Ochrona Wlasnosci Intelektualnych sciagi, MATERIAŁY NA STUDIA, owi


WYKŁAD I


Prawo cywilne- kodeks cywilny, kodeks postępowania cywilnego

Prawo karne- kodeks karny, kodeks postępowania karnego

Prawo administracyjne- kodeks postępowania administracyjnego

Podział dóbr niematerialnych:

Prawo cywilne- gałąź prawa obejmująca normy prawne regulujące stosunki cywilno-prawne między podmiotami prawa czyli

Zdolność prawna- to zdolność do bycia podmiotem prawa i obowiązków prawnych

Podmioty prawa:

Zdolność prawa jest to gruncie polskiego prawa jest niestopniowana. Można ją mieć lub nie mieć. Jej utrata następuje w chwili śmierci lub likwidacji podmiotu.

Zdolność do czynności prawnych- zdolność dokonywania we własnym imieniu czynności prawnych czyli przejmowania i składania oświadczeń woli mających na celu powstanie, zmianę lub ustanie stosunki prawnego czyli zdolność do tego, aby samodzielnie kształtować swoją sytuację prawną.

Zdolność do czynności prawnych jest uregulowana przez przepisy części ogólnej kodeksu cywilnego.

Może być ona:

Czynność prawna dokonana przez kogoś kto nie ma do tego prawa jest nie ważna- potrzebna jest zgoda przedstawiciela ustawowego. Wyjątkiem mogą być umowy należące do umów powszechnych zawieranych w drobnych sprawach życiowych.

Oświadczenie woli - pojęcie z zakresu prawa cywilnego oznaczające przejaw woli ludzkiej zmierzający do wywołania skutku prawnego w postaci powstania, zmiany, ustania stosunku prawnego. Oświadczenie woli jest każde zachowanie człowieka wyrażające jego wolę w sposób dostatecznie zrozumiały. Może być złożone nie tylko na piśmie, ale także ustnie, jak również wyrażone przez gest. Definicja oświadczenia woli w prawie polskim została zawarta w art. 60 kodeksu cywilnego.

Aby oświadczenie woli było ważne musi spełniać warunki:

Wyróżnia się:

nie na serio- niejednoznacznie zrozumiałe

Wady oświadczenia woli:

Czynność prawna-dokonywana zostaje przez osobę zwaną przedstawicielem, w imieniu osoby zwanej dalej reprezentowanego. Przedstawicielstwo może być oparte na ustawie (przedstawicielstwo ustawowe) lub na oświadczeniu reprezentowanego (pełnomocnictwo).

Formy czynności prawnych:

organy właściwe:

podpis osób takich uwiarygadniają dokument

Przedstawicielstwo:

Przedstawiciel ustawowy0 rodzic względem niepełnoletniego

Prokurator- dla przedsiębiorstwa

Pełnomocnictwo (można wybrać samemu):

Warunki skutecznej ochrony dóbr niematerialnych:

Własność intelektualna- to całokształt twórczej działalności, której rezultatem są dobra niematerialne. Dobra niematerialne mogą podlegać ochronie prawami wyłącznymi i wówczas stanowią przedmiot własności intelektualnej.

W przypadku przedmiotów prawa autorskiego tu prawo wyłączne powstaje już z chwilą ustalenia utworu i jest utworem w rozumieniu ustawy o prawie autorskim.

Utwór jako przedmiot prawa autorskiego

Przedmiotem prawa autorskiego jest „utwór” rozumiany jako dobro niematerialne. Tak pojmowany utwór zależy odróżnić od przedmiotu materialnego na jakim został utrwalony i za pomocą którego można się z nim zapoznać.

W stosunku do przedmiotu materialnego na którym utrwalono utwór znajdą zastosowanie ogólne przepisy prawa cywilnego (głównie prawo rzeczowe oraz zobowiązań). Natomiast do „utworu” rozumianego jako dobro niematerialne zastosowanie znajdą głównie przepisy prawa autorskiego.

Ustawodawca polski nie wprowadził zamkniętego, wyczerpującego katalogu utworów. Określił natomiast pewne przesłanki jakie musi spełniać dzieło aby stanowiło utwór w rozumieniu prawa autorskiego i podlegało z tego tytułu ochronie przewidzianej w ustawie.

Art. 1. ust. 1 Ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych definiuje utwór jako: „każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażania”.

Utwór jest zatem rezultatem działanie człowieka charakteryzującym się jednocześnie „twórczością” (przesłanka ta nazywana jest niekiedy w literaturze przesłanką „oryginalności utworu”) oraz „indywidualnością”.

Działalność twórcza jest to działanie kreatywne, tworzące coś nowego, oryginalnego, coś czego dotąd nie było (nie ma znaczenia dla ochrony prawno-autorskiej wartość utworu, jego walory estetyczne czy moralne, ani jego treść merytoryczna; z ochrony prawnej korzystają zarówno utwory o wysokich walorach literackich lub artystycznych, jak i utwory miernej wartości).

Indywidualny charakter - piętno osobiste, niepowtarzalny charakter formy przejawiający się w ujęciu tematu i sposobie jego wyrażenia (utwór nie ma charakteru indywidualnego, jeżeli forma w jakiej jest wyrażony, będzie typowa dla danego rodzaju dzieła, np. typowe rysunki techniczne, typowe tabele, zestawienia alfabetyczne).

Jak czytamy we wskazanym przepisie „przedmiotem prawa autorskiego są utwory”:

Ustalenie utworu - jego uzewnętrznienie, nadanie mu takiej postaci, również nietrwałej, która pozwala na zapoznanie się z utworem co najmniej jednej osobie poza samym twórcą (wygłoszenie wykładu lub przemówienia, wykonanie improwizacji muzycznej lub słownej).

Utrwalenie utworu - sporządzenie pierwszego nośnika materialnego, tzn. nadanie utworowi takiej postaci materialnej, która umożliwia zapoznanie się z utworem dowolnej licznie osób w dowolnym czasie (sporządzenie rękopisu na taśmie).

Do utworów samoistnych, tzn. takich, które nie zawierają elementów twórczych przejętych
z innych utworów, zalicza się utwory powstałe w wyniku własnych przemyśleń utwory oraz utwory inspirowane.

Utwory niesamoistne to opracowania, utwory zbiorowe oraz inne, do których wprowadzono elementy twórcze z utworów innych autorów, na podstawie przepisów o dowolnym użytku publicznym, po upływie okresu ochrony lub też z naruszeniem prawa.

Wyłączenia spod ochrony - z mocy prawa nie podlegają ochronie prawa autorskiego: akty normatywne i ich urzędowe projekty (a więc teksty ustaw, rozporządzeń, zarządzeń itp.), urzędowe dokumenty, materiały i symbole, opublikowane opisy patentowe i ochronne oraz proste informacje prasowe. Wyłączenie tych kategorii spod ochrony nie jest konsekwencją założenia, że nie stanowią one przejawu działalności twórczej lecz uznanie potrzeby swobodnego korzystania z nich przez ogół.

Podmiot prawa- twórca i przysługująca mu autorskie prawa osobiste i majątkowe.

Twórcą jest osoba której nazwisko widnieje na utworze.

Autorskie prawa majątkowe - stosownie do art. 8 ust. - z reguły na rzecz twórcy; ustawodawca zastrzega jednak możliwość wprowadzenia odmiennej regulacji. Tak więc, w zakresie autorskich praw majątkowych niekiedy z mocy ustawy dochodzi do „rozejścia się” już w chwili stworzenia dzieła, dwóch podmiotów: twórcy utworu i autorsko uprawnionego do tego dzieła.

Należy mieć świadomość, że status twórcy (współtwórcy) to kwestia faktu; jest nim osoba fizyczna (nigdy osoba prawna), która wniosła twórczy wkład do utworu. Kwestia określenia twórcy utworu nie podlega woli stron. Nie ma także znaczenia zdolność do czynności prawnych, stan psychiczny, wiek czy zamiar stworzenia utworu. Autorstwo uzyskuje się zatem przez sam fakt stworzenia (współtworzenia) dzieła.

Szczególną rolę ułatwiającą dochodzenia praw autorskich, posiada przepis art. 8 ust. 2, według którego: „Domniemywa się, że twórcą jest osoba, której nazwisko jako twórcy uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub której autorstwo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek inny sposób w związku z rozpowszechnieniem utworu”. Zgodnie z ogólnymi zasadami, domniemanie to może być obalone w drodze przeciwdowodu.

Naukowy utwór - prawo autorskie nie chroni odkryć naukowych, mogą one być swobodnie wykorzystywane (z zachowaniem praw osobistych-powołanie na źródło), chroni zaś formę dzieła a więc postać w jakiej zostało ono wyrażone.

Ustawodawca wprowadził pewne ograniczenia dla naukowca, który stworzył utwór naukowy w ramach stosunku pracy z instytucją naukową. Instytucja naukowa ma wówczas prawo do pierwszeństwa publikacji utworu naukowego swego pracownika (ale za publikację zależy się jej autorowi wynagrodzenie) oraz może korzystać z utworu jako materiału naukowo-dydaktycznego dla potrzeb własnych.

Pracowniczy utwór - gdy autor zatrudnił się u pracodawcy w celu tworzenia utworów,
w ramach wykonywania obowiązków ze stosunku pracy, to autorskie prawa majątkowe do tych utworów przysługują, z chwilą ich przyjęcia, pracodawcy. Zakres nabytych praw ustawa określa jako: „w granicach określonych przez cel umowy o pracę i wynikających ze zgodnego zamiaru stron” - chyba, że strony umówią się w umowie o pracę inaczej.
Z powyższego wynika, jak ważna jest treść umowy o pracę w tym zakresie - jakie utwory należeć będą do pracodawcy i jaki jest zakres nabytych przez niego autorskich praw majątkowych. Klauzule w tej kwestii powinny być bardziej precyzyjne od ogólnej dyspozycji ustawy; ich konsekwencją może być ewentualny podział praw majątkowych do utworu - autorowi może przysługiwać prawo do eksploatacji utworu poza granicami wynikającymi z zakresu działania przedsiębiorstwa, czy instytucji oraz celu, dla jakiego utwór stworzono. Pracodawca ma sześć miesięcy na wypowiedzenie się, czy dostarczony mu przez pracownika utwór: przyjmuje, nie przyjmuje lub też uzależnia jego przyjęcie od dokonania w nim, w określonym terminie, wskazanych zmian. Jeśli termin ten upływa, a pracodawca nie zawiadomił pracownika o swojej decyzji, utwór uważa się za przyjęty bez zastrzeżeń. Autorowi utworu pracowniczego przysługuje ochrona jego autorskich praw osobistych.

Treść prawa autorskiego ma w ustawie konstrukcję dualistyczną. Wprowadzone zostały odrębne statusy prawne dla dwóch grup praw autorskich: prawa osobiste i prawa majątkowe.

Istotą autorskich praw osobistych jest nieograniczona w czasie nie podlegająca zrzeczeniu lub zbyciu więź twórcy z utworem.

Katalog dóbr osobistych to:

Dalsze prawa autorskie to:

prawo do odstąpienia od umowy lub jej wypowiedzenia z powodu istotnych interesów twórczych

Prawa autorskie majątkowe nie są wieczyste- po upływie tych lat utwór staje się własnością publiczną, ale nadal trzeba podawać nazwisko autora.

Niemożność zrzeczenia się lub zbycia praw osobistych nie oznacza jednak, że w umowach dotyczących korzystania z jego utworu, czy postanowienia, na mocy których autor zezwoli na wykonywanie prawa osobistego w jego imieniu lub zobowiązuje się do niewykonywania tego prawa wobec swego kontrahenta.

Majątkowe prawa autorskie jest to zespół uprawnień jakie przysługują twórcy utworu przy czym nacisk kładzie się tu na kwestię ekonomiczną tych uprawnień.

Autorskie prawa majątkowe gwarantują twórcy utworu wyłączne prawo do korzystanie
w utworu i rozporządzania nim na wszystkich polach eksploatacji oraz do wynagrodzenia za korzystanie z utworu. Osoby trzecie, chcące korzystać z utworu, muszą uzyskać pozwolenie twórcy, lub osoby przez niego uprawnionej.

Ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych w art. 50 wyróżnia trzy zasadnicze pola eksploatacji utworów:

  1. utrwalenie i zwielokrotnienie utworu

  2. obrót oryginałem albo egzemplarzami, na których utrwalono utwór

  3. rozpowszechnianie utworu w inny sposób, niż wprowadzanie do obrotu (publiczne wykonanie, wystawienie, wyświetlenie, odtworzenie, nadawanie, reemitowanie i In.).

  4. autorskie prawa majątkowe są prawami zbywalnymi mogą być dziedziczone lub przejść na inne osoby na podstawie umowy.

Ochrona autorskich praw majątkowych - zgodnie z art. 79 autor utworu może od osoby, która naruszyła jego prawa:

Prawa autorskie majątkowe nie są wieczyste. Zgodnie z art. 36 Ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych majątkowe prawa autorskie wygasają po upływie 70 lat:

Po wygaśnięciu majątkowych praw autorskich utwór staje się własnością publiczną - można go publikować o powielać w dowolny sposób, zachowując jednak nadal dane o autorze. Sam twórca może również przed upływem okresu ochronnego oznajmić, że jego dzieło staje się własnością publiczną.

Użytek osobisty - prawo zezwala na nieodpłatne korzystanie z już rozpowszechnionego utworu - bez zezwolenia twórcy - w zakresie własnego użytku osobistego (z wyjątkiem budowania według cudzego utworu architektonicznego). Krąg osobisty ograniczony jest do osób pozostających w związku rodzinnym lub towarzyskim.

Użytek publiczny - ustawa wprowadza ograniczenia łamiące monopol autorski na rozporządzanie dziełem, uzasadnione celem społecznym w zakresie potrzeb informacyjnych, oświatowych, naukowych i kulturalnych. Ograniczenia te polegają na tym, że w pewnym ściśle określonym zakresie możliwe jest swobodne korzystanie z utworu bez zgody autora utworu i bez zapłacenia wynagrodzenia. Warunkiem takiego wykorzystania jest respektowanie autorskich dóbr osobistych, a więc wyraźne podanie autora i źródła, z którego utwór został zaczerpnięty w całości lub części oraz zakaz wprowadzania jakichkolwiek zmian w utworze. Dozwolony użytek publiczny obejmuje jedynie te utwory, które zostały już rozpowszechnione. Dozwolony użytek „nie może naruszać normalnego korzystania z utworu lub godzić w słuszne interesy twórcy” - to nadrzędna zasada, do której należy sięgać zawsze w razie wątpliwości interpretacyjnych, związanych z korzystaniem z cudzego utworu w ramach dozwolonego użytku.

Ograniczenia autorskich praw majątkowych

Prasa (także radio i TV): wolno w celach informacyjnych, rozpowszechniać opublikowane:

Rozpowszechnianie utworów w podanym wyżej zakresie jest dozwolone zarówno
w oryginale, jak i tłumaczeniu.

Instytucje naukowe i oświatowe: w celach nauczania lub własnych badań, mogą one korzystać z opublikowanych utworów w oryginale i w tłumaczeniu oraz sporządzać w tym celu egzemplarze opublikowanych utworów.

0x08 graphic

Rozwiązania

Utwory (krótszy okres ochrony)

w których przysługują prawa

podmiotowe (bezterminowe) i

majątkowe (70lat)

Instytucje naukowe i oświatowe: w celach nauczania lub własnych badań mogą one korzystać z opublikowanych utworów w oryginale i w tłumaczeniu oraz sporządzać w tym celu egzemplarze opublikowanych utworów.

Biblioteki publiczne, archiwa i szkoły: w zakresie swych zadań statutowych mogą udostępniać (na miejscu i wypożyczać) opublikowane egzemplarze utworów. Ustawa daje im też prawo sporządzania lub zlecenia sporządzania pojedynczych egzemplarzy utworów opublikowanych, lecz niedostępnych już w handlu - w celu uzupełnienia i ochrony swych zbiorów.

Ośrodki informacji naukowej i naukowo-technicznej: mogą sporządzać i rozpowszechniać własne opracowania dokumentacyjne oraz pojedyncze egzemplarze fragmentów opublikowanych utworów, nie większych niż jeden arkusz wydawniczy (czyli 22 strony maszynopisu, ograniczenie wielkości fragmentu - nie egzemplarza). Jeżeli ośrodki te udostępniają egzemplarze utworów odpłatnie wówczas właściwa organizacja zbiorowego zarządzania prawami autorskimi jest uprawniona do pobierania od nich wynagrodzenia.

Pozostałe ograniczenia: posiadacze urządzeń służących do odbioru dźwięku (lub dźwięku i obrazu) mogą korzystać z tych urządzeń także w miejscu ogólnie dostępnym, jeżeli nie jest to związane z zamiarem osiągnięcia przez nich dodatkowych korzyści majątkowych. Wolno wykonywać publicznie w celu niezarobkowym opublikowane utwory literackie, muzyczne i słowno muzyczne, jeżeli nie łączy się z tym osiąganie korzyści majątkowych. Dotyczy to okazjonalnego wykonywania „na żywo” utworów w związku ze sprawowaniem kultu religijnego, uroczystościami państwowymi, szkolnymi, obchodami, ceremoniami, wydarzeniami i imprezami powszechnie dostępnymi. Wyłączone są spod działania tego przepisu imprezy reklamowe, promocyjne i wyborcze.

Wolno rozpowszechniać:

Wynalazki i patenty

Ustawa o wynalazczości nie zawiera definicji wynalazku jako takiego, lecz odnosi się do wynalazków podlegających opatentowaniu (wynalazek, na który można uzyskać patent)

Zgodnie z art. 24 wynalazek taki bez względu na dziedzinę techniki, której dotyczy musi:

Prawo Własności Przemysłowej- kategorie ochrony

  1. patent- chroni wynalazki- nadawany po badaniu

  2. prawo ochronne- chroni wzory użytkowe

  1. prawo z rejestracji- chroni wzory przemysłowe

Stan techniki tworzą wszystkie rozwiązania, które przed datą zgłoszenia wynalazku do ochrony patentowej były stosowane, albo udostępniane do wiadomości powszechnej w formie pisemnego lub ustnego opisu, także takie, które zostały wystawione na wystawie publicznej, albo ujawnione w inny sposób. Nowością jest, że za stanowiące część stanu techniki uważa się w zgłoszeniach wynalazków lub wzorów użytkowych korzystających z wcześniejszego pierwszeństwa, jednak pod warunkiem, że zostaną one opublikowane w Biuletynie Urzędu Patentowego.

Na pewne jednak rodzaje rozwiązań nie można uzyskać patentu, gdyby nawet rozwiązanie takie miało charakter techniczny lub wręcz odpowiadało wszystkim innym ustawowym kryterium wynalazku patentowego. I tak za wynalazki nie uważa się (nie udziela się patentu) w szczególności:

Nie udziela się patentów na:

Patent jest to wyłączne prawo do zarobkowego i zawodowego korzystania z wynalazku. Czas trwania patentu wynosi 20 lat od daty dokonania zgłoszenia wynalazku w Urzędzie Patentowym RP. Jego zakres przedmiotowy określają zastrzeżenia patentowe, zawarte w opisie patentowym. Opis wynalazku i rysunki mogą służyć do wykładni zastrzeżeń patentowych (art.63). Przyznanie patentu jest potwierdzone wydaniem dokumentu patentowego (art. 54).

Patent dodatkowy jest to patent udzielany na rozwiązania uzupełniające lub ulepszające wynalazek chroniony już patentem na rzecz tego samego przedmiotu, jeżeli te ulepszenia lub uzupełnienia mają same w sobie cechy wynalazku, ale nie mogą być stosowane inaczej niż w połączeniu z wcześniej opatentowanym wynalazkiem (art. 30).

Instytucja patentu dodatkowego jest przywilejem dla uprawnionego z patentu, który uzyskuje możliwość ochrony patentowej nowego wynalazku bez ponoszenia dodatkowych opłat. Patent dodatkowy jest opłacany jednorazowo. Należy pamiętać, że patent dodatkowy, w zasadzie trwa tylko tak długo jak trwa patent główny chyba, że patent główny traci moc z przyczyny nie mającej wpływu na wynalazek będący przedmiotem patentu dodatkowego (art. 91).

Pierwszeństwo do uzyskania patentu oznacza się:

Opis patentu jest to wydawany przez Urząd Patentowy drukiem opis wynalazku, na który udzielona została ochrona prawna, zawierający ponadto dane bibliograficzne, zastrzeżenia patentowe oraz rysunki obrazujące przykład lub przykłady realizacyjne wynalazku.

Znakiem towarowym może być każde oznaczenie, które można przedstawić w sposób graficzny, jeżeli oznaczenie takie nadaje się do odróżniania towarów (lub usług) jednego przedsiębiorstwa od towarów (lub usług) innego przedsiębiorstwa (art. 120).

Najbardziej tradycyjnymi i najczęściej występującymi formami przedstawieniowymi znaków towarowych są oznaczenia słowne (wyraz, zdania, slogany), słowno-graficzne (oznaczenia, których występują zarówno elementy słowne, jak i graficzne) i graficzne (rysunki, ornamenty). W przypadku znaków słownych ważny jest sam element słowny. W znakach takich nie jest chroniona grafika w jakiej występuję element słowny (krój i wielkość czcionki).

Kategorie znaków towarowych i praw ochronnych

Ze względu na przeznaczenie znaku możemy wyróżnić:

Znak towarowy - oznaczenie indywidualizujące przeznaczone do odróżniania towarów.

Znak usługowy - oznaczenie indywidualizujące przeznaczone do odróżniania usług.

Ze względu na sposób wykorzystania znaku towarowego w obrocie możemy wyróżnić:

Znak towarowy indywidualny - znak towarowy przeznaczony do używania przez jednego przedsiębiorcę lub przez osobę fizyczną i ewentualnie ich licencjobiorców. Na znak taki udzielane jest prawo ochronne.

Znak towarowy indywidualny, na który zostało udzielone wspólne prawo ochronne - znak towarowy przeznaczony do równoczesnego używania przez kilku przedsiębiorców. Zasady używania takiego znaku określa regulamin używania znaku przyjęty przez przedsiębiorców.

Wspólny znak towarowy - przeznaczony jest do używania przez organizację posiadająca osobowość prawną, która została powołana do reprezentowania interesów przedsiębiorców oraz przedsiębiorców w niej zrzeszonych. Zasady używania w obrocie wspólnego znaku towarowego przez organizację i zrzeszonych w niej przedsiębiorców określa regulamin znaku przyjęty przez ta organizację. Prawo ochronne na wspólny znak towarowy może zostać udzielone tylko na rzecz organizacji.

Wspólny znak towarowy gwarancyjny - znak towarowy przeznaczony do używania przez przedsiębiorców stosujących się do zasad ustalonych w regulaminie znaku przyjętym przez organizację posiadająca osobowość prawną, na której rzecz znak ten został zarejestrowany. Przedsiębiorcy używający wspólny znak towarowy gwarancyjny podlegają kontroli organizacji w zakresie przestrzegania regulaminu znaku. Organizacja na rzecz, której znak ten został zarejestrowany nie może go używać.

Na znak towarowy udzielane jest prawo ochronne (art. 121) lub wspólne prawo ochronne (art. 122). Wniosek o udzielenie prawa ochronnego przez Urząd Patentowy RP na indywidualny znak towarowy może złożyć każda osoba prawna lub fizyczna. O wspólne prawo ochronne ubiegać się mogą natomiast tylko przedsiębiorcy zamierzający wspólnie (równocześnie) używać znak towarowy. Uprawnionym do uzyskania prawa ochronnego na wspólny znak towarowy może być tylko posiadająca osobowość prawną organizacja powołana do reprezentowania interesów przedsiębiorców. Taki znak będzie mogła używać zarówno sama organizacja, jak i zrzeszeni w niej przedsiębiorcy. Natomiast prawo ochronne na wspólny znak towarowy gwarancyjny może uzyskać jedynie posiadająca osobowość prawną organizacja, która sama nie używa tego znaku towarowego, przy czym sam znak jest przeznaczony do używania przez przedsiębiorców stosujących się do zasad przyjętych przez tę organizację i podlegających jej kontroli w tym zakresie. Przez uzyskanie prawa ochronnego nabywa się prawa o wyłącznym używaniu znaku towarowego w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rzeczpospolitej Polskiej. Prawo ochronne w Polsce udzielane jest na 10 lat od daty dokonania zgłoszenia. Może zostać ono przedłużone na wniosek uprawnionego i po wniesieniu stosownej opłaty na kolejne okresy 10-letnie (bez ograniczeń). Prawa podlegają wpisowi do rejestru znaków towarowych (art. 149), uprawniony może wskazać, że jego znak został zarejestrowany, poprzez umieszczenie w sąsiedztwie znaku towarowego literki R wpisanej w okrąg (art. 151).

Oznaczeniami geograficznymi w rozumieniu ustawy, są oznaczenia słowne identyfikujące towar z określonym terenem, np. miejscowością, regionem, krajem pod warunkiem, że cechy istotne tego towaru są przypisywane przede wszystkim jego pochodzeniu geograficznemu (art. 174). Oznaczenie to odróżnia, zatem towar nie od towaru pochodzącego od innego przedsiębiorcy, ale od takiego samego towaru pochodzącego z innego regionu. Oznaczeniami geograficznymi są przede wszystkim nazwy regionalne i oznaczenia pochodzenia służące do wyróżnienia towarów, które pochodzą z określonego terenu i są wytworzone lub przetwarzane na tym terenie.

Prawo z rejestracji na oznaczenia geograficzne trwa bezterminowo od dnia dokonania wpisu do rejestracji oznaczeń geograficznych, prowadzonego przez Urząd Patentowy i skutkuje zakazem używania tego oznaczenia przez innych producentów takich samych towarów, którzy nie zostali wskazani w zgłoszeniu oznaczenia (art.185).

Uprawnionymi do uzyskania prawa z rejestracji oznaczenia geograficznego mogą być wyłącznie albo organizacje upoważnione do reprezentowania interesów producentów działających w danym terenie, albo właściwy terenowo organ administracji rządowej lub samorządu terytorialnego (art.176). Uprawnieni do oznaczenia towarów zarejestrowanym oznaczeniem geograficznym poprzez umieszczenie na towarze określenia: „Zarejestrowane oznaczenie geograficzne” bądź litery G wpisanej w okrąg w oznaczenia geograficznego wskazać mogą na to, że oznaczenie korzysta z ochrony.

Prawo z rejestracji topografii, daje uprawnienie do wyłącznego korzystania z topografii w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej (art. 211). Ochronie prawnej (rejestracji) podlegają wyłącznie topografie oryginalne (topografię uważa się za oryginalną, jeżeli jest wynikiem pracy intelektualnej twórcy i nie jest powszechnie znana w chwili zgłoszenia jej do ochrony). Udzielenie prawa z rejestracji jest potwierdzane wydaniem świadectwa rejestracji topografii (art.206).

Ochrona topografii ustaje po 10 latach od końca roku kalendarzowego, kalendarzowego którym topografia lub układ scalony zawierający taka topografię był wprowadzony do obrotu lub końca roku kalendarzowego, kalendarzowego którym dokonano zgłoszenia topografii w Urzędzie Patentowym, w zależności od tego, który z tych terminów upływa wcześniej. Prawo z rejestracji wygasa również po 15 latach od jej dokonania i utrwalenia, jeżeli okres ten upływa wcześniej niż okres, na jaki zostało udzielone prawo z rejestracji, topografia nie była w tym czasie wykorzystywana w celach handlowych (art. 220i 221). Dla topografii nie sporządza się opisu, a jedynie składa się materiały identyfikujące topografię do depozytu w Urzędzie Patentowym.

1.Udzielenie patentu stwierdza się przez wydanie dokumentu patentowego.

2.Częśćią składową dokumentu patentowego jest opis patentowy obejmujący opis wynalazku, zastrzeżenia patentowe i rysunki. Opis patentowy jest publikowany przez Urząd Patentowy.

Opis wynalazku powinien zawierać następujące części:

  1. Tytuł wynalazku,

  2. Określenie dziedziny techniki,

  3. Opis stanu techniki,

  4. Ujawnienie istoty wynalazku,

  5. Wskazanie ewentualnych korzystnych skutków wynalazku,

  6. Objaśnienie figur rysunku,

  7. Przykład realizacji wynalazku.

  8. Wskazanie możliwości przemysłowego stosowania wynalazku.

Możliwa jest zmiana kolejności poszczególnych części opisu

Tytuł wynalazku

Nazwa stanowiąca tytuł wynalazku, powinna określać przedmiot wynalazku w sposób zwięzły, lecz jednoznaczny (zasada zwięzłości) oraz dziedzinę jego stosowania w odniesieniu do podanych w opisie i zastrzeżeniach patentowych cech technicznych wynalazku.

Jeżeli przedmiotem wynalazku jest urządzenie (układ) albo element konstrukcyjny to w przykładzie realizacji wynalazku należy opisać jego konstrukcję techniczną, przez podanie usytuowania poszczególnych części urządzenia względem siebie oraz ich wzajemnych powiązań konstrukcyjnych.

Jeżeli przedmiotem wynalazku jest sposób wytwarzania wytworu lub proces technologiczny, to w przykładzie realizacji wynalazku należy szczegółowo opisać w porządku chronologicznym następujące po sobie czynności, operacje lub procesy jednostkowe, podając przy tym warunki, w jakich się one odbywają, (np. temperatura, ciśnienie, czas trwania) oraz środki techniczne niezbędne do ich realizacji (np. stosowane surowce, substancje pomocnicze, katalizatory, emulgatory, stosowane narzędzia, przyrządy maszyny i aparaty).

Jeżeli przedmiotem wynalazku jest substancja (np. środek chemiczny, środek spożywczy, lek) to w przykładzie realizacji wynalazku należy określić w szczególności, strukturę tej substancji, jej skład ilościowy i jakościowy, dane fizyko-chemiczne oraz sposób jej wytwarzania.

Jeżeli przedmiotem wynalazku jest materiał biotechnologiczny to w przykładzie realizacji wynalazku należy opisać sposób jego wytwarzania oraz jego właściwości.

Cechy techniczne wynalazku niepodane w zastrzeżeniach patentowych, mimo że ujawnione w opisie wynalazku i na rysunku, nie są objęte ochrona patentową.

Dokumenty niezbędne do złożenia w Urzędzie Patentowym:

te trzy pierwsze muszą być

Cechy techniczne wynalazku niepodane w zastrzeżeniach patentowych, mimo że ujawnione w opisie wynalazku i na rysunki, nie są objęte ochroną prawną.

Zastrzeżenie patentowe niezależne powinno podawać wszystkie istotne cechy techniczne wynalazku, niezbędne do jego zrealizowania lub funkcjonowania w zastosowaniu przemysłowym.

Każde zastrzeżenie patentowe niezależne może być uzupełnione jednym lub kilkoma zastrzeżeniami patentowymi zależnymi, określającymi szczególne postacie (warianty) wynalazku przez podanie cech znamiennych zastrzeganych dodatkowo lub precyzującymi cechy wymienione w części znamiennej zastrzeżenia niezależnego, przy czym zastrzeżenie zależne może być rozważane tylko łącznie ze wszystkimi cechami podanymi w zastrzeżeniu, od którego jest ono zależne.

Kategorie rozwiązań:

Można połączyć rozwiązania z kategorii np. „Produkt, sposób i urządzenie do wytworzenia”

1. ZN (produkt) 2. ZN (sposób) 3.ZN (urządzenie)

  1. ZN (produkt)

  2. ZZ do 1

  3. ZZ do 2

  4. ZN (sposó)

  5. ZZ do 4

  6. ZZ do 4

  7. ZN (urzadzenie)

Ewentualne badanie- zgłaszający musi zapłacić jeżeli się je zrobi nie ma badania w każdym kraju osobno, chyba że jest to droższe i bardziej opłaca się badać w każdym kraju osobno

W czasie tych 18 miesięcy losy zgłoszenia znane są tylko zgłaszającemu i urzędowi.

Dzięki odpowiedniemu systemowi klasyfikacji jest możliwe pełne wykorzystanie ogromnych zasobów wiedzy zawartej w zbiorach dokumentów patentowych.

Klasyfikacje patentowe

Inne narodowe klasyfikacje patentowe zostały opracowane i zastosowane w XIX w., np. w:

Stanach Zjednoczonych w 1830r

Niemczech 1877r

Rosji 1897r

Międzynarodowa Klasyfikacja Patentowa MKP (International Patent Classification IPC)

Pierwsza jej edycja ukazała się 1 października 1969r; jest obecnie najpowszechniej stosowana dla opisów wynalazków i wzorów użytkowych.

Zasady systemu MKP

Całość wiedzy technicznej podzielona została na wzajemnie nie zazębiające się, coraz mniejsze i bardziej szczegółowo określone części: działy, klasy, podklasy, grupy główne i podgrupy, w systemie nadrzędnego podporządkowania. Części te, tzw. jednostki klasyfikacyjne, oznaczone są odpowiednimi symbolami literowo-cyfrowymi.

W MKP wyodrębniono działy, z których każdy obejmuje odrębny zakres wiedzy technicznej. Działy oznaczone są dużymi literami alfabetu łacińskiego:

A - podstawowe potrzeby ludzkie

B - różne procesy przemysłowe; transport

C - chemia i metalurgia

D - włókiennictwo, papiernictwo

E - budownictwo; górnictwo

F - budowa maszyn; oświetlenie; ogrzewanie; uzbrojenie; technika minerska

G - fizyka

H - elektrotechnika

Następnym stopniem podziału jest klasa, której symbol składa się z symbolu działu oraz z następującej po nim liczby dwucyfrowej, np.: A 01, E 01, H 04

Każda klasa dzieli się na podklasy oznaczone dużymi literami alfabetu łacińskiego, za wyjątkiem I edycji MKP gdzie podklasa oznaczona jest małą literą alfabetu łacińskiego. Symbol podklasy to np.: A 01 B, E 01 B, H 04 N

Kolejnym stopniem podziału są grupy główne oznaczone liczbami i po ukośnej kresce cyframi „00”. Symbolem grupy głównej jest np.: A 01 B 1/00, E 01 B 1/00, H 04 N 1/00

Grupy główne dzieli się z kolei na podgrupy, które są najmniejszym stopniem podziału i oznaczone są liczbą co najmniej dwucyfrową, umieszczoną po ukośnej kresce w symbolu grupy głównej, w miejsce cyfr „00”. Przykłady symboli podgrupy: A 01 B 1/02, A 01 B 3/42

Oznaczenie podgrupy A 01 B 3/421 odczytuje się jako „3 łamane przez 42 i 1”, a podgrupa A 01 B 3/421 umieszczona jest pomiędzy podgrupami A 01 B 3/42 i A 01 B 3/44. Tytuł każdej z podgrup jest poprzedzony jedną lub większą liczbą kropek. Liczba kropek wskazuje na hierarchiczną zależność od poprzedzającej ją grupy głównej i powiązanie z innymi podgrupami wewnątrz tej samej grupy głównej.

Przykład:

A23L 1/00 żywność lub środki spożywcze

1/03 .zawierająca dodatki

1/035 ..emulgatory

1/05 .zawierające śrdoki żelujące lub zagęszczające

1/052 ..pochodzenia roślinnego

1/0522 …skrobia, skrobia modyfikowana, pochodne skrobi, np. estry, etery

Zasady klasyfikowania wg MKP

MKP jest klasyfikacją opartą o układ przedmiotowy. Przedmiotem wynalazku mogą być sposoby, produkty i urządzenia. Podstawowymi kryteriami grupowania przedmiotów klasyfikacji są: specjalizacja technologiczna i funkcja jaką spełnia dany wynalazek.

Wyroby klasyfikuje się w miejscu, które obejmuje takie wyroby. Jeżeli jest to możliwe, to należy zaklasyfikować w miejscu dotyczącym funkcji jaką spełnia dany wyrób lub zgodnie z jego zastosowaniem.

Związki chemiczne klasyfikowane są zgodnie z ich budową chemiczną (dział C). Jeżeli związek chemiczny dotyczący zastosowania klasyfikowany jest w miejscu obejmującym tę dziedzinę zastosowania.

Mieszaniny chemiczne lub kompozycje są klasyfikowane w miejscu odpowiednim dla struktury wewnętrznej mieszaniny lub kompozycji. Jeżeli takie miejsce nie istnieje, to przedmiot klasyfikowany jest zgodnie z użyciem lub zastosowaniem.

Sposobów wytwarzania lub obróbka związków chemicznych klasyfikowana jest w miejscu dotyczącym tego typu związków.

Posługiwanie się MKP. Aby właściwie zaklasyfikować rozwiązanie techniczne należy przestrzegać właściwej kolejności postępowania.

Jako pierwsze powinny być określone:

Następnie:

Pomocą we właściwym sklasyfikowaniu przedmiotu są zamieszczane w niektórych miejscach Klasyfikacji uwagi, odsyłacze i specjalne reguły, których celem jest zapobieżenie rozbieżnościom w klasyfikowaniu.

Informacja patentowa

Wykorzystuje opisy patentowe, które są systemowym źródłem informacji a także elementem wspomagania innowacji technicznych;

Zawiera następujące elementy wiedzy:

Informacja patentowa:

Informacja patentowa (wiedza) zawarta jest w:

Literatura patentowa:

Pomocnicza literatura patentowa:

A ponad to:

Informacja patentowa umożliwia:

Informacja prawna jest:

Wg The Scientific & Information Network:

Źródłową informacje patentową tworzą:

Źródłową informację patentową prowadzą urzędy patentowe. Inne opracowania nie mogą być traktowane jako informacja źródłowa, czyli w pełni wiarygodna i pewna (np. komputerowe bazy danych).

Bazy Europejskiego Urzędu Patentowego (EPO)

Informacja patentowa nieodpłatna- udostępniana przez EPO- ograniczenie do dostępów

Odpłatne:

EUROPEAN PATENT REGISTER

uaktualniane codziennie nieodpłatne

Wnioski:

Obrót prawami wyłącznymi.

Definicja obrotu

Obrót w pojęciu cywilno-prawnym oznacza określony przepływ uprawnień pomiędzy, którym wiąże się z reguły uzyskanie przez przynajmniej jeden z nich konkretnych korzyści.

Przechodzenie praw może mieć charakter:

1. sprzedaży,

2. udzielenia licencji, sublicencji,

3. darowizny itp.

Definicja praw wyłącznych.

Prawa wyłączne(monopol) do własności przemysłowej są to prawa do korzystania w sposób zawodowy lub zarobkowy z przedmiotu własności chronionego tym prawem (Ustawa z 30. 06. 2000 - Prawo własności przemysłowej, jednolity tekst D.U. 2003 nr 119 poz. 1117).

Prawa wyłączne (monopol) twórcy, współtwórcy, artysty, wykonawcy, producenta, wydawcy i innych podmiotów praw pokrewnych to prawo do korzystania z przedmiotu prawa i rozporządzania nim oraz do wynagrodzenia za korzystanie z przedmiotu własności chronionego tym prawem (Ustawa z dnia 04.02.1994 o prawie autorskim i prawach pokrewnych, jednolity tekst D.U. 2000 nr 80 poz.904).

Definicja obrotu prawami wyłącznymi.

Obrót prawami wyłącznymi dotyczy tylko praw materialnych. Jest to możliwość:

1. przeniesienia tych praw na osobę trzecią,

2. korzystania z tych praw bez przenoszenia własności na podstawie tzw. umowy licencyjnej.

Formy przekazywania praw do własności przemysłowej

Prawo własności przemysłowej przewiduje różne formy przekazywania praw do przedmiotu własności przemysłowej. Wśród nich wyróżnia się przeniesienia praw tzw. cesję, ale również udostępnienie prawa korzystania z wynalazku na podstawie umowy licencyjnej.

Przeniesienie praw - cesja.

Zgodnie z artykułem 67 p.w.p.:

1. patent na wynalazek jest zbywalny i podlega dziedziczeniu,

2. umowa o przeniesienie patentu wymaga pod rygorem nieważności zachowania formy pisemnej,

3. przeniesienie patentu staje się skuteczne wobec osób trzecich z chwilą wpisu do rejestru patentowego, co oznacza, że od tego momentu uprawnionym do patentu staje się kontrahent.

W/w regulacje prawne odnoszą się także do praw ochronnych na wzory użytkowe (art. 100.1 p.w.p.), praw rejestracji na wzory przemysłowe (art. 118.1 p.w.p.), praw rejestracji na topografie układów scalonych (art. 221.1 p.w.p).

Formy zawierania umów.

Prawo własności przemysłowej nie reguluje kwestii formy umowy na podstawie, której ma nastąpić owo przeniesienie. Strony mogą dobrowolnie to kształtować, znajdując oparcie w art. 351 k.c., statuującym zasadę swobody umów.

Podstawą przeniesienia praw może być:

1. umowa sprzedaży praw w rozumieniu art. 555 k.c.,

2. umowa darowizny (prawo wynalazcze nie wymaga, aby za przeniesienie prawa dotychczasowy uprawniony uzyskał ekwiwalent),

3. umowa mieszana (łącząca w sobie cechy dwóch lub więcej umów nazwanych),

4. umowa nienazwana (nie ma przeszkód, aby strony ukształtowały treść umowy w sposób całkowicie oryginalny).


Wyszukiwarka