Adad, Hadad, Addu, Iszkur - bab. bóg zjawisk atmosferycznych - burzy, deszczu, piorunów; urodzaju i bogactwa. . Od niego zależała wegetacja roślin (a zatem urodzaju i bogactwa). Był jednocześnie dawcą i niszczycielem życia. Jego atrybutem jest piorun, święte zwierzę - byk; główne ośrodki kultu to: Babilon, Aszur, Borsippa.
Amauszumgalana - sum. bóg wegetacji. Czasem utożsamiany był z bogiem Tamuz.
Anu, An - mit. babilońska; bóg nieba, ojciec i król bogów. Imię Anu stało się synonimem bóstwa w ogóle. Jego atrybuty to: tiara wielorożna na tronie. w sumeryjskiej wersji stworzenia świata, bogini Nammu, pierwotne morze, była matką An i Ki, bogini ziemi, którzy połączyli się i stworzyli wielkich bogów jak Enlil. W akadyjskiej opowieści o stworzeniu, w wyniku związku Apsu i Tiamat powstały pokolenia bogów, których kulminacją stały się Anu i Ea. W mitologii hetyckiej An zrzucił z tronu Alalu, pierwszego króla na niebie. Główne ośrodki kultu to między innymi miasto Uruk.
Anunaki, Anunnaki - było to wspólne określenie wielkich bogów zrodzonych za sprawą boga Ana w pierwszym etapie tworzenia się świata. Byli to również sędziowie w świecie podziemnym.
Anszar - bab. bóg górnych regionów; było to początkowo imię boga Anu, później przeniesione na Nannę. W babilońskim micie „Enuma Elisz” był ojcem Anu. W Asyrii było to imię stosowane dla boga Aszura. Syn Lahmu i Lahamu.
Asalluhi - mezopotamski bóg magii. Bel - bab. bóg powietrza.
Aszur - bóg miasta Aszur (stolica Asyrii). Władca bogów i ludzi, bóstwo wojny, bóg słońca oraz stwórca świata. Kierował wojskami asyryjskimi i osłaniał je. Jego atrybut to: tiara z rogami i uskrzydlona tarcza słoneczna.
Ea, Enki - w mitologii babilońskiej i asyryjskiej bóg ziemskich wód, mądrości, rzemiosł i wiedzy magicznej, ojciec Marduka.
Elagabal, Heliogabal - bóstwo słoneczne, czczone pod postacią czarnego, stożkowatego kamienia w mieście Emesa.
Emesz - bóg lata. Enbilulu - bóg, opiekun rzek i kanałów. Enkimdu - bóg-rolnik, opiekun nawadniania, grobli i rowów.
Enlil - bab. bóg atmosfery, wiatru gwałtownego i ziemi. Największy z „Wielkich Bogów”. Potomek bogini ziemi Ki i boga nieba Anu. Władca ludzi, nie zawsze im przychylny (m.in. zesłanie potopu). Obdarzony był przydomkiem Bel („Pan”). Wraz z Anem i Enki tworzył triadę najwyższych bóstw. Jego atrybuty to tiara wielorożna na tronie i pierścień. Główny ośrodek kultu to Nippur. Enten - bóg zimy. Gibil - bóg ognia i światła, syn Enki. Gulla - mezopotamski bóg magii i medycyny.
Hubiszag - bóstwo świata podziemnego. Irra - przydomek boga Nergala, szczególnie jako boga zarazy.
Iszkur - bóg burzy, wiatrów i deszczu. Kaimanu - bóstwo babilońskie.
Kingu - według babilońskiego mitu o stworzeniu świata, Kingu był synem boga oceanu słodkowodnego Apsu i oceanu słonowodnego Tiamat. Kiedy Enki zabił Apsu, Kingu poprowadził armię demonów swej matki przeciwko Mardukowi, synowi Enki. Kingu zginął z rąk Marduka, który zmieszał jego krew z ziemią i z tej materii stworzył pierwsze istoty ludzkie.
Kulla - bóstwo sprawujące opiekę nad wyrobem cegieł. Lahamu - bab. bóg drugiego pokolenia.
Lahar, Lahah - bóstwo opiekuńcze trzód, zwłaszcza owiec. Lamma - bóstwa z których krwi miała powstać ludzkośc.
Latarak - sumeryjskie bóstwo opiekuńcze miasta Badtibira.
Marduk - bab. bóg magów, burzy i grzmotów; narodowy bóg Babilonii odpowiadający planecie Jowisz; bóstwo losu władające magią; syn Enki, ojciec Nabu. Od czasów Hammurabiego Marduk stał się narodowym bogiem Babilonii (został opisany w eposie „Enuma Elisz”). Był stwórca oraz władcą nieba i ziemi, dobroczyńcą ludzi. To on decydował o losie wszystkich i wszystkiego. Marduk posiadał 50 imion (czyli atrybutów), m.in. Bel. Wyobrażany był w tiarze cylindrycznej z insygniami władzy (koło, bicz, kij) w dłoniach, atrybut: berło na tronie. Jego świętymi zwierzętami były: konie, psy i smoki.
Martu - bóg koczowniczego plemienia zachodniosemickiego, też zwanego Martu, zamieszkującego północno-zachodnią Mezopotamię. Meslamtaea - jedno z sumeryjskich bóstw świata podziemnego.
Mullil - imię boga Enlila w dialekcie sumeryjskim eme-sal. Namtar - bóstwo świata podziemnego, demon plag.
Mummu - w babilońskim micie Enuma Elisz był wezyrem bóstw Tiamat i Apsu. Później było to określenie Marduka i Isztar jako bogów stwórców. Muszdama - bóg, opiekun budownictwa.
Nabu, Nabut, Nebo, Niebo - jeden z głównych bogów babilońsko-asyryjskich, syn Marduka, wynalazca pisma i tabliczki glinianej, patron pisarzy, goniec bogów. Zapisywał tablice przeznaczenia (losu) świata i ludzi ustalone przez ojca. Małżonek Taszmetum (rozum), był uważany także za bóstwo mądrości. Pierwotnie prawdopodobnie Nabu było to bóstwo zachodniosemickie, którego kult w Babilonii rozwinął się w I tysiącleciu p.n.e. Głównym ośrodkiem kultu Nabu była Borsippa.
Nanna - „Akadyjski Grzech”. Sumeryjski bóg księżyca, syn Enlila i Ninlil. Był największym z trójcy bóstw astralnych, składających się oprócz niego samego z jego potomków Inanna i Utu. Był czczony jako bóg odmierzający czas, ponieważ świecił w nocy, a także jako wróg ciemnych sił i grzeszników. Nanna ze względu na swą mądrość był szanowany przez innych bogów, którzy regularnie go odwiedzali z prośbą o radę.
Nergal, Nerigal - babiloński bóg świata podziemnego (które było miejscem kary i pokuty za grzechy), zsyłający głód, choroby i wszelkie nieszczęścia, jednocześnie sprawiedliwy sędzia i dawca życia. Syn boga Enlila i bogini Ninlil.Pierwotnie był on znany jako sumeryjski Enirigal(a), małżonek Ereszkigal władającej razem z nim podziemiem. Głównym ośrodkiem kultu było Kuta w pobliżu Babilonu. Nergal czczony był również w Elam, Mari, Palmyrze.
Ningiszzida - bóg wegetacji pod postacią węża. Czasem występuje jako ojciec boga Dumuzi. Był także bóstwem świata podziemnego, synem Ninazu. Jego kult był powszechny, czczono go głownie w mieście-państwie Lagasz.
Ninurta - babilońsko-asyryjski bóg gromu, burzy, południowego wiatru (huraganu), wojny i polowania. Pierwotnie znany był jako sumeryjski Ningirsu- agrarne bóstwo burzy wiosennej, pługa i orki. Syn Enlila, wraz z nim czczony w Nippur. Jako bóg wojny otaczany kultem szczególnie w okresie średnio- i nowo- asyryjskim (czyli około połowy II tysiąclecia i pierwszej połowy I tysiąclecia p.n.e.). Numuszda - sumeryjski bóg opiekun miasta Kazallu. Nusku - bóg ognia, powiernik Enlila.
Pabilsang - sumeryjskie bóstwo opiekuńcze miasta Larak.
Sin - w Sumerze- Nanna lub Nannar. Babiloński bóg księżyca. Jego dziećmi byli bóg słońca- Szamasz (w mitologii sumeryjskiej Utu) i bogini planety Wenus- Isztar (w mitologii sumeryjskiej Inana), z którymi tworzył triadę bóstw astralnych. Był to opiekun pasterstwa i rolnictwa, obdarzał dobrobytem i bogactwem. Władał on kalendarzem, ustalał przeznaczenie ludziom, zsyłał wieszcze sny, chorobę lub zdrowie. Jego towarzyszką była Ningal („Pani Wielka”). Jego symbolem był- sierp księżyca, świętym zwierzęciem- skrzydlaty byk. Główny ośrodek kultu to- Ur i Harran.
Sud - sumeryjskie bóstwo opiekuńcze miasta Szurupak.
Sullat - babilońskie bóstwo niższego rzędu, podporządkowane bogu Szamaszowi.
Sumugan - sumeryjskie bóstwo opiekuńcze przyrody w kraju wyżynnym, między innymi dzikich zwierząt. W Babilonie nosił imię Szakan.
Szamasz - Utu, Babbar w mitologii sumeryjskiej. Babiloński bóg Słońca, światłości, prawa, sprawiedliwości i wyroczni. Wyobrażano go sobie z promieniami słonecznymi u ramion. Symbolami Szamasza były między innymi uskrzydlony dysk słoneczny lub piła. Głównymi ośrodkami kultu były Larsa i Sippar (tam znajdowały się wyrocznie Szamasza).
Szara - sumeryjskie bóstwo opiekuńcze miasta-państwa Ummy. Szara był też jednym z bohaterów babilońskiego mitu o Zu.
Szulpae - sumeryjskie bóstwo świata podziemnego.
Tamuz, Tammuz - sumeryjski Dumuzi. W mitologii babilońskiej bóstwo wegetacji roślin i urodzaju, opiekun stad. Bóg rozkwitu. Ukochany mąż bogini Isztar (sumeryjska Inana). Zabity, co roku zstępował do podziemia (na ziemi ustawała wegetacja roślin) i ponownie wracał na ziemię (przyroda budziła się do nowego życia). Przedstawiany z kłosami w rękach lub u ramion. Utożsamiany był często z greckim Adonisem. Chociaż nie należał do wielkich bogów darzono go szacunkiem, a jego kult był szeroko rozpowszechniony. Jako bóg Dumuzi miał wiele przydomków, np.: Kuliana- „Ukochany Ana”, Kulimullil- „Ukochany Mullila”.
Utu, Babbar, Szamasz - bóg Słońca, sprawiedliwości i wróżbiarstwa. Był synem boga księżyca Nanna (akadyjskiego Sin) i bratem Inanny. Bóstwa te tworzą wielką babilońską triadę. Wyobrażano go sobie z promieniami słonecznymi u ramion. Symbolami Utu były między innymi uskrzydlony dysk słoneczny lub piła. Głównymi ośrodkami kultu były Larsa i Sippar (tam znajdowały się wyrocznie Utu).
Weili - bóstwo, z którego krwi zmieszanej z gliną stworzono człowieka.
Zu - babiloński bóg burzy, zazwyczaj przedstawiany pod postacią wielkiego ptaka, najczęściej jako orzeł z zębami rekina lub z głową lwa. Według akadyjskiej wersji sumeryjskiego mitu, Zu wykradł Tablice Przeznaczenia (boskie ustawy, które ich posiadaczowi dawały najwyższą władzę) bogu Enlilowi. Tablicę odzyskał orędownik bogów Marduk. Zu został następnie przywiedziony przed oblicze Ea, aby ten wyznaczył mu karę.
1