English drama
Metodę FunBodyEnglish została opracowana w oparciu o moje doświadczenia w pracy młodzieżą i dorosłymi w Indiach, Włoszech oraz Polsce.
Metoda opiera się na dwóch założeniach.
Po pierwsze, abyśmy mogli cieszyć się nauką, musimy przezwyciężyć w sobie początkowy fizjologiczny stres. W tym celu w metodzie FunBodyEnglish stosujemy krótkie masaże, wykonywane naprzemiennie w parach, oraz energetyzujaco-rozweselające ćwiczenia grupowe.
Drugim elementem metody są skecze, etiudy aktorskie, gry i inne ćwiczenia teatralne, w trakcie których bawimy się, spędzając przyjemnie czas, a jednocześnie intensywnie praktykując angielskie słowa i zwroty.
Co to jest drama?
Drama to ćwiczenia, które dają słuchaczowi/słuchaczce możliwość zastosowania jego/jej własnej osobowości w nauce.
Wykorzystuje ona naturalną umiejetność imitacji, pantomimy, oraz wyrażania siebie poprzez gesty.
Korzystamy też z pamięci i wyobraźni słuchacza czyli z jego wrodzonej umiejetności przywoływania oraz "ożywiania" przeszłych wydarzeń.
"Dramatyczność" lub "teatralność" polega na nieprzewidywalności, która dzieje się zawsze wtedy, gdy pojedyncza osoba wchodzi kontakt z innymi.
Drama może wiązać się z zastosowaniem czegokolwiek - muzyki, plastyki, matematyki, literatury, poezji, piosenek, historii, fotografii, gotowania, czegokolwiek. Nie ma ograniczeń. Gdy uczestnicy zajęć odkryją, że istnieje inny świat, o wiele im bliższy niż świat pana Browna i pani Parker, z ich mało wiarygodnymi współmałżonkami i dziećmi, problem "jak utrzymać uwagę słuchacza w stanie skupienia" stopniowo zdezaktualizuje się.
DRAMA I JEJ TECHNIKI
- Chciałabym, abyś mnie dobrze zrozumiała.
- Nie wiem, jak ci to powiedzieć.
- Brakuje mi słów, ale wiesz, o co mi chodzi?
- Źle mnie zrozumiałaś. Nie to mam na myśli.
Takie i podobne wypowiedzi mogą świadczyć o tym, że mamy trudności w wyrażaniu własnych myśli, przeżyć, uczuć, a co za tym idzie- w komunikatywnym porozumiewaniu się. Gdzieś głęboko zakorzeniony jest w nas lęk, obawa przed uzewnętrznieniem się, przed mówieniem o tym, co czujemy. A kiedy już zaczynamy mówić, to często brakuje nam słów albo używamy takich, które dla nas samych są nie zrozumiałe. Poza tym nie słuchamy siebie. Nie umiemy też słuchać innych. Choć w każdym z nas tkwi potrzeba konkretyzacji swego wewnętrznego świata, nie każdy potrafi adekwatnie wyrazić swoje przeżycia psychiczne w jakiejś zewnętrznie obserwowalnej formie. Są ludzie, o których mówimy, że są „ekspresyjni” potrafią mimiką, gestem, ruchem ciała, słowem „opowiedzieć” o wszystkim, co czują. Są też ludzie z zahamowaniami, którzy głęboko skrywają w swym wnętrzu uczucia. Właśnie oni mają trudności z samokontrolą własnych przeżyć w rozumieniu uczuć własnych i innych ludzi, a w konsekwencji w pełnieniu ról, jakie wyznaczają im życiowe sytuacje. Czy wyrażania przeżyć można się nauczyć? Do prowokowania, przepracowania (rozpoznawania, poznawania, nazywania, rozumienia) uczuć można wykorzystać techniki dramy. Określenie drama pochodzi z greki i oznacza działanie. Jej podstawą jest fikcja wyobrażeniowa, sytuacja, która powstaje, gdy kilka osób we wspólnej przestrzeni przedstawia coś, co jest w danym czasie obecne - co zachodzi w danej sytuacji między ludźmi, używając jako środków wyrazu swoich ciał, mimiki, słów i przemilczeń. Drama podtrzymuje spontaniczną, właściwą naturze człowieka ekspresję, skłonność do zabawy i naśladownictwa; wzbogaca wyobraźnię, rozwija pamięć, pobudza do twórczego działania, rozwija refleksję, pozwala zrozumieć motywacje różnych zachowań; rozwija i wzbogaca słownictwo; umiejętność słuchania innych i prowadzenia dialogów. Drama uczy samodzielności myślenia i działania, kształtuje emocje i umiejętność współżycia w grupie. Ogólne techniki dramy można podzielić na :
- typowe role ( rozmowy w rolach, wywiady, improwizacje, inscenizacje ),
- konwencje rzeźby, obrazu, filmu,
- techniki plastyczno- manualne ( rysunki, plamy, makiety, przedmioty, modele, kostiumy, muzeum).
Rozmowa jest techniką, jaką posługujemy się już od wczesnego dzieciństwa. To słowa, prowadzone dialogi, za pomocą których przekazujemy swoje myśli. Podstawą dyskursu jest konflikt. Rozmowa na określony temat prowadzona przez osoby będące w jakiejś roli. Może być rozmowa improwizowana, a uczestniczące w niej osoby wcielają się w nowe, nie znane dla siebie, odmienne od codziennego życia sytuacje lub starają się być w sytuacji postaci. Obydwie te techniki to doskonałe ćwiczenia pogłębiające rozumienie przeżyć i zachowań własnych i innych ludzi. Techniką, która mocno angażuje emocjonalnie, rozwija myślenie, wyobraźnię, jest prowadzony z jedną lub kilkoma osobami, przez jedną osobę lub kilka osób. Może być intymny - prowadzony po cichu lub oficjalny z całą grupą. Wywiad połączony z techniką kostiumu, czyli skomponowaniem ubioru, który tworzy wizerunek wybranej postaci ( np. czerwony kapturek, krawcowa) pomaga łatwiej wcielić się w rolę. Dość trudnym zadaniem dla dziecka, szczególnie małego, jest etiuda pantomimiczna. Sposób jej wykonania zdeterminowany jest poziomem rozwoju psychofizycznego, poczuciem własnego ja, czyli wyodrębnieniem siebie ze świata zewnętrznego, świadomego kierowania ruchami i organizowania ich w przestrzeni. Etiuda wymaga wcześniejszego przygotowania dzieci do jej wykonania, wyćwiczenia pewnych umiejętności. Ważne jest, aby dzieci nauczyły się zrozumiale dla odbiorców wyrażać ruchem, gestem, mimiką różne stany uczuciowe i konkretne działania, aby umiały wyobrazić sobie i niejako „ poczuć” trójwymiarowość ruchu nie istniejących przedmiotów, zagospodarować w wyobraźni przestrzeń i konsekwentnie się w niej poruszać. Wymienione techniki są elementami improwizacji, która występuje wtedy, gdy jedna lub więcej osób otrzymuje role oraz temat i próbuje działać. Podstawą jest tekst tworzony „ na gorąco” w trakcie rozwijania się akcji. Improwizacja werbalna z tekstem, bez działania, jest połączona z pewnymi sytuacjami. Początek jest znany, natomiast finał zależy od uczestników. W przedstawieniu improwizowanym biorą udział wszyscy, mogą, ale nie muszą przez cały czas utrzymywać się w tych samych rolach. Odbywa się ono na podstawie opowiadania nauczyciela lub tekstu utworu literackiego. Nauczyciel może pełnić rolę inspiratora, lub też grać główną rolę. Punktem wyjścia inscenizacji jest scenariusz (np. opracowane na podstawie utworu literackiego). Dzieci pod kierunkiem nauczyciela opracowują sytuacje i działania, ucząc się tekstu roli. W tej technice występuje wyraźny podział na scenę i widownię, na aktorów i widzów. Ważnymi elementami inscenizacji są : aktorzy, środki wyrazu, przestrzeń, ruch sceniczny, scenografia, kostiumy, rekwizyty, muzyka, światło. Bardzo bezpieczną, łatwą i szybką w wykonaniu, przynoszącą głębokie przeżycia, a rozwijającą wyobraźnie i myślenie jest technika rzeźby. Polega ona na tym, że dziecko przyjmując rolę zamiera w bezruchu, jednocześnie ekspresyjnie i komunikatywnie wyrażając uczucie postawę czy sytuację. Ważna jest przy tym wymowa całego ciała, jak i poszczególnych elementów, gest ręki, mimika twarzy. W technice klatka stop „ rzeźbiarz” ustawia rzeźby z dzieci, które przejmują w bezruchu pozę. Podobnie jak w poprzedniej technice, „rzeźbiarz” ustawia swoje rzeźby w różnych sytuacjach, rozmawia z nimi, dyskutuje, w wyniku czego dochodzi do wspólnego wykreowania pewnej sytuacji, a na umówiony znak powstaje „obraz bez ruchu”. Rysunek należy do technik plastycznych związanych z rolą w różny sposób (rysujemy lub malujemy indywidualnie lub w małych zespołach - tworzymy obrazy związane tematycznie; rysujemy jakiś przedmiot i opowiadamy o nim z pozycji różnych osób; rysujemy sytuacje i łączymy w opowiadania, baśnie). technik manualno- plastycznych, zespołowo przedstawiających jakiś temat lub sytuacje należą techniki plan - mapa - makieta, w których dzieci tworzą według własnych pomysłów, np.: bezludną wyspę ; projektują wnętrze domu, osiedle marzeń, zagospodarowują plac zabaw. Muzeum to wystawa zgromadzonych przedmiotów, wytworów dzieci (techniki manualno - plastycznej). Technika ta pozwala dziecku przekazać swoje doświadczenia, zdobyte umiejętności, wiedzę, podzielić się swymi wrażeniami z innymi osobami. Wybrane dziecko lub grupa dzieci zaprasza innych do obejrzenia wystawy i w roli przewodnika oprowadza po sali, opowiada informuje, co przedstawiają przedmioty, na jaki są temat, z czego zostały wykonane w jaki sposób zgromadzone.
Opracowała:
mgr Magdalena Kowalska
Przedszkole nr 11 w Chorzowie