Język prawny i język prawniczy

W związku z istnieniem rzeczy (bytów) naturalnych i stworzonych przez człowieka ich opisem zajmują się:

Nauki poznawcze pozwalają na poznanie natury, np.: chemia, fizyka, biologia.

Nauki humanistyczne umożliwiają poznanie tworów ludzkich.

Prawo i Moralność - razem są to systemy aksjologiczne. Zazwyczaj są względem siebie komplementarne:

Prawo poznawane jest przez wszystkich adresatów przez język.

Język - zbiór znaków służących do porozumiewania się grup osób. Występują dwa rodzaje języków:

4 funkcje języka:

Performatywy - takie wyrażenia językowe, które wykraczają poza rozumienie umowne i mają charakter sprawczy. („Tworzenie czegoś za pomocą słów” - Austin)

Język prawny - język aktów normatywnych. Przez jednych uważany za naturalny, (bo razem się rozwijały) a innych za mieszany (ma elementy specjalizacji)

Język prawniczy - język prawników.

Przy porównywaniu języków pamięta się o 3 aspektach:

  1. Aspekt syntaktyczny - gramatyka

  2. Aspekt semantyczny - znaczenie wyrazów (przypisywanie znaczenia wyrazom)

  3. Aspekt pragmatyczny, - jakie dany wyraz/wyrażenie spełnia funkcje.

Porównanie języka naturalnego z językiem prawnym:

Język prawniczy

Język prawniczy podmiotu:

  1. Język nauk prawnych - język dogmatyk prawniczych, np.: komentarze do kodeksów; teorie dogmatyk prawniczych - ta część, która mówi jak opisywać daną dogmatykę; język teorii i filozofii prawa.

  2. Język praktyki stosowania prawa - język ludzi związanych z zawodem prawnika i wykonujący go.

  3. Język prawniczy potoczny - język laików.

Różnice między językiem prawnym a prawniczym sprowadzają się do różnic funkcji tych języków. Język prawny ma charakter sprawczy (kreuje jakąś rzeczywistość), a język prawniczy jest jedynie komentarzem do tego, co tworzy język prawny.