Adoracja na drugą niedzielę Wielkiego Postu
Dziękczynienie za obecność Jezusa wśród nas
1. Pieśń na wystawienie Najświętszego Sakramentu: Pan jest wśród nas.
2. Odczytanie Ewangelii: Łk 9, 28b - 36.
3. Rozważanie pierwsze:
Dziękujemy Ci, Panie Jezu, za obecność w Ewangelii. W każdym momencie, nawet w grzechu, możemy dzięki Niej być z Tobą, słuchać Cię i pytać, a także, co jest ważne, przejmować od Ciebie boską mądrość. Mądrość dająca pokój i szczęście.
Dziękujemy Ci, Chryste, za obecność w Eucharystii. Dzięki niej jednoczymy się z Tobą. Ty i my stanowimy nierozdzielną jedność. Nikną wówczas nasze ograniczenia, słabości i grzech. Twoja świętość i wszechmoc stają się nasze.
Czas Wielkiego Postu jest z woli Boga przeznaczony na osobisty i wspólnotowy rachunek sumienia, a zatem w Twojej obecności pytamy samych siebie:
− Czy wierzę w obecność Jezusa w Ewangelii i Eucharystii?
− Czy mądrość i moc Jezusa są moją mądrością i siłą?
Poszukajmy odpowiedzi na te pytania w sobie.
4. Minuta, dwie milczenia.
Rozważanie drugie
Panie Jezus, w czasie przemienienia na górze Tabor, Ojciec z nieba osobiście wskazał Ciebie ludzkości jako najwyższy autorytet: To jest mój Syn wybrany, Jego słuchajcie. Od tamtego wydarzenia Twoje rozstrzygnięcia we wszelkich sprawach są ostatecznymi i nieodwołalnie obowiązującymi. Ten, kto chce być chrześcijaninem, musi je poznawać z pomocą Ewangelii i natychmiast, bezwarunkowo się im podporządkowywać. Dzięki temu, że Ty jesteś dla chrześcijan najwyższym autorytetem, mogą oni pewnie, bezpiecznie, dostatnio i szczęśliwie, chociaż pośród licznych zawieruch i przeciwności, wędrować przez doczesność do nieba. Budowanie siebie i swego życia na autorytecie Jezusa jest ich bogactwem. Niewyobrażalnie biedni są ci, którzy zniszczyli w sobie i niszczą w innych autorytet Jezusa.
W naszym dzisiejszym rachunku sumienia zapytajmy samych siebie:
− Czy systematycznie zastanawiam się nad Ewangelią, by słyszeć mówiącego z niej do Mnie Jezusa?
− Czy znam Jego rozstrzygnięcia w wielkich i małych sprawach składających się na człowieczy los?
− Czy Jezus jest dla mnie autorytetem, którego we wszystkim słucham i naśladuję?
6. Minuta, dwie milczenia.
7. Rozważanie trzecie
Od kilku miesięcy Kościół, nie tylko w Polsce, próbują zainfekować zarazki lustracji. Choroby, w świetle Ewangelii, groźnej dla wszystkich: dla lustrujących, lustrowanych i osób postronnych, a także dla następnych pokoleń. Choroby, przede którą Jezus ostrzega Kościół na różne sposoby. Ostrzega, między innymi w Przypowieści o chwaście (Mt 13, 24 - 30). W niej człowieka dobrego Jezus porównuje do pszenicy, a człowieka złego do chwastu. Boga do gospodarza, a diabła do nieprzyjaznego człowieka. Mając na uwadze te Jezusowe objaśnienia (Mt 13, 36 - 43), możemy wsłuchać się w przypowieść. Oto jej najistotniejszy fragment: Słudzy gospodarza przyszli i zapytali go: „Panie, czy nie posiałeś dobrego nasienia na swej roli? Skąd więc wziął się na niej chwast?” Odpowiedział im: „Nieprzyjazny człowiek to sprawił”. Rzekli mu słudzy: „Chcesz więc, żebyśmy poszli i zebrali go?” A on im odrzekł: „Nie, byście zbierając chwast, nie wyrwali razem z nim i pszenicy. Pozwólcie obojgu róść aż do żniwa; a w czasie żniwa powiem żeńcom: Zbierzcie najpierw chwast i powiążcie go w snopki na spalenie; pszenicę zaś zwieźcie do mego spichlerza (Mt 13, 27 - 30).
Zawarte w przypowieści przesłanie jest oczywiste. Bóg zabrania lustracji. Lustracja jest wyłącznym prawem Boga. Żadnemu człowiekowi to prawo nie przysługuje. Kto lustruje, ten łamie boski zakaz, a więc postępuje wbrew jednoznacznej woli Najwyższego. Tym nieposłuszeństwem gromadzi nad swoją głową boski gniew, a wszystkim ludziom i Kościołowi wyrządza niewypowiedzianą krzywdę. Krzywdę nie do oszacowania. Chcesz więc, żebyśmy poszli i zebrali go (chwast)? Nie, byście zbierając chwast, nie wyrwali razem z nim i pszenicy. Warto zauważyć, że nawet na sądzie ostatecznym - tę prawdę ma na uwadze Chrystus mówiąc o żniwie. Bóg nie deleguje prawa do lustracji ludziom, chociaż już są zbawieni i święci. W lustracji pomagać mu będą wówczas tylko aniołowie. Kościół zawsze pamiętał o tej prawdzie i jak mógł, tak zapobiegał absurdowi lustracji grzesznika przez grzesznika, ślepca przez ślepego. W świetle Ewangelii lustracja nie jest drogą do dobra, nie jest też drogą do nikąd, ale jest drogą eskalacji zła. Nie, byście zbierając chwast, nie wyrwali razem z nim i pszenicy. Pozwólcie obojgu róść do żniwa - nakazuje Chrystus! Bóg oczekuje przemienienia siebie samych.
Zapytamy zatem samych siebie w wielkopostnym rachunku sumienia:
− Czy przed chorobą lustracji, jaka atakuje i nęka społeczeństwo i Kościół, stosuję się do wskazań Pana Jezusa?
- Czy w sprawie lustracji autorytetem jest dla mnie Bóg i Ewangelia, czy jakiś człowiek?
8. Minuta, dwie milczenia.
9. Rozważanie czwarte
Dziękujemy Ci, Panie Jezu, że wzywasz ludzi nie do lustracji, ale do uczestnictwa w Twoim przemienieniu z góry Tabor. Przemienieniu, które - jak uczysz w rozważanej obecnie Ewangelii - w naszym przypadku rozpoczyna się od wiary w Ciebie, wrażliwości na Ewangelię, posłuszeństwa Tobie, pielęgnowania więzów jedności z innymi ludźmi, a osiąga swoją pełnię w modlitwie otwierającej przed człowiekiem niebo, wydobywającej z niego piękno i dobro, świętość i mądrość. Modlitwy uzdalniającej do obcowania z Najwyższym twarzą w twarz.
Dziękujemy Ci, Panie, że nakazałeś w Ewangelii osłaniać tajemnicą nie tylko słabość i zło próbujące zniszczyć człowieka, ale także jego wielkość, doskonałość i dobro. Wiemy, Panie, że zachowanie tajemnicy w tych sprawach jest warunkiem prawdziwego, czyli zgodnego z wolą Boga rozwoju jednostki i wspólnoty. Przemienianie się każdego z nas dokonuje się bowiem w innym czasie. Jedni nawracają się szybko, wręcz błyskawicznie, inni potrzebują na to wielu lat.
W naszym rachunku sumienia przed Tobą, obecnym w Eucharystii i Ewangelii, zapytajmy siebie samych:
− Czy znam i doceniam wartość przemienienia się Chrystusa na górze Tabor?
− Czy zabiegam o swoje przemienienie według wskazań Pana Jezusa?
− Czy umiem czekać na własne i innych przemienienie cierpliwie i dyskretnie?
10. Pieśń: Święty Boże.
11. Błogosławieństwo Najświętszym Sakramentem.