisko, dramat, komedia, farsa, szopka,
-nazwy gatunków TV: reality show, telenowela brazylijska
-nazwy rodzajów dramatycznych i rozrywkowych: operetka, teatr iluzji, cyrk, maskarada.
List otwarty/petycja jako przykład gatunku wypowiedzi w obszarze komunikacji politycznej: cechy, zawartość, język
Exposé jako przykład gatunku wypowiedzi w obszarze komunikacji politycznej: cechy, zawartość, język
brak wyrazów nacechowanych emocjonalnie
neutralny charakter wypowiedzi
przedstawienie konkretów dotyczących planów polityki
często wyrażenie utożsamiające się z narodem (np. nasz kraj, naszymi siłami)
odwoływanie się do wspólnych wartości (kraju, religii)
Orędzie/przemówienie okolicznościowe jako przykład gatunku wypowiedzi w obszarze komunikacji politycznej: cechy, zawartość, język
Debata publiczna: cechy, zawartość, język
Aktualność tematu
Znaczenie poruszanego problemu
Różnice poglądów
Odpowiednia argumentacja
Dobór osób dyskutujących
Socjotechnika w komunikowaniu politycznym (perswazyjność języka i obrazu w polityce): omów na wybranych przykładach
Perswazja-usiłowanie uzyskania realnego wpływu na sposób myślenia lub postępowania odbiorcy komunikatu, jednakże nie drogą bezpośredniego rozkazu, lecz metodą pośrednią poprzez podporządkowanie założonemu celowi wszystkich pozostałych zachowań komunikacyjnych, które odbiorca byłby w stanie zrozumieć i właściwie zinterpretować.
Propaganda a marketing polityczny i wyborczy
Marketing polityczny to zespół technik służących do kreowania zmian zachowań podmiotów polityki oraz obywateli w przestrzeni rywalizacji politycznej w określonych i długofalowych procesach,
Natomiast propaganda polega na stosowaniu technik socjotechnicznych takich jak:
-prawdziwość i pragmatyczność
-masowość i długotrwałość działań
-przekazywaniu informacji pożądanej, emocjonalnego pobudzenia, stopniowania informacji itp.
Czyli za bardzo się jedno od drugiego nie różni
Wyjaśnij pojęcie „język polityki”
Konglomerat różnych stylów funkcjonalnych oraz różnych idiolektów, wykorzystujący środki językowo-stylistyczne w celach perswazyjnych, skierowany do masowego odbiorcy.
Wymień cechy współczesnych wypowiedzi politycznych
Treść (zawartość) oraz cel (intencji) powstania i oddziaływania
-o polityczności tekstu decydują treści i cel teksu a nie polityczność nadawcy czy odbiorcy
-generowanie tekstów to jedna z podstawowych czynności politycznych w państwie demokratycznym
-Teksty, zwłaszcza opublikowane zamykają pewne etapy działań politycznych, stanowią ich finalizację.
Cechy charakterystyczne języka wypowiedzi publicznych Lecha Wałęsy
-Metafora ojca-paternalistyczność
-prosta metaforyka
-nie zakłada swojej nieomylności, często mówi o błędach i obawach
-operowanie sylogizmami-podawanie dwóch interpretacji: właściwej i błędnej
-rubaszność języka
-stosowanie inwektyw „Durniów z nas robicie, gamonie, barany”
stosowanie frazeologii negatywnie kojarzonej z imnionym ustrojem.
-stosowanie frazeologii abstrakcyjno -konkretnej w oryginalnych połączeniach, operowanie skrótami myślowymi np. „oddźwięk na moją przesłankę”
-niejasność języka wynikająca z niekonsekwencji i sprzeczności zamierzonych paradoksów: typowo konwersacyjnych: „tak, to znaczy nie”
retorycznych: „zrobię porządek, czyli burzę”
oksymoronów: „pokojowa wojna”
Mediatyzacja języka polityki: omów na wybranych przykładach
Inwektywa polityczna: cechy charakterystyczne, przykłady
zarzut obrażający, zniewaga słowna, obelga polityczna nawiązująca do szablonów i stereotypów języka propagandy politycznej; wszystkie zachowania mające na celu obrażenie, zlekceważenie, znieważenie człowieka lub grupy osób.
Wyjaśnij pojęcie „etykietowanie”, podaj przykłady
jest to proces nadawania określeń w kategoriach zachowania jednostkom, grupom społecznym czy kategoriom społecznym w wyniku czego przyjmują one nadane im cechy i zaczynają działać zgodnie z przypisanymi im etykietami. Proces naznaczania społecznego (przypięcie komuś etykietki) odbywa się zawsze przy określaniu negatywnej grupy odniesienia, np. określanie kogoś, kto złamał prawo, mianem kryminalisty. Naznaczanie bywa przyczyną deprecjonowania jednostek i grup społecznych. Jest on też bazowym mechanizmem tworzenia stereotypów. Zajmuje się ludzkimi interakcjami, zachowaniem i kontrolą, szczególnie w zakresie dewiacji
Omów strategie obrażania przeciwnika politycznego w komunikacji politycznej
Podaj przykłady środków językowo-stylistycznych wykorzystywanych do deprecjonowania przeciwnika politycznego
Systemy wartościujące słów, np. łajdak negatywnie określane nazwy zbiorowości negatywne cechy charakteru i poziomu intelektualnego
słownictwo konotujące, wartościujące
Humor polityczny: funkcje, znaczenie
Dyskredytacja przeciwnika politycznego
Ośmieszenie określonych cech
Wyolbrzymienie poszczególnych cech za pomocą karykatury
Wyjaśnij pojęcie „populizm” w kontekście wypowiedzi politycznych
-głoszenie, lansowanie idei, zamierzeń politycznych, skonomicznych i innych za pomocą haseł łatwo trafiających do przekonania, chwytliwych, zgodnych z oczekiwaniami większości, w celu zyskania poparcia społeczeństwa i osiągnięcia przy jego pomocy wpływów lub władzy.
Zabiegi populistyczne dostrzegane w publicznych wypowiedziach perswazyjnych (w większym lub mniejszym stopniu) wszystkich podmiotów politycznych. Główna cecha populizmu-intencjonalne ukazywanie uproszczonej wizji świata- najczęściej przybiera postać odwołań językowych do prostoty
Wskaż cechy charakteryzujące podstawowe wzorce komunikacji politycznej bazujące na ideologii konserwatywnej, liberalnej i socjalistycznej
Język polskiej polityki pocz. XXI wieku - cechy charakterystyczne, tendencje, przykłady
1