"Porządek interakcyjny"
INTERAKCJA to wszystko to, co zdarza się w sytuacjach społecznych, czyli w obecności innych osób.
Goffman postuluje aby analizując interakcje przejść od tego co jest USYTUOWANE(znane i właściwe sytuacjom społecznym, ale mogące również istnieć na zewnątrz nich) do tego, co SYTUACYJNE (to, co może wystąpić jedynie przy interakcji twarzą-w-twarz).
Procesy właściwe dla porządku interakcyjnego:
możliwość określenia czasu i przestrzeni, w której odbywa się interakcja
konieczność interakcji twarzą-w-twarz wynika z pewnych uniwersalnych warunków koniecznych życia społecznego (np. potrzeba spędzania czasu w czyjejś bezpośredniej obecności)
każdy przypadek wzajemnej bezpośredniej obecności dwóch lub więcej jednostek prowadzi do obserwacji mających na celu poznanie intencji i celów rozmówcy; ten proces zbierania informacji ułatwia (a jednocześnie komplikuje) standaryzacja zachowań cielesnych i wokalnych
dzięki bezpośredniej obserwacji i słuchaniu partnera interakcji korzystamy z którejś z dwóch form identyfikacji:
1.KATEGORIALNA (związana z cechami dyfuzyjnymi-->patrz poniżej)
2.INDYWIDUALNA (związana z unikalnymi cechami danej jednostki np. ton głosu)
W samym centrum życia interakcyjnego znajduje się relacja poznawcza. Społeczeństwo jest zatem PIERWSZE wobec interakcji.
Funkcjonowanie systemu interakcyjnego możliwe jest dzięki:
1) UMOWIE SPOŁECZNEJ - normy przyjęte są przez członków grupy niejako z zewnątrz, wszyscy płacą więc niewysoką cenę, ale zyskują duże udogodnienia
2) KONSENS SPOŁECZNY - jednostki biorą za pewnik reguły, które uważają za wewnętrznie słuszne
Współpraca jednostek nie opiera się tylko na umowie lub tylko na konsensusie. Jednostki dopasowują motywy wsparcia do konkretnych "układów interakcyjnych".
Formy życia społecznego właściwe porządkowi interakcyjnemu:
1) ludzie jako przemieszczające się byty: "single" lub "stowarzyszeni" (od dwójki w górę)
2) kontakt to każda okazja do wkroczenia przez jednostkę w obecność innej jednostki (współobecność fizyczna, rozmowa telefoniczna, wymiana listów, spojrzenia)
3) krąg składa się z zatwierdzonych uczestników świadomie podzielanego przedsięwzięcia; przedsięwzięcie to może być oparte na rozmowie (np. spotkania konwersacyjne, rozprawy sądowe) lub nie wymaga użycia głosu (np. gra w karty)
4) format estrady aktywność dokonuje się przed audytorium
5) uroczysta okazja społeczna jednostki dopuszczone są do udziału na podstawie spełnienia jakiegoś kryterium, towarzyszy im podniosły nastrój, wszystko odbywa się w skoordynowany sposób i może być rozciągnięte w czasie (jako jedyna jednostka interakcyjna !)
Porządek interakcyjny a porządek strukturalny:
Związek pomiędzy tymi dwiema strukturami jest luźny ponieważ interakcja nie musi przebiegać według ściśle określonej struktury. Dużo częściej jednak to porządek strukturalny wpływa na porządek interakcyjny (inaczej wchodzimy w interakcję z przełożonym, a inaczej z podwładnym) niż odwrotnie (Goffman podaje jednak przykład spontanicznego karnawału w Notting Hill, który był przyczyną ruchu społecznego).
Rytualizacja (Durkheim):
Tylko interakcja twarzą-w-twarz pozwala nam na ekspresję rzeczy niematerialnych (przy użyciu mimiki, gestu, kostiumu, mowy ciała). Te przedstawienia niematerialnych rzeczy skupiają się w CEREMONIACH, które pozwalają uczestnikom potwierdzić swoją przynależność do zbiorowości, a więc ułatwiają komunikację.
Porządek interakcyjny a stosunki społeczne:
4 CECHY DYFUZYJNE:
a) przedział wiekowy
b) płeć kulturowa
c) klasa
d) rasa
Te cztery cechy tworzą krzyżująca się siatkę, na której każdy może odnaleźć swoja pozycję. Umiejscowienie to jest oczywiste, bo cechy dyfuzyjne są "widoczne" (łatwo dostrzegalne), wchodzimy z nimi "na wierzchu" we wszystkie sytuacje społeczne.