Mit o Prometeuszu i jego literackie przesłanie

Prometeusz jest synem tytanów: Japeta i Temidy. Miał rodzeństwo: Atlasa i Epimeteusza. Atlas trzymał w swoich rękach ziemię a Epimeteusz był synonimem niemądrego człowieka. Prometeusz ulepił człowieka z gliny wymieszanej ze łzami. Duszę nadał z ognia niebieskiego, którego kilka iskier ukradł z rydwanu słońca. Prometeusz stworzył w ten sposób mężczyznę i kobietę, którzy byli słabi i ułomni. Prometeusz pomógł im ukradłszy ze spichlerza ogień niebieski i zarzewie, które zniósł na ziemię. Pomoc ta nie podobała się Zeusowi, ponieważ obawiał się, że utraci priorytet wśród ludzi. Nakazał więc Hefajstosowi, aby stworzył na wzór bogów kobietę, która miała by uwieść Prometeusza i zesłać nieszczęścia. Afrodyta obdarzyła kobietę urodą, Atena nauczyła ją prac kobiecych, a Hermes nadał jej skryty i podstępny charakter. Otrzymała tez beczkę, której zawartość była nieznana oraz imię- Pandora. W końcu została nadesłana na Prometeusza, który mimo wszystko, odkrył postęp. Brat Prometeusza, Epimeteusz ożenił się z Pandorą. Prometeusz prosił go, aby beczka nie była otwierana, gdyż jest to podstęp. Ciekawska Pandora otworzyła ją i na całą ziemię zostały uwolnione choroby i nieszczęścia. Prometeusz chciał się odpłacić Zeusowi za podstęp. Złożył więc ofiarę, którą były kości okryte najgorszym tłuszczem. Zeus bardzo się zezłościł i na jego rozkaz przykuto Prometeusza do skał Kaukazu. Każdego dnia przylatywał orzeł, który wyjadał mu wątrobę.

Prometeusz tworzył człowieka glina i ogniem niebieskim. Glina symbolizuje kruchość człowieka, to, że jest wrażliwy na krzywdę. Ogień jest archetypem, który jest mocą oczyszczającą a jednocześnie niszczącą. Symbolizuje miłość, nienawiść. Jest symbolem życia i śmierci.

Stary Prometeusz- Zbigniew Herbert

Prometeusz jest już po odbyciu kary. Jest stary, ma zonę i dom z kominkiem. Wiersz ma wydźwięk pesymistyczny, bo to co przyniósł na świat, doprowadziło do zagłady ( spalenie zbuntowanego miasta). Nie jest sam. Ma przyjaciół, którzy go odwiedzają. Wiedzie spokojne życie.

Porównanie wierszy L. Staffa „Prometeusz” ze „Starym Prometeuszem”

Prometeusz

- akcja podczas odbywania kary

- wydźwięk wesoły, radosny

- odbywa karę i nie chce się z niej uwolnić

Stary Prometeusz

- akcja po odbyciu kary

- wydźwięk pesymistyczny

- pisze pamiętniki i spotyka się z przyjaciółmi

ma żonę, która przygotowuje kolację

- być może ma dzieci, ale na pewno nie są to chłopcy

---