Twórczość plastyczna dziecka - c.d.

Do lat 80-tych było wykorzystanie rysunku jako edukacji artystycznej .

Jako dorośli oczekujemy, że dzieci same są w stanie ciągle rozwiązywać coś twórczo, że istnieje wrażliwość twórcza dzieci. Nie ingerujemy, bo dziecko z urodzenia jest artystą - tak było do połowy XX wieku.

Obecnie rysunek postrzegamy jako :

- rysunek jako język graficzny ( przygotowanie do wirtualnego bytowania)

- rysunek jako twórczość w ogóle

- rysunek jako narzędzie do rozwijania wrażliwości i zdolności artystycznych dziecka

W XXI wieku istnieją następujące zasady artystyczne :

- nie narzucajmy własnych kryteriów artystycznych

- w stosunku do prac dzieci szczególnie uzdolnionych artystycznie stosujemy kryterium naiwności ( Maria Gołaszewska uważa, że jest to kryterium, w którym możemy estetycznie ocenić postępy dziecka - kategoria w sensie pozytywnym).

Naiwność to określona postawa wobec życia - charakteryzuje się świeżością doznań i uczuć, ich autentycznością. Nie dokonujemy wcześniej przemyśleń intelektualnych. Jest to afirmacja rzeczywistości realnej jako bliskiego i rzeczywistego świata. Towarzyszy jej niedoskonałość techniczna.

W pracach dziecka zachwyca nas świeżość spojrzenia . Pozwala się dziecku na własną interpretację świata, które dziecko z ciekawością odkrywa.

Nie można oceniać twórczości dziecka na podstawie jednej pracy !!!

Jeśli w tematyce prac dziecka są zakłócenia, brak afirmacji, może to być oznaką silnego emocjonalnego przeżycia dziecka.

Rysunek może służyć jako diagnoza.

1

1

---