Temat: Transmisyjny i interakcyjny model edukacji szkolnej.

Ideologia transmisji kulturowej (konserwatyzm)

1. Zadaniem szkoły jest przekazywanie zasobów norm i wartości zdobytych w przeszłości

2. Wychowania jest transmisją zdobyczy kulturowych

3. Rozwój poznawczy jest wynikiem kierowanego nauczania i uczenia się

4. Konieczność uczenia się poprzez dyscyplinę wobec porządku społecznego.

Podejście:

1. Innowacyjne - powstawanie nowoczesnych technologii, kształcenie behawioralne.

2. Tradycyjne - związane ze szkołą humanistyczną, podkreślanie znaczenia kultury w przekazywaniu wiedzy, skoncentrowane na społeczeństwie, zachowanie dziecka kształtowane poprzez bezpośrednie reakcje, powtarzanie.

Progresywizm (postęp)

• Wychowanie podtrzymuje naturalne interakcje dziecka ze środowiskiem

• Rozwój jest ujawnieniem wrodzonego wzorca, jako postęp przez uporządkowanie

• Wychowanie tworzenie warunków funkcjom psychicznym, przechodzenie na funkcje wyższe w najbardziej wolny i pełny sposób

• Zdobywanie wiedzy - aktywna zmiana we wzorcach myślenia

Stadialny rozwój dziecka - … środowiska zewnętrznego posiada trzy funkcje

1. Podtrzymująca rozwój - działania szkoły nie przyspieszają ani nie opóźniają rozwoju funkcji tylko je podtrzymuje

2. Facylitacyjna (ułatwiająca) - przyspieszająca rozwój, działania edukacyjne (powinny wychodzić poza aktualną sferę rozwoju) ułatwiają i przyspieszają rozwój dziecka,

3. Indukcyjna - musi wystąpić określona stymulacja środowiska zewnętrznego aby ujawniły się jakieś funkcje.

Progresywizm zakłada istnienie związków między rozwojem społecznym a moralnym.

Stadia poznawcze - cechy

• Jakościowe różnice w sposobach myślenia (lub rozwiązywania tego samego problemu)

• Odmienne sposoby myślenia tworzą niezmienną kolejność (następstw) w jednostkowym rozwoju

• Każdy kolejny sposób myślenia tworzy strukturalną całość (organizację myślenia)

• Stadia poznawcze są hierarchicznymi całościami - tworzą porządek zróżnicowanych i zorganizowanych struktur w czasie wypełniania wspólnej funkcji. (Każde stadium posiada swój czas, ale wszystkie stadia są od siebie zależne).

Model oparty na transmisji kulturowej:

• Strategia przepowiadania sukcesu

• Społeczeństwo jako główny punkt koncentracji uwagi

• Nauczyciel stawia problem i wybiera hipotezy

• Dewaluacja osobistych doświadczeń dziecka

• Celem wychowania i nauczania jest interioryzacja społecznie zaakceptowanych znaczeń

• Edukacja ma charakter monologowy

• Wiedza bez związku z życiem

• Wykorzystywana wiedza publiczna, którą posiada nauczyciel a nie osobista, którą posiada uczeń

• Stosowanie wiedzy po śladzie wyjaśnienie i demonstracji nauczyciela

• Wiedza ma charakter propagandowej prezentacji

• Wiedza osobista traktowana jako anegdotyczna, zakłócająca

• Twarde kryteria weryfikacji wiedzy

• Linearność wiedzy - gdzie wynika jedno z drugiego, wzrastający poziom trudności

• Ścisłe planowanie wyniku, ścisły pomiar

• Monotonne sytuacje na lekcji

• Język sformalizowany

• Głównym audytorium jest nauczyciel

Cechy modelu interakcyjnego edukacji „konstruowanie wiedzy”

• Ciągła interakcja (dialog) między wiedzą osobistą a publiczną - poprzez aktywizację wiedzy osobistej, poprzedzającej kontakt z wiedzą publiczną, poprzez eksponowanie osobistych doświadczeń z wiedzą publiczną

• Poszerzenie repertuaru doświadczeń w klasie:

• Zwiększenie różnorodności na zajęciach

• Zwiększenie spektrum tematycznego

• Mobilność nośników wiedzy publicznej

• Uczenie w małych grupach - synergia- aby nauczyciel nie był weryfikatorem głównej prawdy wiedzy

• Stosowanie wiedzy w poszukiwaniu śladu, rozpoznaj i działaj

• Stosowanie wiedzy interpretacyjnej - problematyzowanie przekonań

Definiowanie wiedzy:

1. W edukacji monologowej: ustrukturyzowany, względnie stały, upubliczniany i przez program oraz podręczniki, zbiór wiadomości i umiejętności

2. W edukacji dialogowej: dynamiczny, skontekstualizowany kulturowo system wzajemnie powiązanych znaczeń konstruowanych, rekonstruowanych przez jednostkę w toku ciągłego negocjowania społecznego.

Rodzaje wiedzy - kryteria różnicowania:

1. Źródło - wiedza osobista vs. Publiczna

2. Stopień gotowości schematu działania: wiedza po śladzie nauczyciela, wiedza w poszukiwaniu śladu

3. Jasność kryteriów weryfikujących - wiedza nazewnicza, wyjaśniająca, interpretatywna.

Temat: Holistyczne podejścia do wczesnej edukacji - założenia i realia (mity i fakty).

Wprowadzenie:

Dwa założenia w postrzeganiu świata:

1. Fragmentaryczne (Arystoteles, św. Augustyn)

2. Całościowe (psychologia Gestalt)

Aby zrozumieć znaczenie edukacji holistycznej trzeba wziąć pod uwagę następujące zasady:

Wg Millera:

1. Edukacja, która łączy człowieka ze światem musi zaczynać się od człowieka

2. Należy reagować na uczącego się z otwartością, dociekliwą wizją i kochającym sercem, a także z wrażliwym nastawieniem na świat, w którym uczeń wzrasta.

Źródła holistycznego podejścia do edukacji:

Przesłanki epistemologiczne:

1. Konstruktywizm i edukacja personalna

2. Doświadczenie i zrozumienie

3. Tendencja formacyjna i integracyjna

4. Poznanie wycinkowe i kontekstowe (B. Śliwerski)

Psychologia Gestalt: Człowiek jest niepodzielną całością psychofizyczną, co ma znaczące konsekwencje także dla postrzegania rozwoju dziecka (w czasie).

Pedagogika personalistyczna:

• Człowieczeństwo - spotkanie w dialogu

• Permanencja - wychowanie jako proces całożyciowy

• Interakcyjność i intraakcyjność - wzajemne oddziaływanie na siebie nauczyciela i ucznia oraz samowychowanie

• Nieokreśloność sytuacji, zdarzeń, skutków zachodzących w sytuacjach edukacyjnych

• Transgresyjność - stała zdolność przekraczania samego siebie i przezwyciężanie paradoksu między „ja” powierzchniowym a „ja” głębokim.

Czym jest holistyczne podejście do edukacji?

• Konieczność całościowego i zintegrowanego ujmowania doświadczeń - niezależnie od czy dotyczy grup, obiektów czy jednostek a nie dzielenie ich na dające się wyodrębnić fragmenty

• Pozwalanie na dociekanie „Co to oznacza?”, „Jak to doświadczenie lub działanie odnosi się do innych rzeczy, które znam?”, „Jak moje działanie wpływa na innych ludzi, na środowisko innych istot żyjących?”

Model wielorakich pomiar całości R. Millera:

Całościowość człowieka -> całość wspólnoty -> całość społeczeństwa ->planeta Ziemia ->Kosmos

Dwa pomiary scalania w edukacji zintegrowanej:

1. Poziom zewnętrzny - widoczny w podręcznikach dokumentach, organizacji zajęć

2. Poziom wewnętrzny - umysłowy - tworzenie wiedzy w umyśle dziecka (D. Klus-Stańska, M. Nowicka)

Fakty i mity w edukacji wczesnoszkolnej:

1. Mit: Edukacja wczesnoszkolna ma zintegrowany charakter

Fakty: W edukacji wczesnoszkolnej w miejsce integracji o charakterze problemowym najczęściej realizowane są sztucznie stworzone rzędy przedmiotowe „zlepki” tematyczne.

2. Mit: Wiedza jest tworzona, a nie podawana

Fakty: Podstawa programowa zapisana jest językiem wymagań - „stwarza raczej kontekst realizowania edukacji promującej wiedzę nazewniczą i algorytmiczne działania niż edukacji opartej na badaniu rzeczywistości, rozwiązywaniu problemów wyjaśnianiu i interpretowaniu zjawisk.

3. Mit trzeci: dzieci całościowo obejmują wiedzę

Fakty: Synkretyczna percepcja zmysłowa mylona jest ze zdolnością dzieci do myślenia interdyscyplinarnego.

4. Mit czwarty: Edukacja artystyczna jest równoprawną składową wczesnej edukacji

Fakty: „Nareszcie będę mogła podgonić polski i matematykę.”

Perspektywa z propozycją inteligencji wielorakich Howarda Gardnera, założenie koncepcji:

1. Każdy uczeń posiada własny specyficzny profil inteligencji wielorakich

2. Inteligencję można rozwijać

3. Inteligencje umocowane są w różnych obszarach mózgu i operują własnym systemem znaków i symboli

4. Szkoła „skoncentrowana na jednostkę” pomaga rozwijać inteligencje zgodnie z założeniami konstruktywizmu.

Temat: Pedagogika wczesnoszkolna - dyskursy.

Dyskursy pedagogiki wczesnoszkolnej - systemy i sytuacje wypowiedzi na tematy będące jej przedmiotem: dziecko, jego rozwój, wczesna edukacja, nauczanie, uczenie się, program, lekcja, itp.

Dyskurs nie tylko opisuje i wyjaśnia, ale tworzy dzięki językowi i rzeczywistość społeczną, gdyż istnieje i przejawia się poprzez język.

Rzeczywistość szkolna jest zatem taka jak o niej mówimy:

1. Sposoby definiowania i interpretowania dzieciństwa, mechanizmów rozwojowych i kompetencji dzieci (kim jest dziecko?, na czym polega jego rozwój?, jakie ma możliwości intelektualne?) [Treść pojęć]

2. Sposoby nadawania znaczeń, widzialnym oddziaływaniom edukacyjnym (pytanie o działanie w klasie szkolnej, czym są obserwowane czynności ucznia i nauczyciela, jaki jest ich sens?, jakie warunki rozwoju tworzy taka a nie inna organizacja przestrzeni?, jaką wiedzę zawiera podręcznik szkolny?) [Zakres]

Powody rozpoznawania dyskursów:

• Konstrukcja mapy teoretyczno-ideologicznej: dzięki niej poznaje się własne założenia pedagogiczne, wartości, intencje, (konieczność wyzbywania się potocznego rozumienia świata i narzucanych sposobów jego interpretacji)

• Rozpoznawania skutków używanego języka - stosowanie pojęć tworzy świat i stosunki

• Ujawnianie statusu dyskursów w określonych warunkach historyczno-kulturalnych (preferowanie jednych zależnie od opcji politycznej)

• Wypełnianie „białych plam dyskursywnych”, tych wątków, które zostały wykluczone z dyskursu i stały się nieobecne w polskiej kulturze. Szansa na zmianę kierunku.

Odmiany dyskursów w pedagogice wczesnoszkolnej:

1. Dyskurs funkcjonalistyczno-behawiorystyczny - Edukować to kierować.

Źródła: funkcjonalizm, behawioryzm, pedagogika pozytywistyczno-konserwatywna (przekonanie, że zmiany w uczniu dadzą się zaplanować, wywołać i utrwalić; koncentracja na obserwowalnych zachowaniach uczniów, traktowanie konspektu lekcji jako zasadniczego warunku zmiany zachowań uczniów, podział treści na małe kroki, założenie o równości pracy uczniów, ciągła kontrola czynności, niechęć do nabywania przez uczniów kompetencji poza szkołą.

Rozwój: ujmowany liniowo i wzrostowo, wiązany ze spełnieniem mierzalnych standardów, osiągania celów operacyjnych, hierarchiczny charakter kompetencji (znaczeniotwórcza aktywność poznawcza dzieci wykraczająca poza ustalony kanon nie jest wliczana jako ważny element kompetencji)

Zaufanie do wiedzy: wiedza akceptowana pochodzi z ustaleń zewnętrznych, nie należy do ucznia, ani do nauczyciela

Koncepcje i decyzje: koncepcje zewnętrzne (z wyjątkiem innowatorów), decyzje pozornie nauczycielskie, nie refleksyjnie przyjmowane z obowiązującej pedagogiki, niedopuszczalna jest decyzyjność ucznia.

Tworzenie wiedzy: rozumiane jako przyswajanie informacji i instrukcji pochodzących z zewnętrznego przekazu

Projekt zajęć: uniwersalny, szczegółowy konspekt lekcji

Oddziaływanie: wdrożeniowo-korekcyjno-interwencyjne

Typowa leksyka: przyswajanie, ćwiczenie, wdrażanie, kształtowanie, zapoznawanie, nauczanie

Metafory: nauczyciel - rzemieślnik, uczeń - puste naczynie, klasa - warsztat

Potoczny opis mechanizmów uczenia się: „Słuchaj i ucz się!”

2. Dyskurs humanistyczno - adaptacyjny - Edukować to akceptować.

Źródła: naturalizm, psychologia humanistyczna, pedagogika romantyczno-liberalna, personalizm.

Rozwój dziecka: wiązany z potencjałem samorozwojowym i zdobywaniem samowiedzy, niemierzalny.

Zaufanie dla wiedzy: akceptowana intuicja i wiedza nauczyciela, afirmacja dziecięcego braku wiedzy jako „naturalnego”, nieufność wobec poszerzenia wiedzy ucznia, infantylizowanie treści, zaufanie do samowiedzy dziecka.

Koncepcje i decyzje: pozornie symetryczne (w rzeczywistości nauczyciel postępuje tak, by dziecko chciało tego, czego on chce), decyzyjność, koncepcyjność ucznia w sprawach drugorzędnych, decyzje dorosłych uzasadniane merytorycznie a nie statusem.

Tworzenie wiedzy: osobiste, zindywidualizowane, skoncentrowane na relacjach interpersonalnych.

Projekt zajęć: ramowy, elastyczny, procesualny, oparty na swobodnej komunikacji i zabawie oraz identyfikacji potrzeb dziecka.

Oddziaływanie: partnersko-terapeutyczne

Typowa leksyka: ekspresja, zabawa, spontaniczność, działania, uczenie się, samorozwój i bycie sobą.

Metafory: nauczyciel - ogrodnik, uczeń - cenna roślina, klasa - słoneczna polana.

Potoczny opis mechanizmów uczenia się: „Pozwólmy jemu/jej być dzieckiem”

3. Dyskurs konstruktywistyczno-rozwojowy - Edukować to organizować środowisko

Źródła: konstruktywizm poznawczo-rozwojowy, progresywizm, pedagogika liberalna.

Rozwój dziecka: definiowany przez indywidualny przyrost kompetencji badawczych, przebiega poprzez błędy, chybione hipotezy i ich samodzielną rekonstrukcję.

Zaufanie do wiedzy: zaufanie do wiedzy osobistej (ucznia i nauczyciela) budowanej na drodze rozwiązywania osobiście angażujących problemów, wiedza ucznia akceptowana jako niedoskonała, ale właściwa rozwojowo.

Koncepcje i decyzje: symetryczne, uczeń zachęcony do samodzielnego tworzenia koncepcji i podejmowania decyzji, nawet błędnych („spróbuj”)

Tworzenie wiedzy: samodzielna, aktywna konstrukcja, rekonstrukcja umysłowych modeli rzeczywistości nie wymaga obecności dorosłego.

Projekt zajęć: organizacja warsztatu badawczego i zadań problemowych, efekty definiowane jako względnie nieprzewidywalne.

Oddziaływanie: organizacyjne, prowokacja poznawcza

Typowa leksyka: badanie, eksperymentowanie, eksplorowanie, uczenie się

Metafory: nauczyciel - mecenas, organizator, uczeń - naukowiec, klasa - laboratorium badawcze

Potoczny opis mechanizmów uczenia się: „Próbuje, aż dorośnie i zrozumie!”

4. Dyskurs konstruktywistyczno-społeczny - Edukować to współpracować

Źródła: interakcjonizm, konstruktywizm społeczno-rozwojowy

Rozwój dziecka: przejście od potoczności do nauki przebiega dzięki współpracy z dorosłym

Zaufanie do wiedzy: ograniczone, uczeń bardziej kompetentny dzięki wsparciu nauczyciela

Koncepcje i decyzje: tworzenie i podejmowanie pod kontrolą nauczyciela

Tworzenie wiedzy: negocjacje między pojęciami potocznymi (skonstruowanymi przez dziecko) a publicznymi, naukowymi (prezentowanymi przez dorosłego)

Projekt zajęć: zindywidualizowany, kierująco-konsultacyjny

Oddziaływanie: pomocowe, współpracujące

Typowa leksyka: wsparcie, kształtowanie, prowadzenie

Metafory: Nauczyciel - doradca, uczeń - asystent, terminator, klasa - warsztat mistrza

Potoczny opis mechanizmów uczenia się: „Wiele potrafi, ale potrzebuje pomocy”

5. Dyskurs krytyczno-emancypacyjny - Edukować to skłaniać do krytycznego angażowania się

Źródła: socjologiczne teorie konfliktu, pedagogika krytyczna, pedagogika emancypacyjna, pedagogika oporu

Rozwój dziecka: inicjowany jest przez napięcie między kooperacją a oporem, polega na nabywaniu kompetencji emancypacyjnych i zdolności do roszczeń wobec przynależnych praw (również intelektualnych)

Zaufanie do wiedzy: uczeń traktowany jako kompetentny intelektualnie w podejmowanym wysiłku, rozumieniu skonfliktowanego, pełnego problemów i niejasności świata

Koncepcje i decyzje: treścią i celem edukacji jest wzmacnianie zdolności do podejmowanie (w tym ryzykowanych) decyzji intelektualnych, społecznych, aksjologicznych

Tworzenie wiedzy: polega na stawaniu się zdolnym do zaangażowanej krytyki i uaktualnienia własnych strategii myślowych

Projekt zajęć: otwarty, elastyczny, budowany wokół problemów i kontrowersji

Oddziaływanie: symetryczne, ujawniające konieczność zaangażowania

Typowa leksyka: zaangażowanie, rozumienie, emancypacja

Metafory: Nauczyciel - rewolucjonista, moderator, uczeń - bojownik, klasa - forum dyskusyjne

Potoczny opis mechanizmów uczenia się: „Myśli po swojemu ma do tego prawo”.

Temat: Indywidualizacja w kształceniu jako problem psychologiczno-dydaktyczny.

1. Wstęp

Zróżnicowanie poziomu rozwoju uczniów (intelektualnego, społecznego, moralnego i fizycznego), różnicowanie tempa uczenia, dostosowanie trudności zadań i wymagań do możliwości w poszczególnych sferach rozwoju i rodzaju zdolności oraz uwzględnianie ich zainteresowań osobistych.

2. Definiowanie indywidualizacji

1. Kształcenie odpowiednie dla ucznia bez względu na to, czy ma miejsce w warunkach pracy jeden na jednego, w małej grupie czy w całej klasie.

2. Proces personalizowania nauczania pozwalający uczącemu się pracować we własnym tempie i zgodnie z własnymi rozwojem intelektualnym, emocjonalnym, fizycznym i społecznym.

3. Konsekwentne używanie w różnorodnych podejść w kształceniu do modyfikowania treści, procesów i / lub wytworów w odpowiedzi na gotowość i zainteresowania różnych uczniów.

3. Indywidualizacja w filozofii edukacji

• Jakie funkcje i jaka jest misja szkoły jako instytucji społecznej?

• Jakie społecznie znaczące cele powinny określać kierunki rozwoju edukacji?

• Jakie są priorytety i wartości edukacyjnej oferty?

• Jak napełnić treści kształcenia rzeczywiście jakościową wiedzą?

• Co trzeba zrobić, aby edukacja dla każdego, kto się uczy - była znacząca, przynosiła przyjemność i nawet estetyczną rozkosz.

Egzystencjalizm - kształtowanie osoby w pełni autentycznej, która zdaje sobie sprawę ze swojej wolności i z tego, że każdy wybór jest akcentem tworzenia indywidualnej wartości.

Epistemologa egzystencjalistyczna - odpowiedzialność człowieka za kształtowanie swojej wiedzy, rozwiązywania problemów estetycznych, moralnych i emocjonalnych oraz z naturą poznawczą.

Pragmatyzm - filozofia edukacji Deweya, uczeń jako żywy organizm, uczeń żyje w środowisku - habitacie, zarówno naturalnym jak i społecznym, uczenie się jako proces polegający na rozwiązywaniu problemów wynikających z interakcji ze środowiskiem, interakcje środowiskowe jako przyczyna problemów pojawiających się kiedy jednostka próbuje zaspokoić swoje potrzeby, uczeń kierujący się indywidualnym obszarem jako aktywna osoba naturalnie wchodząca w interakcje ze środowiskiem.

Epistemologia eksperymentalistyczna Deweya: poznanie ma charakter eksperymentalny, polega na zdroworozsądkowym założeniu metody rozumowej, inteligencja rozwija się dzięki pracy zespołowej.

Edukacja wg programu wywodzącego się z progresywizmu - nacisk na indywidualizację, samo refleksję. Duża rola doświadczeń, gry dydaktyczne, uczenie się w małych grupach, twórcze rozwiązywanie problemów, uczenie całościowe, świadomość programu ukrytego, brak rywalizacji, przestrzeń do negocjowania programów i sposobów jego realizacji oraz idee kolegialności.

Pozytywna logika emancypacyjna M. Czerepaniak-Walczak

• Odporność na „inżynierię umysłu”

• Opór wobec biurokratycznych zasad obowiązujących w instytucjach edukacyjnych

• Odwaga i krytycyzm w odrzuceniu nacisków i adaptacji

4. Psychologiczne urządzenia dla indywidualizacji

• Koncepcja behawiorystyczna - kierownicza rola nauczyciela, człowiek zewnątrz sterowny

• Koncepcja psychodynamiczny - niedoskonałość człowieka, edukacja jako forma psychoterapii

• Koncepcja poznawcza - człowiek jako samodzielny podmiot, który gromadzi wiedzę, wartościuje rzeczy

• Koncepcja heurystyczna - podstawową właściwością natury ludzkiej jest rozwój ukierunkowany przez czynniki wewnętrzne

• Psychologia humanistyczna - podmiotowość i dwupodmiotowość relacji nauczyciel - uczeń jako atrybut indywidualizacji w edukacji. Indywidualizacja jako wzajemnie dopełniające się procesy rozwojowe w zmianie aktywności człowieka (czynności człowieka, czyli w socjalizacji i indywidualizacji.

• Indywidualizacja jako zjawisko uczenia się różnych technik działania w celu zaspokojenia własnych potrzeb poprzez konkretyzację, mentalizację i socjalizację. (K. Obuchowski).

5. Indywidualizacja we współczesnej dydaktyce

• Egzystencjalizm - stosowanie w edukacji metod dydaktycznych prowadzących w uczniach „intensywnej świadomości”, poszukiwania osobistej prawdy i poszukiwania sensu życia (dialog sokratejski).

• Pragmatyzm i wywodzący się z niego progresywizm - podstawą uczenia się jest doświadczanie, a metodą eksperymentowanie, stosowanie metody projektów.

• Dydaktyka inspirowana konstruktywizmem (D. Klus-Stańska):

• Punktem wyjścia jest zawsze aktywność ucznia

• Kluczowe w nauczaniu jest stawianie ucznia w sytuacjach problemowych

• Dla wsparcia uczenia się znacząca jest znajomość przed-wiedzy ucznia

• Uczenie się polega na społecznym negocjowaniu znaczeń i nadawaniu im rzeczywistości

• Nauczanie polega bardziej na rozpoznawaniu przez nauczyciela co ma na myśli uczeń, niż na skłanianiu uczniów by odgadli co ma na myśli nauczyciel

• W pamięci ucznia powstają bardziej poznawcze procedury dojścia do wyniku niż same wyniki jego aktywności umysłowej

• Znacząca część uczenia się zachodzi na poziomie nieuświadomionym

• Błędy stanowią naturalny i występujący element uczenia

• Planowaniem nauczania jest projektowanie okazji dydaktycznych bez określania cząstkowych efektów.

6. Propozycje do rozpatrzenia indywidualizacji zamiast zakończenia

• Motywacja w indywidualizacji - skuteczność spersonalizowanego systemu kształcenia - modelu opartego na zindywidualizowanym podejściu do kształcenia.

• Elastyczność zadań, uczenie się od rówieśników (tzw. tutorzy rówieśnicy), szeroka gama materiałów programowych z wysokim poziomem samokierowania, ze wzrostem pozytywnych interakcji z nauczycielami i różnicą jakościowa prac i wytworów w małych grupach.

Temat: Zastosowanie edukacyjnych programów komputerowych w edukacji wczesnoszkolnej.

Czym powinien się charakteryzować edukacyjny program multimedialny - walory i cechy:

• Poprawność merytoryczna i dydaktyczna

• Prostota w komunikacji między programem a dzieckiem (dostosowanie do wieku i poziomu dziecka)

• Prostota graficzna kompozycji poszczególnych obrazów

• Natychmiastowe działanie na wszelkie działania użytkownika (interaktywność)

• Materiał dydaktyczny w formie dobrej zabawy

• Nauka logicznego, twórczego myślenia

• Wyrabianie poczucia estetyki

• Stopniowanie trudności zadań

• Możliwość powtarzania danego zdania

• Różnorodność zadań

• Możliwość ustawienia czasu i tempa na wykonanie zadania

• Możliwość przerwania pracy w dowolnej chwili

• Możliwość naprawienia błędów związana z nagradzaniem użytkownika za poprawne wykonanie zadania (forma nagradzania graficzna lub dźwiękowa)

Ocena edukacyjnego programu multimedialnego powinna odbywać się wg następujących kryteriów:

• Estetyczna strona programu - w celu zachęcenia dziecka do wykonania zadania (jakoś graficzna, dźwiękowa i animacji) - program atrakcyjny dla użytkownika

• Sposób posługiwania się programem powinien być czytelny i prosty

• Istnienie możliwości oddziaływania na wielu zmysłów

• Stanowienia wewnętrznej całości

• Oceny możliwości dostosowania programu do potrzeb konkretnego dziecka, do konkretnych wymogów procesu dydaktycznego (realizacja treści programowych) lub terapii pedagogicznej

• Oceny scenariusza programu, kompozycje poszczególnych części i całości, czas trwania, użyte środki formalne (grafika, tekst, dźwięk)

• Czas wykonywania pojedynczej części programu (np. jednego ćwiczenia): powinien być jak najkrótszy, od kilkudziesięciu sekund dla dzieci najmłodszych do kilkunastu minut, gdy stopień trudności wzrasta

• Instrukcja programu powinna wyjaśniać sposób instalacji, obsługi oraz wskazania metodyczne do jego użycia

• Walory emocjonalne

• Ocena techniczna

Edukacyjne programy multimedialne stanowią:

• Element utrwalenia wiadomości zdobytej przez uczniów w innych sposób

• Samodzielny sposób zdobywania wiedzy, opracowywania jej przez uczniów

• Funkcję motywacyjną przy uczeniu się przez uczniów

---