Odważne wyznawanie wiary w Jezusa
Kto bowiem wstydzi się mnie i słów moich przed tym cudzołożnym i grzesznym rodem, tego i Syn Człowieczy wstydzić się będzie, gdy przyjdzie w chwale Ojca swego z aniołami świętymi (Mk 8,38).
Przyznam się, że z niepokojem obserwuję jak wielu młodych chrześcijan ma dzisiaj coraz większy problem z odważnym wyznawaniem swojej wiary. Otoczenie wywiera często tak dużą presję, że zapomina się o cytowanych wyżej słowach Pana Jezusa i dla „świętego spokoju” nie wchodzi się w rozmowy o wierze, unika się wydawania świadectwa o Bożym działaniu a niejednokrotnie czuje się zawstydzenie, gdy ktoś pokazuje na naszą odmienność. W Ewangelii Mateusza czytamy, że każdego, kto wyzna Jezusa przed ludźmi, tego i Jezus wyzna przed Ojcem a kto się Go zaprze przed ludźmi, tego i On zaprze się przed Ojcem (por. Mt 10,32-33).
Zacząłem więc się zastanawiać, co może oznaczać dla człowieka wstyd i zaparcie się Jezusa przed Ojcem? Myślę, że odpowiedź jest jedna - odrzucenie na wieki sprzed Bożego oblicza! Ktoś mógłby pomyśleć - dlaczego tak rygorystycznie miałby postąpić Jezus? Może to przesada? Przecież to tylko słowa, może trochę wstydu, nic więcej.
Przeanalizujmy więc kilka, moim zdaniem,
bardzo istotnych kwestii
1. zaparcie się Jezusa to nic innego jak zaparcie się wiary, wyrzeczenie się Jego ofiary i zlekceważenie tego co uczynił (por. Hbr 2,3)
2. zaparcie się to także świadome kłamstwo a Biblia mówi, że żaden kłamca Królestwa Bożego nie odziedziczy (Ap 22,15)
3. wypowiadane przez nas słowa mają przed Bogiem ogromne znaczenie — Albowiem na podstawie słów twoich będziesz usprawiedliwiony i na podstawie słów twoich będziesz potępiony (Mt 12,37).
Weźmy więc sobie głęboko do serc powyższe słowa i nawet gdy jesteśmy obiektem pośmiewiska i drwin, nawet gdy ludzie odsuwają się od nas - mając nas za dziwaków czy sekciarzy - bądźmy wierni naszemu Panu! To grzeszny świat powinien wstydzić się swoich uczynków a nie ludzie wierzący swojej świętości i niewinności!
Problem wstydu związanego z wyznawaniem wiary, niestety zaczyna być zauważalny także w gronie ludzi wierzących - na nabożeństwach, konferencjach, pogadankach, itp. Pojawia się strach, żeby się nie wyróżniać z tłumu, za głośno nie śpiewać, nie odpowiadać na pozdrowienia, nie angażować się w modlitwę, nie przeczytać podanego wersetu, bo co inni o mnie pomyślą? Jak inni mnie ocenią? Lepiej siedzieć cicho. Nasze światło powinno świecić zarówno w świecie jak i w zborze. Odważne wyznawanie wiary nie jest powodem do wstydu ale ogromnym przywilejem, darowanym nam od Boga. Stanowi także istotę naszego powołania, związaną z rozgłaszaniem cnót tego, który nas powołał z ciemności do cudownej swojej światłości (1 P2,9).
Przyjście Jezusa Chrystusa było niewątpliwie największym wydarzeniem w dziejach ludzkości
Jezus zmienił bieg historii. Poprzez swoją śmierć otworzył dla nas bramy nieba, stał się drogą do Ojca. Jego przyjście związane było z zapłaceniem najwyższej ceny za nasze zbawienie. Chrystus został przyodziany w prześmiewczy szkarłatny płaszcz. To z Niego naśmiewano się, bijąc Go i mówiąc: prorokuj kto Cię uderzył. To na Niego pluto i Jemu włożono na głowę koronę, która nie była koroną ze złota lecz z cierni, dobijana pałkami z trzciny, by ból był jeszcze większy. Wygląd Jezusa budził przerażenie i odrazę. W końcu zdarto z Niego ubranie i przybito do krzyża.
Zastanówmy się czy przeszliśmy w swoim życiu choć cząstkę z tego, co przeszedł Jezus? On pozostawił wspaniały wzór wytrwałości. Nie zaparł się nas, nie zrezygnował i nie wstydził się być za nas tak poniżanym.
A my? Co MY zrobiliśmy dla Niego?
Ile razy być może stchórzyliśmy, ile razy mogliśmy dać świadectwo naszej wiary a tego nie uczyniliśmy? Ile razy mamy możliwość włączać się, czynnie angażować w nabożeństwo a tego nie robimy? Ile razy?
Apostoł Piotr swego czasu poniósł ogromną duchową porażkę - trzykrotnie zaparł się wiary w Jezusa, nawet przysięgając, że Go nie zna. Bardzo tego żałował. Gorzko płakał pokutując. Jezus dał mu łaskę nawrócenia, którą Piotr w zupełności wykorzystał i w dzień Zesłania Ducha stanął na czele uczniów odważnie zwiastując Ewangelię Żydom, przebywającym w Jerozolimie. To już nie był ten sam Piotr. Odtąd miał mocne postanowienie życia dla Pana i świadczenia o Nim, spotęgowane mocą Ducha Świętego, którym był wypełniony.
Drogi Czytelniku!
Jeśli zdarzyło ci się, że zapierałeś się, że nie znasz Jezusa, że wstydziłeś się przed innymi swojej wiary - powinieneś z tego pokutować, może nawet ze łzami, tak, jak apostoł Piotr. Musisz przyjść do Jezusa i przeprosić Go za to osobiście. Tego nikt za ciebie zrobić nie może. Zapragnij żyć całkowicie dla Jezusa. Zapragnij opowiadać o Nim innym. Proś, aby dał ci odwagę, jeśli widzisz, że ci jej brak. Proś o wypełnienie Duchem Świętym, aby być Jego wiernym świadkiem (por. Dz 1,8) a ilekroć staniesz w trudnej dla siebie sytuacji, pamiętaj jaka cena została zapłacona za Twoje zbawienie.
Niech Cię Bóg błogosławi i ma w swojej opiece!
Autor: Jarosław Domieniuk