Wprowadzenie do ZZL

Ludzie nie są zasobem, lecz dysponują zasobem, czyli ogółem cech i właściwości ucieleśnionych w nich, które umożliwiają pełnienie różnych ról w organizacji.

Składniki zasobu ludzkiego:

• wiedza,

• zdolności,

• umiejętności,

• zdrowie,

• postawy,

• wartości,

• motywacja.

Zarządzanie zasobami ludzkimi jest określoną koncepcją zarządzania w obszarze funkcji personalnej przedsiębiorstw, w której zasoby ludzkie postrzega się jako składnik aktywów firmy i źródło konkurencyjności, w której to koncepcji postuluje się aktywną rolę kierownictwa liniowego, wskazuje się na potrzebę kształtowania kultury organizacyjnej oraz budowania zaangażowania pracowników.

Ogólny model zarządzania zasobami ludzkimi w organizacji (rys).

Funkcje ZZL:

• funkcje operacyjne,

• funkcje taktyczne,

• funkcje strategiczne.

Podejścia ZZL:

• twarde,

• miękkie.

Podejście twarde:

1. Ludzie to jeden z zasobów przedsiębiorstwa i zarządzanie nimi nie różni się od zarządzania innymi zasobami.

2. Dominującym kryterium pozyskiwania pracowników jest kryterium kosztów.

3. W procesie pracy zasoby ludzkie powinny być wykorzystywane i rozwijane w sposób pełny i produktywny.

4. Strategia organizacji jest elementem naczelnym i wyjściowym, pracownicy muszą się jej podporządkować.

Podejście miękkie:

1. Zasoby ludzkie są najważniejsze.

2. Źródłem przewagi konkurencyjnej organizacji są zdolności twórcze, zaangażowanie, umiejętności i kwalifikacje pracowników.

3. Pracownikom należy zapewnić szerokie możliwości rozwoju.

4. Ścisła więź ZZL ze strategią organizacji

Kultura organizacyjna jest to spo­sób, w jaki wszystko robimy.

Kultura organizacyjna to wspólne normy i wartości członków jakiegoś systemu społecznego.

Kultura to podstawowe wartości, ideologie i założenia, które kierują zacho­waniami jednostki i firmy oraz je kształtują. Wartości te ujawniają się w aspek­tach bardziej wymiernych, takich jaki legendy firmy, rytuał, język i żargon, dekoracja i układ biur czy dominujący styl ubierania się personelu.

Kultura firmy to zbiór wartości, często przyjętych za oczywiste, pomagających ludziom to zrozumieć, które działania są możliwe do przyjęcia, a które nie (Morhead, Griffin).

Według Scheina: Kultura organizacyjna to podstawowe założenia wynalezione, odkryte lub wykształcone w danej grupie w toku jej uczenia się, jak ma sobie radzić z problemami zewnętrz­nej adaptacji i wewnętrznej integracji.

Kultura organizacyjna:

Artefakty:

• kulturowe,

• fizyczne,

• behawioralne.

Normy i wartości:

• deklarowane,

• rzeczywiście przestrzegane.

Typologia Harrisona:

• kultura osiągnięć,

• kultura wsparcia,

• kultura władzy,

• kultura roli.

Typologia Mowdaya i Portera: kultury silne i słabe.

Najnowsza typologia kultur organizacyjnych:

• rodzina,

• wieża Eiffla,

• pocisk kierowany,

• inkubator.

Typologia kultur ze względu na osiągana efektywność:

1. kultura nieefektywna,

2. kultura proefektywnościowa,

3. kultura antyefektywnościowa.

Firmy zmian kultury organizacyjnej:

1. rewolucja kulturowa,

2. ewolucja kulturowa.

Mechanizmy służące zmianie kultury:

- pierwotne,

- wtórne.

Komunikowanie się to proces wymiany znaczeń za pomocą słowa mówionego i pisanego, symboli oraz mowy ciała, ukierunkowany na uzgadnianie przekonań, wartości, opinii, postaw i koordynowanie zachowań osób podejmujących aktywność komunikacyjną.

Proces komunikowania się

Komunikowanie jako element zaspokajania potrzeb:

• fizycznych,

• otrzeby ego,

• społecznych,

• praktycznych.

Podstawowe aspekty procesu komunikacji w ZZL:

• Komunikacja jest tworzeniem wspólnego systemu społecznego.

• Komunikacja jest systemem dynamicznym, aktywnym.

• Komunikacja werbalna i niewerbalna są częścią tego samego systemu przekazywania i wymiany informacji.

• W procesie komunikacji ważny jest relacyjny komponent informacji.

• Komunikacja to wymiana symboli.

Trzy główne podejścia do komunikowania się:

• asertywne komunikowanie się;

• nieasertywne komunikowanie się;

• agresywne komunikowanie się.

Podstawowy podział procesu komunikacji: komunikacja wewnętrzna, zewnętrzna.

Formy komunikacji według kryterium stopnia formalizacji

• formalna,

• nieformalna.

Formy komunikacji według kierunku komunikowania się:

• pionowa,

• pozioma,

• diagonalna,

• dośrodkowa i odśrodkowa.

Elementy komunikacji niewerbalnej:

• gestykulacja,

• wyraz mimiczny twarzy,

• dotyk i kontakt fizyczny,

• wygląd fizyczny,

• dotyk i kontakt fizyczny

• dźwięki paralingwistyczne,

• kanał wokalny,

• spojrzenia i wymiana spojrzeń,

• dystans fizyczny między rozmówcami,

• pozycja ciała w trakcie rozmowy,

• organizacja środowiska.

Cztery strefy dystansu:

• strefa intymna,

• strefa osobista,

• strefa społeczna,

• strefa publiczna.

Funkcje przekazu niewerbalnego:

• wyrażanie emocji,

• przenoszenie postawy,

• informowanie o cechach osobowości,

• ułatwianie komunikacji werbalnej,

• uzupełnianie komunikatu językowego.

Czynniki kształtujące styl komunikowania się:

• naśladowanie osób znaczących,

• sposób postrzegania i przypisywania określonej wartości samemu sobie i innym ludziom,

• rozbieżność między „ja realnym” i „ja idealnym”.

Style komunikacji:

1. intuicjonista,

2. myśliciel,

3. uczuciowiec,

4. czuciowiec.

Warunki skutecznej komunikacji:

• Dobrać treść i sposób przekazu do odbiorcy.

• Dopasować wiadomości do słownictwa, zainteresowań i systemu wartości odbiorcy.

• Uświadomić sobie, w jaki sposób wiadomość może zostać zniekształcona poprzez przesądy, wpływ innych i skłonności do odrzucania tego, czego nie chce się słyszeć.

• Wykorzystać informacje zwrotne

• Otrzymać od odbiorcy informacje na temat tego, co i w jaki sposób zostało zrozumiane.

• Wykorzystać komunikowanie twarzą w twarz.

• Stosować poparcie dla swej argumentacji.

• Używać prostego, bezpośredniego języka.

• Dopasować działania do słów.

• Wykorzystać różnorodne kanały komunikacji.

-6-

ARTEFAKTY

NORMY I WARTOŚCI

AKSJOMATY

---