Psychopatologia to nauka o nieprawidłowościach umysłowych, emocjonalnych i behawioralnych. Jest ona gałęzią psychologii i zajmuje się klasyfikacją, przyczynowością, diagnostyką, profilaktyką i leczeniem zaburzeń psychicznych.

Są trzy rodzaje norm:

• teoretyczne

• statystyczne

• kliniczne.

Elementy patologii:

• cierpienie

• trudność w przystosowaniu

• nieprzewidywalność i utrata kontroli

• wyrazistość i niekonwencjonalność

• dyskomfort obserwatora

• naruszanie ideałów i norm moralnych.

Optymalne życie:

• pozytywne nastawienie do siebie

• wzrost i rozwój osobisty

• autonomia

• adekwatne spostrzeganie rzeczywistości

• kompetencja w działaniu

• pozytywne warunki interpersonalne.

Badania psychologiczne, diagnostyczne jest to ocena czynności psychicznych i zdrowia psychicznego pacjenta prowadzona za pomocą różnych procedur (powinny one być rzetelne i trafne):

1. wywiad kliniczny - spotkanie diagnosty z osobą badaną - przeprowadzenie rozmowy klinicznej i obserwacja zachowań

a)swobodny

b)strukturalizowany

2. metody testowe (inwentarz osobowy - MMPI, QTSORT, CATTEL; testy projekcyjne - test RORSCHACHA (figury), TAT (ilustracje); testy inteligencji - WESCHLERA, RAVENA.

Klasyfikacja zaburzeń wg:

1. DSM IV (stworzyło go amerykańskie towarzystwo psychiatryczne)

*podaje definicje zaburzenia;

*próbuje określić jasne i replikowane kryteria zaburzeń (objawy, czas trwania oraz informacje na temat etiologii - jeżeli są dostępne)

*zaburzenia są poklasyfikowane w grupy (pod względem niektórych objaw)

*zwraca się większą uwagę niż poprzednie klasyfikacje na czynniki kulturowe w procesie diagnostycznym

2. ICD 10 (międzynarodowa klasyfikacja).

Zaburzenie psychiczne oznacza wzorce behawioralne lub psychologiczne, które powodują złe samopoczucie lub utrudniają funkcjonowanie w jednym lub wielu ważnych obszarach.

Klasyfikacja wieloosiowa.

OŚ I - zespoły kliniczne

OŚ II - zaburzenia osobowości

OŚ III - choroby i stany somatyczne

OŚ IV - problemy psychospołeczne i środowiskowe

OŚ V - ogólna ocena funkcjonowania

Zaburzenia lękowe (OŚ I )

- zaburzenia lęku panicznego bez agrofobii

- zaburzenia lęku panicznego z argofobią

- agrofobia

- fobia specyficzna

- fobia społeczna

- zaburzenia obsesyjno - kompulsywne

- zaburzenia stresu pourazowego

- ostre zaburzenia stresowe

- uogólnione zaburzenia lękowe.

Klasyfikacja zaburzeń nastroju wg DSM IV

Zaburzenia depresyjne

Epizod depresji dużej (jednobiegunowej, od 2 tyg. do 2 lat)

Dystymia (ciężka i długotrwała, 2 lata lub dłużej)

Zaburzenia depresyjne

Zaburzenia dwubiegunowe

Zaburzenia dwubiegunowe (maniakalno - depresyjne)

Cyklotymia

Zaburzenia nastroju spowodowane ogólnym stanem zdrowia

Zaburzenia nastroju spowodowane substancjami

Epizod depresji dużej (jednobiegunowej)

Kryteria DSM IV

A. przynajmniej pięć z poniższych symptomów:

1. nastrój depresyjny utrzymujący się przez większość dnia, niemal codziennie;

2. znaczne osłabienie zainteresowania lub przyjemności czerpanych z aktywności;

3. znaczna utrata lub przyrost wagi nie spowodowane dietą, spadek lub wzrost apetytu;

4. bezsenność lub nadmierna potrzeba snu;

5. pobudzenie lub zahamowanie psychomotoryczne;

6. zmęczenie lub utrata energii niemal codziennie;

7. poczucie bezwartościowości lub nadmierne poczucie winy

8. spadek zdolności myślenia i koncentracji lub brak stanowczości

9. powracające myśli na temat śmierci (nie tylko lęk przed umieraniem)

B. symptomy nie odpowiadają kryterium epizodu mieszanego

C. symptomy powodują ciężkie stany kliniczne lub pogarszają funkcjonowanie społeczne

D. symptomy nie są bezpośrednim skutkiem działania substancji lub chorób

E. za pojawiające się symptomy nie odpowiada stan żałoby.

Grupy zaburzeń.

1. zaburzenia nastroju

2. zaburzenia poznawcze

3. zaburzenia motywacji

4. zaburzenia fizyczne

Etiologia:

• biologiczny model depresji

- niedobór amin biogenicznych

- nadmierna aktywność płata czołowego mózgu

• psychodynamiczny obraz depresji

- skierowanie złości na samego siebie

- osobowość depresyjna

- bezradność w osiąganiu celów

• poznawczy model depresji

- Beck (triada poznawcza)

- Seligmann (wyuczona bezradność)

Zaburzenia dwubiegunowe (maniakalno - depresyjne)

Kryteria DSM IV

1. okres wyraźnego, nienormalnego, ciągłego, rosnącego podwyższenia nastroju i drażliwości (co najmniej tydzień)

2. towarzyszą mu przynajmniej trzy z wymienionych objawów:

1. wzrost samooceny i poczucia wielkości

2. zmniejszona potrzeba snu

3. większa niż zwykle, nieustająca rozmowność

4. ulotność myśli, subiektywne odczucie gonitwy myśli

5. trudność w koncentracji uwagi

6. wzrost aktywności ukierunkowanej na cel (społeczny, seksualny, itd.), pobudzenie ruchowe

7. nadmierne zaangażowanie w czynności dające przyjemność (wydawanie pieniędzy, itd.)

3. objawy te nie odpowiadają kryteriom epizodu mieszanego

4. zaburzenia powodują zakłócenia funkcjonowania zawodowego lub społecznego

5. objawy nie są bezpośrednim wynikiem działania substancji psychoaktywnych, leków lub ogólnego stanu zdrowia (np. nadczynność tarczycy)

Symptomy manii:

- symptomy nastroju np. euforia

- symptomy poznawcze np. przekonanie wielkości, gonitwa myśli

- symptomy motywacyjne np. nadaktywność

Symptomy somatyczne np. osłabiona potrzeba snu

Przyczyny manii:

- obrona przed depresją

- problemy w homeostazie biologicznej

- genetyczne obciążenia ryzykiem zaburzenia

Skutkiem depresji jest samobójstwo.

Trzy motywacje dlaczego ludzie popełniają samobójstwa:

- anomiczna np. wzbogacenie lub strata finansowa

- egoistyczna np. nie chce się dostosować do społeczeństwa

- altruistyczna np. kamikadze

Przewidywanie samobójstw.

Osoby z tendencjami samobójczymi:

1. cierpiały na depresję lub ktoś z rodziny

2. wśród osób mających na nie wpływ ktoś popełnił samobójstwo

3. doświadczyły odrzucenia przez rodziców lub brak stabilnego życia rodzinnego

4. są towarzysko bojkotowane

5. cierpią na przewlekłą chorobę fizyczną

6. są owładnięte myślą o śmierci lub wyznają chęć odebrania sobie życia

7. stale unikają sytuacji trudnych (kryzysowych)

8. są od czegoś uzależnione

9. mieszkają same lub są w związku bez spełniania ich potrzeb

10. osoby, które po drugiej depresji wpadają w wesołość (dwubiegunowość)

11. zaczynają porządkować życie doczesne (rozdają swoje rzeczy)

12. zachowują się nagle w nietypowy sposób

13. pochodzą z rodziny, której ktoś miał tendencje do samookaleczeń

14. samookaleczały się lub usiłowały popełnić samobójstwo

Podejście behawioralne i poznawcze.

Behawioryzm.

Behawioryzm dominował w psychologii akademickiej USA i ZSRR przez niemal 50 lat (od 1920 do połowy lat 60- tych). Założenia behawioryzmu: środowiskowość. Zgodnie z tym założeniem wszystkie organizmy kształtowane są przez środowisko. Przyszłości uczymy się poprzez skojarzenia z przeszłością (kary i nagrody wpływają na nasze zachowanie).

eksperymentalizm - zakłada, że za pomocą eksperymentu możemy stwierdzić, jak czynnik środowiskowy spowodował nasze zachowanie i w jaki sposób możemy je zmienić.

optymizm dotyczący zmian. Jeśli jednostka jest wytworem środowiska i jeśli można poznać metodą eksperymentalną te czynniki środowiskowe, które ją ukształtowały, to zmieni się ona wówczas, gdy zajdą zmiany w środowisku np. przestępczość jest skutkiem biedy i innych warunków środowiskowych można zlikwidować zwiększając zamożność społeczeństwa.

antypsychologiczne, czyli pogląd, że zjawiska psychiczne, uczucia i myśli nie SA pełnoprawnymi przedmiotami badań naukowych.

Warunkowanie Pawłowskie (klasyczne).

Pawłow badał układ pokarmowy psów, a konkretnie - odruch wydzielania śliny. Podczas swych eksperymentów podawał psu pokarm do pyska, a następnie mierzył ilość śliny wypływającej prze rurkę chirurgicznie umieszczoną na stałe w pysku psa. W trakcie swej pracy zauważył, że psy zaczynały się ślinić, kiedy tylko wchodził do laboratorium. Wydzielanie śliny nie było odruchowe, ponieważ wcześniej nie występowało. Pojawiało się wtedy, gdy pies nauczył się, że wejście Pawłowa sygnalizuje pokarm. Tak więc każde wejście Pawłowa było kojarzone z przyszłym zdarzeniem: podaniem pokarmu. Nazwał on to odruchem warunkowym lub psychicznym (przyjęła się nazwa reakcja warunkowa (RW)).

Typowy eksperyment warunkowania Pawłowskiego przebiega następująco: pokarm (bodziec bezwarunkowy, BB) powoduje wydzielanie śliny (reakcję bezwarunkową, RB):

BB(pokarm) RB (ślinienie się)

Tuż przed podaniem pokarmu włączymy dzwonek - jego dźwięk nie powoduje wydzielania śliny - jest bodźcem obojętnym. Jeśli jednak styczność dźwięku i pokarmu powtórzy się kilkakrotnie, stwierdzimy, że po dźwięku pojawi się wydzielanie śliny. Dźwięk można teraz nazwać bodźcem warunkowym (BW), ponieważ powoduje wydzielanie śliny, czyli reakcje warunkową (RW).

BW(dźwięk) BB(pokarm) RB(ślinienie się)

Po kilkakrotnym wystąpieniu BW łącznie z BB:

BW (dźwięk) RW (ślinienie się).

Podstawowe zjawiska warunkowania klasycznego.

W warunkowaniu klasycznym występują dwa procesy, które odkrył Pawłow:

1.wytwarzanie odruchu - uczenie się reakcji na zasadzie styczności w czasie między BW(dźwięk) a BB(pokarm)

2.wygaszanie odruchu - polega na tym, że BW(dźwięk) traci moc wywoływania uprzednio wyuczonej reakcji. Do wygaszania doprowadza się eksponując BW(dźwięk), po którym nie następuje już BB(pokarm).

Istnieją dwa zjawiska związane z cechami bodźca warunkowego (BW):

1.generalizacja bodźca - polega ona na tym, że uwarunkowana przez określony bodziec reakcja występuje na skutek podobnych bodźców. Im bardziej nowy bodziec jest niepodobny do pierwotnego, tym słabsza będzie reakcja warunkowa (RW). PRZYKŁAD: Jeśli badana osoba skojarzy sobie bodziec warunkowy (BW), wyskoki dźwięk, z impulsem elektrycznym, a następnie usłyszy niski dźwięk, to może u niej wystąpić zmodyfikowana reakcja warunkowa (RW) na nowy, lecz podobny dźwięk.

2.różnicowanie bodźców - pojawienie się reakcji warunkowej (RW) na bodziec warunkowy (BW) skojarzony z bodźcem bezwarunkowym. PRZYKŁAD: Jeśli ktoś nauczył się, że po wysokim dźwięku (BW) stale następuje wstrząs elektryczny, lecz po niski dźwięku nie ma wstrząsu, to na wysoki dźwięk będzie u niego występowała reakcja warunkowa (RW), a nie będzie reagować na niski dźwięk.

Emocje i psychopatologia. Warunkowanie Pawłowskie.

Warunkowanie Pawłowskie wyjaśnia w jaki sposób obiekty nabierają znaczenia emocjonalnego. Podstawowym mechanizmem wszelkich wyuczonych stanów emocjonalnych jest skojarzenie obojętnego obiektu (BW) z bezwarunkowym stanem emocjonalnym (BB). Gdy taka zbieżność w czasie powtórzy się dostatecznie często, dotychczas obojętny obiekt przestanie być obojętny, stanie się (BW)i sam będzie wywoływał ów stan emocjonalny (RW).

Fobie leczy się wykorzystując Pawłowskie wygaszanie zaburzeń emocjonalnych.

Terapie oparte na warunkowaniu Pawłowskim.

W przypadku fobii i innych związanych z lękiem zaburzeń stosuje się dwie techniki oparte na wygaszaniu Pawłowskim:

1. w terapii polegającej na zanurzaniu, pacjenta z fobią „zanurza się” na kilka godzin w rzeczywistej lub wyobrażonej sytuacji wywołującej u niego chorobliwy lęk (np. pacjenta z klaustrofobią).

2. technika systematycznej desensytyzacji (odwrażliwiania, odczulania) polega na tym, że pacjent wyobraża sobie serię scen budzących obiekt fobii (BW), a równocześnie reaguje, nie zdradzając lęku.

Warunkowanie sprawcze.

Edward L. Thorndike podjął obiektywne badania nad tym, jak uczymy się: „co zrobić, aby otrzymać to, co chcemy”. Badał on inteligencję zwierząt. Zamykał głodne koty w skrzynkach problemowych i obserwował, jak uczą się one wydostawać z zamkniętej skrzynki, by dostać pokarm.

Pierwszym ważnym odkrycie było to, że uczenie się „co trzeba zrobić” odbywa stopniowo, a nie na zasadzie wglądu. Kot stosował metodę prób i błędów. Aby wyjaśnić uzyskane wyniki sformułował „prawo efektu”. Zasada ta głosi, że gdy w danej sytuacji bodźcowej nastąpią pozytywne konsekwencje reakcji, powstanie tendencja do powtarzania takiej reakcji; jeśli zaś konsekwencje będą negatywne, zauważy się tendencję do niepowtarzania reakcji.

Tę metodę udoskonalił, spopularyzował i zastosował w wielu rzeczywistych sytuacjach życiowych B.F. Skinder. Prowadził on badania na szczurach. Sformułował podstawowe pojęcia warunkowania sprawczego.

Pojęcia warunkowania sprawczego.

Wprowadzając podstawowe pojęcia Skinder ściśle zdefiniował elementy prawa efektu. Zaproponował trzy podstawowe pojęcia:

1. wzmocnienie pozytywne i negatywne

1. wzmocnienie pozytywne - jest to zdarzenie, którego wystąpienie zwiększa prawdopodobieństwo powtórzenia się poprzedzającej je reakcji. W konsekwencji wzmocnienie pozytywne nagradza zachowanie.

2. Wzmocnienie negatywne - jest to zdarzenie, którego usunięcie zwiększa prawdopodobieństwo powtórnego wystąpienia poprzedzającej je reakcji. Natomiast karą są zdarzenia, których wystąpienie zmniejsza prawdopodobieństwo powtórnego pojawienia się poprzedzającej je reakcji. Ten sam bodziec, którego pojawienie się stanowi karę, zwykle działa jako wzmocnienie negatywne.

2. reakcja sprawcza jest to reakcja, której prawdopodobieństwo wystąpienia można zwiększyć albo zmniejszyć za pomocą wzmocnienia negatywnego.

3. bodziec dyskryminacyjny.

Zjawisko warunkowania sprawczego.

Zjawiska wytwarzania i wygaszania zachodzące, podczas warunkowania sprawczego reakcji dowolnych, są analogiczne do Pawłowskiego warunkowania reakcji mimowolnych.

Wzmocnienia częściowe i rozkłady wzmocnienia.

Wzmocnienie ciągłe jest to wariant najprostszy, który polega na tym, że po pojawieniu się każdej reakcji badany otrzymuje wzmocnienie.

Wzmocnienie częściowe lub nieregularne jest to wzmocnienie występuje tylko po niektórych reakcjach, wiele odruchów zaś pozostaje próżno. Rozkłady te mają dwie inne właściwości:

1. nagradzają nawet w niewielkim stopniu każdy wysiłek, przez co można uzyskać bardzo duży nakład pracy

2. dotyczy wygaszania i nosi nazwę efektu wygaszania wzmocnień nieregularnych - polega na niepodawaniu wzmocnień w ogóle.

Wybiórcze wzmocnienie pozytywne.

Posługując się ta techniką terapeuta wybiera jakieś zachowanie docelowe, czyli pożądane zachowanie przystosowawcze, którego prawdopodobieństwo występowania ma ulec zwiększeniu. Przez systematyczne stosowanie wzmocnienia pozytywnego po pojawieniu się docelowego zachowania zwiększa się częstość takiego zachowania.

Stosuje się ją w anoreksji z zaburzeniami psychicznymi zagrażającymi życiu.

Wybiórcze karanie.

Terapeuta posługujący się tą metodą, czyli wybiórczego wzmocnienia negatywnego, wybiera jakieś nieprzystosowawcze zachowanie. Podają bodziec awersyjny za każdym razem, kiedy pojawi się owo zachowanie, terapeuta zmniejsza prawdopodobieństwo wystąpienia takiego zachowania. Leczenie autyzmu.

Wygaszanie.

Karanie wymaga użycia wobec pacjenta jakiegoś przykrego bodźca. Bodźce te mogą eliminować skutecznie niepożądane zachowania, ale mają one wady np. cała sytuacja może stać się awersyjna.

Uczenie się unikania.

W wielu sytuacjach występuje oba rodzaje uczenia się - Pawłowskiego i sprawczego. Wśród takich sytuacji na szczególną uwagę zasługuje uczenie się unikania zdarzeń awersyjnych. W sytuacji unikania trzeba się nauczyć dwóch zależności:

1. co zapowiada zdarzenie awersyjne

2. jak tego uniknąć.

Sytuacja unikania obejmuje zależności charakterystyczne zarówno dla warunkowania Pawłowskiego, jak i sprawczego:

1.wpuszczają szczura do klatki podzielonej na dwie części. Po chwili włączany jest dźwięk, po nim, po kilku sekundach następuje wstrząs. Jeśli szczur znajdzie się w drugiej części nie ma wstrząsu. Aby uniknąć wstrząsu jednostka musi nauczyć się dwóch zależności: ze dźwięk zapowiada wstrząs elektryczny oraz musi obawiać się dźwięku.

BW(dźwięk); BB(wstrząs); RW(lęk)

2.gdy nauczy się bać dźwięku, musi nauczyć się co z tym zrobić - ucieka do drugiej części klatki, co powoduje wyłączenie dźwięku, który wywołuje lęk i zapobiega wstrząsowi elektr. Bodźcem dyskryminacyjnym jest dźwięk, reakcją sprawczą - przebiegnięcie do drugiej części klatki, wzmocnieniem - ustąpienie lęku i brak wstrząsu.

Natręctwa można wyjaśnić w kategoriach uczenia się unikania.

Psychologia poznawcza: zasady i zastosowania.

Podejście poznawcze jest reakcją na behawioryzm. Uważają, ze zdarzenia psychiczne nie są epifenomenami - proces, który sam w sobie nie ma procesu przyczynowego, lecz odzwierciedla leżący u jego postawy proces przyczynowy- że procesy poznawcze wpływają na zachowanie. Ściślej mówiąc, zniekształcone treści poznawcze powodują zaburzenia w zachowania, zmiana zaś tych zniekształconych treści poznawczych prowadzi do zmniejszenia, a niekiedy wyleczenia psychopatologii.

Terapia poznawcza.

Model poznawczy opiera się na założeniu, iż zdarzenia psychiczne takie, jak oczekiwania, przekonania i wspomnienia, mogą być przyczyną zachowania, jeśli owe zdarzenia psychiczne ulegną zmianie, to wówczas zmieni się zachowanie.

W terapii tej panuje przekonanie, ze procesy poznawcze można podzielić na krótko- i długoterminowe. Procesy krótkoterminowe są świadome. Zdajemy sobie z nich sprawę lub jesteśmy w stanie się nauczyć ich uświadamiania. Do tej kategorii należą: oczekiwania, oceny i atrybucje. Długoterminowe - nie są dostępne świadomości. Jeden z procesów długoterminowych obejmuje przekonania.

Przezwyciężenie auto-defetystycznych oczekiwań.

Oczekiwania to treści poznawcze dotyczące zdarzeń przewidywanych w przyszłości. Albert Bandura dokonał analizy pojęcia „oczekiwania” i pomógł w stworzeniu poznawczej szkoły psychoterapii. W swoich pracach wykazał, że ludzie uczą się nie tylko wtedy, gdy otrzymują bezpośrednie wzmocnienia, ale także wówczas, gdy obserwują, jak wzmacnia się innych. Pacjent poddany terapii ma dwojakiego rodzaju oczekiwania wg Bandury:

1. co do wyniku polegające na ocenie, że dane zachowanie prowadzi do pożądanego rezultatu

2. oraz co do skuteczności, czyli przekonanie, że potrafi skutecznie wykonywać czynności kończące się pożądanym wynikiem (fobia związana z wężem - z Kozieleckiego).

Modyfikacja negatywnych ocen.

Oceny - poznawcze oszacowanie własnych doświadczeń. Proces oceny jest automatyczny. Podczas terapii pacjent uczy się spowalniać swój proces myślenia, aby uświadomić sobie takie myśli. Myśli są konkretne i wyraźnie wyodrębnione zdania.

Główny twórca terapii A.T. Beck twierdzi, że określone emocje zawsze poprzedzone są myślami o specyficznej treści np. smutek pojawia się po myśli „straciłem coś ważnego”; lęk po „zagraża mi niebezpieczeństwo”….

Zmiana atrybucji.

Atrybucja jest poszukiwaniem przez jednostkę odpowiedzi na pytanie, dlaczego przytrafiło się jej jakieś zdarzenie. W zależności jak je zanalizujemy to konsekwencje będą różne np. dlaczego nie zdałem. Można tu dokonać atrybucji zewnętrznej lub wewnętrznej: egzamin był przeprowadzony stronniczo - atrybucja zewnętrzna lub wewnętrzną - jestem głupi. Atrybucji przyczyn niepowodzenia można dokonać również w wymiarze: stała - która utrzymuje się w czasie lub niestała - chwilowa lub przemijająca. Mogę powiedzieć, że się nie wyspałem - atrybucja niestała, a także wewnętrzna; że nie mam zdolności matematycznych - przyczyna stała, wewnętrzna. Aż wreszcie atrybucja może być ogólna - niepowodzenie wystąpiło w wielu zadaniach lub specyficzna - w jednym zadaniu.

Terapeuta dąży do zmian atrybucji pacjenta.

Długoterminowe procesy poznawcze - przekonania.

Albert Eblis, twórca terapii racjonalno - emotywnej, twierdzi, że zaburzenia psychiczne wynikają przeważnie irracjonalnych przekonań. Natomiast te irracjonalne i nielogiczne przekonania wpływają na zniekształcone krótkoterminowe oczekiwania, oceny i atrybucje, prowadząc do zaburzenia psychicznego. Terapeuta powinien uwolnić go od swoich przekonań. Jest to terapia agresywna, która polega na jednoczesnym atakowaniu jego przekonań na dwa sposoby - atakuje go, a raczej jego przekonania - zachęca, a nawet naciska na niego, by podjął działanie, co będzie kontrpropagandą wobec jego irracjonalnych przekonań.

Terapia poznawczo - behawioralna.

A.Lazarus łączy te dwie terapie. Twierdzi on, że zaburzenia psychiczne występują u tego samego pacjenta na siedmiu poziomach i dla każdego poziomu jest odpowiedni poziom terapii. BASIC ID to nazwa tej terapii w języku angielskim, gdzie B oznacza zachowanie, A - emocje, S - doznania zmysłowe, cielesne, I - wyobrażenia, C - procesy poznawcze, I - relacje interpersonalne, D - leki. Jest to terapię wielomodalna.

Zalety tych terapii:

• są skuteczne w leczeniu szeregu określonych zaburzeń psychicznych

• są na ogół krótkie i niekosztowne

• techniki leczenia opierają się na naukowej wiedzy z zakresu psychologii behawioralnej i poznawczej

• posługują się wymiernymi jednostkami analizy, jak bodziec, reakcja, wzmocnienie, oczekiwania i atrybucje

Wady:

• są powierzchowne - istota ludzka jest całością, nie tylko zachowaniem, czy treścią - leczenie objawów

Geny to podstawowe jednostki funkcjonowania dziedziczności, zawierające kod, czyli program cech dziedzicznych. Rozwojem układu nerwowego, kieruje działanie genów wspólnych dla większości przedstawicieli rodzaju ludzkiego.

Czynniki genetyczne powodują różnice w budowie i czynnościach mózgu w zakresie normalności.

Geny zbudowane są z DNA (kwasu dezoksyrybonukleinowego), który tworzy łańcuchy składające się z fosforanów, cukru i czterech zasad nukleotydowych.

Geny są specyficznymi sekwencjami DNA znajdującymi się w chromosomach zawartych w jądrze każdej normalnej komórki ludzkiej.

W chwili poczęcia ludzka zygota (komórka jajowa), zawiera geny dziedziczone po ojcu i po matce. Geny występują parami, gdzie jeden gen pochodzi od ojca a drugi od matki, w zależności od kombinacji przy połączeniu, wytwarzane są różne hormony płciowe.

Geny dominujące to geny, których działanie prawie zawsze się ujawnia, mogą samodzielnie wytworzyć określoną cechę. Geny recesywne nie wykazują aktywności, jeśli nie znajdują się w parze z innym genem recesywnym.

Genotyp oznacza zestaw specyficznych genów dziedziczonych przez jednostkę, który stanowi szczegółową instrukcję budowy człowieka.

Fenotyp jest połączeniem cech fizycznych i behawioralnych związanych z genotypem. Tylko niektóre geny w genotypie jednostki ujawniają się w sposób

Ekspresja genów obejmuje proces zwany transkrypcją, syntezę RNA (kwasu rybonukleinowego) z DNA, który przenosi oddziałujący na zachowanie kod genetyczny z jądra komórkowego do cytoplazmy (płynu komórkowego), gdzie przyłącza go do rybosomu.

Depresja - zahamowanie, w różnym stopniu, aktywności psychicznej człowieka przejawiające się w ogólnym przygnębieniu i częstych zachowaniach urojeniowych. Silny stopień depresji znamionuje stan chorobowy, najczęściej psychozę. Wyróżnia się depresję reaktywną będącą następstwem ciężkich urazów psychicznych lub trudności życiowych. Jest ona najłatwiejsza do wyleczenia. Depresję cykliczną występującą w psychozie maniakalno - depresyjnej.

Frustracja - stan emocjonalny powstający w sytuacji utrzymującej się niemożności zaspokojenia potrzeb, zrealizowania celu, piętrzenia się trudności, zagrożenia. Nasilenie frustracji może prowadzić do agresywnych zachowań.

27. Podaj najważniejsze cechy warunkowania instrumentalnego

Warunkowanie instrumentalne jest to uczenie się nowej reakcji czynności, czynności polegającej na osiągnięciu celu. Cechy:

• generalizacja - uogólnienie bodźca (taka sama reakcja na podobne bodźce) i reakcji (bodziec jest jeden, różne reakcje podobne do pierwszej)

• różnicowanie towarzyszy mu wzmocnienie

• wygasanie powtarzaniu reakcji nie towarzyszy wzmocnienie - reakcja wygasa

• wytwarzamy reakcję, bo jest ona instrumentem do wytworzenia czegoś

Mity i fakty dotyczące samobójstw

Mity	Fakty
Osoby, które mówią o samobójstwie nie odbierają sobie życia.	8 na 10, które popełniły samobójstwo przegrało przed tym.
Ci, którzy popełniają samobójstwo są na nie wyraźnie zdecydowani.	Większość nie może podjąć decyzji - żyć czy umrzeć. Często osoby takie igrają ze śmiercią, sprawę uratowania pozostawiają innym.
Gdy ktoś wykaże skłonności samobójcze, będą one cechować go już zawsze.	Myśli samobójcze często wiążą się z depresją, a ta zwykle z upływem czasu słabnie.
Ryzyko samobójstw znika w momencie poprawy stanu po przebytym kryzysie samobójczym.	Większość samobójstw popełnianych zostaje w czasie depresji, kiedy jednostka czuje się już trochę lepiej i ma wystarczająco energii, by zrealizować swój plan.
Samobójstwo częściej dotyczy bogatych środowisk.	Przypadki samobójstw SA jednakowo częste we wszystkich klasach społecznych.
Czyn samobójczy jest czynem osoby chorej.	Jednostka o skłonnościach samobójczych jest niemal zawsze skrajnie nieszczęśliwa, nie oznacza to, że jest chora.

---